Yiddish
Hebrew
אידיש
1 בלאָזט אַ שוֹפֿר אין צִיוֹן, און שאַלט אױף מײַן הײליקן באַרג, זאָלן ציטערן אַלע באַװױנער פֿון לאַנד, װאָרום דער טאָג פֿון גאָט קומט אָן, װאָרום ער איז נאָנט; 2 אַ טאָג פֿון חוֹשך און פֿינצטערניש, אַ טאָג פֿון װאָלקן און נעבל, װי אַ שװאַרצקײט אױסגעשפּרײט אױף די בערג; אַ גרױס פֿאָלק און אַ מאַכטיקס, אַזאַ װי ער איז ניט געװען פֿון אײביק אָן און װעט נאָך אים מער ניט זײַן ביז די יאָרן פֿון דוֹר-דוֹרות. 3 אים פֿאַרױס פֿאַרצערט אַ פֿײַער, און הינטער אים פֿלאַקערט אַ פֿלאַם; װי דער גאָרטן פֿון עֵדֶן איז דאָס לאַנד פֿאַר אים, און הינטער אים אַ מדבר אַ װיסטער, און צו מאָל קײן אַנטרינונג איז ניטאָ פֿון אים. 4 װי דאָס אױסזען פֿון פֿערד איז זײַן אױסזען, און װי רײַטער אַזױ לױפֿן זײ. 5 װי דאָס גערױש פֿון רײַטװעגן, איז זײער שפּרינגען אױף די שפּיצן בערג; װי דער קנאַל פֿון אַ פֿלאַמפֿײַער װאָס פֿאַרצערט שטרױ; װי אַ פֿאָלק אַ מאַכטיקס געגרײט צו מלחמה. 6 פֿאַר אים ציטערן פֿעלקער, אַלע פּנימער האָבן אָנגענומען אַ פֿינצטערניש. 7 װי גיבוֹרים לױפֿן זײ, װי מלחמה-לײַט קלעטערן זײ אױף דער מױער, און איטלעכער אין זײַנע װעגן גײען זײ, און זײ פּלאָנטערן ניט זײערע שטעגן. 8 און אײנער דעם אַנדערן שטױסן זײ ניט, איטלעכער אין זײַן שליאַך גײען זײ, און דורך װאָפֿן װאַרפֿן זײ זיך, און װערן ניט געשעדיקט. 9 זײ שפּרינגען אױף דער שטאָט, זײ לױפֿן אױף דער מױער, זײ גײען אַרױף אין די הײַזער, זײ קומען דורך די פֿענצטער װי אַ גנבֿ. 10 פֿאַר אים ציטערט די ערד, שטורעמען די הימלען; די זון און די לבֿנה װערן שװאַרץ, און די שטערן נעמען אַרײַן זײער שײַן. 11 און גאָט לאָזט אַרױס זײַן קָול פֿאַרױס פֿאַר זײַן חיל; װאָרום זײער גרױס איז זײַן מחנה, װאָרום מאַכטיק איז דער װאָס טוט זײַן באַפֿעל; װאָרום גרױס איז דער טאָג פֿון גאָט און מוֹראדיק זײער, און װער קען אים אױסהאַלטן? 12 אָבער נאָך איצט, זאָגט גאָט, קערט אײַך אום צו מיר מיט אײַער גאַנצן האַרצן, און מיט פֿאַסטן און מיט געװײן און מיט קלאָג; 13 און צערײַסט אײַער האַרץ און ניט אײַערע קלײדער, און קערט אײַך אום צו יהוה אײַער גאָט, װאָרום ער איז לײַטזעליק און דערבאַרימדיק, אײַנגעהאַלטן אין צאָרן, און רײַך אין גענאָד, און ער האָט חרטה אױף דעם בײז. 14 װער װײס, אפֿשר װידער װעט ער חרטה האָבן, און לאָזן אַ ברכה הינטער זיך – אַ שפּײַזאָפּפֿער און אַ גיסאָפּפֿער פֿאַר יהוה אײַער גאָט.
15 בלאָזט אַ שוֹפֿר אין צִיוֹן, הײליקט אַ פֿאַסטטאָג, רופֿט אַן אײַנזאַמלונג; 16 זאַמלט אײַן דאָס פֿאָלק, פֿאַררופֿט די עדה, קלײַבט צונױף די זקנים, זאַמלט אײַן די קלײנע קינדער, און די װאָס זײגן די ברוסט; זאָל דער חתן אַרױסגײן פֿון זײַן קאַמער, און די כּלה פֿון איר געצעלט. 17 צװישן דעם פּאָליש און דעם מזבח זאָלן װײנען די כֹּהנים, די דינער פֿון גאָט, און זאָלן זײ זאָגן: דערבאַרים זיך גאָט אױף דײַן פֿאָלק, און זאָלסט ניט געבן דײַן אַרב צו שאַנד, אַז פֿעלקער זאָלן זיך װערטלען איבער זײ; נאָך װאָס זאָל מען זאָגן צװישן די אומות: אַװוּ איז זײער גאָט? 18 און גאָט האָט זיך אָנגענומען פֿאַר זײַן לאַנד, און האָט זיך דערבאַרימט אױף זײַן פֿאָלק. 19 און גאָט האָט געענטפֿערט און געזאָגט צו זײַן פֿאָלק: זעט, איך שיק אײַך תּבֿואה און װײַן און אײל, און איר װעט זײ האָבן צו זאַט; און איך װעל אײַך מער ניט געבן צו שאַנד בײַ די פֿעלקער. 20 און דעם צפֿונדיקן װעל איך דערװײַטערן פֿון אײַך, און װעל אים פֿאַרשטױסן אין אַ לאַנד פֿון טריקעניש און װיסטעניש, מיט זײַן פּנים צום פֿעדערשטן ים, און זײַן עק צום הינטערשטן ים; און זײַן פֿױלגערוך װעט אױפֿגײן, און זײַן געשטאַנק װעט אױפֿגײן, װײַל ער האָט גרױס זיך פֿאַרנומען. 21 זאָלסט ניט מוֹרא האָבן, ערד, פֿרײ זיך און זײ לוסטיק, װאָרום גרױס געטאָן האָט גאָט. 22 איר זאָלט ניט מוֹרא האָבן, בהמות פֿון פֿעלד, װאָרום די פֿיטערפּלעצער פֿון מדבר זײַנען באַגראָזט, װאָרום דער בױם טראָגט זײַן פֿרוכט, דער פֿײַגנבױם און דער װײַנשטאָק גיבן זײער קריפֿט. 23 און איר קינדער פֿון צִיוֹן, זײַט לוסטיק און פֿרײט זיך מיט יהוה אײַער גאָט, װאָרום ער גיט אײַך דעם פֿרירעגן ריכטיק; יאָ, ער מאַכט נידערן פֿאַר אײַך רעגן, פֿרירעגן און שפּעטרעגן אין ערשן חוֹדש. 24 און די שײַערן װעלן פֿול זײַן מיט תּבֿואה, און די קעלטערן װעלן איבערלױפֿן מיט װײַן און אײל. 25 און איך װעל אײַך אָפּצאָלן די יאָרן װאָס דער הײשעריק האָט אױפֿגעגעסן, דער גראָזפֿרעסער, און דער גריל, און דער װאָרעם, מײַן גרױס חיל װאָס איך האָב אָנגעשיקט אױף אײַך. 26 און עסן װעט איר עסן און זאַט זײַן, און איר װעט לױבן דעם נאָמען פֿון יהוה אײַער גאָט, װאָס האָט געטאָן מיט אײַך װוּנדערלעך; און מײַן פֿאָלק װעט אױף אײביק ניט פֿאַרשעמט װערן. 27 און איר װעט װיסן אַז איך בין צװישן ישׂראל, און איך בין יהוה אײַער גאָט, און מער איז ניטאָ; און מײַן פֿאָלק װעט אױף אײביק ניט פֿאַרשעמט װערן.
עברית
1 תִּקְע֨וּ שׁוֹפָ֜ר בְּצִיּ֗וֹן וְהָרִ֙יעוּ֙ בְּהַ֣ר קָדְשִׁ֔י יִרְגְּז֕וּ כֹּ֖ל יֹשְׁבֵ֣י הָאָ֑רֶץ כִּֽי־בָ֥א יוֹם־יְהוָ֖ה כִּ֥י קָרֽוֹב׃ 2 י֧וֹם חֹ֣שֶׁךְ וַאֲפֵלָ֗ה י֤וֹם עָנָן֙ וַעֲרָפֶ֔ל כְּשַׁ֖חַר פָּרֻ֣שׂ עַל־הֶֽהָרִ֑ים עַ֚ם רַ֣ב וְעָצ֔וּם כָּמֹ֗הוּ לֹ֤א נִֽהְיָה֙ מִן־הָ֣עוֹלָ֔ם וְאַֽחֲרָיו֙ לֹ֣א יוֹסֵ֔ף עַד־שְׁנֵ֖י דּ֥וֹר וָדֽוֹר׃ 3 לְפָנָיו֙ אָ֣כְלָה אֵ֔שׁ וְאַחֲרָ֖יו תְּלַהֵ֣ט לֶֽהָבָ֑ה כְּגַן־עֵ֨דֶן הָאָ֜רֶץ לְפָנָ֗יו וְאַֽחֲרָיו֙ מִדְבַּ֣ר שְׁמָמָ֔ה וְגַם־פְּלֵיטָ֖ה לֹא־הָ֥יְתָה לּֽוֹ׃ 4 כְּמַרְאֵ֥ה סוּסִ֖ים מַרְאֵ֑הוּ וּכְפָרָשִׁ֖ים כֵּ֥ן יְרוּצֽוּן׃ 5 כְּק֣וֹל מַרְכָּב֗וֹת עַל־רָאשֵׁ֤י הֶֽהָרִים֙ יְרַקֵּד֔וּן כְּקוֹל֙ לַ֣הַב אֵ֔שׁ אֹכְלָ֖ה קָ֑שׁ כְּעַ֣ם עָצ֔וּם עֱר֖וּךְ מִלְחָמָֽה׃ 6 מִפָּנָ֖יו יָחִ֣ילוּ עַמִּ֑ים כָּל־פָּנִ֖ים קִבְּצ֥וּ פָארֽוּר׃ 7 כְּגִבּוֹרִ֣ים יְרֻצ֔וּן כְּאַנְשֵׁ֥י מִלְחָמָ֖ה יַעֲל֣וּ חוֹמָ֑ה וְאִ֤ישׁ בִּדְרָכָיו֙ יֵֽלֵכ֔וּן וְלֹ֥א יְעַבְּט֖וּן אֹרְחוֹתָֽם׃ 8 וְאִ֤ישׁ אָחִיו֙ לֹ֣א יִדְחָק֔וּן גֶּ֥בֶר בִּמְסִלָּת֖וֹ יֵֽלֵכ֑וּן וּבְעַ֥ד הַשֶּׁ֛לַח יִפֹּ֖לוּ לֹ֥א יִבְצָֽעוּ׃ 9 בָּעִ֣יר יָשֹׁ֗קּוּ בַּֽחוֹמָה֙ יְרֻצ֔וּן בַּבָּתִּ֖ים יַעֲל֑וּ בְּעַ֧ד הַחַלּוֹנִ֛ים יָבֹ֖אוּ כַּגַּנָּֽב׃ 10 לְפָנָיו֙ רָ֣גְזָה אֶ֔רֶץ רָעֲשׁ֖וּ שָׁמָ֑יִם שֶׁ֤מֶשׁ וְיָרֵ֙חַ֙ קָדָ֔רוּ וְכוֹכָבִ֖ים אָסְפ֥וּ נָגְהָֽם׃ 11 וַֽיהוָ֗ה נָתַ֤ן קוֹלוֹ֙ לִפְנֵ֣י חֵיל֔וֹ כִּ֣י רַ֤ב מְאֹד֙ מַחֲנֵ֔הוּ כִּ֥י עָצ֖וּם עֹשֵׂ֣ה דְבָר֑וֹ כִּֽי־גָד֧וֹל יוֹם־יְהוָ֛ה וְנוֹרָ֥א מְאֹ֖ד וּמִ֥י יְכִילֶֽנּוּ׃ 12 וְגַם־עַתָּה֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה שֻׁ֥בוּ עָדַ֖י בְּכָל־לְבַבְכֶ֑ם וּבְצ֥וֹם וּבְבְכִ֖י וּבְמִסְפֵּֽד׃ 13 וְקִרְע֤וּ לְבַבְכֶם֙ וְאַל־בִּגְדֵיכֶ֔ם וְשׁ֖וּבוּ אֶל־יְהוָ֣ה אֱלֹֽהֵיכֶ֑ם כִּֽי־חַנּ֤וּן וְרַחוּם֙ ה֔וּא אֶ֤רֶךְ אַפַּ֙יִם֙ וְרַב־חֶ֔סֶד וְנִחָ֖ם עַל־הָרָעָֽה׃ 14 מִ֥י יוֹדֵ֖עַ יָשׁ֣וּב וְנִחָ֑ם וְהִשְׁאִ֤יר אַֽחֲרָיו֙ בְּרָכָ֔ה מִנְחָ֣ה וָנֶ֔סֶךְ לַיהוָ֖ה אֱלֹהֵיכֶֽם׃   פ
15 תִּקְע֥וּ שׁוֹפָ֖ר בְּצִיּ֑וֹן קַדְּשׁוּ־צ֖וֹם קִרְא֥וּ עֲצָרָֽה׃ 16 אִסְפוּ־עָ֞ם קַדְּשׁ֤וּ קָהָל֙ קִבְצ֣וּ זְקֵנִ֔ים אִסְפוּ֙ עֽוֹלָלִ֔ים וְיֹנְקֵ֖י שָׁדָ֑יִם יֵצֵ֤א חָתָן֙ מֵֽחֶדְר֔וֹ וְכַלָּ֖ה מֵחֻפָּתָֽהּ׃ 17 בֵּ֤ין הָאוּלָם֙ וְלַמִּזְבֵּ֔חַ יִבְכּוּ֙ הַכֹּ֣הֲנִ֔ים מְשָׁרְתֵ֖י יְהוָ֑ה וְֽיֹאמְר֞וּ ח֧וּסָה יְהוָ֣ה עַל־עַמֶּ֗ךָ וְאַל־תִּתֵּ֨ן נַחֲלָתְךָ֤ לְחֶרְפָּה֙ לִמְשָׁל־בָּ֣ם גּוֹיִ֔ם לָ֚מָּה יֹאמְר֣וּ בָֽעַמִּ֔ים אַיֵּ֖ה אֱלֹהֵיהֶֽם׃ 18 וַיְקַנֵּ֥א יְהוָ֖ה לְאַרְצ֑וֹ וַיַּחְמֹ֖ל עַל־עַמּֽוֹ׃ 19 וַיַּ֨עַן יְהוָ֜ה וַיֹּ֣אמֶר לְעַמּ֗וֹ הִנְנִ֨י שֹׁלֵ֤חַ לָכֶם֙ אֶת־הַדָּגָן֙ וְהַתִּיר֣וֹשׁ וְהַיִּצְהָ֔ר וּשְׂבַעְתֶּ֖ם אֹת֑וֹ וְלֹא־אֶתֵּ֨ן אֶתְכֶ֥ם ע֛וֹד חֶרְפָּ֖ה בַּגּוֹיִֽם׃ 20 וְֽאֶת־הַצְּפוֹנִ֞י אַרְחִ֣יק מֵעֲלֵיכֶ֗ם וְהִדַּחְתִּיו֮ אֶל־אֶ֣רֶץ צִיָּ֣ה וּשְׁמָמָה֒ אֶת־פָּנָ֗יו אֶל־הַיָּם֙ הַקַּדְמֹנִ֔י וְסֹפ֖וֹ אֶל־הַיָּ֣ם הָאַֽחֲר֑וֹן וְעָלָ֣ה בָאְשׁ֗וֹ וְתַ֙עַל֙ צַחֲנָת֔וֹ כִּ֥י הִגְדִּ֖יל לַעֲשֽׂוֹת׃ 21 אַל־תִּֽירְאִ֖י אֲדָמָ֑ה גִּ֣ילִי וּשְׂמָ֔חִי כִּֽי־הִגְדִּ֥יל יְהוָ֖ה לַעֲשֽׂוֹת׃ 22 אַל־תִּֽירְאוּ֙ בַּהֲמ֣וֹת שָׂדַ֔י כִּ֥י דָשְׁא֖וּ נְא֣וֹת מִדְבָּ֑ר כִּֽי־עֵץ֙ נָשָׂ֣א פִרְי֔וֹ תְּאֵנָ֥ה וָגֶ֖פֶן נָתְנ֥וּ חֵילָֽם׃ 23 וּבְנֵ֣י צִיּ֗וֹן גִּ֤ילוּ וְשִׂמְחוּ֙ בַּיהוָ֣ה אֱלֹֽהֵיכֶ֔ם כִּֽי־נָתַ֥ן לָכֶ֛ם אֶת־הַמּוֹרֶ֖ה לִצְדָקָ֑ה וַיּ֣וֹרֶד לָכֶ֗ם גֶּ֛שֶׁם מוֹרֶ֥ה וּמַלְק֖וֹשׁ בָּרִאשֽׁוֹן׃ 24 וּמָלְא֥וּ הַגֳּרָנ֖וֹת בָּ֑ר וְהֵשִׁ֥יקוּ הַיְקָבִ֖ים תִּיר֥וֹשׁ וְיִצְהָֽר׃ 25 וְשִׁלַּמְתִּ֤י לָכֶם֙ אֶת־הַשָּׁנִ֔ים אֲשֶׁר֙ אָכַ֣ל הָֽאַרְבֶּ֔ה הַיֶּ֖לֶק וְהֶחָסִ֣יל וְהַגָּזָ֑ם חֵילִי֙ הַגָּד֔וֹל אֲשֶׁ֥ר שִׁלַּ֖חְתִּי בָּכֶֽם׃ 26 וַאֲכַלְתֶּ֤ם אָכוֹל֙ וְשָׂב֔וֹעַ וְהִלַּלְתֶּ֗ם אֶת־שֵׁ֤ם יְהוָה֙ אֱלֹ֣הֵיכֶ֔ם אֲשֶׁר־עָשָׂ֥ה עִמָּכֶ֖ם לְהַפְלִ֑יא וְלֹא־יֵבֹ֥שׁוּ עַמִּ֖י לְעוֹלָֽם׃ 27 וִידַעְתֶּ֗ם כִּ֣י בְקֶ֤רֶב יִשְׂרָאֵל֙ אָ֔נִי וַאֲנִ֛י יְהוָ֥ה אֱלֹהֵיכֶ֖ם וְאֵ֣ין ע֑וֹד וְלֹא־יֵבֹ֥שׁוּ עַמִּ֖י לְעוֹלָֽם׃   ס