Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געװען צו מיר, אַזױ צו זאָגן: 2 מענטשנקינד, רעד צו די קינדער פֿון דײַן פֿאָלק, און זאָלסט זאָגן צו זײ: אַז איך ברענג אַ שװערד אױף אַ לאַנד, און דאָס פֿאָלק פֿון לאַנד נעמט אַ מאַן פֿון צװישן זיך, און זײ מאַכן אים פֿאַר זײער װעכטער, 3 און ער זעט די שװערד קומען אױפֿן לאַנד, און ער בלאָזט אין שופֿר, און װאָרנט דאָס פֿאָלק, 4 און דער הערער הערט דעם קָול פֿון שופֿר, און ער לאָזט זיך ניט װאָרענען, און די שװערד קומט, און נעמט אים צו, װעט זײַן בלוט זײַן אױף זײַן קאָפּ. 5 דעם קָול פֿון שופֿר האָט ער געהערט, און ער לאָזט זיך ניט װאָרענען, װעט זײַן בלוט זײַן אױף אים; װאָרום אַז ער לאָזט זיך װאָרענען, װאָלט ער זײַן נפֿש געראַטעװעט. 6 אָבער אַז דער װעכטער זעט די שװערד קומען, און ער בלאָזט ניט אין שופֿר, און פֿאָלק װערט ניט געװאָרנט, און די שװערד קומט, און נעמט צו פֿון זײ אַ נפֿש, איז ער צוגענומען געװאָרן פֿאַר זײַנע זינד, אָבער זײַן בלוט װעל איך מאָנען פֿון דעם װעכטערס האַנט. 7 און דו מענטשנקינד, אַ װעכטער האָב איך דיך געמאַכט פֿאַר דעם הױז פֿון ישׂראל, אַז װען דו װעסט הערן פֿון מײַן מױל אַ װאָרט, זאָלסטו זײ װאָרענען פֿון מיר. 8 אַז איך זאָג צו דעם שלעכטן: דו שלעכטער, שטאַרבן מוזטו שטאַרבן; און דו האָסט ניט גערעדט צו װאָרענען דעם שלעכטן פֿון זײַן װעג, װעט ער, דער שלעכטער, שטאַרבן פֿאַר זײַנע זינד, און זײַן בלוט װעל איך פֿון דײַן האַנט מאָנען. 9 אָבער אַז דו האָסט געװאָרנט דעם שלעכטן פֿון זײַן װעג, זיך אומצוקערן פֿון אים, און ער האָט זיך ניט אומגעקערט פֿון זײַן װעג, װעט ער שטאַרבן פֿאַר זײַנע זינד, און דו האָסט דײַן נפֿש מציל געװען. 10 און דו מענטשנקינד, זאָג צו דעם הױז פֿון ישׂראל: איר זאָגט, אַזױ צו זאָגן: פֿאַר װאָר, אונדזערע פֿאַרברעכן און אונדזערע זינד זײַנען אױף אונדז, און דורך זײ גײען מיר אײַן, און װי קענען מיר לעבן? 11 זאָג צו זײ: אַזױ װי איך לעב, זאָגט גאָט דער האַר, אױב איך באַגער דעם טױט פֿון דעם שלעכטן, נײַערט אַז דער שלעכטער זאָל זיך אומקערן פֿון זײַן װעג, און לעבן! קערט אײַך אום, קערט אײַך אום פֿון אײַערע שלעכטע װעגן; און נאָך װאָס זאָלט איר שטאַרבן, הױז פֿון ישׂראל?
12 און דו מענטשנקינד, זאָג צו די קינדער פֿון דײַן פֿאָלק: די גערעכטיקײט פֿון דעם גערעכטן װעט אים ניט מציל זײַן אין טאָג פֿון זײַן פֿאַרברעך, און די שלעכטיקײט פֿון דעם שלעכטן, דורך איר װעט ער ניט געשטרױכלט װערן אין דעם טאָג װאָס ער קערט זיך אום פֿון זײַן שלעכטיקײט; און דער װאָס איז אַ גערעכטער, קען דערפֿאַר ניט בלײַבן לעבן אין דעם טאָג װאָס ער זינדיקט. 13 אַז איך זאָג אױף דעם גערעכטן: לעבן װעט ער לעבן, און ער פֿאַרזיכערט זיך אױף זײַן גערעכטיקײט, און טוט אומרעכט, װעלן אַלע זײַנע גערעכטיקײטן ניט דערמאָנט װערן, און פֿאַר זײַן אומרעכט װאָס ער האָט געטאָן, דערפֿאַר װעט ער שטאַרבן. 14 און אַז איך זאָג צו דעם שלעכטן: שטאַרבן מוזטו שטאַרבן, און ער קערט זיך אום פֿון זײַנע זינד, און טוט רעכט און גערעכטיקײט; 15 אַז דעם משכּון קערט דער שלעכטער אום, די גזלה באַצאָלט ער, אין די געזעצן פֿון לעבן גײט ער, ניט צו טאָן קײן אומרעכט – װעט ער געװיס לעבן, ער װעט ניט שטאַרבן. 16 אַלע זײַנע זינד װאָס ער האָט געזינדיקט, װעלן אים ניט דערמאָנט װערן; רעכט און גערעכטיקײט טוט ער, לעבן װעט ער לעבן. 17 און די קינדער פֿון דײַן פֿאָלק זאָגן: ניט ריכטיק איז דער װעג פֿון גאָט, װען זײער אײגענער װעג איז ניט ריכטיק. 18 אַז דער גערעכטער קערט זיך אָפּ פֿון זײַן גערעכטיקײט, און טוט אומרעכט, מוז ער שטאַרבן דערפֿאַר. 19 און אַז דער שלעכטער קערט זיך אָפּ פֿון זײַן שלעכטיקײט, און טוט רעכט און גערעכטיקײט, װעט ער דערפֿאַר לעבן. 20 און איר זאָגט: ניט ריכטיק איז דער װעג פֿון גאָט; איטלעכן לױט זײַנע װעגן משפּט איך אײַך, הױז פֿון ישׂראל.
21 און עס איז געװען אין צװעלפֿטן יאָר פֿון אונדזער גלות, אין צענטן חודש, איז געקומען צו מיר אַן אַנטרונענער פֿון ירושלים, אַזױ צו זאָגן: די שטאָט איז געשלאָגן געװאָרן. 22 און די האַנט פֿון גאָט איז געװען אױף מיר אין אָװנט אײדער דער אַנטרונענער איז אָנגעקומען; און ער האָט געעפֿנט מײַן מױל אײדער ער איז אָנגעקומען צו מיר אין דער פֿרי; און מײַן מױל איז געבליבן אָפֿן, און איך בין מער ניט שטום געװען.
23 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געװען צו מיר, אַזױ צו זאָגן: 24 מענטשנקינד, די װאָס זיצן אין די דאָזיקע חורבֿותאױף דער ערד פֿון ישׂראל, זאָגן, אַזױ צו זאָגן: אײנער איז געװען אבֿרהם, און ער האָט געאַרבט דאָס לאַנד, און מיר זײַנען פֿיל, איז אונדז דאָס לאַנד אװדאי געגעבן געװאָרן פֿאַר אַ ירושה. 25 דרום זאָג צו זײ: אַזױ האָט געזאָגט גאָט דער האַר: מיטן בלוט עסט איר, און אײַערע אױגן הײבט איר אױף צו אײַערע אָפּגעטער, און בלוט פֿאַרגיסט איר, און דאָס לאַנד װילט איר יַרשען? 26 איר זײַט געשטאַנען אױף אײַער שװערד, איר האָט געטאָן אומװערדיקײט, און אײנער דעם אַנדערנס װײַב האָט איר פֿאַראומרײניקט, און דאָס לאַנד װילט איר יַרשען? 27 אַזױ זאָלסטו זאָגן צו זײ: אַזױ האָט געזאָגט גאָט דער האַר: אַזױ װי איך לעב, אַז די װאָס אין די חורבֿות װעלן דורכן שװערד פֿאַלן, און דער װאָס אױפֿן פֿרײַען פֿעלד, אים גיב איך צו די חיות, אים צו פֿאַרצערן, און די װאָס אין די פֿעסטונגען און אין די הײלןװעלן פֿון פּעסט אױסשטאַרבן. 28 און איך װעל מאַכן דאָס לאַנד אַ װיסט און װיסטעניש, און פֿאַרשטערט װערן װעט איר שטאָלצע מאַכט, און די בערג פֿון ישׂראל װעלן זײַן װיסט אָן אַ דורכגײער. 29 און זײ װעלן װיסן אַז איך בין יהוה, װען איך מאַך דאָס לאַנד אַ װיסט און װיסטעניש, פֿאַר אַלע זײערע אומװערדיקײטן װאָס זײ האָבן געטאָן. 30 און דו מענטשנקינד, די קינדער פֿון דײַן פֿאָלק רעדן פֿון דיר, ביז די װענט, און אין די אײַנגאַנגען פֿון די הײַזער, און אײנער רעדט מיטן אַנדערן, איטלעכער מיט זײַן ברודער, אַזױ צו זאָגן: קומט אַקאָרשט, און הערט, װאָס איז דאָס װאָרט װאָס גײט אַרױס פֿון גאָט; 31 און זײ קומען צו דיר װי אַ צונױפֿקום פֿון פֿאָלק; און זײ זיצן פֿאַר דיר, װי כּלומרשט מײַן פֿאָלק, און זײ הערן צו דײַנע װערטער, אָבער זײ טוען זײ ניט; װאָרום מיט זײער מױל װײַזן זײ ליבשאַפֿט, בעת נאָך זײער גײַציקײט גײט זײער האַרץ. 32 און זע, ביסט בײַ זײ װי אַ ליבעלידל פֿון אײנעם װאָס האָט אַ שײן קָול, און שפּילט גוט; און זײ הערן צו דײַנע װערטער, אָבער זײ טוען זײ ניט. 33 אָבער װען עס קומט – זע, עס קומט – װעלן זײ װיסן אַז אַ נבֿיא איז געװען צװישן זײ.
עברית
1 וַיְהִ֥י דְבַר־יְהוָ֖ה אֵלַ֥י לֵאמֹֽר׃ 2 בֶּן־אָדָ֗ם דַּבֵּ֤ר אֶל־בְּנֵֽי־עַמְּךָ֙ וְאָמַרְתָּ֣ אֲלֵיהֶ֔ם אֶ֕רֶץ כִּֽי־אָבִ֥יא עָלֶ֖יהָ חָ֑רֶב וְלָקְח֨וּ עַם־הָאָ֜רֶץ אִ֤ישׁ אֶחָד֙ מִקְצֵיהֶ֔ם וְנָתְנ֥וּ אֹת֛וֹ לָהֶ֖ם לְצֹפֶֽה׃ 3 וְרָאָ֥ה אֶת־הַחֶ֖רֶב בָּאָ֣ה עַל־הָאָ֑רֶץ וְתָקַ֥ע בַּשּׁוֹפָ֖ר וְהִזְהִ֥יר אֶת־הָעָֽם׃ 4 וְשָׁמַ֨ע הַשֹּׁמֵ֜עַ אֶת־ק֤וֹל הַשּׁוֹפָר֙ וְלֹ֣א נִזְהָ֔ר וַתָּ֥בוֹא חֶ֖רֶב וַתִּקָּחֵ֑הוּ דָּמ֥וֹ בְרֹאשׁ֖וֹ יִֽהְיֶֽה׃ 5 אֵת֩ ק֨וֹל הַשּׁוֹפָ֤ר שָׁמַע֙ וְלֹ֣א נִזְהָ֔ר דָּמ֖וֹ בּ֣וֹ יִֽהְיֶ֑ה וְה֥וּא נִזְהָ֖ר נַפְשׁ֥וֹ מִלֵּֽט׃ 6 וְ֠הַצֹּפֶה כִּֽי־יִרְאֶ֨ה אֶת־הַחֶ֜רֶב בָּאָ֗ה וְלֹֽא־תָקַ֤ע בַּשּׁוֹפָר֙ וְהָעָ֣ם לֹֽא־נִזְהָ֔ר וַתָּב֣וֹא חֶ֔רֶב וַתִּקַּ֥ח מֵהֶ֖ם נָ֑פֶשׁ ה֚וּא בַּעֲוֺנ֣וֹ נִלְקָ֔ח וְדָמ֖וֹ מִיַּֽד־הַצֹּפֶ֥ה אֶדְרֹֽשׁ׃   ס 7 וְאַתָּ֣ה בֶן־אָדָ֔ם צֹפֶ֥ה נְתַתִּ֖יךָ לְבֵ֣ית יִשְׂרָאֵ֑ל וְשָׁמַעְתָּ֤ מִפִּי֙ דָּבָ֔ר וְהִזְהַרְתָּ֥ אֹתָ֖ם מִמֶּֽנִּי׃ 8 בְּאָמְרִ֣י לָרָשָׁ֗ע רָשָׁע֙ מ֣וֹת תָּמ֔וּת וְלֹ֣א דִבַּ֔רְתָּ לְהַזְהִ֥יר רָשָׁ֖ע מִדַּרְכּ֑וֹ ה֤וּא רָשָׁע֙ בַּעֲוֺנ֣וֹ יָמ֔וּת וְדָמ֖וֹ מִיָּדְךָ֥ אֲבַקֵּֽשׁ׃ 9 וְ֠אַתָּה כִּֽי־הִזְהַ֨רְתָּ רָשָׁ֤ע מִדַּרְכּוֹ֙ לָשׁ֣וּב מִמֶּ֔נָּה וְלֹא־שָׁ֖ב מִדַּרְכּ֑וֹ ה֚וּא בַּעֲוֺנ֣וֹ יָמ֔וּת וְאַתָּ֖ה נַפְשְׁךָ֥ הִצַּֽלְתָּ׃   ס 10 וְאַתָּ֣ה בֶן־אָדָ֗ם אֱמֹר֙ אֶל־בֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֔ל כֵּ֤ן אֲמַרְתֶּם֙ לֵאמֹ֔ר כִּֽי־פְשָׁעֵ֥ינוּ וְחַטֹּאתֵ֖ינוּ עָלֵ֑ינוּ וּבָ֛ם אֲנַ֥חְנוּ נְמַקִּ֖ים וְאֵ֥יךְ נִֽחְיֶֽה׃ 11 אֱמֹ֨ר אֲלֵיהֶ֜ם חַי־אָ֣נִי נְאֻ֣ם אֲדֹנָ֣י יְהוִ֗ה אִם־אֶחְפֹּץ֙ בְּמ֣וֹת הָרָשָׁ֔ע כִּ֣י אִם־בְּשׁ֥וּב רָשָׁ֛ע מִדַּרְכּ֖וֹ וְחָיָ֑ה שׁ֣וּבוּ שׁ֜וּבוּ מִדַּרְכֵיכֶ֧ם הָרָעִ֛ים וְלָ֥מָּה תָמ֖וּתוּ בֵּ֥ית יִשְׂרָאֵֽל׃   פ
12 וְאַתָּ֣ה בֶן־אָדָ֗ם אֱמֹ֤ר אֶל־בְּנֵֽי־עַמְּךָ֙ צִדְקַ֣ת הַצַּדִּ֗יק לֹ֤א תַצִּילֶ֙נּוּ֙ בְּי֣וֹם פִּשְׁע֔וֹ וְרִשְׁעַ֤ת הָֽרָשָׁע֙ לֹֽא־יִכָּ֣שֶׁל בָּ֔הּ בְּי֖וֹם שׁוּב֣וֹ מֵֽרִשְׁע֑וֹ וְצַדִּ֗יק לֹ֥א יוּכַ֛ל לִֽחְי֥וֹת בָּ֖הּ בְּי֥וֹם חֲטֹאתֽוֹ׃ 13 בְּאָמְרִ֤י לַצַּדִּיק֙ חָיֹ֣ה יִֽחְיֶ֔ה וְהֽוּא־בָטַ֥ח עַל־צִדְקָת֖וֹ וְעָ֣שָׂה עָ֑וֶל כָּל־צדקתו לֹ֣א תִזָּכַ֔רְנָה וּבְעַוְל֥וֹ אֲשֶׁר־עָשָׂ֖ה בּ֥וֹ יָמֽוּת׃ 14 וּבְאָמְרִ֥י לָֽרָשָׁ֖ע מ֣וֹת תָּמ֑וּת וְשָׁב֙ מֵֽחַטָּאת֔וֹ וְעָשָׂ֥ה מִשְׁפָּ֖ט וּצְדָקָֽה׃ 15 חֲבֹ֨ל יָשִׁ֤יב רָשָׁע֙ גְּזֵלָ֣ה יְשַׁלֵּ֔ם בְּחֻקּ֤וֹת הַֽחַיִּים֙ הָלַ֔ךְ לְבִלְתִּ֖י עֲשׂ֣וֹת עָ֑וֶל חָי֥וֹ יִֽחְיֶ֖ה לֹ֥א יָמֽוּת׃ 16 כָּל־חטאתו אֲשֶׁ֣ר חָטָ֔א לֹ֥א תִזָּכַ֖רְנָה ל֑וֹ מִשְׁפָּ֧ט וּצְדָקָ֛ה עָשָׂ֖ה חָי֥וֹ יִֽחְיֶֽה׃ 17 וְאָמְרוּ֙ בְּנֵ֣י עַמְּךָ֔ לֹ֥א יִתָּכֵ֖ן דֶּ֣רֶךְ אֲדֹנָ֑י וְהֵ֖מָּה דַּרְכָּ֥ם לֹֽא־יִתָּכֵֽן׃ 18 בְּשׁוּב־צַדִּ֥יק מִצִּדְקָת֖וֹ וְעָ֣שָׂה עָ֑וֶל וּמֵ֖ת בָּהֶֽם׃ 19 וּבְשׁ֤וּב רָשָׁע֙ מֵֽרִשְׁעָת֔וֹ וְעָשָׂ֥ה מִשְׁפָּ֖ט וּצְדָקָ֑ה עֲלֵיהֶ֖ם ה֥וּא יִֽחְיֶֽה׃ 20 וַאֲמַרְתֶּ֕ם לֹ֥א יִתָּכֵ֖ן דֶּ֣רֶךְ אֲדֹנָ֑י אִ֧ישׁ כִּדְרָכָ֛יו אֶשְׁפּ֥וֹט אֶתְכֶ֖ם בֵּ֥ית יִשְׂרָאֵֽל   פ
21 וַיְהִ֞י בִּשְׁתֵּ֧י עֶשְׂרֵ֣ה שָׁנָ֗ה בָּעֲשִׂרִ֛י בַּחֲמִשָּׁ֥ה לַחֹ֖דֶשׁ לְגָלוּתֵ֑נוּ בָּא־אֵלַ֨י הַפָּלִ֧יט מִירוּשָׁלַ֛͏ִם לֵאמֹ֖ר הֻכְּתָ֥ה הָעִֽיר׃ 22 וְיַד־יְהוָה֩ הָיְתָ֨ה אֵלַ֜י בָּעֶ֗רֶב לִפְנֵי֙ בּ֣וֹא הַפָּלִ֔יט וַיִּפְתַּ֣ח אֶת־פִּ֔י עַד־בּ֥וֹא אֵלַ֖י בַּבֹּ֑קֶר וַיִּפָּ֣תַח פִּ֔י וְלֹ֥א נֶאֱלַ֖מְתִּי עֽוֹד׃   פ
23 וַיְהִ֥י דְבַר־יְהֹוָ֖ה אֵלַ֥י לֵאמֹֽר׃ 24 בֶּן־אָדָ֗ם יֹ֠שְׁבֵי הֶחֳרָב֨וֹת הָאֵ֜לֶּה עַל־אַדְמַ֤ת יִשְׂרָאֵל֙ אֹמְרִ֣ים לֵאמֹ֔ר אֶחָד֙ הָיָ֣ה אַבְרָהָ֔ם וַיִּירַ֖שׁ אֶת־הָאָ֑רֶץ וַאֲנַ֣חְנוּ רַבִּ֔ים לָ֛נוּ נִתְּנָ֥ה הָאָ֖רֶץ לְמוֹרָשָֽׁה׃   ס 25 לָכֵן֩ אֱמֹ֨ר אֲלֵיהֶ֜ם כֹּֽה־אָמַ֣ר אֲדֹנָ֣י יְהֹוִ֗ה עַל־הַדָּ֧ם תֹּאכֵ֛לוּ וְעֵינֵכֶ֛ם תִּשְׂא֥וּ אֶל־גִּלּוּלֵיכֶ֖ם וְדָ֣ם תִּשְׁפֹּ֑כוּ וְהָאָ֖רֶץ תִּירָֽשׁוּ׃ 26 עֲמַדְתֶּ֤ם עַֽל־חַרְבְּכֶם֙ עֲשִׂיתֶ֣ן תּוֹעֵבָ֔ה וְאִ֛ישׁ אֶת־אֵ֥שֶׁת רֵעֵ֖הוּ טִמֵּאתֶ֑ם וְהָאָ֖רֶץ תִּירָֽשׁוּ׃   ס 27 כֹּֽה־תֹאמַ֨ר אֲלֵהֶ֜ם כֹּה־אָמַ֨ר אֲדֹנָ֣י יְהוִה֮ חַי־אָנִי֒ אִם־לֹ֞א אֲשֶׁ֤ר בֶּֽחֳרָבוֹת֙ בַּחֶ֣רֶב יִפֹּ֔לוּ וַֽאֲשֶׁר֙ עַל־פְּנֵ֣י הַשָּׂדֶ֔ה לַחַיָּ֥ה נְתַתִּ֖יו לְאָכְל֑וֹ וַאֲשֶׁ֛ר בַּמְּצָד֥וֹת וּבַמְּעָר֖וֹת בַּדֶּ֥בֶר יָמֽוּתוּ׃ 28 וְנָתַתִּ֤י אֶת־הָאָ֙רֶץ֙ שְׁמָמָ֣ה וּמְשַׁמָּ֔ה וְנִשְׁבַּ֖ת גְּא֣וֹן עֻזָּ֑הּ וְשָֽׁמְמ֛וּ הָרֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל מֵאֵ֥ין עוֹבֵֽר׃ 29 וְיָדְע֖וּ כִּֽי־אֲנִ֣י יְהוָ֑ה בְּתִתִּ֤י אֶת־הָאָ֙רֶץ֙ שְׁמָמָ֣ה וּמְשַׁמָּ֔ה עַ֥ל כָּל־תּוֹעֲבֹתָ֖ם אֲשֶׁ֥ר עָשֽׂוּ׃   ס 30 וְאַתָּ֣ה בֶן־אָדָ֔ם בְּנֵ֣י עַמְּךָ֗ הַנִּדְבָּרִ֤ים בְּךָ֙ אֵ֣צֶל הַקִּיר֔וֹת וּבְפִתְחֵ֖י הַבָּתִּ֑ים וְדִבֶּר־חַ֣ד אֶת־אַחַ֗ד אִ֤ישׁ אֶת־אָחִיו֙ לֵאמֹ֔ר בֹּֽאוּ־נָ֣א וְשִׁמְע֔וּ מָ֣ה הַדָּבָ֔ר הַיּוֹצֵ֖א מֵאֵ֥ת יְהוָֽה׃ 31 וְיָב֣וֹאוּ אֵ֠לֶיךָ כִּמְבוֹא־עָ֞ם וְיֵשְׁב֤וּ לְפָנֶ֙יךָ֙ עַמִּ֔י וְשָֽׁמְעוּ֙ אֶת־דְּבָרֶ֔יךָ וְאוֹתָ֖ם לֹ֣א יַֽעֲשׂ֑וּ כִּֽי־עֲגָבִ֤ים בְּפִיהֶם֙ הֵ֣מָּה עֹשִׂ֔ים אַחֲרֵ֥י בִצְעָ֖ם לִבָּ֥ם הֹלֵֽךְ׃ 32 וְהִנְּךָ֤ לָהֶם֙ כְּשִׁ֣יר עֲגָבִ֔ים יְפֵ֥ה ק֖וֹל וּמֵטִ֣ב נַגֵּ֑ן וְשָֽׁמְעוּ֙ אֶת־דְּבָרֶ֔יךָ וְעֹשִׂ֥ים אֵינָ֖ם אוֹתָֽם׃ 33 וּבְבֹאָ֑הּ הִנֵּ֣ה בָאָ֔ה וְיָ֣דְע֔וּ כִּ֥י נָבִ֖יא הָיָ֥ה בְתוֹכָֽם׃   ס