Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געװען צו מיר, אַזױ צו זאָגן: 2 מענטשנקינד, זאָג נבֿיאותאױף די נבֿיאים פֿון ישׂראל װאָס זאָגן נבֿיאות, און זאָלסט זאָגן צו די נבֿיאים פֿון זײער אײגענעם האַרצן: הערט דאָס װאָרט פֿון גאָט: 3 אַזױ האָט געזאָגט גאָט דער האַר׃ װײ צו די נבֿיאים מנוּװליםװאָס גײען נאָך זײער געמיט, און נאָך װאָס זײ האָבן ניט געזען! – 4 אַזױ װי פֿיקס אין חורבֿותזײַנען געװען דײַנע נבֿיאים, ישׂראל. 5 איר זײַט אַרױפֿגעגאַנגען אין די בראָכן, און פֿאַרצאַמט אַ צאַם אַרום דעם הױז פֿון ישׂראל, צו באַשטײן אין מלחמה אין טאָג פֿון גאָט. 6 זײ האָבן געזען פֿאַלשקײט און װאָרזאָגעניש פֿון ליגן, זײ װאָס זאָגן: גאָט האָט געזאָגט, װען גאָט האָט זי ניט געשיקט; און זײ האַרן ער זאָל מקיים זײַן דאָס װאָרט! 7 האָט איר דען ניט אַ זעונג פֿון ליגן געזען, און פֿאַלשע װאָרזאָגעניש געזאָגט? און איר זאָגט: גאָט האָט געזאָגט, װען איך האָב ניט גערעדט. 8 דרום האָט גאָט דער האַר אַזױ געזאָגט: װײַל איר האָט גערעדט פֿאַלשקײט און געזען ליגן, דרום זעט, איך קום אױף אײַך, זאָגט גאָט דער האַר. 9 און מײַן האַנט װעט זײַן אױף די נבֿיאים װאָס זעען פֿאַלשקײט און װאָרזאָגן ליגן; אין דעם באַראָט פֿון מײַן פֿאָלק װעלן זײ ניט זײַן, און אין דעם געשריפֿטס פֿון דעם הױז פֿון ישׂראל װעלן זײ ניט פֿאַרשריבן װערן, און אױף דער ערד פֿון ישׂראל װעלן זײ ניט קומען; און איר װעט װיסן אַז איך בין גאָט יהוה. 10 װײַל און באַװײַל זײ האָבן פֿאַרפֿירט מײַן פֿאָלק, אַזױ צו זאָגן: שלום! װען קײן שלום איז ניטאָ; און ער בױט אַ װענטל, און זײ-אָ באַשמירן עס מיט טינק; 11 זאָג צו די טינקשמירער אַז עס װעט אײַנפֿאַלן; עס װערט אַ רעגן אַ פֿלײציקער, און איר, האָגלשטײנער, װעט פֿאַלן, און אַ שטורעמװינט װעט אױסברעכן. 12 און אָט אַז די מױער פֿאַלט אײַן, צי װעט ניט געזאָגט װערן צו אײַך: װוּ איז דאָס געשמיר װאָס איר האָט אָנגעשמירט? 13 דרום האָט גאָט דער האַר אַזױ געזאָגט: יאָ, איך װעל מאַכן אױסברעכן אַ שטורעמװינטאין מײַן גרימצאָרן, און אַ פֿלײציקער רעגן װעט זײַן אין מײַן כּעס, און האָגלשטײנער אין גרימצאָרן, צו פֿאַרלענדן. 14 און איך װעל צעשטערן די מױערװאָס איר האָט באַשמירט מיט טינק, און װעל זי ברענגען צו דער ערד, און איר גרונטפֿעסט װעט אַנטפּלעקט װערן; און זי װעט אײַנפֿאַלן, און איר װעט פֿאַרלענדט װערן דערין; און איר װעט װיסן אַז איך בין יהוה. 15 און איך װעל אױסלאָזן מײַן גרימצאָרן אױף דער מױער, און אױף די װאָס האָבן זי באַשמירט מיט טינק; און איך װעל זאָגן צו אײַך: ניטאָ די מױער, און ניטאָ די װאָס האָבן זי באַשמירט – 16 די נבֿיאים פֿון ישׂראל װאָס זאָגן נבֿיאות אױף ירושלים, און זעען איר אַ זעונג פֿון שלום, װען קײן שלום איז ניטאָ, זאָגט גאָט דער האַר.
17 און דו מענטשנקינד, טו דײַן פּניםצו די טעכטער פֿון דײַן פֿאָלקװאָס זאָגן נבֿיאות פֿון זײער אײגענעם האַרצן, און זאָג נבֿיאות אױף זײ, 18 און זאָלסט זאָגן: אַזױ האָט געזאָגט גאָט דער האַר: װײ צו די װאָס נײען אָן קישעלעך אױף אַלע עלנבױגנס, און מאַכן שלײערס אױפֿן קאָפּ פֿון איטלעכן װוּקס, כּדי נפֿשות צו פֿאַנגען! די נפֿשות טוט איר פֿאַנגען בײַ מײַן פֿאָלק, כּדי אײַך די נפֿשות בײַם לעבן צו דערהאַלטן. 19 און איר האָט מיך פֿאַרשװעכט בײַ מײַן פֿאָלק פֿאַר הײפֿלעך גערשטן, און פֿאַר ברעקלעך ברױט, צו מאַכן שטאַרבן נפֿשות װאָס דאַרפֿן ניט שטאַרבן, און צו לאָזן לעבן נפֿשות װאָס דאַרפֿן ניט לעבן, מיט װאָס איר זאָגט ליגן צו מײַן פֿאָלק, די צוהערער פֿון ליגן. 20 דרום האָט גאָט דער האַר אַזױ געזאָגט: זעט, איך נעם זיך צו אײַערע קישעלעך װאָס איר פֿאַנגט דערמיט די נפֿשות װי פֿױגלען, און איך װעל זײ אַראָפּרײַסן פֿון אײַערע אָרעמס, און װעל אַװעקלאָזן די נפֿשות װאָס איר פֿאַנגט – נפֿשות װי פֿױגלען. 21 און איך װעל אַראָפּרײַסן אײַערע שלײערס, און װעל מציל זײַן מײַן פֿאָלק פֿון אײַער האַנט, און זײ װעלן מער ניט זײַן צום געפֿאַנג אין אײַער האַנט; און איר װעט װיסן אַז איך בין יהוה. 22 װײַל איר האָט מיט ליגן באַטריבט דאָס האַרץ פֿון דעם צדיק, װען איך האָב אים ניט געװאָלט װײ טאָן, און איר האָט געשטאַרקט די הענט פֿון דעם רָשעזיך ניט אומצוקערן פֿון זײַן שלעכטן װעג, אַז מע זאָל אים לאָזן לעבן, 23 דרום װעט איר מער פֿאַלשקײט ניט זען, און װאָרזאָגעניש ניט װאָרזאָגן; און איך װעל מציל זײַן מײַן פֿאָלק פֿון אײַער האַנט; און איר װעט װיסן אַז איך בין יהוה.
עברית
1 וַיְהִ֥י דְבַר־יְהוָ֖ה אֵלַ֥י לֵאמֹֽר׃ 2 בֶּן־אָדָ֕ם הִנָּבֵ֛א אֶל־נְבִיאֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל הַנִּבָּאִ֑ים וְאָֽמַרְתָּ֙ לִנְבִיאֵ֣י מִלִּבָּ֔ם שִׁמְע֖וּ דְּבַר־יְהוָֽה׃ 3 כֹּ֤ה אָמַר֙ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֔ה ה֖וֹי עַל־הַנְּבִיאִ֣ים הַנְּבָלִ֑ים אֲשֶׁ֥ר הֹלְכִ֛ים אַחַ֥ר רוּחָ֖ם וּלְבִלְתִּ֥י רָאֽוּ׃ 4 כְּשֻׁעָלִ֖ים בָּחֳרָב֑וֹת נְבִיאֶ֥יךָ יִשְׂרָאֵ֖ל הָיֽוּ׃ 5 לֹ֤א עֲלִיתֶם֙ בַּפְּרָצ֔וֹת וַתִּגְדְּר֥וּ גָדֵ֖ר עַל־בֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֑ל לַעֲמֹ֥ד בַּמִּלְחָמָ֖ה בְּי֥וֹם יְהוָֽה׃ 6 חָ֤זוּ שָׁוְא֙ וְקֶ֣סֶם כָּזָ֔ב הָאֹֽמְרִים֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה וַֽיהוָ֖ה לֹ֣א שְׁלָחָ֑ם וְיִֽחֲל֖וּ לְקַיֵּ֥ם דָּבָֽר׃ 7 הֲל֤וֹא מַֽחֲזֵה־שָׁוְא֙ חֲזִיתֶ֔ם וּמִקְסַ֥ם כָּזָ֖ב אֲמַרְתֶּ֑ם וְאֹֽמְרִים֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה וַאֲנִ֖י לֹ֥א דִבַּֽרְתִּי׃   ס 8 לָכֵ֗ן כֹּ֤ה אָמַר֙ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֔ה יַ֚עַן דַּבֶּרְכֶ֣ם שָׁ֔וְא וַחֲזִיתֶ֖ם כָּזָ֑ב לָכֵן֙ הִנְנִ֣י אֲלֵיכֶ֔ם נְאֻ֖ם אֲדֹנָ֥י יְהוִֽה׃ 9 וְהָיְתָ֣ה יָדִ֗י אֶֽל־הַנְּבִיאִ֞ים הַחֹזִ֣ים שָׁוְא֮ וְהַקֹּסְמִ֣ים כָּזָב֒ בְּס֧וֹד עַמִּ֣י לֹֽא־יִהְי֗וּ וּבִכְתָ֤ב בֵּֽית־יִשְׂרָאֵל֙ לֹ֣א יִכָּתֵ֔בוּ וְאֶל־אַדְמַ֥ת יִשְׂרָאֵ֖ל לֹ֣א יָבֹ֑אוּ וִידַעְתֶּ֕ם כִּ֥י אֲנִ֖י אֲדֹנָ֥י יְהוִֽה׃ 10 יַ֣עַן וּבְיַ֜עַן הִטְע֧וּ אֶת־עַמִּ֛י לֵאמֹ֥ר שָׁל֖וֹם וְאֵ֣ין שָׁל֑וֹם וְהוּא֙ בֹּ֣נֶה חַ֔יִץ וְהִנָּ֛ם טָחִ֥ים אֹת֖וֹ תָּפֵֽל׃ 11 אֱמֹ֛ר אֶל־טָחֵ֥י תָפֵ֖ל וְיִפֹּ֑ל הָיָ֣ה גֶּ֣שֶׁם שׁוֹטֵ֗ף וְאַתֵּ֜נָה אַבְנֵ֤י אֶלְגָּבִישׁ֙ תִּפֹּ֔לְנָה וְר֥וּחַ סְעָר֖וֹת תְּבַקֵּֽעַ׃ 12 וְהִנֵּ֖ה נָפַ֣ל הַקִּ֑יר הֲלוֹא֙ יֵאָמֵ֣ר אֲלֵיכֶ֔ם אַיֵּ֥ה הַטִּ֖יחַ אֲשֶׁ֥ר טַחְתֶּֽם׃   ס 13 לָכֵ֗ן כֹּ֤ה אָמַר֙ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֔ה וּבִקַּעְתִּ֥י רֽוּחַ־סְעָר֖וֹת בַּֽחֲמָתִ֑י וְגֶ֤שֶׁם שֹׁטֵף֙ בְּאַפִּ֣י יִֽהְיֶ֔ה וְאַבְנֵ֥י אֶלְגָּבִ֖ישׁ בְּחֵמָ֥ה לְכָלָֽה׃ 14 וְהָ֨רַסְתִּ֜י אֶת־הַקִּ֨יר אֲשֶׁר־טַחְתֶּ֥ם תָּפֵ֛ל וְהִגַּעְתִּ֥יהוּ אֶל־הָאָ֖רֶץ וְנִגְלָ֣ה יְסֹד֑וֹ וְנָֽפְלָה֙ וּכְלִיתֶ֣ם בְּתוֹכָ֔הּ וִֽידַעְתֶּ֖ם כִּֽי־אֲנִ֥י יְהוָֽה׃ 15 וְכִלֵּיתִ֤י אֶת־חֲמָתִי֙ בַּקִּ֔יר וּבַטָּחִ֥ים אֹת֖וֹ תָּפֵ֑ל וְאֹמַ֤ר לָכֶם֙ אֵ֣ין הַקִּ֔יר וְאֵ֖ין הַטָּחִ֥ים אֹתֽוֹ׃ 16 נְבִיאֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל הַֽנִבְּאִים֙ אֶל־יְר֣וּשָׁלִַ֔ם וְהַחֹזִ֥ים לָ֖הּ חֲז֣וֹן שָׁלֹ֑ם וְאֵ֣ין שָׁלֹ֔ם נְאֻ֖ם אֲדֹנָ֥י יְהֹוִֽה׃   פ
17 וְאַתָּ֣ה בֶן־אָדָ֗ם שִׂ֤ים פָּנֶ֙יךָ֙ אֶל־בְּנ֣וֹת עַמְּךָ֔ הַמִּֽתְנַבְּא֖וֹת מִֽלִּבְּהֶ֑ן וְהִנָּבֵ֖א עֲלֵיהֶֽן׃ 18 וְאָמַרְתָּ֞ כֹּה־אָמַ֣ר אֲדֹנָ֣י יְהוִ֗ה הוֹי֩ לִֽמְתַפְּר֨וֹת כְּסָת֜וֹת עַ֣ל כָּל־אַצִּילֵ֣י יָדַ֗י וְעֹשׂ֧וֹת הַמִּסְפָּח֛וֹת עַל־רֹ֥אשׁ כָּל־קוֹמָ֖ה לְצוֹדֵ֣ד נְפָשׁ֑וֹת הַנְּפָשׁוֹת֙ תְּצוֹדֵ֣דְנָה לְעַמִּ֔י וּנְפָשׁ֖וֹת לָכֶ֥נָה תְחַיֶּֽינָה׃ 19 וַתְּחַלֶּלְ֨נָה אֹתִ֜י אֶל־עַמִּ֗י בְּשַׁעֲלֵ֣י שְׂעֹרִים֮ וּבִפְת֣וֹתֵי לֶחֶם֒ לְהָמִ֤ית נְפָשׁוֹת֙ אֲשֶׁ֣ר לֹֽא־תְמוּתֶ֔נָה וּלְחַיּ֥וֹת נְפָשׁ֖וֹת אֲשֶׁ֣ר לֹא־תִֽחְיֶ֑ינָה בְּכַ֨זֶּבְכֶ֔ם לְעַמִּ֖י שֹׁמְעֵ֥י כָזָֽב׃   ס 20 לָכֵ֞ן כֹּה־אָמַ֣ר אֲדֹנָ֣י יְהוִ֗ה הִנְנִ֤י אֶל־כִּסְּתוֹתֵיכֶ֙נָה֙ אֲשֶׁ֣ר אַ֠תֵּנָה מְצֹדְד֨וֹת שָׁ֤ם אֶת־הַנְּפָשׁוֹת֙ לְפֹ֣רְח֔וֹת וְקָרַעְתִּ֣י אֹתָ֔ם מֵעַ֖ל זְרוֹעֹֽתֵיכֶ֑ם וְשִׁלַּחְתִּי֙ אֶת־הַנְּפָשׁ֔וֹת אֲשֶׁ֥ר אַתֶּ֛ם מְצֹדְד֥וֹת אֶת־נְפָשִׁ֖ים לְפֹרְחֹֽת׃ 21 וְקָרַעְתִּ֞י אֶת־מִסְפְּחֹֽתֵיכֶ֗ם וְהִצַּלְתִּ֤י אֶת־עַמִּי֙ מִיֶּדְכֶ֔ן וְלֹֽא־יִהְי֥וּ ע֛וֹד בְּיֶדְכֶ֖ן לִמְצוּדָ֑ה וִֽידַעְתֶּ֖ן כִּֽי־אֲנִ֥י יְהוָֽה׃ 22 יַ֣עַן הַכְא֤וֹת לֵב־צַדִּיק֙ שֶׁ֔קֶר וַאֲנִ֖י לֹ֣א הִכְאַבְתִּ֑יו וּלְחַזֵּק֙ יְדֵ֣י רָשָׁ֔ע לְבִלְתִּי־שׁ֛וּב מִדַּרְכּ֥וֹ הָרָ֖ע לְהַחֲיֹתֽוֹ׃ 23 לָכֵ֗ן שָׁ֚וְא לֹ֣א תֶחֱזֶ֔ינָה וְקֶ֖סֶם לֹא־תִקְסַ֣מְנָה ע֑וֹד וְהִצַּלְתִּ֤י אֶת־עַמִּי֙ מִיֶּדְכֶ֔ן וִֽידַעְתֶּ֖ן כִּֽי־אֲנִ֥י יְהוָֽה׃