Yiddish
Hebrew
אידיש
1 װער גיט מיר אין מדבר אַ האַרבעריק פֿאַר װאַנדערער, איך װאָלט פֿאַרלאָזן מײַן פֿאָלק, און אַװעקגײן פֿון זײ! װאָרום אַלע זײַנען זײ נוֹאפֿים, אַ געזעמל פֿון פֿעלשער. 2 און זײ שפּאַנען זײער צונג – זײער בױגן פֿון ליגן, און ניט פֿאַר אמת זײַנען זײ שטאַרק אין לאַנד; װאָרום פֿון בײז צו בײז גײען זײ און מיך קענען זײ ניט, זאָגט גאָט. 3 היט אײַך איטלעכער פֿון זײַן חבר, און אױף קײן ברודער זאָלט איר אײַך ניט פֿאַרזיכערן, װאָרום נאַרן נאַרט איטלעכער ברודער, און איטלעכער חבר טרײַבט רכילות. 4 און אײנער דעם אַנדערן גענאַרן זײ, און אמת זאָגן זײ ניט; זײ האָבן אײַנגעװױנט זײער צונג זאָגן ליגן, זײ מאַטערן זיך צו פֿאַרברעכן. 5 דײַן זיצן אי צװישן באַטרוג; פֿוהן װעגן באַטרוג װילן זײ מיך ניט קענען, זאָגט גאָט. 6 דרום האָט גאָט פֿון צבָאומת אַזױ געזאָגט: זע, איך לײַטער זײ, און װעל זײ פּרוּװן, װאָרום װי דען זאָל איך טאָן פֿון װעגן דער טאָכטער מײַן פֿאָלק? 7 אַ פֿאַרשפּיצטע פֿײַל איז זײער צונג, זי רעצט באַטרוג; מיטן מױל רעדט מען שלוט מיטן חבר, און אין זיך מאַכט מען אַ לױערונג אױף אים. 8 זאָל איך דערפֿאַר זיך ניט אָפּרעכענען מיט זײ, זאָגט גאָט; זאָל אָן אַ פֿאָלק װי דאָס דאָזיקע זיך ניט נוֹקם זײַן מײַן זעל? 9 װעגן די בערג װעל איך אױפֿהײבן אַ געװײן און יאָמער, און װעגן די פֿיטערפּלעצער פֿון מדבר אַ קלאָג, װאָרום זײ זײַנען פֿאַרװיסט, אַז קײן מענטש גײט ניט דורך, און זײ הערן ניט קײן קָול פֿון פֿי; פֿון אַ פֿױגל פֿון הימל ביז אַ בהמה זײַנען אַנטלאָפֿן, אַװעק. 10 און איך װעל מאַכן ירושָלַיִם פֿאַר הױפֿנט, אַ װױנונג פֿון שאַקאַלן, און די שטעט פֿון אינודה װעל איך מאַכן אַ װיסטעניש, אָן אַ באַװױנער. 11 װער איז דער קלוגער מאַן, ער זאָל דאָס פֿאַרשטײן? און דער װאָס גאָטס מױל האָט צו אים גערעדט, ער זאָל דאָס זאָגן? פֿאַר װאָס איז אונטערגעגאַנגען דאָס לאַנד, פֿאַרװיסט װי אַ מדבר, אָן אַ דורכגײער? 12 און גאָט האָט געזאָגט: פֿאַר װאָס זײ האָבן פֿאַרלאָזן מײַן תּוֹרה, װאָס איך האָב געלײגט פֿאַר זײ, און זײ האָבן ניט צוגעהערט צו מײַן קָול, און ניט געגאַנגען אין איר; 13 נײַערט געגאַנגען אין דער אײַנגעשפּאַרטקײט פֿון זײער האַרצן, און נאָך די בעַל-געטער װאָס זײערע עלטערן האָבן זײ געלערנט. 14 דרום האָט אַזױ געזאָגט יהוה פֿון צבָאוֹת, דער גאָט פֿון ישׂראל: זע, איך מאַך זײ עסן, דאָס דאָזיקע פֿאָלק, װערמוט, און איך װעל זײ מאַכן טרינקען גיפֿטװאַסער. 15 און איך װעל זײ צעשפּרײַטן צװישן די פֿעלקער, װאָס ניט זײ און ניט זײערע עלטערן האָבן געקענט, און איך װעל נאָכשיקן נאָך זײ די שװערד, ביז איך טו זײ פֿאַרלענדן.
16 אַזױ האָט געזאָגט גאָט פֿון צבָאוֹת: קוקט זיך אום, און רופֿט די קלאָגערינס, זײ זאָלן קומען, און נאָך די קלוגע װײַבער שֵקט, זײ זאָלן קומען; 17 און זאָלן זײ אײַלן און אױפֿהײבן אױף אונדז אַ יאָמער, אַז אונדזערע אױגן זאָלן צעגײן אין טרערן, און אונדזערע ברעמען זאָלן פֿליסן מיט װאַסער. 18 װאָרום אַ יאָמער-קָול הערט זיך פֿון צִיוֹן: װי זײַנען מיר פֿאַרװיסט געװאָרן! מיר זײַנען פֿאַרשעמט ביז גאָר, װײַל מיר האָבן פֿאַרלאָזן דאָס לאַנד, װײַל אַרױסגעװאָרפֿן האָבן אונדז אונדזערע װױנונגען. 19 װאָרום הערט, איר װײַבער, דאָס װאָרט פֿון גאָט, און לערנט אײַערע טעכטער אַ יאָמער, און אײנע די אַנדערע אַ קלאָג. 20 װאָרום דער טױט איז אַרױפֿגעגאַנגען אין אונדזערע פֿענצטער, געקומען אין אונדזערע פּאַלאַצן, צו פֿאַרשנײַדן אַ קינד פֿון דער גאַס, בכורים פֿון די מערק. – 21 רעד: אַזױ איז דער שפּרוך פֿון גאָט – און די טױטע לײַבער פֿון מענטשן װעלן פֿאַלן װי מיסט אױף פֿרײַען פֿעלד, און װי אַ הײַפֿל הינטערן שניטער, װאָס קײַנער קלײַבט ניט אױף. 22 אַזױ האָט גאָט געזאָגט: זאָל זיך ניט רימען דער חכם מיט זײַן חכמה, און זאָל זיך ניט רימען דער גיבור מיט זײַן גבורה; זאָל זיך ניט רימען דער עוֹשר מיט זײַן עשירות; 23 נאָר דערמיט זאָל זיך רימען דער װאָס רימט זיך, מיט פֿאַרשטײן און קענען מיך, אַז איך יהוה טו חסד, רעכט, און גערעכטיקײט, אױף דער ערד; װיל די דאָזיקע באַגער איך, זאָגט גאָט. 24 זע, טעג קומען, זאָגט גאָט, און איך װעל זיך רעכענען מיט אַלע באַשניטענע און אומבאַשניטענע: 25 מיט מִצרַיִם, און מיט יהודה, און מיט אֶדוֹן, און מיט די קינדער פֿון עַמוֹן, און מיט מואבֿ, אוהן מיט אַלע װאָס מיט אָפּגעהאַקטע האָרעקן, װאָס װױנען אין מדבר; װאָרום אַלע פֿעלקער זײַנען אומבאַשניטן, און דאָס גאַנצע הױז פֿון ישׂראל זײַנען אומבאַשניטן אין האַרצן.
עברית
1 מִֽי־יִתְּנֵ֣נִי בַמִּדְבָּ֗ר מְלוֹן֙ אֹֽרְחִ֔ים וְאֶֽעֶזְבָה֙ אֶת־עַמִּ֔י וְאֵלְכָ֖ה מֵֽאִתָּ֑ם כִּ֤י כֻלָּם֙ מְנָ֣אֲפִ֔ים עֲצֶ֖רֶת בֹּגְדִֽים׃ 2 וַֽיַּדְרְכ֤וּ אֶת־לְשׁוֹנָם֙ קַשְׁתָּ֣ם שֶׁ֔קֶר וְלֹ֥א לֶאֱמוּנָ֖ה גָּבְר֣וּ בָאָ֑רֶץ כִּי֩ מֵרָעָ֨ה אֶל־רָעָ֧ה יָצָ֛אוּ וְאֹתִ֥י לֹֽא־יָדָ֖עוּ נְאֻם־יְהוָֽה׃   ס 3 אִ֤ישׁ מֵרֵעֵ֙הוּ֙ הִשָּׁמֵ֔רוּ וְעַל־כָּל־אָ֖ח אַל־תִּבְטָ֑חוּ כִּ֤י כָל־אָח֙ עָק֣וֹב יַעְקֹ֔ב וְכָל־רֵ֖עַ רָכִ֥יל יַהֲלֹֽךְ׃ 4 וְאִ֤ישׁ בְּרֵעֵ֙הוּ֙ יְהָתֵ֔לּוּ וֶאֱמֶ֖ת לֹ֣א יְדַבֵּ֑רוּ לִמְּד֧וּ לְשׁוֹנָ֛ם דַּבֶּר־שֶׁ֖קֶר הַעֲוֵ֥ה נִלְאֽוּ׃ 5 שִׁבְתְּךָ֖ בְּת֣וֹךְ מִרְמָ֑ה בְּמִרְמָ֛ה מֵאֲנ֥וּ דַֽעַת־אוֹתִ֖י נְאֻם־יְהוָֽה׃   ס 6 לָכֵ֗ן כֹּ֤ה אָמַר֙ יְהוָ֣ה צְבָא֔וֹת הִנְנִ֥י צוֹרְפָ֖ם וּבְחַנְתִּ֑ים כִּֽי־אֵ֣יךְ אֶעֱשֶׂ֔ה מִפְּנֵ֖י בַּת־עַמִּֽי׃ 7 חֵ֥ץ שוחט לְשׁוֹנָ֖ם מִרְמָ֣ה דִבֵּ֑ר בְּפִ֗יו שָׁל֤וֹם אֶת־רֵעֵ֙הוּ֙ יְדַבֵּ֔ר וּבְקִרְבּ֖וֹ יָשִׂ֥ים אָרְבּֽוֹ׃ 8 הַעַל־אֵ֥לֶּה לֹֽא־אֶפְקָד־בָּ֖ם נְאֻם־יְהוָ֑ה אִ֚ם בְּג֣וֹי אֲשֶׁר־כָּזֶ֔ה לֹ֥א תִתְנַקֵּ֖ם נַפְשִֽׁי׃   ס 9 עַל־הֶ֨הָרִ֜ים אֶשָּׂ֧א בְכִ֣י וָנֶ֗הִי וְעַל־נְא֤וֹת מִדְבָּר֙ קִינָ֔ה כִּ֤י נִצְּתוּ֙ מִבְּלִי־אִ֣ישׁ עֹבֵ֔ר וְלֹ֥א שָׁמְע֖וּ ק֣וֹל מִקְנֶ֑ה מֵע֤וֹף הַשָּׁמַ֙יִם֙ וְעַד־בְּהֵמָ֔ה נָדְד֖וּ הָלָֽכוּ׃ 10 וְנָתַתִּ֧י אֶת־יְרוּשָׁלַ֛͏ִם לְגַלִּ֖ים מְע֣וֹן תַּנִּ֑ים וְאֶת־עָרֵ֧י יְהוּדָ֛ה אֶתֵּ֥ן שְׁמָמָ֖ה מִבְּלִ֖י יוֹשֵֽׁב׃   ס 11 מִֽי־הָאִ֤ישׁ הֶֽחָכָם֙ וְיָבֵ֣ן אֶת־זֹ֔את וַאֲשֶׁ֨ר דִּבֶּ֧ר פִּֽי־יְהוָ֛ה אֵלָ֖יו וְיַגִּדָ֑הּ עַל־מָה֙ אָבְדָ֣ה הָאָ֔רֶץ נִצְּתָ֥ה כַמִּדְבָּ֖ר מִבְּלִ֖י עֹבֵֽר׃   ס 12 וַיֹּ֣אמֶר יְהוָ֔ה עַל־עָזְבָם֙ אֶת־תּ֣וֹרָתִ֔י אֲשֶׁ֥ר נָתַ֖תִּי לִפְנֵיהֶ֑ם וְלֹא־שָׁמְע֥וּ בְקוֹלִ֖י וְלֹא־הָ֥לְכוּ בָֽהּ׃ 13 וַיֵּ֣לְכ֔וּ אַחֲרֵ֖י שְׁרִר֣וּת לִבָּ֑ם וְאַחֲרֵי֙ הַבְּעָלִ֔ים אֲשֶׁ֥ר לִמְּד֖וּם אֲבוֹתָֽם׃   ס 14 לָכֵ֗ן כֹּֽה־אָמַ֞ר יְהוָ֤ה צְבָאוֹת֙ אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל הִנְנִ֧י מַאֲכִילָ֛ם אֶת־הָעָ֥ם הַזֶּ֖ה לַֽעֲנָ֑ה וְהִשְׁקִיתִ֖ים מֵי־רֹֽאשׁ׃ 15 וַהֲפִֽצוֹתִים֙ בַּגּוֹיִ֔ם אֲשֶׁר֙ לֹ֣א יָֽדְע֔וּ הֵ֖מָּה וַֽאֲבוֹתָ֑ם וְשִׁלַּחְתִּ֤י אַֽחֲרֵיהֶם֙ אֶת־הַחֶ֔רֶב עַ֥ד כַּלּוֹתִ֖י אוֹתָֽם׃   פ
16 כֹּ֤ה אָמַר֙ יְהוָ֣ה צְבָא֔וֹת הִתְבּֽוֹנְנ֛וּ וְקִרְא֥וּ לַמְקוֹנְנ֖וֹת וּתְבוֹאֶ֑ינָה וְאֶל־הַחֲכָמ֥וֹת שִׁלְח֖וּ וְתָבֽוֹאנָה׃ 17 וּתְמַהֵ֕רְנָה וְתִשֶּׂ֥נָה עָלֵ֖ינוּ נֶ֑הִי וְתֵרַ֤דְנָה עֵינֵ֙ינוּ֙ דִּמְעָ֔ה וְעַפְעַפֵּ֖ינוּ יִזְּלוּ־מָֽיִם׃ 18 כִּ֣י ק֥וֹל נְהִ֛י נִשְׁמַ֥ע מִצִּיּ֖וֹן אֵ֣יךְ שֻׁדָּ֑דְנוּ בֹּ֤שְׁנֽוּ מְאֹד֙ כִּֽי־עָזַ֣בְנוּ אָ֔רֶץ כִּ֥י הִשְׁלִ֖יכוּ מִשְׁכְּנוֹתֵֽינוּ׃   ס 19 כִּֽי־שְׁמַ֤עְנָה נָשִׁים֙ דְּבַר־יְהוָ֔ה וְתִקַּ֥ח אָזְנְכֶ֖ם דְּבַר־פִּ֑יו וְלַמֵּ֤דְנָה בְנֽוֹתֵיכֶם֙ נֶ֔הִי וְאִשָּׁ֥ה רְעוּתָ֖הּ קִינָֽה׃ 20 כִּֽי־עָ֤לָה מָ֙וֶת֙ בְּחַלּוֹנֵ֔ינוּ בָּ֖א בְּאַרְמְנוֹתֵ֑ינוּ לְהַכְרִ֤ית עוֹלָל֙ מִח֔וּץ בַּחוּרִ֖ים מֵרְחֹבֽוֹת׃ 21 דַּבֵּ֗ר כֹּ֚ה נְאֻם־יְהוָ֔ה וְנָֽפְלָה֙ נִבְלַ֣ת הָֽאָדָ֔ם כְּדֹ֖מֶן עַל־פְּנֵ֣י הַשָּׂדֶ֑ה וּכְעָמִ֛יר מֵאַחֲרֵ֥י הַקֹּצֵ֖ר וְאֵ֥ין מְאַסֵּֽף׃   ס 22 כֹּ֣ה אָמַ֣ר יְהוָ֗ה אַל־יִתְהַלֵּ֤ל חָכָם֙ בְּחָכְמָת֔וֹ וְאַל־יִתְהַלֵּ֥ל הַגִּבּ֖וֹר בִּגְבֽוּרָת֑וֹ אַל־יִתְהַלֵּ֥ל עָשִׁ֖יר בְּעָשְׁרֽוֹ׃ 23 כִּ֣י אִם־בְּזֹ֞את יִתְהַלֵּ֣ל הַמִּתְהַלֵּ֗ל הַשְׂכֵּל֮ וְיָדֹ֣עַ אוֹתִי֒ כִּ֚י אֲנִ֣י יְהוָ֔ה עֹ֥שֶׂה חֶ֛סֶד מִשְׁפָּ֥ט וּצְדָקָ֖ה בָּאָ֑רֶץ כִּֽי־בְאֵ֥לֶּה חָפַ֖צְתִּי נְאֻם־יְהוָֽה׃   ס 24 הִנֵּ֛ה יָמִ֥ים בָּאִ֖ים נְאֻם־יְהוָ֑ה וּפָ֣קַדְתִּ֔י עַל־כָּל־מ֖וּל בְּעָרְלָֽה׃ 25 עַל־מִצְרַ֣יִם וְעַל־יְהוּדָ֗ה וְעַל־אֱד֞וֹם וְעַל־בְּנֵ֤י עַמּוֹן֙ וְעַל־מוֹאָ֔ב וְעַל֙ כָּל־קְצוּצֵ֣י פֵאָ֔ה הַיֹּשְׁבִ֖ים בַּמִּדְבָּ֑ר כִּ֤י כָל־הַגּוֹיִם֙ עֲרֵלִ֔ים וְכָל־בֵּ֥ית יִשְׂרָאֵ֖ל עַרְלֵי־לֵֽב׃   ס