Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אין יענער צײַט, זאָגט גאָט, װעט מען אַרױסציען די בײַנער פֿון די מלכים פֿון יהודה, און די בײַנער פֿון זײַנע האַרן, און די בײַנער פֿון די כֹּהנים, און די בײַנער פֿון די נבֿיאים, און די בײַנער פֿון די באַװױנער פֿון ירושָלַיִם, פֿון זײערע קברים; 2 און מע װעט זײ אױסשפּרײַטן פֿאַר דער זון, און פֿאַר דער לבנה, און פֿאַר דעם גאַנצן חיל פֿון הימל, אָס זײ האָבן זײ ליב געהאַט, און װאָס זײ האָבן זײ געדינט, און װאָס זײ זײַנען געגאַנגען נאָך זײ, און װאָס זײ האָבן זײ געזוכט, און װאָס זײ האָבן זיך געבױקט צו זײ; ניט אײַנגעזאַמלט און ניט באַגראָבן װעלן זײ װערן; צו מיסט אױפֿן געזיכט פֿון דער ערד װעלן זײ זײַן. 3 און טױט װעט זײַן ליבער פֿון לעבן דעם גאַנצן איבערבלײַב װאָס װעט בלײַבן פֿון דער דאָזיקער בײזער משפּחה, די װאָס װעלן איבערבלײַבן אין אַלע ערטער װאָס איך האָב זײ פֿאַרשטױסן אַהין, זאָגט גאָט פֿון צבָאוֹת. 4 און זאָלסט זאָגן צו זײ: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: פֿאַלט מען און מע שטײט ניט אױף? צי קערט מען זיך אָפּ, און מע קערט ניט צוריק? 5 פֿאַר װאָס האָט זיך אָפּגעקערט דאָס דאָזיקע פֿאָלק, ירושָלַיִם, אַן אײביקע אָפּקערונג? זײ האַלטן זיך אָן באַטרוג, זײ װילן ניט צוריקקערן. 6 איך האָב געהאָרכט און זיך צוגעהער, ט ניט די ריכטיקײט רעדן זײ. קײַנער האָט ניט חרטה אױף זײַן שלעכטיקײט, צו זאָגן: װאָס האָב איך געטאָן! איטלעכער קערט זיך אַװעק אין זײַן געלאַף, װי אַ פֿערד װאָס יאָגט אין מלחמה. 7 אַפֿילו דער שטאָרך אין הימל װײס זײַנע געשטעלטע צײַטן, און די טורטלטױב און די שװאַלב און דער בושל היטן די צײַט פֿול זײער קועמן; נאָר מײַן פֿאָלק װײס ניט דאָס געזעץ פֿון גאָט. 8 װי קענט איר זאָגן: חכמים זײַנען מיר, און די תּוֹרה פֿון גאָט איז בײַ אונדז? פֿאַר װאָר, זע, אומנישט האָט געאַרבעט די פֿאַלשע פּען פֿון די שרײַבער. 9 פֿאַרשעמט זײַנען די חכמים, דערשראָקן און באַצװוּנגען; זע, דאָס װאָרט פֿון גאָט האָבן זײ פֿאַראַכט, און װאָסער חכמה איז בײַ זײ? 10 דרום װעל איך געבן זײערע װײַבער צו אַנרערע, און זײערע פֿעלדער צו אָפּיַרשער; װאָרום פֿון קלענסטן ביזן גרעסטן איז איטלעכער גײציק נאָך געװין; פֿון נבֿיא ביזן כֹּהן טוט איטלעכער פֿאַלשקײט. 11 און זײ הײלן דעם בראָך פֿון דער טאָכטער מײַן פֿאָלק אױף גרינג, סאַזױ צו זאָגן: שלום! שלום! װען קײן שלום איז ניטאָ. 12 זײ װעלן צו שאַנד װערן, װײַל אומװערדיקײט האָבן זײ געטאָן; צו מאָל שעמע שעמען זײ זיך ניט, און פֿון קין בושה װײסן זײ ניט; דרום װעלן זײ פֿאַלן צװישן די געפֿאַלענע; אין דער צײַט פֿון זײער רעכנשאַפֿט װעלן זײ געשטרױכלט װערן, זאָגט גאָט. 13 פֿאַרלענדן װעל איך זײ פֿאַרלענדן, זאָגט גאָט; קײן רױבן אױפֿן װײַנשטאָק, און קײן פֿײַגן אױפֿן פֿײַגנבױם, און דאָס בלאַט פֿאַרװעלקט! און װאָס איך האָב זײ געגעבן, װעט אַװעק פֿון זײ. 14 נאָך װאָס זיצן מיר? זאַמלט אײַך אײַן און לאָמיאָר אַרײַן אין די פֿעסטונגשטעט, און דאָרטן פֿאַרשניטן װערן; װאָרום יהוה אונדזער גאָט האָט אונדז פֿאַרשניטן, און אונדז אָנגעטרונקען מיט געפֿטװאַסער, װײַל מיר האָבן געזינדיקט צו גאָט. 15 געהאָפֿט אױף שלום, און קײן גוטס איז ניטאָ; אױף אַ צײַט פֿון הײלונג, ערשט אַ שרעקעניש. 16 פֿון דָן הערט זיך דאָס סאָפּען פֿון זײַנע פֿערד, פֿון דעם קָול פֿון די הירזשעס פֿון זײַנע אָגערס ציטערט דאָס גאַנצע לאַנד; און זײ קומען און פֿאַרצערן דאָס לאַנד און איר פֿולקײט, די שטאָט און די װױנער אין איר. 17 װאָרום זעט, איך שיק אָן אױף אײַך שלענג פּיפּערנאָטערס, װאָס פֿאַר זײ איז קײן שפּרוך ניטאָ, און זײ װעלן אײַך בײַסן, זאָגט גאָט. 18 איך װיל מיך דערמונטערן אין קומער, איז מײַן האַרץ אין מיר קראַנק. 19 זע, אַ קָול פֿון געשרײ פֿון דער טאָכטער מײַן פֿאָלק, פֿון אַ לאַנד אַ װײַטן: איז גאָט ניטאָ אין צִיוֹן? איז איר קיניג ניטאָ אין איר? פֿאַר װאָס האָבן זײ מיך דערצערנט מיט זײערע געצן, מיט נישטיקײטן פֿון דער פֿרעמד? 20 אַריבער דער שניט, געענדיק דער זומער, און מיר זײַנען ניט געהאָלפֿן געװאָרן. 21 איבער דעם בראָך פֿון דער טאָכטער מײַן פֿאָלק בין איך צעבראָכן, פֿינצטער בין איך, אַ שרעק האָט מיך אָנגענומען. 22 איז קײן באַלזאַם ניטאָ אין גִלעָד? צי איז קײן רוֹפֿא ניטאָ דאָרט? פֿאַר װאָס דען קומט ניט קײן הײלונג צו דער טאָכטער מײַן פֿאָלק? 23 װער מאַכט מײַן קאָפּ װאַסער, און מײַן אױג אַ קװאַל טרערן, און מײַן אױג אַ קװאַל טרערן, איך װאָלט באַװײנט טאָג און נאַכט די דערשלאָגענע פֿון דער טאָכטער מײַן פֿאָלק!
עברית
1 בָּעֵ֣ת הַהִ֣יא נְאֻם־יְהוָ֡ה ויציאו אֶת־עַצְמ֣וֹת מַלְכֵֽי־יְהוּדָ֣ה וְאֶת־עַצְמוֹת־שָׂרָיו֩ וְאֶת־עַצְמ֨וֹת הַכֹּהֲנִ֜ים וְאֵ֣ת עַצְמ֣וֹת הַנְּבִיאִ֗ים וְאֵ֛ת עַצְמ֥וֹת יוֹשְׁבֵֽי־יְרוּשָׁלָ֖͏ִם מִקִּבְרֵיהֶֽם׃ 2 וּשְׁטָחוּם֩ לַשֶּׁ֨מֶשׁ וְלַיָּרֵ֜חַ וּלְכֹ֣ל צְבָ֣א הַשָּׁמַ֗יִם אֲשֶׁ֨ר אֲהֵב֜וּם וַאֲשֶׁ֤ר עֲבָדוּם֙ וַֽאֲשֶׁר֙ הָלְכ֣וּ אַֽחֲרֵיהֶ֔ם וַאֲשֶׁ֣ר דְּרָשׁ֔וּם וַאֲשֶׁ֥ר הִֽשְׁתַּחֲו֖וּ לָהֶ֑ם לֹ֤א יֵאָֽסְפוּ֙ וְלֹ֣א יִקָּבֵ֔רוּ לְדֹ֛מֶן עַל־פְּנֵ֥י הָאֲדָמָ֖ה יִֽהְיֽוּ׃ 3 וְנִבְחַ֥ר מָ֙וֶת֙ מֵֽחַיִּ֔ים לְכֹ֗ל הַשְּׁאֵרִית֙ הַנִּשְׁאָרִ֔ים מִן־הַמִּשְׁפָּחָ֥ה הָֽרָעָ֖ה הַזֹּ֑את בְּכָל־הַמְּקֹמ֤וֹת הַנִּשְׁאָרִים֙ אֲשֶׁ֣ר הִדַּחְתִּ֣ים שָׁ֔ם נְאֻ֖ם יְהוָ֥ה צְבָאֽוֹת׃   ס 4 וְאָמַרְתָּ֣ אֲלֵיהֶ֗ם כֹּ֚ה אָמַ֣ר יְהוָ֔ה הֲיִפְּל֖וּ וְלֹ֣א יָק֑וּמוּ אִם־יָשׁ֖וּב וְלֹ֥א יָשֽׁוּב׃ 5 מַדּ֨וּעַ שׁוֹבְבָ֜ה הָעָ֥ם הַזֶּ֛ה יְרוּשָׁלַ֖͏ִם מְשֻׁבָ֣ה נִצַּ֑חַת הֶחֱזִ֙יקוּ֙ בַּתַּרְמִ֔ית מֵאֲנ֖וּ לָשֽׁוּב׃ 6 הִקְשַׁ֤בְתִּי וָֽאֶשְׁמָע֙ לוֹא־כֵ֣ן יְדַבֵּ֔רוּ אֵ֣ין אִ֗ישׁ נִחָם֙ עַל־רָ֣עָת֔וֹ לֵאמֹ֖ר מֶ֣ה עָשִׂ֑יתִי כֻּלֹּ֗ה שָׁ֚ב במרצותם כְּס֥וּס שׁוֹטֵ֖ף בַּמִּלְחָמָֽה׃ 7 גַּם־חֲסִידָ֣ה בַשָּׁמַ֗יִם יָֽדְעָה֙ מֽוֹעֲדֶ֔יהָ וְתֹ֤ר וסוס וְעָג֔וּר שָׁמְר֖וּ אֶת־עֵ֣ת בֹּאָ֑נָה וְעַמִּ֕י לֹ֣א יָֽדְע֔וּ אֵ֖ת מִשְׁפַּ֥ט יְהוָֽה׃ 8 אֵיכָ֤ה תֹֽאמְרוּ֙ חֲכָמִ֣ים אֲנַ֔חְנוּ וְתוֹרַ֥ת יְהוָ֖ה אִתָּ֑נוּ אָכֵן֙ הִנֵּ֣ה לַשֶּׁ֣קֶר עָשָׂ֔ה עֵ֖ט שֶׁ֥קֶר סֹפְרִֽים׃ 9 הֹבִ֣ישׁוּ חֲכָמִ֔ים חַ֖תּוּ וַיִּלָּכֵ֑דוּ הִנֵּ֤ה בִדְבַר־יְהוָה֙ מָאָ֔סוּ וְחָכְמַֽת־מֶ֖ה לָהֶֽם׃   ס 10 לָכֵן֩ אֶתֵּ֨ן אֶת־נְשֵׁיהֶ֜ם לַאֲחֵרִ֗ים שְׂדֽוֹתֵיהֶם֙ לְי֣וֹרְשִׁ֔ים כִּ֤י מִקָּטֹן֙ וְעַד־גָּד֔וֹל כֻּלֹּ֖ה בֹּצֵ֣עַ בָּ֑צַע מִנָּבִיא֙ וְעַד־כֹּהֵ֔ן כֻּלֹּ֖ה עֹ֥שֶׂה שָּֽׁקֶר׃ 11 וַיְרַפּ֞וּ אֶת־שֶׁ֤בֶר בַּת־עַמִּי֙ עַל־נְקַלָּ֔ה לֵאמֹ֖ר שָׁל֣וֹם שָׁל֑וֹם וְאֵ֖ין שָׁלֽוֹם׃ 12 הֹבִ֕שׁוּ כִּ֥י תוֹעֵבָ֖ה עָשׂ֑וּ גַּם־בּ֣וֹשׁ לֹֽא־יֵבֹ֗שׁוּ וְהִכָּלֵם֙ לֹ֣א יָדָ֔עוּ לָכֵ֞ן יִפְּל֣וּ בַנֹּפְלִ֗ים בְּעֵ֧ת פְּקֻדָּתָ֛ם יִכָּשְׁל֖וּ אָמַ֥ר יְהוָֽה׃   ס 13 אָסֹ֥ף אֲסִיפֵ֖ם נְאֻם־יְהֹוָ֑ה אֵין֩ עֲנָבִ֨ים בַּגֶּ֜פֶן וְאֵ֧ין תְּאֵנִ֣ים בַּתְּאֵנָ֗ה וְהֶֽעָלֶה֙ נָבֵ֔ל וָאֶתֵּ֥ן לָהֶ֖ם יַעַבְרֽוּם׃ 14 עַל־מָה֙ אֲנַ֣חְנוּ יֹֽשְׁבִ֔ים הֵֽאָסְפ֗וּ וְנָב֛וֹא אֶל־עָרֵ֥י הַמִּבְצָ֖ר וְנִדְּמָה־שָּׁ֑ם כִּי֩ יְהוָ֨ה אֱלֹהֵ֤ינוּ הֲדִמָּ֙נוּ֙ וַיַּשְׁקֵ֣נוּ מֵי־רֹ֔אשׁ כִּ֥י חָטָ֖אנוּ לַיהוָֽה׃ 15 קַוֵּ֥ה לְשָׁל֖וֹם וְאֵ֣ין ט֑וֹב לְעֵ֥ת מַרְפֵּ֖ה וְהִנֵּ֥ה בְעָתָֽה׃ 16 מִדָּ֤ן נִשְׁמַע֙ נַחְרַ֣ת סוּסָ֗יו מִקּוֹל֙ מִצְהֲל֣וֹת אַבִּירָ֔יו רָעֲשָׁ֖ה כָּל־הָאָ֑רֶץ וַיָּב֗וֹאוּ וַיֹּֽאכְלוּ֙ אֶ֣רֶץ וּמְלוֹאָ֔הּ עִ֖יר וְיֹ֥שְׁבֵי בָֽהּ׃   ס 17 כִּי֩ הִנְנִ֨י מְשַׁלֵּ֜חַ בָּכֶ֗ם נְחָשִׁים֙ צִפְעֹנִ֔ים אֲשֶׁ֥ר אֵין־לָהֶ֖ם לָ֑חַשׁ וְנִשְּׁכ֥וּ אֶתְכֶ֖ם נְאֻם־יְהוָֽה׃   ס 18 מַבְלִ֥יגִיתִ֖י עֲלֵ֣י יָג֑וֹן עָלַ֖י לִבִּ֥י דַוָּֽי׃ 19 הִנֵּה־ק֞וֹל שַֽׁוְעַ֣ת בַּת־עַמִּ֗י מֵאֶ֙רֶץ֙ מַרְחַקִּ֔ים הַֽיהוָה֙ אֵ֣ין בְּצִיּ֔וֹן אִם־מַלְכָּ֖הּ אֵ֣ין בָּ֑הּ מַדּ֗וּעַ הִכְעִס֛וּנִי בִּפְסִלֵיהֶ֖ם בְּהַבְלֵ֥י נֵכָֽר׃ 20 עָבַ֥ר קָצִ֖יר כָּ֣לָה קָ֑יִץ וַאֲנַ֖חְנוּ ל֥וֹא נוֹשָֽׁעְנוּ׃ 21 עַל־שֶׁ֥בֶר בַּת־עַמִּ֖י הָשְׁבָּ֑רְתִּי קָדַ֕רְתִּי שַׁמָּ֖ה הֶחֱזִקָֽתְנִי׃ 22 הַצֳרִי֙ אֵ֣ין בְּגִלְעָ֔ד אִם־רֹפֵ֖א אֵ֣ין שָׁ֑ם כִּ֗י מַדּ֙וּעַ֙ לֹ֣א עָֽלְתָ֔ה אֲרֻכַ֖ת בַּת־עַמִּֽי׃ 23 מִֽי־יִתֵּ֤ן רֹאשִׁי֙ מַ֔יִם וְעֵינִ֖י מְק֣וֹר דִּמְעָ֑ה וְאֶבְכֶּה֙ יוֹמָ֣ם וָלַ֔יְלָה אֵ֖ת חַֽלְלֵ֥י בַת־עַמִּֽי׃