Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אַנטרינט, איר קינדער פֿון בנימין, אַרױס פֿון ירושָלַיִם, און אין תּקוֹעַ בלאָזט אַ שוֹפֿר, און אין בעת-כֶּרֶם הײבט אױף אַ צײכן, װאָרום אַן אומגליק קוקט אַרױס פֿון צפֿון, און אַ בראָך אַ ברױסער. 2 די שײנע און פֿאַרצערטלטע, די טאָכטער צִיוֹן טאָ איך פֿאַרשנײַדן. 3 צו איר קומען פֿאַרסטוכער מיט זײערע סטאַדעס, זײ שטעלן אױף געצעלטן רונד אַרום איר, זײ פֿיטערן איטלעכער זיך צו דער האַנט. 4 ״ברײט אָן אַ מלחמה אױף איר! שטײט אױף, און לאָמיר אַרױפֿגײן אין מיטן טאָג!״ – ״װײ אונדז! װאָרום דער טאָג קערט זיך אָפּ, װאָרום עס שטרעקן זיך די שאָטנס פֿון אָװנט״ – 5 ״שטײט אױף, און לאָמיר אַרױפֿגײן בײַ נאַכט, און לאָמיר צעשטערן אירע פּאַלאַצן!״ 6 װאָרום אַזױ האָט געזאָגט גאָט פֿון צבָאוֹת: שנײַדט אָן געהילץ, און שיט אָן אַרום ירושָלַיִם אַן ערדװאַל; דאָס איז די שטאָט װאָס איז אין גאַנצן אָנגעלײגט מיט רױב אין איר. 7 װי אַ ברונעם קװעלט אַרױס זײַנע װאַסער, אַזױ קװעלט זי אַרױס איר בײז; אומרעכט און רױב הערט זיך אין איר, פֿאַר מײַן פּנים איז תּמיד קראַנקשאַפֿט און שלעג. 8 נעם אַ מוסר, ירושָלַיִם, כּדי מײַן זעל זאָל זיך ניט אָפּעקלען פֿון דיר, אַ לאַנד ניט באַװױנט.
9 אַזױ האָט געזאָגט גאָט פֿון צבָאוֹת: אַרומקלײַבן װי אַ װײַנשטאָק װעט מען אַרומקלײַבן דעם איבערבלײַב פֿון ישׂראל; קער װידער און װידער דײַן האַנט, װי אַ האַרבסטער אױף די צװײַגלעך. 10 צו װעמען זאָל איך רעדן און װאָרענען. אַז זײ זאָלן הערן? זע, זײער אױער איז פֿאַרשטאָפּט, און זײ קענען ניט פֿאַרנעמען; זע, גאָטס װאָרט איז בײַ זײ צום געשפּעט, זײ װילן עס ניט. 11 דרום בין איך פֿול מיט דעם גרימצאָרן פֿון גאָט, איך קען מער ניט אײַנהאַלטן: גיס אים אױך אױף די קינדער אין גאַס, און אױף דעם געזעמל פֿון יונגע לײַט מיטאַנאַנדער; װאָרום אי מאַן אי װײַב װעלן באַצװוּנגען װערן, דער זקן מיטן פֿולבאַטאָגטן. 12 און זײערע הײַזער װעלן איבערגײן צו אַנדערע, פֿעלדער און װײַבער מיטאַנאַנדער; װאָרום איך װעל אױסשטרעקן מײַן האַנט אױף די באַװױנער פֿון לאַנד, זאָגט גאָט. 13 װאָרום פֿון זײער קלענסטן ביז זײער גרעסטן איז איטלעכער גײציק גאָך געװין, און פֿון נבֿיא ביזן כֹּהן טוט איטלעכער פֿאַלשקײט. 14 און זײ הײלן דעם בראָך פֿון מײַן פֿאָלק אױף גרינג, אַזױ צו זאָגן: שלום! שלום! װען קײן שלום איז ניטאָ. 15 זײ װעלן צו שאַנד װערן, װײַל אומװערדיקײט האָבן זײ געטאָן; צו מאָל שעמען שעמען זײ זיך ניט, צו מאָל פֿון קײן בושה װײסן זײ ניט; דרום װעלן זײ פֿאַלן צװישן די געפֿאַלענע; בעת איך רעכן זיך מיט זײ װעלן זײ געשטרױכלט װערן, זאָגט גאָט. 16 אַזױ האָט גאָט געזאָגט: שטײט אױף די װעגן און זעט, און פֿרעגט אױף די אַלטע שטעגן, װוּ איז דער װעג צום גוטן, און גײט אױף אים, און געפֿינט אַן אָפּרו פֿאַר אײַער זעל. אָבער זײ האָבן געזאָגט: מיר װעלן ניט גײן. 17 און איך פֿעלג אױפֿשטעלן װעכטער איבער אײַך: פֿאַרנעמט דעם קָול פֿון שוֹפֿר! אָבער זײ האָבן געזאָגט: מיר װעלן ניט פֿאַרנעמען. 18 דרום הערט, איר פֿעלקער, און זײ װיסן, דו אײַנזאַמלונג, װאָס אױף זײ קומט. 19 הער, דו ערד; זע, איך ברענג אַן אומגליק אױף דעם דאָזיקן פֿאָלק, די פֿרוכט פֿון זײערע טראַכטונגען, װײַל זײ האָבן מײַנע װערטער ניט פֿאַרנומען, און מײַן תּוֹרה – זי האָבן זײ פֿאַראַכט. 20 צו װאָס מיר דען װײַרױך װאָס קומט פֿון שבאָ, און גוטער געװירצראָר פֿון אַ װײַטן לאַנד? אײַערע בראַנדאָפּפֿער זײַנען ניט צו באַװיליקונג, און אײַערע שלאַכטאָפּפֿער זײַנען מיר ניט אָנגעלײגט. 21 דרום האָט גאָט אַזױ געזאָגט: זע, איך לײג שטרױכלונגען פֿאַר דעם דאָזיקן פֿאָלק, און שטרױכלען װעלן דורך זײ פֿאָטערס און זין אין אײנעם דער שכן און זײַן חבר; און זײ װעלן אונטערגײן.
22 אַזױ האָט גאָט געזאָגט: זע, אַ פֿאָלק קומט פֿון צפֿון-לאַנד, און אַ גרױסע אומה דערװעקט זיך פֿון די עקן ערד. 23 בױגן און שפּיז האַלטן זײ, אַכזָרים זײַנען זײ, און האָבן קײן רכמנות ניט; זײער קָול ברומט װי דער אים, און אױף פֿערד רײַטן זײ; אױסגעשטעלט װי אײן מאַן צו מלחמה אױף דיר, טאָכטער צִיוֹן. 24 מיר האָבן געהערט זײַן הערונג, אונדזערע הענט זײַנען שלאַף געװאָרן, אַן אַנגסט האָט אונדז באַנומען, אַ װײַטאָק װי אַ געװינערין. 25 זאָלסט ניט אַרױס אין פֿעלד, און אין װעג זאָלסטו ניט גײן, װאָרום די שװערד פֿון דעם פֿײַנט איז אַ שרעק רונד אַרום. 26 טאָכטער מײַן פֿאָלק, גורט אָן זאַק, און קײַקל זיך אין אַש; אַ טרױער װי נאָך אַן אײנאײניציקן מאַך דיר, אַ ביטערע קלאָג, װאָרום פּלוצים װעט קומען דער פֿאַרװיסטער אױף אונדז. 27 אַ פּרוּװער האָב איך דיך געמאַכט, אַ גאָלדטיגל צװישן מײַן פֿאָלק, כּדי זאָלסט געװאָר װערן און פּרוּװן זײער װעג. 28 אָפּגעקערטע אָפּקערער זײַנען זײ אַלע, רכילות-טרײַבער; קופּער און אײַזן זײַנען זײ, אַלע פֿאַרדאָרבן זײַנען זײ. 29 געסאָפּעט האָט דער בלאָזזאַק, פֿאַרלענדט געװאָרן פֿון פֿײַער איז דאָס בלײַ – אומזיסט האָט מען לײַטערן געלײַטערט, װאָרום די שלעכטע זײַנען ניט אָפּגעשײדט געװאָרן. 30 פֿאַראַכטע זילבער רופֿט מען זײ, װאָרום פֿאַראַכט האָט זײ גאָט.
עברית
1 הָעִ֣זוּ בְּנֵ֣י בִניָמִ֗ן מִקֶּ֙רֶב֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם וּבִתְק֙וֹעַ֙ תִּקְע֣וּ שׁוֹפָ֔ר וְעַל־בֵּ֥ית הַכֶּ֖רֶם שְׂא֣וּ מַשְׂאֵ֑ת כִּ֥י רָעָ֛ה נִשְׁקְפָ֥ה מִצָּפ֖וֹן וְשֶׁ֥בֶר גָּדֽוֹל׃ 2 הַנָּוָה֙ וְהַמְּעֻנָּגָ֔ה דָּמִ֖יתִי בַּת־צִיּֽוֹן׃ 3 אֵלֶ֛יהָ יָבֹ֥אוּ רֹעִ֖ים וְעֶדְרֵיהֶ֑ם תָּקְע֨וּ עָלֶ֤יהָ אֹהָלִים֙ סָבִ֔יב רָע֖וּ אִ֥ישׁ אֶת־יָדֽוֹ׃ 4 קַדְּשׁ֤וּ עָלֶ֙יהָ֙ מִלְחָמָ֔ה ק֖וּמוּ וְנַעֲלֶ֣ה בַֽצָּהֳרָ֑יִם א֥וֹי לָ֙נוּ֙ כִּי־פָנָ֣ה הַיּ֔וֹם כִּ֥י יִנָּט֖וּ צִלְלֵי־עָֽרֶב׃ 5 ק֚וּמוּ וְנַעֲלֶ֣ה בַלָּ֔יְלָה וְנַשְׁחִ֖יתָה אַרְמְנוֹתֶֽיהָ׃   ס 6 כִּ֣י כֹ֤ה אָמַר֙ יְהוָ֣ה צְבָא֔וֹת כִּרְת֣וּ עֵצָ֔ה וְשִׁפְכ֥וּ עַל־יְרוּשָׁלַ֖͏ִם סֹלְלָ֑ה הִ֚יא הָעִ֣יר הָפְקַ֔ד כֻּלָּ֖הּ עֹ֥שֶׁק בְּקִרְבָּֽהּ׃ 7 כְּהָקִ֥יר בור מֵימֶ֔יהָ כֵּ֖ן הֵקֵ֣רָה רָעָתָ֑הּ חָמָ֣ס וָ֠שֹׁד יִשָּׁ֨מַע בָּ֧הּ עַל־פָּנַ֛י תָּמִ֖יד חֳלִ֥י וּמַכָּֽה׃ 8 הִוָּסְרִי֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם פֶּן־תֵּקַ֥ע נַפְשִׁ֖י מִמֵּ֑ךְ פֶּן־אֲשִׂימֵ֣ךְ שְׁמָמָ֔ה אֶ֖רֶץ ל֥וֹא נוֹשָֽׁבָה׃   פ
9 כֹּ֤ה אָמַר֙ יְהֹוָ֣ה צְבָא֔וֹת עוֹלֵ֛ל יְעוֹלְל֥וּ כַגֶּ֖פֶן שְׁאֵרִ֣ית יִשְׂרָאֵ֑ל הָשֵׁב֙ יָדְךָ֔ כְּבוֹצֵ֖ר עַל־סַלְסִלּֽוֹת׃ 10 עַל־מִ֨י אֲדַבְּרָ֤ה וְאָעִ֙ידָה֙ וְיִשְׁמָ֔עוּ הִנֵּה֙ עֲרֵלָ֣ה אָזְנָ֔ם וְלֹ֥א יוּכְל֖וּ לְהַקְשִׁ֑יב הִנֵּ֣ה דְבַר־יְהוָ֗ה הָיָ֥ה לָהֶ֛ם לְחֶרְפָּ֖ה לֹ֥א יַחְפְּצוּ־בֽוֹ׃ 11 וְאֵת֩ חֲמַ֨ת יְהוָ֤ה מָלֵ֙אתִי֙ נִלְאֵ֣יתִי הָכִ֔יל שְׁפֹ֤ךְ עַל־עוֹלָל֙ בַּח֔וּץ וְעַ֛ל ס֥וֹד בַּחוּרִ֖ים יַחְדָּ֑ו כִּֽי־גַם־אִ֤ישׁ עִם־אִשָּׁה֙ יִלָּכֵ֔דוּ זָקֵ֖ן עִם־מְלֵ֥א יָמִֽים׃ 12 וְנָסַ֤בּוּ בָֽתֵּיהֶם֙ לַאֲחֵרִ֔ים שָׂד֥וֹת וְנָשִׁ֖ים יַחְדָּ֑ו כִּֽי־אַטֶּ֧ה אֶת־יָדִ֛י עַל־יֹשְׁבֵ֥י הָאָ֖רֶץ נְאֻם־יְהוָֽה׃ 13 כִּ֤י מִקְּטַנָּם֙ וְעַד־גְּדוֹלָ֔ם כֻּלּ֖וֹ בּוֹצֵ֣עַ בָּ֑צַע וּמִנָּבִיא֙ וְעַד־כֹּהֵ֔ן כֻּלּ֖וֹ עֹ֥שֶׂה שָּֽׁקֶר׃ 14 וַֽיְרַפְּא֞וּ אֶת־שֶׁ֤בֶר עַמִּי֙ עַל־נְקַלָּ֔ה לֵאמֹ֖ר שָׁל֣וֹם שָׁל֑וֹם וְאֵ֖ין שָׁלֽוֹם׃ 15 הֹבִ֕ישׁוּ כִּ֥י תוֹעֵבָ֖ה עָשׂ֑וּ גַּם־בּ֣וֹשׁ לֹֽא־יֵב֗וֹשׁוּ גַּם־הַכְלִים֙ לֹ֣א יָדָ֔עוּ לָכֵ֞ן יִפְּל֧וּ בַנֹּפְלִ֛ים בְּעֵת־פְּקַדְתִּ֥ים יִכָּשְׁל֖וּ אָמַ֥ר יְהוָֽה׃   ס 16 כֹּ֣ה אָמַ֣ר יְהוָ֡ה עִמְדוּ֩ עַל־דְּרָכִ֨ים וּרְא֜וּ וְשַׁאֲל֣וּ לִנְתִב֣וֹת עוֹלָ֗ם אֵי־זֶ֨ה דֶ֤רֶךְ הַטּוֹב֙ וּלְכוּ־בָ֔הּ וּמִצְא֥וּ מַרְגּ֖וֹעַ לְנַפְשְׁכֶ֑ם וַיֹּאמְר֖וּ לֹ֥א נֵלֵֽךְ׃ 17 וַהֲקִמֹתִ֤י עֲלֵיכֶם֙ צֹפִ֔ים הַקְשִׁ֖יבוּ לְק֣וֹל שׁוֹפָ֑ר וַיֹּאמְר֖וּ לֹ֥א נַקְשִֽׁיב׃ 18 לָכֵ֖ן שִׁמְע֣וּ הַגּוֹיִ֑ם וּדְעִ֥י עֵדָ֖ה אֶת־אֲשֶׁר־בָּֽם׃ 19 שִׁמְעִ֣י הָאָ֔רֶץ הִנֵּ֨ה אָנֹכִ֜י מֵבִ֥יא רָעָ֛ה אֶל־הָעָ֥ם הַזֶּ֖ה פְּרִ֣י מַחְשְׁבוֹתָ֑ם כִּ֤י עַל־דְּבָרַי֙ לֹ֣א הִקְשִׁ֔יבוּ וְתוֹרָתִ֖י וַיִּמְאֲסוּ־בָֽהּ׃ 20 לָמָּה־זֶּ֨ה לִ֤י לְבוֹנָה֙ מִשְּׁבָ֣א תָב֔וֹא וְקָנֶ֥ה הַטּ֖וֹב מֵאֶ֣רֶץ מֶרְחָ֑ק עֹלֽוֹתֵיכֶם֙ לֹ֣א לְרָצ֔וֹן וְזִבְחֵיכֶ֖ם לֹא־עָ֥רְבוּ לִֽי׃   ס 21 לָכֵ֗ן כֹּ֚ה אָמַ֣ר יְהוָ֔ה הִנְנִ֥י נֹתֵ֛ן אֶל־הָעָ֥ם הַזֶּ֖ה מִכְשֹׁלִ֑ים וְכָ֣שְׁלוּ בָ֠ם אָב֨וֹת וּבָנִ֥ים יַחְדָּ֛ו שָׁכֵ֥ן וְרֵע֖וֹ יאבדו   פ
22 כֹּ֚ה אָמַ֣ר יְהוָ֔ה הִנֵּ֛ה עַ֥ם בָּ֖א מֵאֶ֣רֶץ צָפ֑וֹן וְג֣וֹי גָּד֔וֹל יֵע֖וֹר מִיַּרְכְּתֵי־אָֽרֶץ׃ 23 קֶ֣שֶׁת וְכִיד֞וֹן יַחֲזִ֗יקוּ אַכְזָרִ֥י הוּא֙ וְלֹ֣א יְרַחֵ֔מוּ קוֹלָם֙ כַּיָּ֣ם יֶהֱמֶ֔ה וְעַל־סוּסִ֖ים יִרְכָּ֑בוּ עָר֗וּךְ כְּאִישׁ֙ לַמִּלְחָמָ֔ה עָלַ֖יִךְ בַּת־צִיּֽוֹן׃ 24 שָׁמַ֥עְנוּ אֶת־שָׁמְע֖וֹ רָפ֣וּ יָדֵ֑ינוּ צָרָה֙ הֶחֱזִיקַ֔תְנוּ חִ֖יל כַּיּוֹלֵדָֽה׃ 25 אַל־תצאי הַשָּׂדֶ֔ה וּבַדֶּ֖רֶךְ אַל־תלכי כִּ֚י חֶ֣רֶב לְאֹיֵ֔ב מָג֖וֹר מִסָּבִֽיב׃ 26 בַּת־עַמִּ֤י חִגְרִי־שָׂק֙ וְהִתְפַּלְּשִׁ֣י בָאֵ֔פֶר אֵ֤בֶל יָחִיד֙ עֲשִׂ֣י לָ֔ךְ מִסְפַּ֖ד תַּמְרוּרִ֑ים כִּ֣י פִתְאֹ֔ם יָבֹ֥א הַשֹּׁדֵ֖ד עָלֵֽינוּ׃ 27 בָּח֛וֹן נְתַתִּ֥יךָ בְעַמִּ֖י מִבְצָ֑ר וְתֵדַ֕ע וּבָחַנְתָּ֖ אֶת־דַּרְכָּֽם׃ 28 כֻּלָּם֙ סָרֵ֣י סֽוֹרְרִ֔ים הֹלְכֵ֥י רָכִ֖יל נְחֹ֣שֶׁת וּבַרְזֶ֑ל כֻּלָּ֥ם מַשְׁחִיתִ֖ים הֵֽמָּה׃ 29 נָחַ֣ר מַפֻּ֔חַ מאשתם עֹפָ֑רֶת לַשָּׁוְא֙ צָרַ֣ף צָר֔וֹף וְרָעִ֖ים לֹ֥א נִתָּֽקוּ׃ 30 כֶּ֣סֶף נִמְאָ֔ס קָרְא֖וּ לָהֶ֑ם כִּֽי־מָאַ֥ס יְהוָ֖ה בָּהֶֽם׃   פ