Yiddish
Hebrew
אידיש
1 דאָס װאָרט פֿון גאָט װאָס איז געװען צו יִרמיָהון װעגן אַלע ייִדן װאָס זײַנען געזעסן אין לאַנד מִצרַיִם, די װאָס זײַנען געזעסן אין מִגדוֹל, און אין תַּכפַּכֵס, און אין נוֹף, און אין לאַנד פַּתרוֹס, אַזױ צו זאָגן: 2 אַזױ האָט געזאָגט יהוה פֿון צבָאוֹת, דער גאָט פֿון ישׂראל: איר האָט געזען דאָס גאַנצע בײז װאָס איך האָב געבראַכט אױף ירושָלַיִם, און אױף אַלע שטעט פֿון יהודה; און אָט זײַנען זײ אַ װיסטעניש הײַנט איקן טאָג, און קײַנער װױנט ניט אין זײ; 3 פֿון װעגן זײער בײז װאָס זײ האָבן געטאָן, מיך צו דערצערענען, צו גײן רײַכערן און דינען צו פֿרעמדע געטער װאָס ניט זײ האָבן זײ געקענט, ניט איר, און ניט אײַערע עלטערן. 4 און איך האָב צו אײַך געשיקט אַלע מײַנע קנעכט די נבֿיאים, נאָכאַנאַנד און נאָכאַנאַנד גע, שיקט, אַזױ צו זאָגן: איר זאָלט ניט טאָן די דאָזיקע אומװערדיקע זאַך װאָס איך האָב פֿײַנט. 5 אָבער זײ האָבן ניט צוגעהערט שלעכטיקײט, ניט צו רײַכערן צו פֿרעמדע געטער. 6 און מײַן גרימצאָרן און מײַן כּעס איז אױסגעגאָסן געװאָרן, און נאָט געברענט אין די שטעט פֿון יהודה, און אין די גאַסן פֿון ירושָליִם, און זײ זײַנען געװאָרן אַ חורבן, אַ װיסטעניש, אַזױ װי נײַנטיקן טאָג. 7 און אַצונד האָט אַזױ געזאָגט יהוה דער גאָט פֿון צבָאוֹת, דער גאָט פֿון ישׂראל: צוּװאָס טוט איר אײַך אַלײן אַ גרױסע רעה, מע זאָל אײַך פֿאַרשנײַדן מאַן און װײַב, קינד און ברוסטקינד, פֿון צװישן יהודה, אוך ניט צו לאָזן אַן איבערבלײַב? 8 מיך צו דערצערענען מיט די װערק פֿון אײַערע הענט, צו רײַכערן צו פֿרעמדע געטער אין לאַנד מִצרַיִם, װוּ איר זײַט געקומען װױנען, כּדי מע זאָל אײַך פֿאַרשנײדן, און כּדי איר זאָלט װערן פֿאַר אַ קללה און פֿאַר אַ שאַנד צװישן אַלע פֿעלקער פֿון דער ערד. 9 האָט איר פֿאַרגעסן די שלעכטיקײטן פֿון אײַערע עלטערן, און די שלעכטיקײטן פֿון די מלכים פֿון יהודה, און די שלעכטיקײטן פֿון זײערע װײַבער, און אײַערע שלעכטיקײטן, און די שלעכטיקײטן פֿון אײַערע װײַבער, װאָס זײ האָבן געטאָן אין לאַנד יהודה, און אין די גאַסן פֿון ירושָלַיִם? 10 זײ זײַנען ניט אונטערטעניק געװאָרן ביז אױף הײַנטיקן טאָג, און זײ האָבן ניט מוֹרא געהאַט, און זײַנען ניט געגאַנגען אין מײַן תּוֹרה און אין מײַנע געזעצן װאָס איך האָב געלײגט פֿאַר אײַך און פֿאַר אײַערע עלטערן. 11 דרום האָט אַזױ געזאָגט יהוה פֿון צבָאוֹת, דער גאָט פֿון ישׂראל: זעט, איך קער מײַן פּנים אױף אײַך צום ביזן, און צו פֿאַרשנײַדן גאַנץ יהודה. 12 און איך װעל נעמען דעם איבערבלײַב פֿון יהודה װאָס האָבן געקערט זײער פּנים צו קומען קײן לאַנד מִצרַיִם צו װױנען דאָרטן, און אַלע װעלן פֿאַרלענדט װערן; אין לאַנד מִצרַיִם װעלן זײ פֿאַלן; פֿון שװערד, פֿון הונגער, װעלן זײ פֿאַרלענדט װערן; פֿון קלײן ביז גרױס, פֿון שװערד און פֿון הונגער װעלן זײ שטאַרבן; און זײ װעלן זײַן פֿאַר אַ פֿלוך, און פֿאַר אַ שרעק, און פֿאַר אַ קללה, און פֿאַר אַ שאַנד. 13 און איך װעל זיך אָפּרעכענען מיט די װאָס זיצן אין לאַנד מִצרַיִם, װי איך האָב זיך אָפּגערעכנט מיט ירושָלַיִם, מיט שװערד, מיט הונגער, און מיט פּעסט. 14 און פֿון דעם רעשט פֿון יהודה װאָס קומען קײן לאַנד מִצרַיִם צו װױנען דאָרטן, װעט ניט זײַן אַ געבליבענער אָדער אַנטרונענער זיך אומצוקערן קײן לאַנד יהודה, װאָס זײער האַרץ ציט זײ זיך װידער צו באַזעצן דאָרטן; װאָרום זײ װעלן זיך ניט אומקערן, צו מאָל װי אַנטרונענע. 15 האָבן געענטפֿערט יִרמיָהון אַלע מענער װאָס האָבן געװוּסט אַז זײער װײַבער רײַכערן צו פֿרעמדע געטער, און אַלע װײַבער װאָס זײַנען געשטאַנען אַרום, אַ גרױס געזעמל, און דאָס גענצע פֿאָלק װאָס זײַנען געזעסן אין לאַנד מִצרַיִם, אין פַּתרוֹס, אַזױ צו זאָגן: 16 דאָס װאָרט װאָס דו האָסט גערעדט צו איאָנדז אין נאָמען פֿון גאָט, הערן מיר דיר ניט צו. 17 נײַערט טאָן װעלן מיר טאָן איטלעך װאָרט װאָס איז אַרױס פֿון אונדזער מױל, צו רײַכערן צו דער מלכּה פֿון הימל, און גיסן צו איר גיסאָפּװער, אַזױ װי איר האָבן געטאָן, מיר און אונדזערע עלטערן, אונדזערע מלכים און אונדזערע האַרן, אין די שטעט פֿון יהודה, און אין די גאַסן פֿון ירושָלַיִם; און מיר האָבן געהאַט ברױט צו זאַט, און אונדז איז געװען גוט, און שלעכטס האָבן מיר ניט אָנגעזען. 18 און פֿון זינט מיר האָבן אױפֿגעהערט רײַכערן צו דער מלכּה פֿון הימל, און גיסן צו איר גיסאָפּפֿער, זײַנען מיר געמינערט פֿון אַלץ, און פֿון שװערד און פֿון הונגער װערן מיר פֿאַרלענדט. 19 און אַז מיר האָבן גערײכערט צו דער מלכְּה פֿון הימל, און געגאָסן צו איר גיסאָפּפֿער, האָבן מיר דען אָן אונדזערע מאַנען איר געמאַכט קוכנס אין איר געשטאַלט, און געגאָסן צו איר גיסאָפּפֿער?
20 האָט יִרמיָהו געזאָגט צום גאַנצן פֿאָלק – צו די מענער און צו די װײַבער צו דעם גאַנצן פֿאָלק װאָס האָאַבן אים געגעבן אַן ענטפֿער – אַזױ צו זאָגן: 21 פֿאַר װאָר, די רײַכערונג װאָס איר האָט גערײכערט אין די שטעט פֿון יהודה, און אין די גאַסן פֿון ירושָלַיִם, איר און אײַערע עלטערן, אײַערע מלכים און אײַערע האַרן, און דאָס פֿאָלק פֿון לאַנד, דעראָן האָט גאָט געדאַכט, און עס איז אים אַרױפֿגעקומען אױפֿן זינען; 22 און גאָט האָט מער ניט געקענט פֿאַרטראָגן, פֿון װעגן אײַערע בײזע מעשׂים, פֿון װעגן די אומװערדיקײטן װאָס איר האָט געטאָן, און אײַער לאַנד איז געװאָרן פֿאַר אַ װיסטעניש, און פֿאַר אַ שרעק, און פֿאַר אַ קללה, אָן אַ באַװױנער, אַזױ װי הײַנטיקן טאָג. 23 װײַל איר האָט גערײכערט, און װײַל איר האָט געזינדיקט צו גאָט, און האָט ניט צוגעהערט צו דעם קָול פֿון גאָט, און אין זײַן תּוֹרה און אין זײַנען געזעצן און אין זײַנע אָנזאָגן זײַט איר ניט געגאַנגען, דרום האָט אײַך געטראָפֿן דאָס דאָזיקע בײז, אַזױ װי הײַנטיקן טאָג. 24 און יִרמיָהו האָט געזאָגט צום גאַנצן פֿאָלק, און צו אַלע װײַבער: הערט דאָס װאָרט פֿון גאָט, איר גאַנץ יהודה װאָס אין לאַנד מִצרַיִם. 25 אַזױ האָט געזאָגט יהוה פֿון צבָאוֹת, דער גאָט פֿון ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: איר און אײַערע װײַבער האָט אי גערעדט מיט אײַער מױל, אי מיט אײַערע הענט דערפֿילט, אַזױ צו זאָגן: ״טאָן װעלן מיר טאָן אונדזערע נדרים װאָס מיר האָבן אַ נדר געטאָן, צו רײַכערן צו דער מלכּה פֿון הימל, און צו גיסן צו איר גיסאָפּפֿער״; מקיים מוזט איר מקיים זײַן אײַערע נדרים, און טאָן מוזט איר טאָן אײַערע נדרים!
26 דרום הערט דאָס װאָרט פֿון גאָט, איר גאַנץ יהודה װאָס זיצט אין לאַנד מִצרַיִם, אָט שװער איך בײַ מײַן גרױסן נאָמען, זאָגט גאָט, אױב מײַן נאָמען װעט מער גערופֿן װערן פֿון דעם מױל פֿון אַ שום מענטשן פֿון יהודה איאן גאַנצן לאַנד מִצרַיִם, װאָס זאָל זאָגן: אַזױ װי גאָט יהוה לעבט! 27 זע, איך פּאַס-אױף אױף זײ צום בײזן און ניט צום גוטן; און אומקומען װעלן אַלע מענער פֿון יהודה װאָס אין לאַנד מִצרַיִם פֿון שװערד און פֿון הונגער, ביז זײ װעלן פֿאַרלענדט װערן. 28 און אַנטרונענע פֿון שװערד װעלן זיך אומקערן פֿון לאַנד מִצרַיִם קײן לאַנד יהודה, געצײלטע מענטשן; און װיסן װעט דער גאַנצער איבערבלײַב פֿון יהודה װאָס זײַנען געקומען קײן לאַנד מִצרַיִם צו װױנען דאָרטן, װעמעס װאָרט װעט מקױם װערן, מײַנס אָדער זײערס. 29 און דאָס איז אײַך אַ צײכן, זאָגט גאָט, אַז איך רעכן זיך אָפּ מיט אײַך אין דעם דאָזיקן אָרט, כּדי איר זאָלט װיסן אַז מקױם װעלן מקױם װערן מײַנע װערטער אױף אײַך צום בײזן; 30 אַזױ האָט גאָט געזאָגט: זע, איך גיב איבער פַּרעה-כָפֿרַע דעם מלך פֿון מִצרַיִם אין דער האַנט פֿון זײַנע פֿײַנט, און אין דער האַנט פֿון די װאָס זוכן זײַן לעבן, װי איך האָב איבערגעגעבן צִדקִיהו דעם מלך פֿון יהודה אין דער האַנט פֿון נבוכַדרֶאצַר דעם מלך פֿון בבֿל, זײַן פֿײַנט און דער װאָס האָט געזוכט זײַן לעבן.
עברית
1 הַדָּבָר֙ אֲשֶׁ֣ר הָיָ֣ה אֶֽל־יִרְמְיָ֔הוּ אֶ֚ל כָּל־הַיְּהוּדִ֔ים הַיֹּשְׁבִ֖ים בְּאֶ֣רֶץ מִצְרָ֑יִם הַיֹּשְׁבִ֤ים בְּמִגְדֹּל֙ וּבְתַחְפַּנְחֵ֣ס וּבְנֹ֔ף וּבְאֶ֥רֶץ פַּתְר֖וֹס לֵאמֹֽר׃   ס 2 כֹּה־אָמַ֞ר יְהוָ֤ה צְבָאוֹת֙ אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל אַתֶּ֣ם רְאִיתֶ֗ם אֵ֤ת כָּל־הָֽרָעָה֙ אֲשֶׁ֤ר הֵבֵ֙אתִי֙ עַל־יְר֣וּשָׁלִַ֔ם וְעַ֖ל כָּל־עָרֵ֣י יְהוּדָ֑ה וְהִנָּ֤ם חָרְבָּה֙ הַיּ֣וֹם הַזֶּ֔ה וְאֵ֥ין בָּהֶ֖ם יוֹשֵֽׁב׃ 3 מִפְּנֵ֣י רָעָתָ֗ם אֲשֶׁ֤ר עָשׂוּ֙ לְהַכְעִסֵ֔נִי לָלֶ֣כֶת לְקַטֵּ֔ר לַעֲבֹ֖ד לֵאלֹהִ֣ים אֲחֵרִ֑ים אֲשֶׁר֙ לֹ֣א יְדָע֔וּם הֵ֖מָּה אַתֶּ֥ם וַאֲבֹתֵיכֶֽם׃ 4 וָאֶשְׁלַ֤ח אֲלֵיכֶם֙ אֶת־כָּל־עֲבָדַ֣י הַנְּבִיאִ֔ים הַשְׁכֵּ֥ים וְשָׁלֹ֖חַ לֵאמֹ֑ר אַל־נָ֣א תַעֲשׂ֗וּ אֵ֛ת דְּבַֽר־הַתֹּעֵבָ֥ה הַזֹּ֖את אֲשֶׁ֥ר שָׂנֵֽאתִי׃ 5 וְלֹ֤א שָֽׁמְעוּ֙ וְלֹא־הִטּ֣וּ אֶת־אָזְנָ֔ם לָשׁ֖וּב מֵרָֽעָתָ֑ם לְבִלְתִּ֥י קַטֵּ֖ר לֵאלֹהִ֥ים אֲחֵרִֽים׃ 6 וַתִּתַּ֤ךְ חֲמָתִי֙ וְאַפִּ֔י וַתִּבְעַר֙ בְּעָרֵ֣י יְהוּדָ֔ה וּבְחֻצ֖וֹת יְרֽוּשָׁלָ֑͏ִם וַתִּהְיֶ֛ינָה לְחָרְבָּ֥ה לִשְׁמָמָ֖ה כַּיּ֥וֹם הַזֶּֽה׃   ס 7 וְעַתָּ֡ה כֹּֽה־אָמַ֣ר יְהוָה֩ אֱלֹהֵ֨י צְבָא֜וֹת אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל לָמָה֩ אַתֶּ֨ם עֹשִׂ֜ים רָעָ֤ה גְדוֹלָה֙ אֶל־נַפְשֹׁ֣תֵכֶ֔ם לְהַכְרִ֨ית לָכֶ֧ם אִישׁ־וְאִשָּׁ֛ה עוֹלֵ֥ל וְיוֹנֵ֖ק מִתּ֣וֹךְ יְהוּדָ֑ה לְבִלְתִּ֛י הוֹתִ֥יר לָכֶ֖ם שְׁאֵרִֽית׃ 8 לְהַכְעִסֵ֙נִי֙ בְּמַעֲשֵׂ֣י יְדֵיכֶ֔ם לְקַטֵּ֞ר לֵאלֹהִ֤ים אֲחֵרִים֙ בְּאֶ֣רֶץ מִצְרַ֔יִם אֲשֶׁר־אַתֶּ֥ם בָּאִ֖ים לָג֣וּר שָׁ֑ם לְמַ֙עַן֙ הַכְרִ֣ית לָכֶ֔ם וּלְמַ֤עַן הֱיֽוֹתְכֶם֙ לִקְלָלָ֣ה וּלְחֶרְפָּ֔ה בְּכֹ֖ל גּוֹיֵ֥י הָאָֽרֶץ׃ 9 הַֽשְׁכַחְתֶּם֩ אֶת־רָע֨וֹת אֲבוֹתֵיכֶ֜ם וְאֶת־רָע֣וֹת מַלְכֵ֣י יְהוּדָ֗ה וְאֵת֙ רָע֣וֹת נָשָׁ֔יו וְאֵת֙ רָעֹ֣תֵכֶ֔ם וְאֵ֖ת רָעֹ֣ת נְשֵׁיכֶ֑ם אֲשֶׁ֤ר עָשׂוּ֙ בְּאֶ֣רֶץ יְהוּדָ֔ה וּבְחֻצ֖וֹת יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 10 לֹ֣א דֻכְּא֔וּ עַ֖ד הַיּ֣וֹם הַזֶּ֑ה וְלֹ֣א יָרְא֗וּ וְלֹֽא־הָלְכ֤וּ בְתֽוֹרָתִי֙ וּבְחֻקֹּתַ֔י אֲשֶׁר־נָתַ֥תִּי לִפְנֵיכֶ֖ם וְלִפְנֵ֥י אֲבוֹתֵיכֶֽם׃   ס 11 לָכֵ֗ן כֹּֽה־אָמַ֞ר יְהוָ֤ה צְבָאוֹת֙ אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל הִנְנִ֨י שָׂ֥ם פָּנַ֛י בָּכֶ֖ם לְרָעָ֑ה וּלְהַכְרִ֖ית אֶת־כָּל־יְהוּדָֽה׃ 12 וְלָקַחְתִּ֞י אֶת־שְׁאֵרִ֣ית יְהוּדָ֗ה אֲשֶׁר־שָׂ֨מוּ פְנֵיהֶ֜ם לָב֣וֹא אֶֽרֶץ־מִצְרַיִם֮ לָג֣וּר שָׁם֒ וְתַ֨מּוּ כֹ֜ל בְּאֶ֧רֶץ מִצְרַ֣יִם יִפֹּ֗לוּ בַּחֶ֤רֶב בָּֽרָעָב֙ יִתַּ֔מּוּ מִקָּטֹן֙ וְעַד־גָּד֔וֹל בַּחֶ֥רֶב וּבָרָעָ֖ב יָמֻ֑תוּ וְהָיוּ֙ לְאָלָ֣ה לְשַׁמָּ֔ה וְלִקְלָלָ֖ה וּלְחֶרְפָּֽה׃ 13 וּפָקַדְתִּ֗י עַ֤ל הַיּֽוֹשְׁבִים֙ בְּאֶ֣רֶץ מִצְרַ֔יִם כַּאֲשֶׁ֥ר פָּקַ֖דְתִּי עַל־יְרֽוּשָׁלָ֑͏ִם בַּחֶ֥רֶב בָּרָעָ֖ב וּבַדָּֽבֶר׃ 14 וְלֹ֨א יִהְיֶ֜ה פָּלִ֤יט וְשָׂרִיד֙ לִשְׁאֵרִ֣ית יְהוּדָ֔ה הַבָּאִ֥ים לָגֽוּר־שָׁ֖ם בְּאֶ֣רֶץ מִצְרָ֑יִם וְלָשׁ֣וּב אֶ֣רֶץ יְהוּדָ֗ה אֲשֶׁר־הֵ֜מָּה מְנַשְּׂאִ֤ים אֶת־נַפְשָׁם֙ לָשׁוּב֙ לָשֶׁ֣בֶת שָׁ֔ם כִּ֥י לֹֽא־יָשׁ֖וּבוּ כִּ֥י אִם־פְּלֵטִֽים׃   ס 15 וַיַּעֲנ֣וּ אֶֽת־יִרְמְיָ֗הוּ כָּל־הָאֲנָשִׁ֤ים הַיֹּֽדְעִים֙ כִּֽי־מְקַטְּר֤וֹת נְשֵׁיהֶם֙ לֵאלֹהִ֣ים אֲחֵרִ֔ים וְכָל־הַנָּשִׁ֥ים הָעֹמְד֖וֹת קָהָ֣ל גָּד֑וֹל וְכָל־הָעָ֛ם הַיֹּשְׁבִ֥ים בְּאֶֽרֶץ־מִצְרַ֖יִם בְּפַתְר֥וֹס לֵאמֹֽר׃ 16 הַדָּבָ֛ר אֲשֶׁר־דִּבַּ֥רְתָּ אֵלֵ֖ינוּ בְּשֵׁ֣ם יְהוָ֑ה אֵינֶ֥נּוּ שֹׁמְעִ֖ים אֵלֶֽיךָ׃ 17 כִּ֩י עָשֹׂ֨ה נַעֲשֶׂ֜ה אֶֽת־כָּל־הַדָּבָ֣ר אֲשֶׁר־יָצָ֣א מִפִּ֗ינוּ לְקַטֵּ֞ר לִמְלֶ֣כֶת הַשָּׁמַיִם֮ וְהַסֵּֽיךְ־לָ֣הּ נְסָכִים֒ כַּאֲשֶׁ֨ר עָשִׂ֜ינוּ אֲנַ֤חְנוּ וַאֲבֹתֵ֙ינוּ֙ מְלָכֵ֣ינוּ וְשָׂרֵ֔ינוּ בְּעָרֵ֣י יְהוּדָ֔ה וּבְחֻצ֖וֹת יְרוּשָׁלָ֑͏ִם וַנִּֽשְׂבַּֽע־לֶ֙חֶם֙ וַנִּֽהְיֶ֣ה טוֹבִ֔ים וְרָעָ֖ה לֹ֥א רָאִֽינוּ׃ 18 וּמִן־אָ֡ז חָדַ֜לְנוּ לְקַטֵּ֨ר לִמְלֶ֧כֶת הַשָּׁמַ֛יִם וְהַסֵּֽךְ־לָ֥הּ נְסָכִ֖ים חָסַ֣רְנוּ כֹ֑ל וּבַחֶ֥רֶב וּבָרָעָ֖ב תָּֽמְנוּ׃ 19 וְכִֽי־אֲנַ֤חְנוּ מְקַטְּרִים֙ לִמְלֶ֣כֶת הַשָּׁמַ֔יִם וּלְהַסֵּ֥ךְ לָ֖הּ נְסָכִ֑ים הֲמִֽבַּלְעֲדֵ֣י אֲנָשֵׁ֗ינוּ עָשִׂ֨ינוּ לָ֤הּ כַּוָּנִים֙ לְהַ֣עֲצִבָ֔הֿ וְהַסֵּ֥ךְ לָ֖הּ נְסָכִֽים׃   פ
20 וַיֹּ֥אמֶר יִרְמְיָ֖הוּ אֶל־כָּל־הָעָ֑ם עַל־הַגְּבָרִ֤ים וְעַל־הַנָּשִׁים֙ וְעַל־כָּל־הָעָ֔ם הָעֹנִ֥ים אֹת֛וֹ דָּבָ֖ר לֵאמֹֽר׃ 21 הֲל֣וֹא אֶת־הַקִּטֵּ֗ר אֲשֶׁ֨ר קִטַּרְתֶּ֜ם בְּעָרֵ֤י יְהוּדָה֙ וּבְחֻצ֣וֹת יְרוּשָׁלִַ֔ם אַתֶּ֧ם וַאֲבֽוֹתֵיכֶ֛ם מַלְכֵיכֶ֥ם וְשָׂרֵיכֶ֖ם וְעַ֣ם הָאָ֑רֶץ אֹתָם֙ זָכַ֣ר יְהוָ֔ה וַֽתַּעֲלֶ֖ה עַל־לִבּֽוֹ׃ 22 וְלֹֽא־יוּכַל֩ יְהוָ֨ה ע֜וֹד לָשֵׂ֗את מִפְּנֵי֙ רֹ֣עַ מַעַלְלֵיכֶ֔ם מִפְּנֵ֥י הַתּוֹעֵבֹ֖ת אֲשֶׁ֣ר עֲשִׂיתֶ֑ם וַתְּהִ֣י אַ֠רְצְכֶם לְחָרְבָּ֨ה וּלְשַׁמָּ֧ה וְלִקְלָלָ֛ה מֵאֵ֥ין יוֹשֵׁ֖ב כְּהַיּ֥וֹם הַזֶּֽה׃ 23 מִפְּנֵי֩ אֲשֶׁ֨ר קִטַּרְתֶּ֜ם וַאֲשֶׁ֧ר חֲטָאתֶ֣ם לַיהוָ֗ה וְלֹ֤א שְׁמַעְתֶּם֙ בְּק֣וֹל יְהוָ֔ה וּבְתֹרָת֧וֹ וּבְחֻקֹּתָ֛יו וּבְעֵדְוֺתָ֖יו לֹ֣א הֲלַכְתֶּ֑ם עַל־כֵּ֞ן קָרָ֥את אֶתְכֶ֛ם הָרָעָ֥ה הַזֹּ֖את כַּיּ֥וֹם הַזֶּֽה׃   ס 24 וַיֹּ֤אמֶר יִרְמְיָ֙הוּ֙ אֶל־כָּל־הָעָ֔ם וְאֶ֖ל כָּל־הַנָּשִׁ֑ים שִׁמְעוּ֙ דְּבַר־יְהוָ֔ה כָּל־יְהוּדָ֕ה אֲשֶׁ֖ר בְּאֶ֥רֶץ מִצְרָֽיִם׃   ס 25 כֹּֽה־אָמַ֣ר יְהוָֽה־צְבָאוֹת֩ אֱלֹהֵ֨י יִשְׂרָאֵ֜ל לֵאמֹ֗ר אַתֶּ֨ם וּנְשֵׁיכֶ֜ם וַתְּדַבֵּ֣רְנָה בְּפִיכֶם֮ וּבִידֵיכֶ֣ם מִלֵּאתֶ֣ם לֵאמֹר֒ עָשֹׂ֨ה נַעֲשֶׂ֜ה אֶת־נְדָרֵ֗ינוּ אֲשֶׁ֤ר נָדַ֙רְנוּ֙ לְקַטֵּר֙ לִמְלֶ֣כֶת הַשָּׁמַ֔יִם וּלְהַסֵּ֥ךְ לָ֖הּ נְסָכִ֑ים הָקֵ֤ים תָּקִ֙ימְנָה֙ אֶת־נִדְרֵיכֶ֔ם וְעָשֹׂ֥ה תַעֲשֶׂ֖ינָה אֶת־נִדְרֵיכֶֽם׃   פ
26 לָכֵן֙ שִׁמְע֣וּ דְבַר־יְהוָ֔ה כָּל־יְהוּדָ֕ה הַיֹּשְׁבִ֖ים בְּאֶ֣רֶץ מִצְרָ֑יִם הִנְנִ֨י נִשְׁבַּ֜עְתִּי בִּשְׁמִ֤י הַגָּדוֹל֙ אָמַ֣ר יְהוָ֔ה אִם־יִהְיֶה֩ ע֨וֹד שְׁמִ֜י נִקְרָ֣א בְּפִ֣י כָּל־אִ֣ישׁ יְהוּדָ֗ה אֹמֵ֛ר חַי־אֲדֹנָ֥י יְהוִ֖ה בְּכָל־אֶ֥רֶץ מִצְרָֽיִם׃ 27 הִנְנִ֨י שֹׁקֵ֧ד עֲלֵיהֶ֛ם לְרָעָ֖ה וְלֹ֣א לְטוֹבָ֑ה וְתַמּוּ֩ כָל־אִ֨ישׁ יְהוּדָ֜ה אֲשֶׁ֧ר בְּאֶֽרֶץ־מִצְרַ֛יִם בַּחֶ֥רֶב וּבָרָעָ֖ב עַד־כְּלוֹתָֽם׃ 28 וּפְלִיטֵ֨י חֶ֜רֶב יְשֻׁב֨וּן מִן־אֶ֧רֶץ מִצְרַ֛יִם אֶ֥רֶץ יְהוּדָ֖ה מְתֵ֣י מִסְפָּ֑ר וְֽיָדְע֞וּ כָּל־שְׁאֵרִ֣ית יְהוּדָ֗ה הַבָּאִ֤ים לְאֶֽרֶץ־מִצְרַ֙יִם֙ לָג֣וּר שָׁ֔ם דְּבַר־מִ֥י יָק֖וּם מִמֶּ֥נִּי וּמֵהֶֽם׃ 29 וְזֹאת־לָכֶ֤ם הָאוֹת֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה כִּֽי־פֹקֵ֥ד אֲנִ֛י עֲלֵיכֶ֖ם בַּמָּק֣וֹם הַזֶּ֑ה לְמַ֙עַן֙ תֵּֽדְע֔וּ כִּי֩ ק֨וֹם יָק֧וּמוּ דְבָרַ֛י עֲלֵיכֶ֖ם לְרָעָֽה׃   ס 30 כֹּ֣ה אָמַ֣ר יְהוָ֗ה הִנְנִ֣י נֹ֠תֵן אֶת־פַּרְעֹ֨ה חָפְרַ֤ע מֶֽלֶךְ־מִצְרַ֙יִם֙ בְּיַ֣ד אֹֽיְבָ֔יו וּבְיַ֖ד מְבַקְשֵׁ֣י נַפְשׁ֑וֹ כַּאֲשֶׁ֨ר נָתַ֜תִּי אֶת־צִדְקִיָּ֣הוּ מֶֽלֶךְ־יְהוּדָ֗ה בְּיַ֨ד נְבוּכַדְרֶאצַּ֧ר מֶֽלֶךְ־בָּבֶ֛ל אֹיְב֖וֹ וּמְבַקֵּ֥שׁ נַפְשֽׁוֹ׃   ס