Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אַז דו װעסט זיך אומקערן, ישׂראל, זאָגט גאָט, צו מיר זיך אומקערן, און אַז דו װעסט אָפּטאָן דײַנע אומװערדיקײטן פֿון מײַן פּנים, און װעסט זיך ניט װאַקלען, 2 און װעסט שװערן: ״אַזױ װי גאָט לעבט״. מיט אמת, מיט רעכט, און מיט גערעכטיקײט, װעלן זיך בענטשן מיט אים פֿעלקער, און מיט אים װעלן זײ זיך רימען. 3 װאָרום אַזױ האָט גאָט געזאָגט צו די מענער פֿון יהודה און צו ירושָלַיִם: אַקערט אײַך אַן אַקער, און איר זאָלט ניט זײען אױף דערנער. 4 באַשנײַדט אײַך צו גאָט, און טוט אָפּ די פֿאָרהױטן פֿון אײַער האַרץ, איר מענער פֿון יהודה און באַװױנער פֿון ירושָלַיִם, כּדי מײַן גרימצאָרן זאָל ניט אַרױסגײן װי אַ פֿײַער, און ברענען אַז קײן לעשער זאָל ניט זײַן, פֿון װעגן אײַערע שלעכטע מעשׂים. 5 דערצײלט אין יהודה, און מאַכט הערן אין ירושָלַיִם, און זאָגט: בלאָזט אַ שוֹפֿר אין לאַנד; רופֿט מיט אַ פֿולער קעל, און זאָגט: זאַמלט אײַך אײַן, און לאָמיר אַרײַן אין די פֿעסטונגשטעט. 6 הײבט אױף אַ פֿאָן קײן צִיוֹן, אַנטרינט, איר זאָלט אײַך ניט אָפּשטעלן, װאָרום איך ברענג אַן אומגליק פֿון צפֿון, און אַ בראָך אַ גרױסן. 7 אַ לײַב איז אױפֿגעגאַנגען פֿון זײַן געצװײַג, און אַן אומבפֿענגער פֿון פֿעלקער האָט געצױגן, איז אַרױס פֿון זײַן אָרט, צו מאַכן דײַן לאַנד צו װיסט, דײַנע שטעט זאָלן כָרב זײַן, אָן אַ באַװױנער. 8 איבער דעם גורט אָן זאַקקלײדער, טוט קלאָגן און יאָמערן; װאָרום ניט אָפּגעקערט האָט זיך גאָטס גרימצאָרן פֿון אונדז.
9 און עס װעט זײַן אין יענעם טאָג, זאָװט גאָט װעט פֿאַרגײן דאָס האַרץ פֿון דעם מלך, און דאָס האַרץ פֿון די האַרן; און די כֹּהנים װעלן באַנומען װערן, און די נבֿיאים װעלן גאַפֿן. 10 האָב איך געזאָגט: װײ, גאָט דו האַר, פֿאַר װאָר, נאַרן גענאַרט האָסטו דאָס דאָזיקע פֿאָלק און ירושָלַיִם, אַזױ צו זאָגן: ״שלום װעט זײַן צו אײַך״, און די שװערד דערגרײַכט ביזן נפֿש. 11 אין יענער צײַט װעט באַפֿױלן װערן אױף דעם דאָזיקן פֿאָלק און אױף ירושָלַיִם אַ הײסער װינט פֿון די הױכער ערטער אין מדבר, אױפֿן װעג צו דער טאָכטער מײַן פֿאָלק; ניט צו װינטשופֿלען, און ניט צו רײניקן; 12 אַ װינט שטאַרקער פֿון דעם װעט קומען פֿון מיר; אַצונד װעל איך אױך אַרױסזאָגן אַ משפּט אױף זײ. 13 זע, װי װאָלקנס גײט ער אױף, און װי דער שטורעמװינט זײַנען זײַנע רײַטװעגן; פֿלינקער פֿון אָדלערס זײַנען זײַנע פֿערד: װײ אונדז, װאָרום מיר זײַנען פֿאַרװיסט. 14 װאַש אָפּ פֿון בײז דײַן האַרץ, ירושָלַיִם, כּדי זאָלסט געהאָלפֿן װערן. ביז װאַנען װעלן רוען אין דיר דײַנע מכשבות פֿון אומרעכט? 15 װאָרום אַ קָול זאָגט אָן פֿון דָן, און מאַכט הערן אומגליק פֿון געבערג פֿון אפֿרים: 16 דערצײלט די פֿעלקער: אָט איז עס! מאַכט הערן װעג ירושָלַיִם: באַלעגערער קומען פֿון אַ װײַטן לאַנד, און לאָזן אַרױס אױף די שטעט פֿון יהודה זײער קָול. 17 װי פֿעלדהיטער זײַנען זײ אױף איר פֿון רונד אַרום, װײַל זי האָט מיר װידערשפּעניקט, זאָגט גאָט. 18 דײַן פֿירונג און דײַנע מעשׂים האָבן דיר דאָס אָנגעמאַכט – די דאָזיקע שלעכטיקײט דײַנע – װאָס עס איז ביטער, װאָס עס רירט אָן ביז דײַן האַרצן. 19 מײַנע אינגעװײד, מײַנע אינגעװײד! איך דרײַ מיך פֿון װײַטאָק! אָ די װענט פֿון מײַן האַרצן! מײַן האַרץ טוט ברומען אין מיר, איך קען ניט שװײַגן! װאָרום אַ קָול פֿון שוֹפֿר האָסטו געהערט, מײַן זעל, אַ שאַל פֿון מלחמה. 20 אַ בראָך אױף אַ בראָך גערשעט, װאָרום פֿאַרװיסט געװאָרן איז דאָס גאַנצע לאַנד, פֿלוצים זײַנען פֿאַרװיסט געװאָרן מײַנע געצעלטן, אין אַ רגע – מײַנע פֿאָרהאַנגען. 21 ביז װאַנען װעל איך זען די פֿאָן, װעל איך הערן דעם קֹול פֿון דעם שוֹפֿר 22 װאָרום נאַריש איז מײַן פֿאָלק, מיך קענען זײ ניט; קינדער נאַרן זײַנען זײ, און ניט פֿאַרשטאַנדיק זײַנען זײ; זײ זײַנען חכמים אױף טאָן שלעכטס, און פֿון גוטס טאָן װײסן זײ ניט. 23 איך האָב געזען די ערד, ערשט זי איז װיסט און לײדיק און די הימלען – און זײער ליכט איז ניטאָ. 24 איך האָב געזען די בערג, ערשט זײ ציטערן, און אַלע הײכן האָבן זיך געטרײַסלט. 25 איך האָב געזען, ערשט קײן מענטשן איז ניטאָ, און אַלע פֿױגלען פֿון הימל זײַנען אַװעק. 26 איך האָב געזען, ערשט דער כַּרמֶל איז אַ מדבר, און אַלע זײַנע שטעט זײַנען צעשטערט, פֿאַר דעם אָנגעזיכט אפֿון גאָט, פֿאַר דעם גרים פֿון זײַן צאָרן. 27 װאָרום אַזױ האָט גאָט געזאָגט: אַ װיסטעניש װעט װערן דאָס גאַנצע לאַנד, הגם קײן פֿאַרלענדונג װעל איך ניט מאַכן. 28 אױף דעם װעט טרױערן די ערד, און פֿינצטער װערן װעלן די הימלען פֿון אױבן, װײַל איך האָב גערדט, איך האָב געטראַכט, און איך האָב ניט חרטה, און װעל זיך ניט אָפּקערן דערפֿון. 29 פֿאַר דעם קָול פֿון רײַטער און בױגנשיסער, אַנטלױפֿט די גאַנצע שטאָט; זײ זײַנען אַרײַן אין געדיכטע װעלדער, און אױף פֿעלזן זײַנען זײ אַרױפֿגעגאַנגען; יעטװעדער שטאָט איז פֿאַרלאָזן, און אין זײ װױנט ניט קײן מענטש. און דו באַרױבטע, װאָס טוסטו, 30 װאָס דו קלײדסט דיך אין רױט, װאָס דו צירסט דיך מיט צירונג פֿון גאָלד, װאָס דו רײַסט אױף דײַנע אױגן מיט פֿאַרב? אומזיסט מאַכסטו זיך שײן, דײַנע ליבהאָבער פֿאַראַכטן דיך, זײ זוכן דײַן לעבן. 31 װאָרום אַ קָול װי פֿון אַ װײערין האָב איך געהערט, אַנגסט װי פֿון אַן ערשטגעװינערין. דעם קָול פֿון טאָכטער צִיוֹן װאָס פֿאַרקײַכט זיך, װאָס שפּרײט אירע הענט פֿאַנאַנדער: װײ מיר, װאָרום מײַן זעל איז אוממאַכטיק פֿאַר די טײטער.
עברית
1 אִם־תָּשׁ֨וּב יִשְׂרָאֵ֧ל נְאֻם־יְהוָ֛ה אֵלַ֖י תָּשׁ֑וּב וְאִם־תָּסִ֧יר שִׁקּוּצֶ֛יךָ מִפָּנַ֖י וְלֹ֥א תָנֽוּד׃ 2 וְנִשְׁבַּ֙עְתָּ֙ חַי־יְהוָ֔ה בֶּאֱמֶ֖ת בְּמִשְׁפָּ֣ט וּבִצְדָקָ֑ה וְהִתְבָּ֥רְכוּ ב֛וֹ גּוֹיִ֖ם וּב֥וֹ יִתְהַלָּֽלוּ׃   ס 3 כִּי־כֹ֣ה אָמַ֣ר יְהֹוָ֗ה לְאִ֤ישׁ יְהוּדָה֙ וְלִיר֣וּשָׁלִַ֔ם נִ֥ירוּ לָכֶ֖ם נִ֑יר וְאַֽל־תִּזְרְע֖וּ אֶל־קוֹצִֽים׃ 4 הִמֹּ֣לוּ לַיהֹוָ֗ה וְהָסִ֙רוּ֙ עָרְל֣וֹת לְבַבְכֶ֔ם אִ֥ישׁ יְהוּדָ֖ה וְיֹשְׁבֵ֣י יְרוּשָׁלָ֑͏ִם פֶּן־תֵּצֵ֨א כָאֵ֜שׁ חֲמָתִ֗י וּבָעֲרָה֙ וְאֵ֣ין מְכַבֶּ֔ה מִפְּנֵ֖י רֹ֥עַ מַעַלְלֵיכֶֽם׃ 5 הַגִּ֣ידוּ בִֽיהוּדָ֗ה וּבִירוּשָׁלִַ֙ם֙ הַשְׁמִ֔יעוּ וְאִמְר֕וּ ותקעו שׁוֹפָ֖ר בָּאָ֑רֶץ קִרְא֤וּ מַלְאוּ֙ וְאִמְר֔וּ הֵאָסְפ֥וּ וְנָב֖וֹאָה אֶל־עָרֵ֥י הַמִּבְצָֽר׃ 6 שְׂאוּ־נֵ֣ס צִיּ֔וֹנָה הָעִ֖יזוּ אַֽל־תַּעֲמֹ֑דוּ כִּ֣י רָעָ֗ה אָנֹכִ֛י מֵבִ֥יא מִצָּפ֖וֹן וְשֶׁ֥בֶר גָּדֽוֹל׃ 7 עָלָ֤ה אַרְיֵה֙ מִֽסֻּבְּכ֔וֹ וּמַשְׁחִ֣ית גּוֹיִ֔ם נָסַ֖ע יָצָ֣א מִמְּקֹמ֑וֹ לָשׂ֤וּם אַרְצֵךְ֙ לְשַׁמָּ֔ה עָרַ֥יִךְ תִּצֶּ֖ינָה מֵאֵ֥ין יוֹשֵֽׁב׃ 8 עַל־זֹ֛את חִגְר֥וּ שַׂקִּ֖ים סִפְד֣וּ וְהֵילִ֑ילוּ כִּ֥י לֹא־שָׁ֛ב חֲר֥וֹן אַף־יְהֹוָ֖ה מִמֶּֽנּוּ׃   פ
9 וְהָיָ֤ה בַיּוֹם־הַהוּא֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה יֹאבַ֥ד לֵב־הַמֶּ֖לֶךְ וְלֵ֣ב הַשָּׂרִ֑ים וְנָשַׁ֙מּוּ֙ הַכֹּ֣הֲנִ֔ים וְהַנְּבִיאִ֖ים יִתְמָֽהוּ׃ 10 וָאֹמַ֞ר אֲהָ֣הּ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֗ה אָכֵן֩ הַשֵּׁ֨א הִשֵּׁ֜אתָ לָעָ֤ם הַזֶּה֙ וְלִירוּשָׁלַ֣͏ִם לֵאמֹ֔ר שָׁל֖וֹם יִהְיֶ֣ה לָכֶ֑ם וְנָגְעָ֥ה חֶ֖רֶב עַד־הַנָּֽפֶשׁ׃ 11 בָּעֵ֣ת הַהִ֗יא יֵאָמֵ֤ר לָֽעָם־הַזֶּה֙ וְלִיר֣וּשָׁלִַ֔ם ר֣וּחַ צַ֤ח שְׁפָיִים֙ בַּמִּדְבָּ֔ר דֶּ֖רֶךְ בַּת־עַמִּ֑י ל֥וֹא לִזְר֖וֹת וְל֥וֹא לְהָבַֽר׃ 12 ר֧וּחַ מָלֵ֛א מֵאֵ֖לֶּה יָ֣בוֹא לִ֑י עַתָּ֕ה גַּם־אֲנִ֛י אֲדַבֵּ֥ר מִשְׁפָּטִ֖ים אוֹתָֽם׃ 13 הִנֵּ֣ה כַּעֲנָנִ֣ים יַעֲלֶ֗ה וְכַסּוּפָה֙ מַרְכְּבוֹתָ֔יו קַלּ֥וּ מִנְּשָׁרִ֖ים סוּסָ֑יו א֥וֹי לָ֖נוּ כִּ֥י שֻׁדָּֽדְנוּ׃ 14 כַּבְּסִ֨י מֵרָעָ֤ה לִבֵּךְ֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם לְמַ֖עַן תִּוָּשֵׁ֑עִי עַד־מָתַ֛י תָּלִ֥ין בְּקִרְבֵּ֖ךְ מַחְשְׁב֥וֹת אוֹנֵֽךְ׃ 15 כִּ֛י ק֥וֹל מַגִּ֖יד מִדָּ֑ן וּמַשְׁמִ֥יעַ אָ֖וֶן מֵהַ֥ר אֶפְרָֽיִם׃ 16 הַזְכִּ֣ירוּ לַגּוֹיִ֗ם הִנֵּה֙ הַשְׁמִ֣יעוּ עַל־יְרוּשָׁלִַ֔ם נֹצְרִ֥ים בָּאִ֖ים מֵאֶ֣רֶץ הַמֶּרְחָ֑ק וַֽיִּתְּנ֛וּ עַל־עָרֵ֥י יְהוּדָ֖ה קוֹלָֽם׃ 17 כְּשֹׁמְרֵ֣י שָׂדַ֔י הָי֥וּ עָלֶ֖יהָ מִסָּבִ֑יב כִּי־אֹתִ֥י מָרָ֖תָה נְאֻם־יְהוָֽה׃ 18 דַּרְכֵּךְ֙ וּמַ֣עֲלָלַ֔יִךְ עָשׂ֥וֹ אֵ֖לֶּה לָ֑ךְ זֹ֤את רָעָתֵךְ֙ כִּ֣י מָ֔ר כִּ֥י נָגַ֖ע עַד־לִבֵּֽךְ׃   ס 19 מֵעַ֣י מֵעַ֨י אחולה קִיר֥וֹת לִבִּ֛י הֹֽמֶה־לִּ֥י לִבִּ֖י לֹ֣א אַחֲרִ֑ישׁ כִּ֣י ק֤וֹל שׁוֹפָר֙ שמעתי נַפְשִׁ֔י תְּרוּעַ֖ת מִלְחָמָֽה׃ 20 שֶׁ֤בֶר עַל־שֶׁ֙בֶר֙ נִקְרָ֔א כִּ֥י שֻׁדְּדָ֖ה כָּל־הָאָ֑רֶץ פִּתְאֹם֙ שֻׁדְּד֣וּ אֹהָלַ֔י רֶ֖גַע יְרִיעֹתָֽי׃ 21 עַד־מָתַ֖י אֶרְאֶה־נֵּ֑ס אֶשְׁמְעָ֖ה ק֥וֹל שׁוֹפָֽר׃   ס 22 כִּ֣י אֱוִ֣יל עַמִּ֗י אוֹתִי֙ לֹ֣א יָדָ֔עוּ בָּנִ֤ים סְכָלִים֙ הֵ֔מָּה וְלֹ֥א נְבוֹנִ֖ים הֵ֑מָּה חֲכָמִ֥ים הֵ֙מָּה֙ לְהָרַ֔ע וּלְהֵיטִ֖יב לֹ֥א יָדָֽעוּ׃ 23 רָאִ֙יתִי֙ אֶת־הָאָ֔רֶץ וְהִנֵּה־תֹ֖הוּ וָבֹ֑הוּ וְאֶל־הַשָּׁמַ֖יִם וְאֵ֥ין אוֹרָֽם׃ 24 רָאִ֙יתִי֙ הֶֽהָרִ֔ים וְהִנֵּ֖ה רֹעֲשִׁ֑ים וְכָל־הַגְּבָע֖וֹת הִתְקַלְקָֽלוּ׃ 25 רָאִ֕יתִי וְהִנֵּ֖ה אֵ֣ין הָאָדָ֑ם וְכָל־ע֥וֹף הַשָּׁמַ֖יִם נָדָֽדוּ׃ 26 רָאִ֕יתִי וְהִנֵּ֥ה הַכַּרְמֶ֖ל הַמִּדְבָּ֑ר וְכָל־עָרָ֗יו נִתְּצוּ֙ מִפְּנֵ֣י יְהוָ֔ה מִפְּנֵ֖י חֲר֥וֹן אַפּֽוֹ׃   ס 27 כִּי־כֹה֙ אָמַ֣ר יְהוָ֔ה שְׁמָמָ֥ה תִהְיֶ֖ה כָּל־הָאָ֑רֶץ וְכָלָ֖ה לֹ֥א אֶעֱשֶֽׂה׃ 28 עַל־זֹאת֙ תֶּאֱבַ֣ל הָאָ֔רֶץ וְקָדְר֥וּ הַשָּׁמַ֖יִם מִמָּ֑עַל עַ֤ל כִּי־דִבַּ֙רְתִּי֙ זַמֹּ֔תִי וְלֹ֥א נִחַ֖מְתִּי וְלֹא־אָשׁ֥וּב מִמֶּֽנָּה׃ 29 מִקּ֨וֹל פָּרָ֜שׁ וְרֹ֣מֵה קֶ֗שֶׁת בֹּרַ֙חַת֙ כָּל־הָעִ֔יר בָּ֚אוּ בֶּעָבִ֔ים וּבַכֵּפִ֖ים עָל֑וּ כָּל־הָעִ֣יר עֲזוּבָ֔ה וְאֵין־יוֹשֵׁ֥ב בָּהֵ֖ן אִֽישׁ׃ 30 ואתי שָׁד֜וּד מַֽה־תַּעֲשִׂ֗י כִּֽי־תִלְבְּשִׁ֨י שָׁנִ֜י כִּי־תַעְדִּ֣י עֲדִי־זָהָ֗ב כִּֽי־תִקְרְעִ֤י בַפּוּךְ֙ עֵינַ֔יִךְ לַשָּׁ֖וְא תִּתְיַפִּ֑י מָאֲסוּ־בָ֥ךְ עֹגְבִ֖ים נַפְשֵׁ֥ךְ יְבַקֵּֽשׁוּ׃ 31 כִּי֩ ק֨וֹל כְּחוֹלָ֜ה שָׁמַ֗עְתִּי צָרָה֙ כְּמַבְכִּירָ֔ה ק֧וֹל בַּת־צִיּ֛וֹן תִּתְיַפֵּ֖חַ תְּפָרֵ֣שׂ כַּפֶּ֑יהָ אֽוֹי־נָ֣א לִ֔י כִּֽי־עָיְפָ֥ה נַפְשִׁ֖י לְהֹרְגִֽים׃   פ