Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און פַּשחור דער זון פֿון אִמֵר דעם כֹּהן, װאָס איז געװען דער אױבעראױפֿזעער אין הױז פֿון גאָט האָט געהערט יִרמיָהון נבֿיאותתּ זאָגן די דאָזיקע װערטער. 2 און פַּשחור האָט געשלאָגן יִרמיָהו הנבֿיאן, און האָט אים אַרײַנגעשטעלט אין דעם צװאַנגלאָץ װאָס אין אױבערשטן טױער פֿון בנימין, װאָס אין הױז גאָט. 3 און עס איז געװען אױף מאָרגן, אַז פַּשחור האָט אַרױסגענומען יִרמיָהון פֿון צװאַנגקלאָץ, האָט יִרמיָהו צו אים געזאָגט: ניט פַּשחור האָט גאָט גערופֿן דײַן נאָמען, נײַערט מָגוֹר-מִסָביב.
4 װאָרום אַזױ האָט גאָט געזאָגט: זע, איך מאַך דיך פֿאַר אַ שרעק פֿאַר דיר אַלײן, און פֿאַר אַלע דײַנע ליבהאָבער; און זײ װעלן פֿאַלן דורך דער שװערד פֿון זײערע פֿײַנט, און דײַנע אױגן װעלן עס זצוזען; און גאַנץ יהודה װעל איך געבן אין דער האַנט פֿון דעם מלך פֿון בבֿל, און ער װעט זײ פֿאַרטרײַבן קײן בבֿל, און װעט זײ דערשלאָגן מיטן שװערד. 5 און איך װעל געבן אַל דאָס רײַכטום פֿון דער דאָזיקער שטאָט, און אַל איר מי, און אַל איר טײַערקײט, אױך אַלע אוֹצרות פֿון די מלכים פֿון יהודה װעל איך געבן, אין דער האַנט פֿון זײערע פֿײַנט, און זײ װעלן זײ צערױבן, און װעלן זײ נעמען און זײ ברענגען קײן בבֿל. 6 און דו, פַּשחור, און אַלע באַװױנער פֿון דײַן הױז, װעט גײן אין געפֿאַנגענשאַפֿט, און קײן בבֿל װעסטו קומען, און דאָרטן װעסטו שטאַרבן, און דאָרטן װעסטו באַגראָבן װערן, דו און אַלע דײַנע ליבהאָבער װאָס דו האָסט זײ נבֿיאות געזאָגט מיט ליגן. 7 האָסט מיך איבערגערעדט, גאָט, און איך בין איבערגערעדט געװאָרן, האָסט מיך איבערגעשטאַרקט, און ביסט בײַגעקומען; איך בין געװאָרן צום געלעכטער אַ גאַנצן טאָג, איטלעכער טוט שפּעטן פֿון מיר. 8 װאָרום װען נאָך איך רעד, טו איך שרײַען, ״אומרעכט און רױב!״ רוף איך אױס. פֿאַר װאָר, דאָס װאָרט פֿון גאָט איז מיר געװאָרן צו שאַנד און אוצו לעסטערונג אַ גאַנצן טאָג. 9 און איך האָב געװעסט געזאָגט: איך װעל אים ניט דער-מאָנען, און װעל מער ניט רעדן אין זײַן נאָמען; אָבער עס איז אין מײַן האַרצן װי אַ ברענעדיק פֿײַער, אײַנגעשלאָסן אין מײַנע בײַנער, און איך מאַטער זיך עס אײַנצוהאַלטן, אָבער איך קען ניט. 10 יאָ, איך האָב געהערט די בײזע רײד פֿון פֿיל, אַ שרעק רונד אַרום: ״מַסרט, און לאָמיר אים פֿאַרמַסרן!״ אַלע מײַנע גוטע פֿרײַנט לױערן אױף מײַן בראָך: אפֿשר װעט ער פֿאַרנאַרט װערן, אונמיר װעלן אים בײַקומען, און נעמען אונדזער נקמה פֿון אים. 11 אָבער גאָט איז מיט מיר װי אַ גיבור אַ מאַכטיקער, דרום װעלן מײַנע נאָכיאָגער געשטרױכלט װערן, און װעלן ניט אױספֿירן; זײ װערן פֿאַרשעמט זײער, װײַל זײ האָבן ניט באַגליקט, אַן אײביקע שאַנד װאָס װעט ניט פֿאַרגעסן װערן. 12 און דו גאָט פֿון צבָאוֹת, װאָס פּרוּװסט דעם גערעכטן, אָ װאָס זעסט די נירן און דאָס האַרץ, לאָמיך זען דײַן נקמה פֿון זײ, װאָרום צו דיר האָב איך אַנטפּלעקט מײַן קריג. 13 זינגט צו גאָט, טוט לױבן גאָט, װאָרום ער האָט מציל געװען די זעל פֿון דעם אָרימען פֿון דער האַנט פֿון די שלעכטסטוער. 14 פֿאַרשאָלטן דער טאָג װאָס איך בין אין אים געבאָרן געװאָרן! דער טאָג װאָס מײַן מוטער האָט מיך געבאָרן זאָל זײַן ניט געבענטשט! 15 פֿאַרשאָלטן דער מענטש װאָס האָט מײַן פֿאָטער די בשׂורה געבראַכט, אַזױ צו זאָגן: אַ ייִנגל איז דיר געבאָרן געװאָרן; פֿרײען דערפֿרײט האָט ער אים! 16 יענער מענטש זאָל זײַן װי די שטעט װאָס גאָט האָט איבערגעקערט און ניט דערבאַרימט; און ער זאָל הערן אַ איללה אין דער פֿרי, און אַ געשרײ אין מיטן טאָג; 17 פֿאַר װאָס ער האָט מיך ניט געטײט פֿון טראַכט, אַז מײַן מוטער זאָל מײַן קבר זײַן, און איר טראַכט אײביק טראָגעדיק. 18 נאָך װאָס גאָר בין איך פֿון טראַכט אַרױס צו זען מאַטערניש און קומער, און אױסגײן אין שאַנד זאָלן מײַנע טעג?
עברית
1 וַיִּשְׁמַ֤ע פַּשְׁחוּר֙ בֶּן־אִמֵּ֣ר הַכֹּהֵ֔ן וְהֽוּא־פָקִ֥יד נָגִ֖יד בְּבֵ֣ית יְהוָ֑ה אֶֽת־יִרְמְיָ֔הוּ נִבָּ֖א אֶת־הַדְּבָרִ֥ים הָאֵֽלֶּה׃ 2 וַיַּכֶּ֣ה פַשְׁח֔וּר אֵ֖ת יִרְמְיָ֣הוּ הַנָּבִ֑יא וַיִּתֵּ֨ן אֹת֜וֹ עַל־הַמַּהְפֶּ֗כֶת אֲשֶׁ֨ר בְּשַׁ֤עַר בִּנְיָמִן֙ הָֽעֶלְי֔וֹן אֲשֶׁ֖ר בְּבֵ֥ית יְהוָֽה׃ 3 וַֽיְהִי֙ מִֽמָּחֳרָ֔ת וַיֹּצֵ֥א פַשְׁח֛וּר אֶֽת־יִרְמְיָ֖הוּ מִן־הַמַּהְפָּ֑כֶת וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֜יו יִרְמְיָ֗הוּ לֹ֤א פַשְׁחוּר֙ קָרָ֤א יְהוָה֙ שְׁמֶ֔ךָ כִּ֖י אִם־מָג֥וֹר מִסָּבִֽיב׃   פ
4 כִּ֣י כֹ֣ה אָמַ֣ר יְהוָ֡ה הִנְנִי֩ נֹתֶנְךָ֨ לְמָג֜וֹר לְךָ֣ וּלְכָל־אֹהֲבֶ֗יךָ וְנָֽפְל֛וּ בְּחֶ֥רֶב אֹיְבֵיהֶ֖ם וְעֵינֶ֣יךָ רֹא֑וֹת וְאֶת־כָּל־יְהוּדָ֗ה אֶתֵּן֙ בְּיַ֣ד מֶֽלֶךְ־בָּבֶ֔ל וְהִגְלָ֥ם בָּבֶ֖לָה וְהִכָּ֥ם בֶּחָֽרֶב׃ 5 וְנָתַתִּ֗י אֶת־כָּל־חֹ֙סֶן֙ הָעִ֣יר הַזֹּ֔את וְאֶת־כָּל־יְגִיעָ֖הּ וְאֶת־כָּל־יְקָרָ֑הּ וְאֵ֨ת כָּל־אוֹצְר֜וֹת מַלְכֵ֣י יְהוּדָ֗ה אֶתֵּן֙ בְּיַ֣ד אֹֽיְבֵיהֶ֔ם וּבְזָזוּם֙ וּלְקָח֔וּם וֶהֱבִיא֖וּם בָּבֶֽלָה׃ 6 וְאַתָּ֣ה פַשְׁח֗וּר וְכֹל֙ יֹשְׁבֵ֣י בֵיתֶ֔ךָ תֵּלְכ֖וּ בַּשֶּׁ֑בִי וּבָבֶ֣ל תָּב֗וֹא וְשָׁ֤ם תָּמוּת֙ וְשָׁ֣ם תִּקָּבֵ֔ר אַתָּה֙ וְכָל־אֹ֣הֲבֶ֔יךָ אֲשֶׁר־נִבֵּ֥אתָ לָהֶ֖ם בַּשָּֽׁקֶר׃   ס 7 פִּתִּיתַ֤נִי יְהוָה֙ וֽ͏ָאֶפָּ֔ת חֲזַקְתַּ֖נִי וַתּוּכָ֑ל הָיִ֤יתִי לִשְׂחוֹק֙ כָּל־הַיּ֔וֹם כֻּלֹּ֖ה לֹעֵ֥ג לִֽי׃ 8 כִּֽי־מִדֵּ֤י אֲדַבֵּר֙ אֶזְעָ֔ק חָמָ֥ס וָשֹׁ֖ד אֶקְרָ֑א כִּֽי־הָיָ֨ה דְבַר־יְהוָ֥ה לִ֛י לְחֶרְפָּ֥ה וּלְקֶ֖לֶס כָּל־הַיּֽוֹם׃ 9 וְאָמַרְתִּ֣י לֹֽא־אֶזְכְּרֶ֗נּוּ וְלֹֽא־אֲדַבֵּ֥ר עוֹד֙ בִּשְׁמ֔וֹ וְהָיָ֤ה בְלִבִּי֙ כְּאֵ֣שׁ בֹּעֶ֔רֶת עָצֻ֖ר בְּעַצְמֹתָ֑י וְנִלְאֵ֥יתִי כַּֽלְכֵ֖ל וְלֹ֥א אוּכָֽל׃ 10 כִּ֣י שָׁמַ֜עְתִּי דִּבַּ֣ת רַבִּים֮ מָג֣וֹר מִסָּבִיב֒ הַגִּ֙ידוּ֙ וְנַגִּידֶ֔נּוּ כֹּ֚ל אֱנ֣וֹשׁ שְׁלוֹמִ֔י שֹׁמְרֵ֖י צַלְעִ֑י אוּלַ֤י יְפֻתֶּה֙ וְנ֣וּכְלָה ל֔וֹ וְנִקְחָ֥ה נִקְמָתֵ֖נוּ מִמֶּֽנּוּ׃ 11 וַֽיהוָ֤ה אוֹתִי֙ כְּגִבּ֣וֹר עָרִ֔יץ עַל־כֵּ֛ן רֹדְפַ֥י יִכָּשְׁל֖וּ וְלֹ֣א יֻכָ֑לוּ בֹּ֤שׁוּ מְאֹד֙ כִּֽי־לֹ֣א הִשְׂכִּ֔ילוּ כְּלִמַּ֥ת עוֹלָ֖ם לֹ֥א תִשָּׁכֵֽחַ׃ 12 וַיהוָ֤ה צְבָאוֹת֙ בֹּחֵ֣ן צַדִּ֔יק רֹאֶ֥ה כְלָי֖וֹת וָלֵ֑ב אֶרְאֶ֤ה נִקְמָֽתְךָ֙ מֵהֶ֔ם כִּ֥י אֵלֶ֖יךָ גִּלִּ֥יתִי אֶת־רִיבִֽי׃   ס 13 שִׁ֚ירוּ לַֽיהוָ֔ה הַֽלְל֖וּ אֶת־יְהוָ֑ה כִּ֥י הִצִּ֛יל אֶת־נֶ֥פֶשׁ אֶבְי֖וֹן מִיַּ֥ד מְרֵעִֽים׃   ס 14 אָר֣וּר הַיּ֔וֹם אֲשֶׁ֥ר יֻלַּ֖דְתִּי בּ֑וֹ י֛וֹם אֲשֶׁר־יְלָדַ֥תְנִי אִמִּ֖י אַל־יְהִ֥י בָרֽוּךְ׃ 15 אָר֣וּר הָאִ֗ישׁ אֲשֶׁ֨ר בִּשַּׂ֤ר אֶת־אָבִי֙ לֵאמֹ֔ר יֻֽלַּד־לְךָ֖ בֵּ֣ן זָכָ֑ר שַׂמֵּ֖חַ שִׂמֳּחָֽהוּ׃ 16 וְהָיָה֙ הָאִ֣ישׁ הַה֔וּא כֶּֽעָרִ֛ים אֲשֶׁר־הָפַ֥ךְ יְהוָ֖ה וְלֹ֣א נִחָ֑ם וְשָׁמַ֤ע זְעָקָה֙ בַּבֹּ֔קֶר וּתְרוּעָ֖ה בְּעֵ֥ת צָהֳרָֽיִם׃ 17 אֲשֶׁ֥ר לֹא־מוֹתְתַ֖נִי מֵרָ֑חֶם וַתְּהִי־לִ֤י אִמִּי֙ קִבְרִ֔י וְרַחְמָ֖הֿ הֲרַ֥ת עוֹלָֽם׃ 18 לָ֤מָּה זֶּה֙ מֵרֶ֣חֶם יָצָ֔אתִי לִרְא֥וֹת עָמָ֖ל וְיָג֑וֹן וַיִּכְל֥וּ בְּבֹ֖שֶׁת יָמָֽי׃   פ