אידיש
1
און גאָט האָט צו מיר געזאָגט: װען אױפֿשטײן זאָל משה און שמואל פֿאַר מיר, איז מײַן זעל ניט מיט דעם דאָזיקן פֿאָלק; שיק זײ אַװעק פֿון מײַן פּנים, און זאָלן זײ אַװעקגײן.
2
און עס װעט זײַן, אַז זײ װעלן זאָגן צו דיר: װוּהין זאָלן מיר אַװעקגײן? זאָלסטו זאָגן צו זײ: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: װער צום טױט, צום טױט, און װער צום שװערד, צום שװערד, און װער צום הונגער, צום הונגער, און װער צו געפֿאַנגענשאַפֿט, צו געפֿאַנגענשאַפֿט.
3
און איך װעל אָנזעצן אױף זײ פֿיר משפּחות, זאָגט גאָט: די שװערד צו הרגען, און די הינט צו שלעפּן, און דעם פֿױגל פֿון הימל, און די חיה פֿון דער ערד, צו עסן און אומצוברענגען.
4
און איך װעל זײ מאַכן צו שױדער בײַ אַלע קיניגרײַכן פֿון דער ערד, פֿון װעגן מנשה דעם זון פֿון איכִזקִיָהון, אי דעם מלך פֿון יהודה, פֿאַר װאָס ער האָט געטאָן אין ירושָלַיִם.
5
װאָרום װער װעט דיך דערברימען, ירושָלַיִם? און װער װעט דיך באַדױערן? און װער װעט זיך אָפּקערן דיך צו פֿרעגן אױף פֿריד?
6
דו האָסט מיך אַװעקגעװאָרפֿן, זאָגט גאָט, אַהינטער טוסטו גײן, דרום שטרעק איך אױס מײַן האַנט אױף דיר און צעשטער דיך; איך בין מיד געװאָרן זיך צו דערבאַרימען.
7
און איך װינטשופֿל זײ מיט אַ װינטשופֿל אין די טױערן פֿון לאַנד; איך לאָז אָן קינדער, איך ברענג אונטער מײַן פֿאָלק, װײַל זײ קערן זיך ניט אום פֿון זײערע װעגן.
8
זײערע אַלמנות װערן דורך מיר מער װי זאַמד פֿון די ימען; איך ברענג אױף זײ – אױף דער מוטער – אַן אױסדערװײלטן, אַ פֿאַרװיסטער אין מיטן טאָג. איך װאַרף אָן אױף איר פּאָוצים אַנגסט און שרעקענישן.
9
פֿאַרװעלקט װערט די געװינערין פֿון זיבן, זי הױכט אױס איר נשמה; איר זון גײט אונטער װען נאָך טאָג, זי װערט צו שאַנד און פֿאַרשעמט. און זײער איבערבליב װעל איך איבערגעבן צום שװערד פֿאַר זײערע פֿײַנט, זאָגט גאָט.
10
װײ מיר, מוטער מײַנע, װאָס דו האָסט מיך געבאָרן אַ מענטש פֿון קריג, און אַ מענטש פֿון שטרײט קעגן גאַנצן לאַנד; ניט איך מאָן, און ניט מע מאָנט בײַ מיר, פֿון דעסטװעגן שילטן זײ מיך אַלע.
11
האָט גאָט געזאָגט: פֿאַר װאָר, איך װעל דיך דערלײזן צום גוטן; פֿאַר װאָר, איך װעל מאַכן דעם פֿײַנט זיך בעטן בײַ דיר אין צײַט פֿון אומגליק און אין צײַט פֿון נױט.
12
קען מען אײַזן צעברעכן – אײַזן פֿון צפֿון, און קופּער?
13
דײַן פֿאַרמעג און דײַנע אוֹצרות װעל איך געבן צו רױב אָן געצאָלט; יאָ, פֿאַר אַלע דײַנע זינד אַזש אין אַלע דײַנע געמאַרקן.
14
און איך װעל דיך אַריבערפֿירן בײַ דײַנע פֿײַנט, אין אַ לאַנד װאָס דו קענסט ניט; װאָרום אַ פֿײַער איז אָנגעצונדן אין מײַן נאָז, אױף אײַך װעט עס ברענען.
15
דו, גאָט װײסט דאָך, געדענק מיך, און דערמאָן זיך אָן מיר, און זײ זיך נוֹקם אָן מײַנע נאָכיאָגער; פֿון װעגן דײַן לאַנגגעמיט ניט נעם מיך אַװעק; מערק מײַן לײַדן פֿון דײַנעטװעגן שאַנד.
16
װי דײַנע װערטער זײַנען געפֿונען געװאָרן, אַזױ האָב איך זײ אײַנגעשלונגען, און דײַן װאָרט איז מיר געװען פֿאַר אַ פֿרײד, און פֿאַר אַ שׂמכה פֿון מײַן האַרצן, װײַל דײַן נאָמען איז אױף מיר גערופֿן געװאָרן, יהוה דו גאָט פֿון צבָאות.
17
איך בין ניט געזעסן אין געזעמל פֿון פֿרײלעכע און זיך לוסטיק געמאַכט; פֿון װעגן דײַן האַנט בין איך געזעסן אַלײן, װאָרום מיט צאָרן האָסטו מיך אָנגעפֿילט.
18
פֿאַר װאָס איז אײביק מײַן װײַטאָק, און מײַן װ אונד איז מסוכּן, זי װיל זיך ניט הײלן? װילסטו מיר זײַן װי אַ טײַך אַ פֿאַלשעתּר, װי װאַסערן אומגעטרײַע?
19
דרום האָט גאָט אַזױ געזאָגט: אַז דו װעסט זיך אומקערן, און איך װעל דיך אומקערן, װעסטו שטײן פֿאַר מיר; און אַז דו װעסט אַרױסציען טײַערס פֿון געמײַנעם, װעסטו אַזױ װי מײַן מױל זײַן; זײ װעלן זיך אומקערן צו דיר, און דו װעסט זיך גניט אומקערן צו זײ.
20
און איך װעל דיך מאַכן אַקעגן דעם דאָזיקן פֿאָלק פֿאַר אַ באַפֿעסטיקטער מױער פֿון קופּער, און זײ װעלן מלחמה האַלטן קעגן דיר, און װעלן דיך ניט בײַקומען; װאָרום איך בין מיט דיר, דיך צו העלפֿן, און דיך מציל צו זײַן, זאָגט גאָט.
21
און איך װעל דיך מציל זײַן פֿון דער האַנט פֿון די שלעכטע, און װעל דיך אױסלײַזן פֿון דעם פֿױסט פֿון די מאַכטיקע.