Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אַזױ האָט גאָט צו מיר געזאָגט: גײ און זאָלסט דיר קױפֿן אַ פֿלאַקסענעם גאַרטל, און אים אָנטאָן אױף דײַנע לענדן, און אין װאַסער זאָלסטו אים ניט לאָזן קומען. 2 האָב איך געקױפֿט דעם גאַרטל אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון גאָט, און אָנגעטאָן אױף מײַנע לענדן. 3 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געװען צו מיר אַ צװײט מאָל, אַזױ צו זאָגן: 4 נעם דעם גאַרטל װאָס דו האָסט געקױפֿט, װאָס אױף דײַנע לענדן, און שטײ אױף, גײ דיר קײן פּרָת, און באַהאַלט אים דאָרטן אין אַ שפּאַלט פֿון פֿעלז. 5 בין איך געגאַנגען און האָב אים באַהאַלטן אין פּרָת אַזױ װי גאָט האָט מיר באַפֿױלן. 6 און עס איז געװען צום סוף פֿון פֿיל טעג, האָט גאָט צו מיר געזאָגט׃ שטײ אױף, גײ קײן פּרָת, און נעם אַרױס פֿון דאָרטן דעם גאַרטל, װאָס איך האָב דיר באַפֿױלן אים דאָרטן צו באַהאַלטן. 7 בין איך געגאַנגען קײן פּרָת, און האָב אױפֿגעגאָרבן, און אַרױסגענומען דעם גאַרטל פֿון דעם אָרט װאָס איך האָב אים דאָרטן באַהאַלטן; ערשט דער גאַרטל איז געװען פֿאַרדאָרבן, ער האָט ניט געטױגט צו קײן זאַץ.
8 איז דאָס װאָרט פֿון גאָט געװען צו מיר, אַזױ צו זאָגן: 9 אַזױ האָט גאָט געזאָגט: אַזױ װעל איך פֿאַרדאַרבן דעם שטאָלץ פֿון יהודה, אַזױ װעל איך פֿאַרדאַרבן דעם שטאָלץ פֿון יהדוה, און דעם שטאָלץ פֿון ירושָלַיִם, דעם גרױסן. 10 דאָס דאָזיקע בײזע פֿאָלק װאָס װילן ניט הערן מײַנע װערטער, װאָס גײען אין דער אײַנגעשפּאַרטקײט פֿון זײער האַרצן, און זײַנען געגאַנגען נאָך פֿרעמדע געטער זײ צו דינען, און זיך צו בוקן צו זײ, װעלן װערן װי דער דאָזיקער גאַרטל װאָס טױג ניט צו קײן זאַך. 11 װאָרום אַזױ װי דער גאַרטל איז גאַהעפֿט צו די לענדן פֿון אַ מאַן, אַזױ האָב איך באַהעפֿט צו מיר דאָך גאַנצע הױז פֿון ישׂראל, און דאָס גאַנצע הױז פֿון יהודײַה, זאָגט װאָט, מיר צו זײַן פֿאַר אַ פֿאָלק, און פֿאַר אַ נאָמען, און פֿאַר אַ לױב, און פֿאַר אַ שײנקײט; אָבער זײ האָבן ניט צוגעהרט. 12 און זאָלסט זאָגן צו זײ דאָס דאָזיקע װאָרט: אַזױ האָט געזאָגט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל: יעטװעדער קרוג װערט אָנגעפֿילט מיט װײַן. און אַז זײ װעלן זאָגן צו דיר: װײסן מיר דען ניט װױל, אַז יעטװעדער קרוג װערט אָנגעפֿילט מיט װײַן? 13 זאָלסטו זאָגן צו זײ: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: זע, איך פֿיל אָן אַלע באַװױנער פֿון דעם דאָזיקן לאַנד, און די מלכים װאָס זיצן פֿון דודן אױף זײַן טראָן, און די כֹּהנים, און די נבֿיאים, און אַלע באַװױנער פֿון ירושָלַיִם, מיט שיכּרות. 14 און איך װעל זײ צעהאַקן אײנעם אָן אַנדערן, אי די פֿאָטערס אי די זין אין אײנעם, זאָגט גאָט; איך װעל ניט שױנען, און ניט דערבאַרימען, און ניט רכמנות האָבן, זײ ניט אומצוברענגען. 15 הערט און לײגט צו דאָס אױער, איר זאָלט אײַך ניט דערהײבן, װאָרום גאָט האָט גערעדט; 16 גיט כּבוד צו יהוה אײַער גאָט, אײדער עס װעט פֿינצטער װערן, און אײדער אײַערע פֿיס װעלן זיך אָפּשלאָגן אױף די נאַכטיקע בערג, און איר װעט האָפֿן אױף ליכט, און ער װעט עס מאַכן צו טױטשאָטן, און פֿאַרקערן אין כִֹשכניש. 17 און אַז איר װעט דאָס ניט צוהערן, װעט װײַנען אין פֿאַרבאָרגעניש מײַן זעל פֿון װעגן דער האָפֿערדיקײט, און טרערן װעט טרערן, און צעגײן װעט אין טרערן, מײַן אױג, װאָס די סטאַדע פֿון גאָט װערט געפֿאַנגען. 18 זאָג צו דעם מלך און צו דער מוטער-מלכּה: זעצט אײַך אַראָפּ נידעריק, װאָרום גענידערט האָט אײַער קאָפּצירונג, אײַער פּראַכטיקע קרױן. 19 די שטעט פֿון דָרום זײַנען פֿאַרשלאָסן, און ניאָט װער זאָל עפֿענען; גאַנץ יהודה איז פֿאַרטריבן געװאָרן, פֿאַרטריבן געװאָרן אין גאַנצן. 20 הײבט אױף אײַערע אױגן, און זעט די װאָס קומען פֿון צפֿון; װוּ איז די סטאַדע װאָס איז דיר געגעבן געװאָרן? די שײנע שאָף דײַנע? 21 װאָס װעסטו זאָגן װען ער װעט אָנזעצן אױף דיר, די װאָס דו האָסט זײ אײַנגעװױנט פֿאַר פֿירשטן איבער דיר? פֿאַר װאָר, װײען װעלן דיך אָננעמען, װי אַ פֿרױ צו קינד. 22 און אױב דו װעסט זאָגן אין דײַן האַרצן: פֿאַר װאָס האָט דאָס מיר געטראָפֿן? פֿאַר דײַן גרױס זינד זײַנען אױפֿגעדעקט געװאָרן דײַנע ברעגן, אַנטבלױזט געװאָרן דײַנע טריט. 23 קען אַ כּושי בײַטן זײַן הױט, און אַ לעמפּערט זײַנע פֿלעקן? אַזױ קענט איר גוטס טאָן, איר צוגעװױנטע בײז צו טאָן. 24 דרום װעל איך זײ צעשפּרײַטן װי שפּרײ װאָס פֿאַרגײט פֿאַרן װינט פֿון מדבר. 25 דאָס איז דײַן גוֹרל, דײַן צוגעמאָסטענער טײל פֿון מיר, זאָגט גאָט, װײַל דו האָסט פֿאַרגעסן אָן מיר, און זיך פֿאַרזיכערט אױף ליגן. 26 דרום דעק איך אױך אױף דײַנע ברעגן איבער דײַן פּנים, אתּון געזען װערן װעט דײַן שאַנד. 27 דײַן ניאוף און דײַנע הירזשעס, די שענדלעכקײט פֿון דײַן זנות – אױף די הײכן אין פֿעלד האָב איך געזען דײַנע אומװערדיקײטן. װײ דיר, ירושָלַיִם, װיסט ניט רײן װערן! ביז איבער װאַנען נאָך?
עברית
1 כֹּֽה־אָמַ֨ר יְהוָ֜ה אֵלַ֗י הָל֞וֹךְ וְקָנִ֤יתָ לְּךָ֙ אֵז֣וֹר פִּשְׁתִּ֔ים וְשַׂמְתּ֖וֹ עַל־מָתְנֶ֑יךָ וּבַמַּ֖יִם לֹ֥א תְבִאֵֽהוּ׃ 2 וָאֶקְנֶ֥ה אֶת־הָאֵז֖וֹר כִּדְבַ֣ר יְהוָ֑ה וָאָשִׂ֖ם עַל־מָתְנָֽי׃   ס 3 וַיְהִ֧י דְבַר־יְהוָ֛ה אֵלַ֖י שֵׁנִ֥ית לֵאמֹֽר׃ 4 קַ֧ח אֶת־הָאֵז֛וֹר אֲשֶׁ֥ר קָנִ֖יתָ אֲשֶׁ֣ר עַל־מָתְנֶ֑יךָ וְקוּם֙ לֵ֣ךְ פְּרָ֔תָה וְטָמְנֵ֥הוּ שָׁ֖ם בִּנְקִ֥יק הַסָּֽלַע׃ 5 וָאֵלֵ֕ךְ וָאֶטְמְנֵ֖הוּ בִּפְרָ֑ת כַּאֲשֶׁ֛ר צִוָּ֥ה יְהוָ֖ה אוֹתִֽי׃ 6 וַיְהִ֕י מִקֵּ֖ץ יָמִ֣ים רַבִּ֑ים וַיֹּ֨אמֶר יְהוָ֜ה אֵלַ֗י ק֚וּם לֵ֣ךְ פְּרָ֔תָה וְקַ֤ח מִשָּׁם֙ אֶת־הָ֣אֵז֔וֹר אֲשֶׁ֥ר צִוִּיתִ֖יךָ לְטָמְנוֹ־שָֽׁם׃ 7 וָאֵלֵ֣ךְ פְּרָ֔תָה וָאֶחְפֹּ֗ר וָֽאֶקַּח֙ אֶת־הָ֣אֵז֔וֹר מִן־הַמָּק֖וֹם אֲשֶׁר־טְמַנְתִּ֣יו שָׁ֑מָּה וְהִנֵּה֙ נִשְׁחַ֣ת הָאֵז֔וֹר לֹ֥א יִצְלַ֖ח לַכֹּֽל׃   פ
8 וַיְהִ֥י דְבַר־יְהוָ֖ה אֵלַ֥י לֵאמֹֽר׃ 9 כֹּ֖ה אָמַ֣ר יְהוָ֑ה כָּ֠כָה אַשְׁחִ֞ית אֶת־גְּא֧וֹן יְהוּדָ֛ה וְאֶת־גְּא֥וֹן יְרוּשָׁלַ֖͏ִם הָרָֽב׃ 10 הָעָם֩ הַזֶּ֨ה הָרָ֜ע הַֽמֵּאֲנִ֣ים לִשְׁמ֣וֹעַ אֶת־דְּבָרַ֗י הַהֹֽלְכִים֙ בִּשְׁרִר֣וּת לִבָּ֔ם וַיֵּלְכ֗וּ אַֽחֲרֵי֙ אֱלֹהִ֣ים אֲחֵרִ֔ים לְעָבְדָ֖ם וּלְהִשְׁתַּחֲוֺ֣ת לָהֶ֑ם וִיהִי֙ כָּאֵז֣וֹר הַזֶּ֔ה אֲשֶׁ֥ר לֹא־יִצְלַ֖ח לַכֹּֽל׃ 11 כִּ֡י כַּאֲשֶׁר֩ יִדְבַּ֨ק הָאֵז֜וֹר אֶל־מָתְנֵי־אִ֗ישׁ כֵּ֣ן הִדְבַּ֣קְתִּי אֵ֠לַי אֶת־כָּל־בֵּ֨ית יִשְׂרָאֵ֜ל וְאֶת־כָּל־בֵּ֤ית יְהוּדָה֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה לִֽהְי֥וֹת לִי֙ לְעָ֔ם וּלְשֵׁ֥ם וְלִתְהִלָּ֖ה וּלְתִפְאָ֑רֶת וְלֹ֖א שָׁמֵֽעוּ׃ 12 וְאָמַרְתָּ֨ אֲלֵיהֶ֜ם אֶת־הַדָּבָ֣ר הַזֶּ֗ה   ס כֹּֽה־אָמַ֤ר יְהוָה֙ אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל כָּל־נֵ֖בֶל יִמָּ֣לֵא יָ֑יִן וְאָמְר֣וּ אֵלֶ֔יךָ הֲיָדֹ֙עַ֙ לֹ֣א נֵדַ֔ע כִּ֥י כָל־נֵ֖בֶל יִמָּ֥לֵא יָֽיִן׃ 13 וְאָמַרְתָּ֨ אֲלֵיהֶ֜ם כֹּֽה־אָמַ֣ר יְהוָ֗ה הִנְנִ֣י מְמַלֵּ֣א אֶת־כָּל־יֹשְׁבֵ֣י הָאָ֪רֶץ הַזֹּ֟את וְאֶת־הַמְּלָכִ֣ים הַיֹּשְׁבִים֩ לְדָוִ֨ד עַל־כִּסְא֜וֹ וְאֶת־הַכֹּהֲנִ֣ים וְאֶת־הַנְּבִיאִ֗ים וְאֵ֛ת כָּל־יֹשְׁבֵ֥י יְרוּשָׁלָ֖͏ִם שִׁכָּרֽוֹן׃ 14 וְנִפַּצְתִּים֩ אִ֨ישׁ אֶל־אָחִ֜יו וְהָאָב֧וֹת וְהַבָּנִ֛ים יַחְדָּ֖ו נְאֻם־יְהוָ֑ה לֹֽא־אֶחְמ֧וֹל וְלֹֽא־אָח֛וּס וְלֹ֥א אֲרַחֵ֖ם מֵהַשְׁחִיתָֽם׃   ס 15 שִׁמְע֥וּ וְהַאֲזִ֖ינוּ אַל־תִּגְבָּ֑הוּ כִּ֥י יְהוָ֖ה דִּבֵּֽר׃ 16 תְּנוּ֩ לַיהוָ֨ה אֱלֹהֵיכֶ֤ם כָּבוֹד֙ בְּטֶ֣רֶם יַחְשִׁ֔ךְ וּבְטֶ֛רֶם יִֽתְנַגְּפ֥וּ רַגְלֵיכֶ֖ם עַל־הָ֣רֵי נָ֑שֶׁף וְקִוִּיתֶ֤ם לְאוֹר֙ וְשָׂמָ֣הּ לְצַלְמָ֔וֶת ישית לַעֲרָפֶֽל׃ 17 וְאִם֙ לֹ֣א תִשְׁמָע֔וּהָ בְּמִסְתָּרִ֥ים תִּבְכֶּֽה־נַפְשִׁ֖י מִפְּנֵ֣י גֵוָ֑ה וְדָמֹ֨עַ תִּדְמַ֜ע וְתֵרַ֤ד עֵינִי֙ דִּמְעָ֔ה כִּ֥י נִשְׁבָּ֖ה עֵ֥דֶר יְהוָֽה׃   ס 18 אֱמֹ֥ר לַמֶּ֛לֶךְ וְלַגְּבִירָ֖ה הַשְׁפִּ֣ילוּ שֵׁ֑בוּ כִּ֤י יָרַד֙ מַרְאֲשׁ֣וֹתֵיכֶ֔ם עֲטֶ֖רֶת תִּֽפְאַרְתְּכֶֽם׃ 19 עָרֵ֥י הַנֶּ֛גֶב סֻגְּר֖וּ וְאֵ֣ין פֹּתֵ֑חַ הָגְלָ֧ת יְהוּדָ֛ה כֻּלָּ֖הּ הָגְלָ֥ת שְׁלוֹמִֽים׃   ס 20 שאי עֵֽינֵיכֶם֙ וראי הַבָּאִ֖ים מִצָּפ֑וֹן אַיֵּ֗ה הָעֵ֙דֶר֙ נִתַּן־לָ֔ךְ צֹ֖אן תִּפְאַרְתֵּֽךְ׃ 21 מַה־תֹּֽאמְרִי֙ כִּֽי־יִפְקֹ֣ד עָלַ֔יִךְ וְ֠אַתְּ לִמַּ֨דְתְּ אֹתָ֥ם עָלַ֛יִךְ אַלֻּפִ֖ים לְרֹ֑אשׁ הֲל֤וֹא חֲבָלִים֙ יֹאחֱז֔וּךְ כְּמ֖וֹ אֵ֥שֶׁת לֵדָֽה׃ 22 וְכִ֤י תֹאמְרִי֙ בִּלְבָבֵ֔ךְ מַדּ֖וּעַ קְרָאֻ֣נִי אֵ֑לֶּה בְּרֹ֧ב עֲוֺנֵ֛ךְ נִגְל֥וּ שׁוּלַ֖יִךְ נֶחְמְס֥וּ עֲקֵבָֽיִךְ׃ 23 הֲיַהֲפֹ֤ךְ כּוּשִׁי֙ עוֹר֔וֹ וְנָמֵ֖ר חֲבַרְבֻּרֹתָ֑יו גַּם־אַתֶּם֙ תּוּכְל֣וּ לְהֵיטִ֔יב לִמֻּדֵ֖י הָרֵֽעַ׃ 24 וַאֲפִיצֵ֖ם כְּקַשׁ־עוֹבֵ֑ר לְר֖וּחַ מִדְבָּֽר׃ 25 זֶ֣ה גוֹרָלֵ֧ךְ מְנָת־מִדַּ֛יִךְ מֵֽאִתִּ֖י נְאֻם־יְהוָ֑ה אֲשֶׁר֙ שָׁכַ֣חַתְּ אוֹתִ֔י וַֽתִּבְטְחִ֖י בַּשָּֽׁקֶר׃ 26 וְגַם־אֲנִ֛י חָשַׂ֥פְתִּי שׁוּלַ֖יִךְ עַל־פָּנָ֑יִךְ וְנִרְאָ֖ה קְלוֹנֵֽךְ׃ 27 נִֽאֻפַ֤יִךְ וּמִצְהֲלוֹתַ֙יִךְ֙ זִמַּ֣ת זְנוּתֵ֔ךְ עַל־גְּבָעוֹת֙ בַּשָּׂדֶ֔ה רָאִ֖יתִי שִׁקּוּצָ֑יִךְ א֥וֹי לָךְ֙ יְר֣וּשָׁלִַ֔ם לֹ֣א תִטְהֲרִ֔י אַחֲרֵ֥י מָתַ֖י עֹֽד׃   פ