אידיש
1
גערעכט װעסטו בלײַבן, גאָט, װען איך זאָל זיך קריגן מיט דיר; אָבער גערעכטיקײט װיל איך רעדן צו דיר: פֿאַר װאָס איז דער װעג פֿון רשעים מצליך? פֿאַר װאָס לעבן רואיק אַלע פֿעלשער פֿאַלשע?
2
פֿלאַנצסט זײ, און זײ װאָרצלען זיך אײַן, זײ גײען אױף און טראָגן פֿרוכצט; נאָנט ביסטו אין זײער מױל, און װײַט פֿון זײערע נירן.
3
און דו, גאָט, קענסט מיך, זעסט מיך, און האָסט געפּרוּװט מײַן האַרץ צו דיר; שלעפּ זײ אַװעק װי שאָף צו דער שכיטה, און גיב זײ אָפּ צום טאָג פֿון טײטונג.
4
ביז װאַנען װעט טרױערן דאָס לאַנד, און דאָס גראָז פֿון גאַנצן פֿעלד װעט זײַן פֿאַרטריקנט? פֿון װעגן דער שלעכטיקײט פֿון די װױנער אין איר זײַנען אומגעקומען בהמות און פֿױגלען; װײַל זײ האָבן געזאָגט: ער זעט ניט אונדזער סָוף.
5
אױב מיט פֿוסגײער ביסטו געלאָפֿן, און זײ האָבן דיך מיד געמאַכט, הינט װי װילסטו זיך מיט פֿערד פֿאַרמעסטן? און ביסטו זיכער אין לאַנד פֿון פֿריד, װי װעסטו אָבער טאָן אין דעם געװעלד פֿון יַרדן?
6
װאָרום אַפֿילו דײַנע ברידער אין דײַן פֿאָטערס הױז, אַפֿילו זײ האָבן געפֿעלשט אָן דיר, אַפֿילו זײ האָבן דיר נאָפּכגעשריען מיט אַ פֿולער קעל; ניט גלױב זײ װען זײ רעדן גוט צו דיר.
7
איך האָב פֿאַרלאָזן מײַן הױז, איך האָב אַװעקגעװאָרפֿן מײַן אַרב; איך האָב איבערגעגעבן די פֿעליבטע פֿון מײַן זעל אין דער האַנט פֿון אירע פֿײַנט.
8
מײַן אַרב איז מיר געװאָרן װי אַ לײב אין װאַלד, זי האָט אױפֿגעהױבן איר קָול אױף מיר, דרום האָב איך זי פֿײַנט געקראָגן.
9
איז אַ קלױאיקער רױבפֿױגל מײַן אַרב מיר? די רױבפֿױגלען זײַנען רונד אַרום איר; גײט זאַמלט אַלע קחיות פֿון פֿעלד, ברענגט זײ אַהער צו עסן.
10
פֿיל פּאַסטוכער האָבן פֿאַרדאָרבן מײַן װײַנגאָרטן, צעטרעטן מײַן פֿעלד; זײ האָבן געמאַכט מײַן פֿלוסטיק פֿעלד פֿאַר אַ מדבר אַ פֿיסטן.
11
מע האָט עס געמאַכט פֿאַר אַ װיסטעניש, עס טרױערט צו מיר װיסטערהײט; פֿאַרװיסט איז דאָס גאַנצע לאַנד, װאָרום קײן מענטש נעמט ניט צום האַרצן.
12
אױף אַלע הױכע ערטער אין מדבר זײַנען פֿאַרװיסטער געקומען, װאָרום גאָטס שװערד פֿאַרצערט פֿון עק לאַנד ביז עק לאַנד, ניטאָ קײן פֿריד פֿאַר קײן לײַב.
13
זײ האָבן געזײט װײץ, און דערנער געשניטן, זיך געפּלאָגט – קײן נוץ ניט געבראַכט; דרום שעמט אײַך מיט אײַערע תּבואות, פֿון װעגן דעם גרימצאָרן פֿון גאָט.
14
אַזױ האָט גאָט געזאָגט – אױף אַלע מײַנע בײזע שכנים, װאָס רירן אָן די אַרב װאָס איך האָב געמאַכט אַרבן מײַן פֿאָלק ישׂראל: זע, איך רײַס זײ אױס פֿון זײער ערד, און דאָס הױז פֿון יהודה װעל איך אױסרײַסן פֿון צװישן זײ.
15
און עס װעט זײַן, נאָכדעם װי איך רײַס זײ אױס װעל איך זײ װידער דערבאַרימען, און װעל זײ אומקערן איטלעכן צו זײַן נחלה, און איטלעכן צו זײַן לאַנד.
16
און עס װעט זײַן, אױב לערנען װעלן זײ לערנען די װעגן פֿון מײַן פֿאָלק, צו שװערן בײַ מײַן נאָמען: ״זױ װי יהוה לעבט!״ אַזױ װי זײ האָבן געלערנט מײַן פֿאָלק.
17
אױב אָבער זײ װעלן ניט צוהערן, װעל איך אױסרײַסן יענע אומה, אױסרײַסן און אונטערברענגען, זאָגט װאָט.