Yiddish
Hebrew
אידיש
1 פֿון װעגן צִיון װעל איך ניט שװײַגן, און פֿון װעגן ירושלים װעל איך ניט רוען, ביז אַרױס װי דער שײַן װעט איר גערעכטיקײט, און איר הילף װי אַ פֿלאַם װאָס ברענט. 2 און די פֿעלקער װעלן זען דײַן גערעכטיקײט, און אַלע מלכים דײַן כּבֿוד; און מע װעט דיך רופֿן אַ נײַעם נאָמען, װאָס דאָס מױל פֿון גאָט װעט אים אָנרופֿן. 3 און װעסט זײַן אַ קרױן פֿון שײנקײטאין דער האַנט פֿון יהוה, און אַ מַלכותדיקע הױבאין דער האַנטפֿלעך פֿון דײַן גאָט. 4 אױף דיר װעט מער ניט געזאָגט װערן ״פֿאַרלאָזטע״, און אױף דײַן לאַנד װעט מער ניט געזאָגט װערן ״װיסטעניש״, נאָר דיך װעט מען רופֿן ״מײַן-גלוסט-צו-איר״, און דאָס לאַנד דײַנס ״באַמאַנטע״; װאָרום גאָט טוט דיך גלוסטן, און דײַן לאַנד װעט באַמאַנט װערן. 5 װאָרום װי אַ בחור באַמאַנט אַ יונגפֿרױ, װעלן דיך באַמאַנען דײַנע קינדער; און װי די פֿרײד פֿון אַ חתן מיט דער כּלה, װעט זיך פֿרײען מיט דיר דײַן גאָט. 6 אױף דײַנע מױערן, ירושלים, האָב איך אױפֿגעשטעלט שָומרים, אַ גאַנצן טאָג און אַ גאַנצע נאַכט, זײ זאָלן תּמיד ניט שװײַגן. איר דערמאָנער פֿון גאָט, קײן רו ניט צו אײַך! 7 און איר זאָלט ניט געבן קײן רו צו אים, ביז ער װעט אױפֿריכטן, און ביז ער װעט מאַכן ירושליםאַ לױב אױף דער ערד. 8 גאָט האָט געשװאָרן בײַ זײַן רעכטער האַנט, און בײַ זײַן מאַכטיקן אָרעם: אױב איך װעל מער געבן דײַן תּבֿואהפֿאַר שפּײַז צו דײַנע פֿײַנט! און אױב פֿרעמדגעבאָרענע װעלן טרינקען דײַן װײַןװאָס דו האָסט זיך געמיט אױף אים! 9 נײַערט אירע אַרײַננעמער װעלן זי עסן, און װעלן לױבן גאָט; און זײַנע אײַנזאַמלער װעלן אים טרינקעןאין די הױפֿן פֿון מײַן הײליקטום. 10 גײט דורך, גײט דורך דורך די טױערן, ראַמט אָפּ דעם װעג פֿון דעם פֿאָלק! טרעט אױס, טרעט אױס דעם שטעג, רײניקט אָפּ פֿון שטײנער! הײבט אױף אַ פֿאָן צו די פֿעלקער! 11 זע, גאָט האָט געמאַכט הערןביז צום עק פֿון דער ערד: זאָגט צו טאָכטער צִיון: זע, דײַן הילף איז געקומען; זע, זײַן לױן איז מיט אים, און זײַן פֿאַרגעלטונג אים פֿאַרױס. 12 און מע װעט זײ רופֿן דאָס הײליקע פֿאָלק, די אױסדערלײזטע פֿון גאָט; און דיך װעט מען רופֿן ״געזוכטע״, ״ניט פֿאַרלאָזענע שטאָט״.
עברית
1 לְמַ֤עַן צִיּוֹן֙ לֹ֣א אֶחֱשֶׁ֔ה וּלְמַ֥עַן יְרוּשָׁלַ֖͏ִם לֹ֣א אֶשְׁק֑וֹט עַד־יֵצֵ֤א כַנֹּ֙גַהּ֙ צִדְקָ֔הּ וִישׁוּעָתָ֖הּ כְּלַפִּ֥יד יִבְעָֽר׃ 2 וְרָא֤וּ גוֹיִם֙ צִדְקֵ֔ךְ וְכָל־מְלָכִ֖ים כְּבוֹדֵ֑ךְ וְקֹ֤רָא לָךְ֙ שֵׁ֣ם חָדָ֔שׁ אֲשֶׁ֛ר פִּ֥י יְהוָ֖ה יִקֳּבֶֽנּוּ׃ 3 וְהָיִ֛יתְ עֲטֶ֥רֶת תִּפְאֶ֖רֶת בְּיַד־יְהוָ֑ה וצנוף מְלוּכָ֖ה בְּכַף־אֱלֹהָֽיִךְ׃ 4 לֹֽא־יֵאָמֵר֩ לָ֨ךְ ע֜וֹד עֲזוּבָ֗ה וּלְאַרְצֵךְ֙ לֹא־יֵאָמֵ֥ר עוֹד֙ שְׁמָמָ֔ה כִּ֣י לָ֗ךְ יִקָּרֵא֙ חֶפְצִי־בָ֔הּ וּלְאַרְצֵ֖ךְ בְּעוּלָ֑ה כִּֽי־חָפֵ֤ץ יְהוָה֙ בָּ֔ךְ וְאַרְצֵ֖ךְ תִּבָּעֵֽל׃ 5 כִּֽי־יִבְעַ֤ל בָּחוּר֙ בְּתוּלָ֔ה יִבְעָל֖וּךְ בָּנָ֑יִךְ וּמְשׂ֤וֹשׂ חָתָן֙ עַל־כַּלָּ֔ה יָשִׂ֥ישׂ עָלַ֖יִךְ אֱלֹהָֽיִךְ׃ 6 עַל־חוֹמֹתַ֣יִךְ יְרוּשָׁלִַ֗ם הִפְקַ֙דְתִּי֙ שֹֽׁמְרִ֔ים כָּל־הַיּ֧וֹם וְכָל־הַלַּ֛יְלָה תָּמִ֖יד לֹ֣א יֶחֱשׁ֑וּ הַמַּזְכִּרִים֙ אֶת־יְהוָ֔ה אַל־דֳּמִ֖י לָכֶֽם׃ 7 וְאַֽל־תִּתְּנ֥וּ דֳמִ֖י ל֑וֹ עַד־יְכוֹנֵ֞ן וְעַד־יָשִׂ֧ים אֶת־יְרֽוּשָׁלַ֛͏ִם תְּהִלָּ֖ה בָּאָֽרֶץ׃ 8 נִשְׁבַּ֧ע יְהוָ֛ה בִּֽימִינ֖וֹ וּבִזְר֣וֹעַ עֻזּ֑וֹ אִם־אֶתֵּן֩ אֶת־דְּגָנֵ֨ךְ ע֤וֹד מַֽאֲכָל֙ לְאֹ֣יְבַ֔יִךְ וְאִם־יִשְׁתּ֤וּ בְנֵֽי־נֵכָר֙ תִּֽירוֹשֵׁ֔ךְ אֲשֶׁ֥ר יָגַ֖עַתְּ בּֽוֹ׃ 9 כִּ֤י מְאַסְפָיו֙ יֹאכְלֻ֔הוּ וְהִֽלְל֖וּ אֶת־יְהוָ֑ה וּֽמְקַבְּצָ֥יו יִשְׁתֻּ֖הוּ בְּחַצְר֥וֹת קָדְשִֽׁי׃   ס 10 עִבְר֤וּ עִבְרוּ֙ בַּשְּׁעָרִ֔ים פַּנּ֖וּ דֶּ֣רֶךְ הָעָ֑ם סֹ֣לּוּ סֹ֤לּוּ הַֽמְסִלָּה֙ סַקְּל֣וּ מֵאֶ֔בֶן הָרִ֥ימוּ נֵ֖ס עַל־הָעַמִּֽים׃ 11 הִנֵּ֣ה יְהוָ֗ה הִשְׁמִ֙יעַ֙ אֶל־קְצֵ֣ה הָאָ֔רֶץ אִמְרוּ֙ לְבַת־צִיּ֔וֹן הִנֵּ֥ה יִשְׁעֵ֖ךְ בָּ֑א הִנֵּ֤ה שְׂכָרוֹ֙ אִתּ֔וֹ וּפְעֻלָּת֖וֹ לְפָנָֽיו׃ 12 וְקָרְא֥וּ לָהֶ֛ם עַם־הַקֹּ֖דֶשׁ גְּאוּלֵ֣י יְהוָ֑ה וְלָךְ֙ יִקָּרֵ֣א דְרוּשָׁ֔ה עִ֖יר לֹ֥א נֶעֱזָֽבָה׃   ס