Yiddish
Hebrew
אידיש
1 דערװעק דיך, דערװעק דיך, טו אָן דײַן שטאַרקײט, צִיון; טו אָן דײַנע פּראַכטיקע בגדים, ירושלים, דו הײליקע שטאָט; װאָרום מער װידער װעט ניט קומען אין דיר אַן אומבאַשניטענער און אומרײנער. 2 שאָקל דיך אָפּ פֿון שטױב, הײב דיך אױף, זעץ דיך, ירושלים; מאַך דיר לױז די בינדשטריק פֿון דײַן האַלדז, געפֿאַנגענע טאָכטער צִיון. 3 װאָרום אַזױ האָט גאָט געזאָגט: אומזיסט זײַט איר פֿאַרקױפֿט געװאָרן, און ניט פֿאַר געלט װעט איר אױסגעלײזט װערן. 4 װאָרום אַזױ האָט געזאָגט גאָט דער האַר: קײן מצרַיִם האָט גענידערט מײַן פֿאָלק צוערשט, דאָרטן צו װױנען, און אשור האָט אים פֿאַר גאָרנישט געדריקט. 5 און אַצונד, װאָס האָב איך דאָ, זאָגט גאָט, װען מײַן פֿאָלק איז אַװעקגענומען געװאָרן פֿאַר אומזיסט? זײַנע געװעלטיקער רימען זיך, זאָגט גאָט, און תּמיד אַ גאַנצן טאָג װערט מײַן נאָמען געלעסטערט. 6 דרום װעט מײַן פֿאָלק געװאָר װערן מײַן נאָמען; פֿאַר װאָר, אין יענעם טאָג – אַז איך בין דער װאָס רעדט; דאָ בין איך. 7 װי שײן זײַנען אױף די בערגדי פֿיס פֿון דעם אָנזאָגערװאָס לאָזט הערן שלום, װאָס זאָגט גוטס, װאָס לאָזט הערן הילף: װאָס זאָגט צו צִיון: דײַן גאָט טוט קיניגן. 8 האָרך! דײַנע װעכטער הײבן אױף זײער קָול, זײ זינגען אין אײנעם, װאָרום אױג אין אױג זעען זײװי גאָט קערט זיך אום קײן צִיון. 9 ברעכט אױס, זינגט אין אײנעם, איר חורבֿות פֿון ירושלים, װאָרום גאָט האָט געטרײסט זײַן פֿאָלק, ער האָט אױסגעלײזט ירושלים. 10 גאָט האָט אַנטבלױזט זײַן הײליקן אָרעםפֿאַר די אױגן פֿון אַלע פֿעלקער, און אַלע עקן פֿון דער ערד װעלן זעןדי ישועה פֿון אונדזער גאָט. 11 טוט אײַך אָפּ, טוט אײַך אָפּ, גײט אַרױס פֿון דאָרטן, אומרײנס זאָלט איר ניט אָנרירן; גײט אַרױס פֿון איר מיט, רײניקט אײַך, איר טרעגער פֿון די כּלים פֿון גאָט! 12 פֿאַר װאָר, ניט אין אײַלעניש װעט איר אַרױס, און ניט אין געלאַף װעט איר גײן; װאָרום אײַך פֿאַרױס גײט יהוה, און אײַך נאָכבאַלײט דער גאָט פֿון ישׂראל. 13 זע, באַגליקן װעט מײַן קנעכט, ער װעט דערהײכט און דערהױבן װערן און זײַן זײער הױך. 14 אַזױ װי פֿיל האָבן געגאַפֿט אױף דיר – אַזױ פֿאַרקריפּלט, ניט פֿון אַ מענטשן איז געװען זײַן אױסזען, און זײַן געשטאַלט ניט פֿון מענטשנקינדער – 15 אַזױ װעט ער מאַכן אױפֿשפּרינגען פֿיל פֿעלקער, מלכים װעלן צומאַכן זײער מױל פֿאַר אים; װאָרום װאָס זײ איז ניט דערצײלט געװאָרן, װעלן זײ זען, און װאָס זײ האָבן ניט געהערטװעלן זײ אָנקוקן.
עברית
1 עוּרִ֥י עוּרִ֛י לִבְשִׁ֥י עֻזֵּ֖ךְ צִיּ֑וֹן לִבְשִׁ֣י בִּגְדֵ֣י תִפְאַרְתֵּ֗ךְ יְרוּשָׁלִַ֙ם֙ עִ֣יר הַקֹּ֔דֶשׁ כִּ֣י לֹ֥א יוֹסִ֛יף יָבֹא־בָ֥ךְ ע֖וֹד עָרֵ֥ל וְטָמֵֽא׃ 2 הִתְנַעֲרִ֧י מֵעָפָ֛ר ק֥וּמִי שְּׁבִ֖י יְרֽוּשָׁלָ֑͏ִם התפתחו מוֹסְרֵ֣י צַוָּארֵ֔ךְ שְׁבִיָּ֖ה בַּת־צִיּֽוֹן׃   ס 3 כִּֽי־כֹה֙ אָמַ֣ר יְהוָ֔ה חִנָּ֖ם נִמְכַּרְתֶּ֑ם וְלֹ֥א בְכֶ֖סֶף תִּגָּאֵֽלוּ׃ 4 כִּ֣י כֹ֤ה אָמַר֙ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֔ה מִצְרַ֛יִם יָֽרַד־עַמִּ֥י בָרִֽאשֹׁנָ֖ה לָג֣וּר שָׁ֑ם וְאַשּׁ֖וּר בְּאֶ֥פֶס עֲשָׁקֽוֹ׃ 5 וְעַתָּ֤ה מי־לי־פֹה֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה כִּֽי־לֻקַּ֥ח עַמִּ֖י חִנָּ֑ם משלו יְהֵילִ֙ילוּ֙ נְאֻם־יְהוָ֔ה וְתָמִ֥יד כָּל־הַיּ֖וֹם שְׁמִ֥י מִנֹּאָֽץ׃ 6 לָכֵ֛ן יֵדַ֥ע עַמִּ֖י שְׁמִ֑י לָכֵן֙ בַּיּ֣וֹם הַה֔וּא כִּֽי־אֲנִי־ה֥וּא הַֽמְדַבֵּ֖ר הִנֵּֽנִי׃ 7 מַה־נָּאו֨וּ עַל־הֶהָרִ֜ים רַגְלֵ֣י מְבַשֵּׂ֗ר מַשְׁמִ֧יעַ שָׁל֛וֹם מְבַשֵּׂ֥ר ט֖וֹב מַשְׁמִ֣יעַ יְשׁוּעָ֑ה אֹמֵ֥ר לְצִיּ֖וֹן מָלַ֥ךְ אֱלֹהָֽיִךְ׃ 8 ק֥וֹל צֹפַ֛יִךְ נָ֥שְׂאוּ ק֖וֹל יַחְדָּ֣ו יְרַנֵּ֑נוּ כִּ֣י עַ֤יִן בְּעַ֙יִן֙ יִרְא֔וּ בְּשׁ֥וּב יְהוָ֖ה צִיּֽוֹן׃ 9 פִּצְח֤וּ רַנְּנוּ֙ יַחְדָּ֔ו חָרְב֖וֹת יְרוּשָׁלָ֑͏ִם כִּֽי־נִחַ֤ם יְהוָה֙ עַמּ֔וֹ גָּאַ֖ל יְרוּשָׁלָֽ͏ִם׃ 10 חָשַׂ֤ף יְהוָה֙ אֶת־זְר֣וֹעַ קָדְשׁ֔וֹ לְעֵינֵ֖י כָּל־הַגּוֹיִ֑ם וְרָאוּ֙ כָּל־אַפְסֵי־אָ֔רֶץ אֵ֖ת יְשׁוּעַ֥ת אֱלֹהֵֽינוּ׃   ס 11 ס֤וּרוּ ס֙וּרוּ֙ צְא֣וּ מִשָּׁ֔ם טָמֵ֖א אַל־תִּגָּ֑עוּ צְא֣וּ מִתּוֹכָ֔הּ הִבָּ֕רוּ נֹשְׂאֵ֖י כְּלֵ֥י יְהוָֽה׃ 12 כִּ֣י לֹ֤א בְחִפָּזוֹן֙ תֵּצֵ֔אוּ וּבִמְנוּסָ֖ה לֹ֣א תֵלֵכ֑וּן כִּֽי־הֹלֵ֤ךְ לִפְנֵיכֶם֙ יְהוָ֔ה וּמְאַסִּפְכֶ֖ם אֱלֹהֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃   ס 13 הִנֵּ֥ה יַשְׂכִּ֖יל עַבְדִּ֑י יָר֧וּם וְנִשָּׂ֛א וְגָבַ֖הּ מְאֹֽד׃ 14 כַּאֲשֶׁ֨ר שָׁמְמ֤וּ עָלֶ֙יךָ֙ רַבִּ֔ים כֵּן־מִשְׁחַ֥ת מֵאִ֖ישׁ מַרְאֵ֑הוּ וְתֹאֲר֖וֹ מִבְּנֵ֥י אָדָֽם׃ 15 כֵּ֤ן יַזֶּה֙ גּוֹיִ֣ם רַבִּ֔ים עָלָ֛יו יִקְפְּצ֥וּ מְלָכִ֖ים פִּיהֶ֑ם כִּ֠י אֲשֶׁ֨ר לֹֽא־סֻפַּ֤ר לָהֶם֙ רָא֔וּ וַאֲשֶׁ֥ר לֹֽא־שָׁמְע֖וּ הִתְבּוֹנָֽנוּ׃