Yiddish
Hebrew
אידיש
1 אַזױ האָט געזאָגט גאָט צו זײַן געזאַלבטן, צו כּוֹרֶשן װאָס איך האַלט זײַן רעכטע האַנט, צו מאַכן אונטערטעניק פֿאַר אים פֿעלקער, און איך זאָל לױז מאַכן די לענדן פֿון מלכים; צו עפֿענען פֿאַר אים טירן, און טױערן זאָלן ניט פֿאַרשלאָסן זײַן: 2 איך װעל גײן דיר פֿאַרױס, און קרומע ערטער װעל איך אױסגלײַכן; קופּערנע טירן װעל איך צעברעכן, און אײַזערנע ריגלען װעל איך צעהאַקן. 3 און איך װעל דיר געבן די אוֹצרות פֿון דער פֿינצטערניש, און די שאַצן פֿון פֿאַרבאָרגענישן, כּדי זאָלסט װיסן אַז איך בין יהוה, װאָס רופֿט דיך בײַם נאָמען, דער גאָט פֿון ישׂראל. 4 פֿון װעגן דעם קנעכט מײַנעם יעקבֿ, און ישׂראל מײַן אױסדערװײלטן, האָב איך דיך גערופֿן בײַ דײַן נאָמען, דיך באַטיטלט, הגם דו האָסט מיך ניט געקענט. 5 איך בין יהוה, און מער איז ניטאָ, חוץ מיר איז קײן גאָט ניט פֿאַראַן; איך האָב דיך באַגורט, הגם דו האָסט מיך ניט געקענט; 6 כּדי מע זאָל װיסן פֿון אױפֿגאַנג פֿון זוןאון פֿון איר אונטערגאַנג, אַז ניטאָ אױסער מיר; איך בין יהוה, און מער איז ניטאָ; 7 דער װאָס פֿורעמט ליכט, און באַשאַפֿט פֿינצטערניש, מאַכט פֿריד, און באַשאַפֿט בײז; איך יהוה מאַך אַל די דאָזיקע. 8 טריפֿט, איר הימלען, פֿון אױבן, און די װאָלקנס זאָלן רינען גערעכטיקײט; זאָל די ערד זיך עפֿענען, און ישועות זאָלן זיך פֿרוכפּערן. און רעכטפֿאַרטיקײט זאָל זײ מאַכן שפּראָצן באַגלײַך; איך יהוה האָב דאָס באַשאַפֿן. 9 װײ, דער װאָס קריגט זיך מיט זײַן באַשעפֿער – אַ שערבל צװישן שערבלעך פֿון דער ערד! װעט דען זאָגן דער לײם צו זײַן פֿורעמער: װאָס טוסטו? אָדער: דײַן אַרבעט איז אָן הענט? 10 װײ, דער װאָס זאָגט צו דעם פֿאָטער: נאָך װאָס מאַכסטו געבערן? און צו דער פֿרױ: נאָך װאָס האָסטו װײען? 11 אַזױ האָט גאָט געזאָגט, דער הײליקער פֿון ישׂראל און זײַן באַשעפֿער: פֿרעגט מיך דאָס קומעדיקע, באַפֿעלט מיר װעגן מײַנע קינדער און װעגן דעם װערק פֿון מײַנע הענט. 12 איך האָב געמאַכט די ערד, און דעם מענטשן אױף איר באַשאַפֿן; איך – מײַנע הענט האָבן אױסגעצױגן די הימעלן, און זײער גאַנצן חיל האָב איך באַפֿױלן. 13 איך האָב אים דערװעקט מיט גערעכטיקײט, און אַלע זײַנע װעגן װעל איך אױסגלײַכן; ער װעט בױען מײַן שטאָט, און מײַנע פֿאַרטריבענע װעט ער אַרױסלאָזן, ניט אום געצאָלט, און ניט אום שוחד, זאָגט גאָט פֿון צבֿאות.
14 אַזױ האָט גאָט געזאָגט: די מי פֿון מצרַיִם, און דער מסחר פֿון כּוּש, און די סבֿאים, די װוּקסיקע לײַט, װעלן איבערגײן צו דיר, און דײַנע װעלן זײ װערן; הינטער דיר װעלן זײ גײן, אין קײטן װעלן זײ אַריבערקומען, און בוקן װעלן זײ זיך צו דיר; בעטן װעלן זײ זיך בײַ דיר: נאָר בײַ דיר איז גאָט, און מער איז ניטאָ; ניט פֿאַראַן נאָך אַ גאָט. 15 פֿאַר װאָר, ביסט אַ גאָט װאָס פֿאַרבאָרגט זיך, גאָט פֿון ישׂראל, דו העלפֿער. 16 פֿאַרשעמט און אױך צו שאַנד װערן זײ אַלע, מיט שאַנד גײען אַװעק אין אײנעםאַלע מײַנסטערס פֿון געצנבילדער. 17 ישׂראל װערט געהאָלפֿן פֿון גאָט אַן אײביקע הילף; איר װעט ניט פֿאַרשעמט און ניט צו שאַנד װערןביז אײביקאײביקײטן.
18 װאָרום אַזױ האָט געזאָגט יהוה דער באַשעפֿער פֿון די הימלען, – ער, גאָט, װאָס האָט געפֿורעמט די ערד און זי געמאַכט; ער װאָס האָט זי אױפֿגעשטעלט, ניט פֿאַר אַ װיסטעניש זי באַשאַפֿן, נאָר צום װױנען זי געפֿורעמט: איך בין יהוה, און מער איז ניטאָ. 19 ניט אין פֿאַרבאָרגעניש האָב איך גערעדט, אין אַן אָרט פֿון פֿינצטערלאַנד; איך האָב ניט געזאָגט צו דעם זאָמען פֿון יעקבֿ: אין װיסטעניש זוכט מיך; איך יהוה רעד גערעכטיקײט, זאָג אָן די ריכטיקײט. 20 זאַמלט אײַך אײַן און קומט גענענט אין אײנעם, איר אַנטרונענע פֿון די פֿעלקער; אָן פֿאַרשטאַנד זײַנען די װאָס טראָגן זײער האָלצגעשניץ, און טוען תּפֿילה צו אַ גאָט װאָס העלפֿט ניט. 21 זאָגט אָן, און מאַכט זײ גענענען, און לאָמען האַלטן אַן עצה אין אײנעם: װער האָט דאָס געלאָזט הערן פֿון פֿאַרצײַטן, פֿון לאַנג אָן דאָס אָנגעזאָגט? פֿאַר װאָר, איך יהוה, און ניטאָ מער קײן גאָט אחוץ מיר, אַ גאָט אַ גערעכטער און אַ העלפֿער; ניטאָ אױסער מיר. 22 קערט אײַך צו מיר, און װערט געהאָלפֿן, אַלע עקן פֿון דער ערד; װאָרום איך בין גאָט, און מער איז ניטאָ. 23 איך האָב געשװאָרן בײַ מיר: אַ װאָרט איז אַרױס פֿון מײַן מױל אין גערעכטיקײט, און װעט זיך ניט אומקערן, אַז צו מיר זאָל זיך בײגן יעטװעדער קני, זאָל שװערן יעטװעדער צונג. 24 נאָר אין יהוה – װעט מען זאָגן – איז מיר גערעכטיקײט און שטאַרקײט; צו אים װעלן קומען און זיך שעמען אַלע װאָס זײַנען אָנגעצונדן אױף אים. 25 דורך גאָט װעט גערעכט װערן און זיך רימעןדער גאַנצער זאָמען פֿון ישׂראל.
עברית
1 כֹּה־אָמַ֣ר יְהוָה֮ לִמְשִׁיחוֹ֮ לְכ֣וֹרֶשׁ אֲשֶׁר־הֶחֱזַ֣קְתִּי בִֽימִינ֗וֹ לְרַד־לְפָנָיו֙ גּוֹיִ֔ם וּמָתְנֵ֥י מְלָכִ֖ים אֲפַתֵּ֑חַ לִפְתֹּ֤חַ לְפָנָיו֙ דְּלָתַ֔יִם וּשְׁעָרִ֖ים לֹ֥א יִסָּגֵֽרוּ׃ 2 אֲנִי֙ לְפָנֶ֣יךָ אֵלֵ֔ךְ וַהֲדוּרִ֖ים אושר דַּלְת֤וֹת נְחוּשָׁה֙ אֲשַׁבֵּ֔ר וּבְרִיחֵ֥י בַרְזֶ֖ל אֲגַדֵּֽעַ׃ 3 וְנָתַתִּ֤י לְךָ֙ אוֹצְר֣וֹת חֹ֔שֶׁךְ וּמַטְמֻנֵ֖י מִסְתָּרִ֑ים לְמַ֣עַן תֵּדַ֗ע כִּֽי־אֲנִ֧י יְהוָ֛ה הַקּוֹרֵ֥א בְשִׁמְךָ֖ אֱלֹהֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 4 לְמַ֙עַן֙ עַבְדִּ֣י יַעֲקֹ֔ב וְיִשְׂרָאֵ֖ל בְּחִירִ֑י וָאֶקְרָ֤א לְךָ֙ בִּשְׁמֶ֔ךָ אֲכַנְּךָ֖ וְלֹ֥א יְדַעְתָּֽנִי׃ 5 אֲנִ֤י יְהוָה֙ וְאֵ֣ין ע֔וֹד זוּלָתִ֖י אֵ֣ין אֱלֹהִ֑ים אֲאַזֶּרְךָ֖ וְלֹ֥א יְדַעְתָּֽנִי׃ 6 לְמַ֣עַן יֵדְע֗וּ מִמִּזְרַח־שֶׁ֙מֶשׁ֙ וּמִמַּ֣עֲרָבָ֔ה כִּי־אֶ֖פֶס בִּלְעָדָ֑י אֲנִ֥י יְהוָ֖ה וְאֵ֥ין עֽוֹד׃ 7 יוֹצֵ֥ר אוֹר֙ וּבוֹרֵ֣א חֹ֔שֶׁךְ עֹשֶׂ֥ה שָׁל֖וֹם וּב֣וֹרֵא רָ֑ע אֲנִ֥י יְהוָ֖ה עֹשֶׂ֥ה כָל־אֵֽלֶּה׃   ס 8 הַרְעִ֤יפוּ שָׁמַ֙יִם֙ מִמַּ֔עַל וּשְׁחָקִ֖ים יִזְּלוּ־צֶ֑דֶק תִּפְתַּח־אֶ֣רֶץ וְיִפְרוּ־יֶ֗שַׁע וּצְדָקָ֤ה תַצְמִ֙יחַ֙ יַ֔חַד אֲנִ֥י יְהוָ֖ה בְּרָאתִֽיו׃   ס 9 ה֗וֹי רָ֚ב אֶת־יֹ֣צְר֔וֹ חֶ֖רֶשׂ אֶת־חַרְשֵׂ֣י אֲדָמָ֑ה הֲיֹאמַ֨ר חֹ֤מֶר לְיֹֽצְרוֹ֙ מַֽה־תַּעֲשֶׂ֔ה וּפָעָלְךָ֖ אֵין־יָדַ֥יִם לֽוֹ׃   ס 10 ה֛וֹי אֹמֵ֥ר לְאָ֖ב מַה־תּוֹלִ֑יד וּלְאִשָּׁ֖ה מַה־תְּחִילִֽין׃   ס 11 כֹּֽה־אָמַ֧ר יְהוָ֛ה קְד֥וֹשׁ יִשְׂרָאֵ֖ל וְיֹצְר֑וֹ הָאֹתִיּ֣וֹת שְׁאָל֔וּנִי עַל־בָּנַ֛י וְעַל־פֹּ֥עַל יָדַ֖י תְּצַוֻּֽנִי׃ 12 אָֽנֹכִי֙ עָשִׂ֣יתִי אֶ֔רֶץ וְאָדָ֖ם עָלֶ֣יהָ בָרָ֑אתִי אֲנִ֗י יָדַי֙ נָט֣וּ שָׁמַ֔יִם וְכָל־צְבָאָ֖ם צִוֵּֽיתִי׃ 13 אָנֹכִי֙ הַעִירֹתִ֣הֽוּ בְצֶ֔דֶק וְכָל־דְּרָכָ֖יו אֲיַשֵּׁ֑ר הֽוּא־יִבְנֶ֤ה עִירִי֙ וְגָלוּתִ֣י יְשַׁלֵּ֔חַ לֹ֤א בִמְחִיר֙ וְלֹ֣א בְשֹׁ֔חַד אָמַ֖ר יְהוָ֥ה צְבָאֽוֹת׃   פ
14 כֹּ֣ה אָמַ֣ר יְהוָ֗ה יְגִ֨יעַ מִצְרַ֥יִם וּֽסְחַר־כּוּשׁ֮ וּסְבָאִים֮ אַנְשֵׁ֣י מִדָּה֒ עָלַ֤יִךְ יַעֲבֹ֙רוּ֙ וְלָ֣ךְ יִֽהְי֔וּ אַחֲרַ֣יִךְ יֵלֵ֔כוּ בַּזִּקִּ֖ים יַעֲבֹ֑רוּ וְאֵלַ֤יִךְ יִֽשְׁתַּחֲוּוּ֙ אֵלַ֣יִךְ יִתְפַּלָּ֔לוּ אַ֣ךְ בָּ֥ךְ אֵ֛ל וְאֵ֥ין ע֖וֹד אֶ֥פֶס אֱלֹהִֽים׃ 15 אָכֵ֕ן אַתָּ֖ה אֵ֣ל מִסְתַּתֵּ֑ר אֱלֹהֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל מוֹשִֽׁיעַ׃ 16 בּ֥וֹשׁוּ וְגַֽם־נִכְלְמ֖וּ כֻּלָּ֑ם יַחְדָּו֙ הָלְכ֣וּ בַכְּלִמָּ֔ה חָרָשֵׁ֖י צִירִֽים׃ 17 יִשְׂרָאֵל֙ נוֹשַׁ֣ע בַּיהוָ֔ה תְּשׁוּעַ֖ת עוֹלָמִ֑ים לֹא־תֵבֹ֥שׁוּ וְלֹא־תִכָּלְמ֖וּ עַד־ע֥וֹלְמֵי עַֽד׃   פ
18 כִּ֣י כֹ֣ה אָֽמַר־יְ֠הוָה בּוֹרֵ֨א הַשָּׁמַ֜יִם ה֣וּא הָאֱלֹהִ֗ים יֹצֵ֨ר הָאָ֤רֶץ וְעֹשָׂהּ֙ ה֣וּא כֽוֹנְנָ֔הּ לֹא־תֹ֥הוּ בְרָאָ֖הּ לָשֶׁ֣בֶת יְצָרָ֑הּ אֲנִ֥י יְהוָ֖ה וְאֵ֥ין עֽוֹד׃ 19 לֹ֧א בַסֵּ֣תֶר דִּבַּ֗רְתִּי בִּמְקוֹם֙ אֶ֣רֶץ חֹ֔שֶׁךְ לֹ֥א אָמַ֛רְתִּי לְזֶ֥רַע יַעֲקֹ֖ב תֹּ֣הוּ בַקְּשׁ֑וּנִי אֲנִ֤י יְהוָה֙ דֹּבֵ֣ר צֶ֔דֶק מַגִּ֖יד מֵישָׁרִֽים׃ 20 הִקָּבְצ֥וּ וָבֹ֛אוּ הִֽתְנַגְּשׁ֥וּ יַחְדָּ֖ו פְּלִיטֵ֣י הַגּוֹיִ֑ם לֹ֣א יָדְע֗וּ הַנֹּֽשְׂאִים֙ אֶת־עֵ֣ץ פִּסְלָ֔ם וּמִתְפַּלְלִ֔ים אֶל־אֵ֖ל לֹ֥א יוֹשִֽׁיעַ׃ 21 הַגִּ֣ידוּ וְהַגִּ֔ישׁוּ אַ֥ף יִֽוָּעֲצ֖וּ יַחְדָּ֑ו מִ֣י הִשְׁמִיעַ֩ זֹ֨את מִקֶּ֜דֶם מֵאָ֣ז הִגִּידָ֗הּ הֲל֨וֹא אֲנִ֤י יְהוָה֙ וְאֵֽין־ע֤וֹד אֱלֹהִים֙ מִבַּלְעָדַ֔י אֵֽל־צַדִּ֣יק וּמוֹשִׁ֔יעַ אַ֖יִן זוּלָתִֽי׃ 22 פְּנוּ־אֵלַ֥י וְהִוָּשְׁע֖וּ כָּל־אַפְסֵי־אָ֑רֶץ כִּ֥י אֲנִי־אֵ֖ל וְאֵ֥ין עֽוֹד׃ 23 בִּ֣י נִשְׁבַּ֔עְתִּי יָצָ֨א מִפִּ֧י צְדָקָ֛ה דָּבָ֖ר וְלֹ֣א יָשׁ֑וּב כִּי־לִי֙ תִּכְרַ֣ע כָּל־בֶּ֔רֶךְ תִּשָּׁבַ֖ע כָּל־לָשֽׁוֹן׃ 24 אַ֧ךְ בַּיהוָ֛ה לִ֥י אָמַ֖ר צְדָק֣וֹת וָעֹ֑ז עָדָיו֙ יָב֣וֹא וְיֵבֹ֔שׁוּ כֹּ֖ל הַנֶּחֱרִ֥ים בּֽוֹ׃ 25 בַּיהוָ֛ה יִצְדְּק֥וּ וְיִֽתְהַלְל֖וּ כָּל־זֶ֥רַע יִשְׂרָאֵֽל׃