Yiddish
Hebrew
אידיש
1 װײ, דו פֿאַרװיסטער װאָס װערסט ניט פֿאַרװיסט, און דו פֿעלשער װאָס מע פֿעלשט ניט אָן דיר! אַז דו װעסט אױפֿהערן פֿאַרװיסטן, װעסטו פֿאַרװיסט װערן, אַז דו װעסט ענדיקן פֿעלשן, װעט מען פֿעלשן אָן דיר. 2 גאָט לײַטזעליק אונדז, צו דיר האָבן מיר געהאָפֿט; זײַ זײער אָרעם אַלע פֿרימאָרגן, און אונדזער הילף אין צײַט פֿון נױט. 3 פֿון קָול פֿון דעם טומל זײַנען די אומות אַנטלאָפֿן, פֿון דײַן אױפֿהײבן זיך װערן די פֿעלקער צעשפּרײט. 4 און אױפֿגעקליבן װעט װערן אײַער רױבװי דער הײשעריק קלײַבט אױף, װי גרילן שפּרינגען, טוט מען שפּרינגען דערױף. 5 דערהױבן איז גאָט, װאָרום ער רוט אין דער הײך; ער פֿילט אָן צִיון מיט רעכט און גערעכטיקײט. 6 און די זיכערקײט פֿון דײַנע צײַטן װעט זײַןאַ שאַץ מיט ישועות: חכמה און דערקענונג; מורא פֿאַר גאָט, דאָס װעט זײַן זײַן אוצר. 7 זע, זײערע העלדן קלאָגן דרױסן, די שלוחים פֿון שלום טוען ביטער װײנען. 8 פֿאַרװיסט זײַנען די װעגן, אױפֿגעהערט דער װעגפֿאָרער; ער האָט פֿאַרשטערט דעם בונד, ער האָט פֿאַראַכט די שטעט, ער אַכט ניט אױף קײן מענטשן. 9 פֿאַרטרױערט, פֿאַרשניטן איז דאָס לאַנד, פֿאַרשעמט איז דער לבֿנון, פֿאַרװעלקט; דער שָרון איז װי אַ מדבר געװאָרן, און אָפּגעטרײסלט איז בשן און כַּרמל. אַצונד װעל איך אױפֿשטײן, זאָגט גאָט, 10 אַצונד װעל איך זיך דערהײכן, אַצונד װעל איך זיך אױפֿהײבן. 11 איר טראָגט שפּרײ, װעט איר געבערן שטרױ; אײַער אָטעם – אַ פֿײַער װאָס װעט אײַך פֿאַרצערן. 12 און די פֿעלקער װעלן זײַן װי קאַלך פֿאַרברענטע, װי דערנער אָפּגעהאַקטע װאָס װערן אין פֿײַער געצונדן. 13 הערט, איר װײַטע, װאָס איך האָב געטאָן, און װײסט, איר נאָנטע, מײַן גבֿורה. 14 עס אַנגסטן אין צִיון די זינדיקע, אַ ציטערניש האָט אָנגענומען די פֿאַלשע: װער פֿון אונדז קען װײַלן אין דעם פֿײַער װאָס פֿאַרצערט? װער פֿון אונדז קען װײַלן אין די אײביקע בראַנדן? 15 דער װאָס גײט אין רעכטפֿאַרטיקײט, און רעדט ערלעך, דער װאָס פֿאַראַכט דעם געװין פֿון רױב, דער װאָס שאָקלט אָפּ זײַנע הענט פֿון אָננעמען שוחד, דער װאָס פֿאַרשטאָפּט זײַן אױער פֿון הערן װעגן בלוט, און פֿאַרדריקט זײַנע אױגן פֿון קוקן אױף שלעכטס. 16 ער װעט רוען אין דער הײך; פֿעסטונגען פֿון פֿעלדזן װעלן זײַן זײַן באַשיצונג; זײַן ברױט איז געגעבן, זײַן װאַסער איז זיכער. 17 דעם מלך אין זײַן שײנקײט װעלן אָנקוקן דײַנע אױגן; זײ װעלן זען אַ לאַנד פֿון װײַטענישן. 18 דײַן האַרץ װעט טראַכטן אָן דער אימה: װוּ איז דער װאָס האָט געצײלט? װוּ דער װאָס האָט געװױגן? װוּ דער װאָס האָט די טורעמס געצײלט? 19 דאָס פֿאַרשײַטע פֿאָלק װעסטו מער ניט זען, דאָס פֿאָלק מיט אַ טונקעלער שפּראַך, ניט צו פֿאַרשטײן, מיט אַ שטאַמלדיקן לשון, ניט קלוג צו װערן. 20 קוק אָן צִיון, די שטאָט פֿון אונדזער אײַנזאַמלונג; דײַנע אױגן װעלן זען ירושלים, אַ װױנונג אַ רויִקע, אַ געצעלט װאָס װעט ניט אַװעקגערוקט װערן, װאָס זײַנע פֿלעקלעך װעלן אײביק ניט אַרױסגעצױגן װערן, און אַלע זײַנע שטריק װעלן ניט אָפּגעריסן װערן. 21 נאָר דאָרטן װעט גאָט אונדז זײַן מאַכטיק, װי אַן אָרט פֿון טײַכן, שטראָמען ברײטרױמיקע, װאָס קײן רודערשיף קען אױף אים ניט גײן, און קײן שטאַרקער אָקרענט קען אים ניט איבערפֿאָרן. 22 װאָרום גאָט איז אונדזער ריכטער, גאָט איז אונדזער געזעצגעבער, גאָט איז אונדזער מלך; ער װעט אונדז העלפֿן. 23 לױז געװאָרן זײַנען דײַנע שטריק, זײ האַלטן ניט פֿעסט זײער מאַכט, זײ שפּרײטן דעם זאַגל ניט אױס. דענצמאָל װערט פֿאַנג פֿון פֿיל זאַקרױב צעטײלט, הינקעדיקע רױבן רױב. 24 און קײן אײַנװױנער װעט ניט זאָגן: איך בין קראַנק; דעם פֿאָלק װאָס זיצט דערין איז פֿאַרגעבן די זינד.
עברית
1 ה֣וֹי שׁוֹדֵ֗ד וְאַתָּה֙ לֹ֣א שָׁד֔וּד וּבוֹגֵ֖ד וְלֹא־בָ֣גְדוּ ב֑וֹ כַּהֲתִֽמְךָ֤ שׁוֹדֵד֙ תּוּשַּׁ֔ד כַּנְּלֹתְךָ֥ לִבְגֹּ֖ד יִבְגְּדוּ־בָֽךְ׃   ס 2 יְהוָ֥ה חָנֵּ֖נוּ לְךָ֣ קִוִּ֑ינוּ הֱיֵ֤ה זְרֹעָם֙ לַבְּקָרִ֔ים אַף־יְשׁוּעָתֵ֖נוּ בְּעֵ֥ת צָרָֽה׃ 3 מִקּ֣וֹל הָמ֔וֹן נָדְד֖וּ עַמִּ֑ים מֵר֣וֹמְמֻתֶ֔ךָ נָפְצ֖וּ גּוֹיִֽם׃ 4 וְאֻסַּ֣ף שְׁלַלְכֶ֔ם אֹ֖סֶף הֶֽחָסִ֑יל כְּמַשַּׁ֥ק גֵּבִ֖ים שׁוֹקֵ֥ק בּֽוֹ׃ 5 נִשְׂגָּ֣ב יְהוָ֔ה כִּ֥י שֹׁכֵ֖ן מָר֑וֹם מִלֵּ֣א צִיּ֔וֹן מִשְׁפָּ֖ט וּצְדָקָֽה׃ 6 וְהָיָה֙ אֱמוּנַ֣ת עִתֶּ֔יךָ חֹ֥סֶן יְשׁוּעֹ֖ת חָכְמַ֣ת וָדָ֑עַת יִרְאַ֥ת יְהוָ֖ה הִ֥יא אוֹצָרֽוֹ׃   ס 7 הֵ֚ן אֶרְאֶלָּ֔ם צָעֲק֖וּ חֻ֑צָה מַלְאֲכֵ֣י שָׁל֔וֹם מַ֖ר יִבְכָּיֽוּן׃ 8 נָשַׁ֣מּוּ מְסִלּ֔וֹת שָׁבַ֖ת עֹבֵ֣ר אֹ֑רַח הֵפֵ֤ר בְּרִית֙ מָאַ֣ס עָרִ֔ים לֹ֥א חָשַׁ֖ב אֱנֽוֹשׁ׃ 9 אָבַ֤ל אֻמְלְלָה֙ אָ֔רֶץ הֶחְפִּ֥יר לְבָנ֖וֹן קָמַ֑ל הָיָ֤ה הַשָּׁרוֹן֙ כָּֽעֲרָבָ֔ה וְנֹעֵ֥ר בָּשָׁ֖ן וְכַרְמֶֽל׃ 10 עַתָּ֥ה אָק֖וּם יֹאמַ֣ר יְהוָ֑ה עַתָּה֙ אֵֽרוֹמָ֔ם עַתָּ֖ה אֶנָּשֵֽׂא׃ 11 תַּהֲר֥וּ חֲשַׁ֖שׁ תֵּ֣לְדוּ קַ֑שׁ רוּחֲכֶ֕ם אֵ֖שׁ תֹּאכַלְכֶֽם׃ 12 וְהָי֥וּ עַמִּ֖ים מִשְׂרְפ֣וֹת שִׂ֑יד קוֹצִ֥ים כְּסוּחִ֖ים בָּאֵ֥שׁ יִצַּֽתּוּ׃   ס 13 שִׁמְע֥וּ רְחוֹקִ֖ים אֲשֶׁ֣ר עָשִׂ֑יתִי וּדְע֥וּ קְרוֹבִ֖ים גְּבֻרָתִֽי׃ 14 פָּחֲד֤וּ בְצִיּוֹן֙ חַטָּאִ֔ים אָחֲזָ֥ה רְעָדָ֖ה חֲנֵפִ֑ים מִ֣י יָג֣וּר לָ֗נוּ אֵ֚שׁ אוֹכֵלָ֔ה מִי־יָג֥וּר לָ֖נוּ מוֹקְדֵ֥י עוֹלָֽם׃ 15 הֹלֵ֣ךְ צְדָק֔וֹת וְדֹבֵ֖ר מֵֽישָׁרִ֑ים מֹאֵ֞ס בְּבֶ֣צַע מַעֲשַׁקּ֗וֹת נֹעֵ֤ר כַּפָּיו֙ מִתְּמֹ֣ךְ בַּשֹּׁ֔חַד אֹטֵ֤ם אָזְנוֹ֙ מִשְּׁמֹ֣עַ דָּמִ֔ים וְעֹצֵ֥ם עֵינָ֖יו מֵרְא֥וֹת בְּרֽ͏ָע׃ 16 ה֚וּא מְרוֹמִ֣ים יִשְׁכֹּ֔ן מְצָד֥וֹת סְלָעִ֖ים מִשְׂגַּבּ֑וֹ לַחְמ֣וֹ נִתָּ֔ן מֵימָ֖יו נֶאֱמָנִֽים׃ 17 מֶ֥לֶךְ בְּיָפְי֖וֹ תֶּחֱזֶ֣ינָה עֵינֶ֑יךָ תִּרְאֶ֖ינָה אֶ֥רֶץ מַרְחַקִּֽים׃ 18 לִבְּךָ֖ יֶהְגֶּ֣ה אֵימָ֑ה אַיֵּ֤ה סֹפֵר֙ אַיֵּ֣ה שֹׁקֵ֔ל אַיֵּ֖ה סֹפֵ֥ר אֶת־הַמִּגְדָּלִֽים׃ 19 אֶת־עַ֥ם נוֹעָ֖ז לֹ֣א תִרְאֶ֑ה עַ֣ם עִמְקֵ֤י שָׂפָה֙ מִשְּׁמ֔וֹעַ נִלְעַ֥ג לָשׁ֖וֹן אֵ֥ין בִּינָֽה׃ 20 חֲזֵ֣ה צִיּ֔וֹן קִרְיַ֖ת מֽוֹעֲדֵ֑נוּ עֵינֶיךָ֩ תִרְאֶ֨ינָה יְרוּשָׁלִַ֜ם נָוֶ֣ה שַׁאֲנָ֗ן אֹ֤הֶל בַּל־יִצְעָן֙ בַּל־יִסַּ֤ע יְתֵֽדֹתָיו֙ לָנֶ֔צַח וְכָל־חֲבָלָ֖יו בַּל־יִנָּתֵֽקוּ׃ 21 כִּ֣י אִם־שָׁ֞ם אַדִּ֤יר יְהוָה֙ לָ֔נוּ מְקוֹם־נְהָרִ֥ים יְאֹרִ֖ים רַחֲבֵ֣י יָדָ֑יִם בַּל־תֵּ֤לֶךְ בּוֹ֙ אֳנִי־שַׁ֔יִט וְצִ֥י אַדִּ֖יר לֹ֥א יַעַבְרֶֽנּוּ׃ 22 כִּ֤י יְהוָה֙ שֹׁפְטֵ֔נוּ יְהוָ֖ה מְחֹקְקֵ֑נוּ יְהוָ֥ה מַלְכֵּ֖נוּ ה֥וּא יוֹשִׁיעֵֽנוּ׃ 23 נִטְּשׁ֖וּ חֲבָלָ֑יִךְ בַּל־יְחַזְּק֤וּ כֵן־תָּרְנָם֙ בַּל־פָּ֣רְשׂוּ נֵ֔ס אָ֣ז חֻלַּ֤ק עַֽד־שָׁלָל֙ מַרְבֶּ֔ה פִּסְחִ֖ים בָּ֥זְזוּ בַֽז׃ 24 וּבַל־יֹאמַ֥ר שָׁכֵ֖ן חָלִ֑יתִי הָעָ֛ם הַיֹּשֵׁ֥ב בָּ֖הּ נְשֻׂ֥א עָוֺֽן׃