Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און בֶן-הַדַד דער מלך פֿון ארם האָט אײַנגעזאַמלט זײַן גאַנצן חיל; און צװײ און דרײַסיק מלכים זײַנען געװען מיט אים, און פֿערד און רײַטװעגן. און ער איז אַרױפֿגעגאַנגען און האָט געלעגערט אױף שומרון, און מלחמה געהאַלטן אױף איר. 2 און ער האָט געשיקט שלוחים, צו אַחאבֿ דעם מלך פֿון ישׂראל, אין שטאָט, 3 און אים געלאָזט זאָגן: אַזױ האָט געזאָגט בֶן-הַדַד: דײַן זילבער און דײַן גאָלד איז מײַנס, און דײַנע װײַבער און דײַנע שענסטע קינדער זײַנען מײַנע. 4 האָט געענטפֿערט דער מלך פֿון ישׂראל און האָט געזאָגט: אַזױ װי דײַן װאָרט, מײַן האַר מלך; דײַנער בין איך, און אַלץ װאָס איך האָב. 5 זײַנען װידער געקומען די שלוחים, און האָבן געזאָגט: אַזױ האָט געזאָגט בֶן-הַדַד, אַזױ צו זאָגן:  פֿאַר װאָר, איך האָב דיר געשיקט זאָגן: דײַן זילבער און דײַן גאָלד, און דײַנע װײַבער און דײַנע  קינדער זאָלסטו מיר געבן. 6 װאָרום אַז מאָרגן אין דער צײַט װעל איך שיקן צו דיר מײַנע קנעכט, װעלן זײ דורכזוכן דײַן הױז, און די הײַזער פֿון דײַנע קנעכט; און עס װעט זײַן, װוּ נאָר אַ גלוסטיקײט פֿון דײַנע אױגן װעלן זײ אַרײַנטאָן אין זײער האַנט און אַװעקנעמען. 7 האָט דער מלך פֿון ישׂראל גערופֿן אַלע עלטסטע פֿון לאַנד, און האָט צו זײ געזאָגט: מערקט אַקאָרשט און זעט, אַז בײז זוכט דער דאָזיקער. װאָרום ער האָט געשיקט צו מיר אום מײַנע װײַבער און אום מײַנע קינדער, און אום מײַן זילבער און אום מײַן גאָלד, און איך האָב ניט פֿאַרמיטן פֿון אים. 8 האָבן צו אים געזאָגט אַלע עלטסטע און דאָס גאַנצע פֿאָלק: זאָלסט ניט צוהערן און ניט אײַנװיליקן. 9 האָט ער געזאָגט צו די שלוחים פֿון בֶן-הַדַד: זאָגט צו מײַן האַר דעם מלך: אַלץ אום װאָס דו האָסט געשיקט צו דײַן קנעכט צוערשט װעל איך טאָן, אָבער די דאָזיקע זאַך קען איך ניט טאָן. זײַנען געגאַנגען די שלוחים, און האָבן אים געבראַכט אַן ענטפֿער. 10 האָט בֶן-הַדַד געשיקט צו אים, און געזאָגט: זאָלן די געטער מיר טאָן אַזױ און נאָך מער, אױב דער שטױב פֿון שומרון װעט קלעקן פֿאַר אַ הױפֿן דעם גאַנצן פֿאָלק װאָס הינטער מיר! 11 האָט געענטפֿערט דער מלך פֿון ישׂראל און האָט געזאָגט: זאָגט [אים]: זאָל דער װאָס גורט זיך ערשט אָן, זיך ניט רימען װי דער װאָס בינדט זיך שױן אָפּ. 12 און עס איז געװען, װי [בֶן-הַדַד] האָט געהערט דעם דאָזיקן ענטפֿער, בעת ער האָט געטרונקען, ער און די מלכים, אין די בײַדלעך, אַזױ האָט ער געזאָגט צו זײַנע קנעכט: שטעלט אױס! און זײ האָבן אױסגעשטעלט אַנקעגן דער שטאָט. 13 ערשט אײנער אַ נבֿיא האָט גענענט צו אַחאבֿ דעם מלך פֿון ישׂראל, און האָט געזאָגט: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: זעסט דעם גאַנצן דאָזיקן גרױסן המון? אָט גיב איך אים הײַנט אין דײַן האַנט, און װעסט װיסן אַז איך בין יהוה.  14 האָט אַחאבֿ געזאָגט: דורך װעמען? האָט ער געזאָגט: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: דורך די יונגען פֿון די לאַנדפֿירשטן. האָט ער געפֿרעגט: װער זאָל אָנקניפּן די מלחמה? האָט ער געזאָגט: דו. 15 האָט ער איבערגעצײלט די יונגען פֿון די לאַנדפֿירשטן, און זײ זײַנען געװען צװײ הונדערט און צװײ און דרײַסיק.  און נאָך זײ האָט ער איבערגעצײלט דאָס גאַנצע פֿאָלק, אַלע קינדער פֿון ישׂראל – זיבן טױזנט. 16 זײַנען זײ אַרױסגעגאַנגען אין מיטן טאָג, בעת בֶן-הַדַד האָט זיך שכּור געטרונקען אין די בײַדלעך ער און די מלכים – די צװײ און דרײַסיק מלכים װאָס האָבן אים געהאָלפֿן. 17 און די יונגען פֿון די לאַנדפֿירשטן זײַנען אַרױסגעגאַנגען צוערשט; אָבער בֶן-הַדַד האָט געשיקט, און מע האָט אים אָנגעזאָגט, אַזױ צו זאָגן: מענטשן זײַנען אַרױסגעגאַנגען פֿון שומרון. 18 האָט ער געזאָגט: סײַ זײ זײַנען פֿאַר שלום אַרױסגעגאַנגען, כאַפּט זײ לעבעדיקערהײט, און סײַ זײ זײַנען פֿאַר מלחמה אַרױסגעגאַנגען, לעבעדיקערהײט כאַפּט זײ. 19 און די זײַנען אַרױסגעגאַנגען פֿון שטאָט – די יונגען פֿון די לאַנדפֿירשטן, און דער חיל װאָס הינטער זײ. 20 און זײ האָבן געשלאָגן איטלעכער זײַן מאַן, און די אַרַמים זײַנען אַנטלאָפֿן, און ישׂראל האָט זײ נאָכגעיאָגט. און בֶן-הַדַד דער מלך פֿון ארם איז אַנטרונען געװאָרן אױף אַ פֿערד מיט רײַטער. 21  און דער מלך פֿון ישׂראל איז אַרױסגעגאַנגען, און האָט געשלאָגן די פֿערד און די רײַטװעגן, און געשלאָגן צװישן ארם אַ גרױסן שלאַק. 22 און דער נבֿיא האָט גענענט צו דעם מלך פֿון ישׂראל און האָט צו אים געזאָגט: גײ פֿאַרשטאַרק זיך, און מערק און זע װאָס דו זאָלסט טאָן, װאָרום צום אומקער פֿון יאָר קומט דער מלך פֿון ארם אַרױף אױף דיר. 23 און די קנעכט פֿון דעם מלך פֿון ארם האָבן צו אים געזאָגט: אַ גאָט פֿון בערג איז זײער גאָט, דרום זײַנען זײ געװען שטאַרקער פֿון אונדז; לאָמיר אָבער מלחמה האַלטן מיט זײ אױף אַ גלײַכן פּלאַץ, אױב מיר װעלן ניט זײַן שטאַרקער פֿון זײ! 24 און די דאָזיקע זאַך טו; טו אָפּ די מלכים איטלעכן פֿון זײַן אָרט און מאַך אָנפֿירער אָנשטאָט זײ. 25 און דו זאָלסט דיר צונױפֿצײלן אַ חיל אַזױ װי דער חיל װאָס איז בײַ דיר געפֿאַלן, און פֿערד אַזױ װי די פֿערד, און רײַטװעגן אַזױ װי די רײַטװעגן;  און לאָמיר מלחמה האַלטן מיט זײ אױף אַ גלײַכן פּלאַץ, אױב מיר װעלן ניט זײַן שטאַרקער פֿון זײ! האָט ער צוגעהערט צו זײער קָול, און האָט אַזױ געטאָן.
26 און עס איז געװען צום אומקער פֿון יאָר, האָט בֶן-הַדַד איבערגעצײלט די אַרַמים, און ער איז אַרױפֿגעגאַנגען קײן אַפֿק אױף מלחמה מיט ישׂראל. 27 און די קינדער פֿון ישׂראל זײַנען איבערגעצײלט געװאָרן, און פֿאַרזאָרגט געװאָרן מיט שפּײַז, און זײַנען אַרױסגעגאַנגען אַקעגן זײ. און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געלאַגערט אַקעגן זײ, אַזױ װי צװײ קלײנע סטאַדעס ציגן. און די אַרַמים האָבן אָנגעפֿילט דאָס לאַנד. 28 האָט דער געטלעכער מאַן גענענט, און האָט גערעדט צו דעם מלך פֿון ישׂראל און געזאָגט:  װײַל די אַרַמים האָבן געזאָגט: אַ גאָט פֿון בערג איז יהוה, און ניט אַ גאָט פֿון טאָלן איז ער,  דרום װעל איך געבן דעם גאַנצן דאָזיקן גרױסן המון אין דײַן האַנט, און איר װעט װיסן אַז איך בין יהוה. 29 און זײ האָבן געלאַגערט אײנע אַקעגן די אַנדערע זיבן טעג. און עס איז געװען אױפֿן זיבעטן טאָג, האָט גענענט די מלחמה, און די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געשלאָגן פֿון ארם הונדערט טױזנט פֿוסגײער אין אײן טאָג. 30 און די איבעריקע זײַנען אַנטלאָפֿן קײן אַפֿק, אין שטאָט; איז די מױער אײַנגעפֿאַלן אױף זיבן און צװאַנציק טױזנט מאַן װאָס זײַנען איבערגעבליבן. און בֶן-הַדַד איז אַנטלאָפֿן און איז אַרײַן אין שטאָט, אין אַ קאַמער הינטער אַ קאַמער. 31 האָבן זײַנע קנעכט צו אים געזאָגט: זע נאָר, מיר האָבן געהערט אַז די מלכים פֿון דעם הױז פֿון ישׂראל זײַנען גענאָדיקע מלכים; לאָמיר, איך בעט דיך, אָנטאָן זאַקקלײדער אױף אונדזערע לענדן, און שטריק אױף אונדזער קאָפּ, און לאָמיר אַרױסגײן צו דעם מלך פֿון ישׂראל, אפֿשר װעט ער דיך לאָזן לעבן. 32 האָבן זײ אָנגעגורט זאַקקלײדער אױף זײערע לענדן, און שטריק אױף זײערע קעפּ, און זײ זײַנען געקומען צו דעם מלך פֿון ישׂראל, און האָבן געזאָגט: דײַן קנעכט בֶן-הַדַד האָט געזאָגט: לאָמיך לעבן, איך בעט דיך. האָט ער געזאָגט: לעבט ער נאָך? ער איז מײַן ברודער. 33 און די מענטשן האָבן עס גענומען פֿאַר אַ צײכן, און זײ האָבן זיך געאײַלט און באַװאָרנט אױב ער מײנט עס, און האָבן געזאָגט: דײַן ברודער בֶן-הַדַד. האָט ער געזאָגט: גײט ברענגט אים. איז אַרױסגעקומען צו אים בֶן-הַדַד, און ער האָט אים אַרױפֿגענומען אױפֿן רײַטװאָגן. 34 און [בֶן-הַדַד] האָט צו אים געזאָגט: די שטעט װאָס מײַן פֿאָטער האָט צוגענומען פֿון דײַן פֿאָטער װעל איך אומקערן, און גאַסן זאָלסטו דיר מאַכן אין דמשׂק, אַזױ װי מײַן פֿאָטער האָט געמאַכט אין שומרון. [האָט אַחאבֿ געזאָגט:] און איך װעל דיך אַװעקלאָזן מיט דעם דאָזיקן בונד. און ער האָט אים געשלאָסן אַ בונד, און האָט אים אַװעקגעלאָזט. 35 און אײנער אַ מאַן פֿון די יונגע נבֿיאים האָט געזאָגט צו זײַן חבֿר דורך דעם װאָרט פֿון גאָט: שלאָג מיך, איך בעט דיך, און דער מאַן האָט אים ניט געװאָלט שלאָגן. 36 האָט ער געזאָגט: װײַל דו האָסט ניט צוגעהערט צו דעם קָול פֿון גאָט, אָט גײסטו אַװעק פֿון מיר, און דיך װעט דערשלאָגן אַ לײב. און װי ער איז אַװעקגעגאַנגען פֿון אים, אַזױ האָט אים אָנגעטראָפֿן אַ לײב, און האָט אים דערשלאָגן. 37 האָט ער אָנגעטראָפֿן אַן אַנדער מאַן, און האָט געזאָגט: שלאָג מיך, איך בעט דיך. און דער מאַן האָט אים געשלאָגן, שלאָגנדיק ביז װוּנדן. 38 און דער נבֿיא איז געגאַנגען און האָט געהאַרט אױפֿן מלך בײַם װעג; און ער האָט זיך פֿאַרשטעלט מיטן קאָפּבאַנד איבער זײַנע אױגן. 39 און עס איז געװען, װי דער מלך איז פֿאַרבײַגעגאַנגען, אַזױ האָט ער געשריִען צום מלך און האָט געזאָגט: דײַן קנעכט איז אַרױסגעגאַנגען אין דער מלחמה, ערשט אַ מאַן האָט זיך אָפּגעקערט, און האָט געבראַכט צו מיר אַ מאַן, און האָט געזאָגט: אָט דעם דאָזיקן מאַן, אױב געמינערט װעט ער געמינערט װערן; װעט דײַן נפֿש זײַן אָנשטאָט זײַן נפֿש; אָדער אַ צענטנער זילבער װעסטו באַצאָלן: און װי דײַן קנעכט איז געװען פֿאַרטאָן דאָ און דאָרטן, אַזױ איז ער ניט געװאָרן. האָט דער מלך פֿון ישׂראל צו אים געזאָגט. אַזױ זאָל זײַן דײַן משפּט; דו אַלײן האָסט געפַּסקעט. 40 און װי דײַן קנעכט איז געװען פֿאַרטאָן דאָ און דאָרטן, אַזױ איז ער ניט געװאָרן. האָט דער מלך פֿון ישׂראל צו אים געזאָגט. אַזױ זאָל זײַן דײַן משפּט; דו אַלײן האָסט געפַּסקעט. 41 האָט ער אױף גיך אָפּגעטאָן דעם קאָפּבאַנד פֿון זײַנע אױגן, און דער מלך פֿון ישׂראל האָט אים דערקענט, אַז ער איז פֿון די נבֿיאים. 42 און ער האָט צו אים געזאָגט: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: װײַל דו האָסט אַרױסגעלאָזט פֿון דער האַנט דעם מאַן פֿון מײַן חרם, זאָל דײַן נפֿש זײַן אָנשטאָט זײַן נפֿש, און דײַן פֿאָלק אָנשטאָט זײַן פֿאָלק. 43 און דער מלך פֿון ישׂראל איז אַװעק צו זײַן הױז צעטראָגן און פֿאַרבײזערט, און ער איז געקומען קײן שומרון. 
עברית
1 וּבֶן־הֲדַ֣ד מֶֽלֶךְ־אֲרָ֗ם קָבַץ֙ אֶת־כָּל־חֵיל֔וֹ וּשְׁלֹשִׁ֨ים וּשְׁנַ֥יִם מֶ֛לֶךְ אִתּ֖וֹ וְס֣וּס וָרָ֑כֶב וַיַּ֗עַל וַיָּ֙צַר֙ עַל־שֹׁ֣מְר֔וֹן וַיִּלָּ֖חֶם בָּֽהּ׃ 2 וַיִּשְׁלַ֧ח מַלְאָכִ֛ים אֶל־אַחְאָ֥ב מֶֽלֶךְ־יִשְׂרָאֵ֖ל הָעִֽירָה׃ 3 וַיֹּ֣אמֶר ל֗וֹ כֹּ֚ה אָמַ֣ר בֶּן־הֲדַ֔ד כַּסְפְּךָ֥ וּֽזְהָבְךָ֖ לִֽי־ה֑וּא וְנָשֶׁ֧יךָ וּבָנֶ֛יךָ הַטּוֹבִ֖ים לִי־הֵֽם׃ 4 וַיַּ֤עַן מֶֽלֶךְ־יִשְׂרָאֵל֙ וַיֹּ֔אמֶר כִּדְבָרְךָ֖ אֲדֹנִ֣י הַמֶּ֑לֶךְ לְךָ֥ אֲנִ֖י וְכָל־אֲשֶׁר־לִֽי׃ 5 וַיָּשֻׁ֙בוּ֙ הַמַּלְאָכִ֔ים וַיֹּ֣אמְר֔וּ כֹּֽה־אָמַ֥ר בֶּן־הֲדַ֖ד לֵאמֹ֑ר כִּֽי־שָׁלַ֤חְתִּי אֵלֶ֙יךָ֙ לֵאמֹ֔ר כַּסְפְּךָ֧ וּזְהָבְךָ֛ וְנָשֶׁ֥יךָ וּבָנֶ֖יךָ לִ֥י תִתֵּֽן׃ 6 כִּ֣י אִם־כָּעֵ֣ת מָחָ֗ר אֶשְׁלַ֤ח אֶת־עֲבָדַי֙ אֵלֶ֔יךָ וְחִפְּשׂוּ֙ אֶת־בֵּ֣יתְךָ֔ וְאֵ֖ת בָּתֵּ֣י עֲבָדֶ֑יךָ וְהָיָה֙ כָּל־מַחְמַ֣ד עֵינֶ֔יךָ יָשִׂ֥ימוּ בְיָדָ֖ם וְלָקָֽחוּ׃ 7 וַיִּקְרָ֤א מֶֽלֶךְ־יִשְׂרָאֵל֙ לְכָל־זִקְנֵ֣י הָאָ֔רֶץ וַיֹּ֙אמֶר֙ דְּעֽוּ־נָ֣א וּרְא֔וּ כִּ֥י רָעָ֖ה זֶ֣ה מְבַקֵּ֑שׁ כִּֽי־שָׁלַ֨ח אֵלַ֜י לְנָשַׁ֤י וּלְבָנַי֙ וּלְכַסְפִּ֣י וְלִזְהָבִ֔י וְלֹ֥א מָנַ֖עְתִּי מִמֶּֽנּוּ׃ 8 וַיֹּאמְר֥וּ אֵלָ֛יו כָּל־הַזְּקֵנִ֖ים וְכָל־הָעָ֑ם אַל־תִּשְׁמַ֖ע וְל֥וֹא תֹאבֶֽה׃ 9 וַיֹּ֜אמֶר לְמַלְאֲכֵ֣י בֶן־הֲדַ֗ד אִמְר֞וּ לַֽאדֹנִ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ כֹּל֩ אֲשֶׁר־שָׁלַ֨חְתָּ אֶל־עַבְדְּךָ֤ בָרִֽאשֹׁנָה֙ אֶעֱשֶׂ֔ה וְהַדָּבָ֣ר הַזֶּ֔ה לֹ֥א אוּכַ֖ל לַעֲשׂ֑וֹת וַיֵּֽלְכוּ֙ הַמַּלְאָכִ֔ים וַיְשִׁבֻ֖הוּ דָּבָֽר׃ 10 וַיִּשְׁלַ֤ח אֵלָיו֙ בֶּן־הֲדַ֔ד וַיֹּ֕אמֶר כֹּֽה־יַעֲשׂ֥וּן לִ֛י אֱלֹהִ֖ים וְכֹ֣ה יוֹסִ֑פוּ אִם־יִשְׂפֹּק֙ עֲפַ֣ר שֹׁמְר֔וֹן לִשְׁעָלִ֕ים לְכָל־הָעָ֖ם אֲשֶׁ֥ר בְּרַגְלָֽי׃ 11 וַיַּ֤עַן מֶֽלֶךְ־יִשְׂרָאֵל֙ וַיֹּ֣אמֶר דַּבְּר֔וּ אַל־יִתְהַלֵּ֥ל חֹגֵ֖ר כִּמְפַתֵּֽחַ׃ 12 וַיְהִ֗י כִּשְׁמֹ֙עַ֙ אֶת־הַדָּבָ֣ר הַזֶּ֔ה וְה֥וּא שֹׁתֶ֛ה ה֥וּא וְהַמְּלָכִ֖ים בַּסֻּכּ֑וֹת וַיֹּ֤אמֶר אֶל־עֲבָדָיו֙ שִׂ֔ימוּ וַיָּשִׂ֖ימוּ עַל־הָעִֽיר׃ 13 וְהִנֵּ֣ה נָבִ֣יא אֶחָ֗ד נִגַּשׁ֮ אֶל־אַחְאָ֣ב מֶֽלֶךְ־יִשְׂרָאֵל֒ וַיֹּ֗אמֶר כֹּ֚ה אָמַ֣ר יְהוָ֔ה הְֽרָאִ֔יתָ אֵ֛ת כָּל־הֶהָמ֥וֹן הַגָּד֖וֹל הַזֶּ֑ה הִנְנִ֨י נֹתְנ֤וֹ בְיָֽדְךָ֙ הַיּ֔וֹם וְיָדַעְתָּ֖ כִּֽי־אֲנִ֥י יְהוָֽה׃ 14 וַיֹּ֤אמֶר אַחְאָב֙ בְּמִ֔י וַיֹּ֙אמֶר֙ כֹּֽה־אָמַ֣ר יְהוָ֔ה בְּנַעֲרֵ֖י שָׂרֵ֣י הַמְּדִינ֑וֹת וַיֹּ֛אמֶר מִֽי־יֶאְסֹ֥ר הַמִּלְחָמָ֖ה וַיֹּ֥אמֶר אָֽתָּה׃ 15 וַיִּפְקֹ֗ד אֶֽת־נַעֲרֵי֙ שָׂרֵ֣י הַמְּדִינ֔וֹת וַיִּהְי֕וּ מָאתַ֖יִם שְׁנַ֣יִם וּשְׁלֹשִׁ֑ים וְאַחֲרֵיהֶ֗ם פָּקַ֧ד אֶת־כָּל־הָעָ֛ם כָּל־בְּנֵ֥י יִשְׂרָאֵ֖ל שִׁבְעַ֥ת אֲלָפִֽים׃ 16 וַיֵּצְא֖וּ בַּֽצָּהֳרָ֑יִם וּבֶן־הֲדַד֩ שֹׁתֶ֨ה שִׁכּ֜וֹר בַּסֻּכּ֗וֹת ה֧וּא וְהַמְּלָכִ֛ים שְׁלֹשִֽׁים־וּשְׁנַ֥יִם מֶ֖לֶךְ עֹזֵ֥ר אֹתֽוֹ׃ 17 וַיֵּצְא֗וּ נַעֲרֵ֛י שָׂרֵ֥י הַמְּדִינ֖וֹת בָּרִֽאשֹׁנָ֑ה וַיִּשְׁלַ֣ח בֶּן־הֲדַ֗ד וַיַּגִּ֤ידוּ לוֹ֙ לֵאמֹ֔ר אֲנָשִׁ֕ים יָצְא֖וּ מִשֹּׁמְרֽוֹן׃ 18 וַיֹּ֛אמֶר אִם־לְשָׁל֥וֹם יָצָ֖אוּ תִּפְשׂ֣וּם חַיִּ֑ים וְאִ֧ם לְמִלְחָמָ֛ה יָצָ֖אוּ חַיִּ֥ים תִּפְשֽׂוּם׃ 19 וְאֵ֙לֶּה֙ יָצְא֣וּ מִן־הָעִ֔יר נַעֲרֵ֖י שָׂרֵ֣י הַמְּדִינ֑וֹת וְהַחַ֖יִל אֲשֶׁ֥ר אַחֲרֵיהֶֽם׃ 20 וַיַּכּוּ֙ אִ֣ישׁ אִישׁ֔וֹ וַיָּנֻ֣סוּ אֲרָ֔ם וַֽיִּרְדְּפֵ֖ם יִשְׂרָאֵ֑ל וַיִּמָּלֵ֗ט בֶּן־הֲדַד֙ מֶ֣לֶךְ אֲרָ֔ם עַל־ס֖וּס וּפָרָשִֽׁים׃ 21 וַיֵּצֵא֙ מֶ֣לֶךְ יִשְׂרָאֵ֔ל וַיַּ֥ךְ אֶת־הַסּ֖וּס וְאֶת־הָרָ֑כֶב וְהִכָּ֥ה בַאֲרָ֖ם מַכָּ֥ה גְדוֹלָֽה׃ 22 וַיִּגַּ֤שׁ הַנָּבִיא֙ אֶל־מֶ֣לֶךְ יִשְׂרָאֵ֔ל וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ לֵ֣ךְ הִתְחַזַּ֔ק וְדַ֥ע וּרְאֵ֖ה אֵ֣ת אֲשֶֽׁר־תַּעֲשֶׂ֑ה כִּ֚י לִתְשׁוּבַ֣ת הַשָּׁנָ֔ה מֶ֥לֶךְ אֲרָ֖ם עֹלֶ֥ה עָלֶֽיךָ׃   ס 23 וְעַבְדֵ֨י מֶֽלֶךְ־אֲרָ֜ם אָמְר֣וּ אֵלָ֗יו אֱלֹהֵ֤י הָרִים֙ אֱלֹ֣הֵיהֶ֔ם עַל־כֵּ֖ן חָזְק֣וּ מִמֶּ֑נּוּ וְאוּלָ֗ם נִלָּחֵ֤ם אִתָּם֙ בַּמִּישׁ֔וֹר אִם־לֹ֥א נֶחֱזַ֖ק מֵהֶֽם׃ 24 וְאֶת־הַדָּבָ֥ר הַזֶּ֖ה עֲשֵׂ֑ה הָסֵ֤ר הַמְּלָכִים֙ אִ֣ישׁ מִמְּקֹמ֔וֹ וְשִׂ֥ים פַּח֖וֹת תַּחְתֵּיהֶֽם׃ 25 וְאַתָּ֣ה תִֽמְנֶה־לְךָ֣ חַ֡יִל כַּחַיִל֩ הַנֹּפֵ֨ל מֵאוֹתָ֜ךְ וְס֣וּס כַּסּ֣וּס וְרֶ֣כֶב כָּרֶ֗כֶב וְנִֽלָּחֲמָ֤ה אוֹתָם֙ בַּמִּישׁ֔וֹר אִם־לֹ֥א נֶחֱזַ֖ק מֵהֶ֑ם וַיִּשְׁמַ֥ע לְקֹלָ֖ם וַיַּ֥עַשׂ כֵּֽן׃   פ
26 וַֽיְהִי֙ לִתְשׁוּבַ֣ת הַשָּׁנָ֔ה וַיִּפְקֹ֥ד בֶּן־הֲדַ֖ד אֶת־אֲרָ֑ם וַיַּ֣עַל אֲפֵ֔קָה לַמִּלְחָמָ֖ה עִם־יִשְׂרָאֵֽל׃ 27 וּבְנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל הָתְפָּקְדוּ֙ וְכָלְכְּל֔וּ וַיֵּלְכ֖וּ לִקְרָאתָ֑ם וַיַּחֲנ֨וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֜ל נֶגְדָּ֗ם כִּשְׁנֵי֙ חֲשִׂפֵ֣י עִזִּ֔ים וַאֲרָ֖ם מִלְא֥וּ אֶת־הָאָֽרֶץ׃ 28 וַיִּגַּ֞שׁ אִ֣ישׁ הָאֱלֹהִ֗ים וַיֹּאמֶר֮ אֶל־מֶ֣לֶךְ יִשְׂרָאֵל֒ וַיֹּ֜אמֶר כֹּֽה־אָמַ֣ר יְהוָ֗ה יַ֠עַן אֲשֶׁ֨ר אָמְר֤וּ אֲרָם֙ אֱלֹהֵ֤י הָרִים֙ יְהוָ֔ה וְלֹֽא־אֱלֹהֵ֥י עֲמָקִ֖ים ה֑וּא וְ֠נָתַתִּי אֶת־כָּל־הֶהָמ֨וֹן הַגָּ֤דוֹל הַזֶּה֙ בְּיָדֶ֔ךָ וִֽידַעְתֶּ֖ם כִּֽי־אֲנִ֥י יְהוָֽה׃ 29 וַֽיַּחֲנ֧וּ אֵ֦לֶּה נֹ֥כַח אֵ֖לֶּה שִׁבְעַ֣ת יָמִ֑ים וַיְהִ֣י בַּיּ֣וֹם הַשְּׁבִיעִ֗י וַתִּקְרַב֙ הַמִּלְחָמָ֔ה וַיַּכּ֨וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֧ל אֶת־אֲרָ֛ם מֵאָה־אֶ֥לֶף רַגְלִ֖י בְּי֥וֹם אֶחָֽד׃ 30 וַיָּנֻ֨סוּ הַנּוֹתָרִ֥ים אֲפֵקָה֮ אֶל־הָעִיר֒ וַתִּפֹּל֙ הַחוֹמָ֔ה עַל־עֶשְׂרִ֨ים וְשִׁבְעָ֥ה אֶ֛לֶף אִ֖ישׁ הַנּוֹתָרִ֑ים וּבֶן־הֲדַ֣ד נָ֔ס וַיָּבֹ֥א אֶל־הָעִ֖יר חֶ֥דֶר בְּחָֽדֶר׃   ס 31 וַיֹּאמְר֣וּ אֵלָיו֮ עֲבָדָיו֒ הִנֵּֽה־נָ֣א שָׁמַ֔עְנוּ כִּ֗י מַלְכֵי֙ בֵּ֣ית יִשְׂרָאֵ֔ל כִּֽי־מַלְכֵ֥י חֶ֖סֶד הֵ֑ם נָשִׂ֣ימָה נָּא֩ שַׂקִּ֨ים בְּמָתְנֵ֜ינוּ וַחֲבָלִ֣ים בְּרֹאשֵׁ֗נוּ וְנֵצֵא֙ אֶל־מֶ֣לֶךְ יִשְׂרָאֵ֔ל אוּלַ֖י יְחַיֶּ֥ה אֶת־נַפְשֶֽׁךָ׃ 32 וַיַּחְגְּרוּ֩ שַׂקִּ֨ים בְּמָתְנֵיהֶ֜ם וַחֲבָלִ֣ים בְּרָאשֵׁיהֶ֗ם וַיָּבֹ֙אוּ֙ אֶל־מֶ֣לֶךְ יִשְׂרָאֵ֔ל וַיֹּ֣אמְר֔וּ עַבְדְּךָ֧ בֶן־הֲדַ֛ד אָמַ֖ר תְּחִֽי־נָ֣א נַפְשִׁ֑י וַיֹּ֛אמֶר הַעוֹדֶ֥נּוּ חַ֖י אָחִ֥י הֽוּא׃ 33 וְהָאֲנָשִׁים֩ יְנַחֲשׁ֨וּ וַֽיְמַהֲר֜וּ וַיַּחְלְט֣וּ הֲמִמֶּ֗נּוּ וַיֹּֽאמְרוּ֙ אָחִ֣יךָ בֶן־הֲדַ֔ד וַיֹּ֖אמֶר בֹּ֣אוּ קָחֻ֑הוּ וַיֵּצֵ֤א אֵלָיו֙ בֶּן־הֲדַ֔ד וֽ͏ַיַּעֲלֵ֖הוּ עַל־הַמֶּרְכָּבָֽה׃ 34 וַיֹּ֣אמֶר אֵלָ֡יו הֶעָרִ֣ים אֲשֶׁר־לָֽקַח־אָבִי֩ מֵאֵ֨ת אָבִ֜יךָ אָשִׁ֗יב וְ֠חוּצוֹת תָּשִׂ֨ים לְךָ֤ בְדַמֶּ֙שֶׂק֙ כַּאֲשֶׁר־שָׂ֤ם אָבִי֙ בְּשֹׁ֣מְר֔וֹן וַאֲנִ֖י בַּבְּרִ֣ית אֲשַׁלְּחֶ֑ךָּ וַיִּכְרָת־ל֥וֹ בְרִ֖ית וַֽיְשַׁלְּחֵֽהוּ׃   ס 35 וְאִ֨ישׁ אֶחָ֜ד מִבְּנֵ֣י הַנְּבִיאִ֗ים אָמַ֧ר אֶל־רֵעֵ֛הוּ בִּדְבַ֥ר יְהוָ֖ה הַכֵּ֣ינִי נָ֑א וַיְמָאֵ֥ן הָאִ֖ישׁ לְהַכֹּתֽוֹ׃ 36 וַיֹּ֣אמֶר ל֗וֹ יַ֚עַן אֲשֶׁ֤ר לֹֽא־שָׁמַ֙עְתָּ֙ בְּק֣וֹל יְהוָ֔ה הִנְּךָ֤ הוֹלֵךְ֙ מֵֽאִתִּ֔י וְהִכְּךָ֖ הָאַרְיֵ֑ה וַיֵּ֙לֶךְ֙ מֵֽאֶצְל֔וֹ וַיִּמְצָאֵ֥הוּ הָאַרְיֵ֖ה וַיַּכֵּֽהוּ׃ 37 וַיִּמְצָא֙ אִ֣ישׁ אַחֵ֔ר וַיֹּ֖אמֶר הַכֵּ֣ינִי נָ֑א וַיַּכֵּ֥הוּ הָאִ֖ישׁ הַכֵּ֥ה וּפָצֹֽעַ׃ 38 וַיֵּ֙לֶךְ֙ הַנָּבִ֔יא וַיַּעֲמֹ֥ד לַמֶּ֖לֶךְ עַל־הַדָּ֑רֶךְ וַיִּתְחַפֵּ֥שׂ בָּאֲפֵ֖ר עַל־עֵינָֽיו׃ 39 וַיְהִ֤י הַמֶּ֙לֶךְ֙ עֹבֵ֔ר וְה֖וּא צָעַ֣ק אֶל־הַמֶּ֑לֶךְ וַיֹּ֜אמֶר עַבְדְּךָ֣ יָצָ֣א בְקֶֽרֶב־הַמִּלְחָמָ֗ה וְהִנֵּֽה־אִ֨ישׁ סָ֜ר וַיָּבֵ֧א אֵלַ֣י אִ֗ישׁ וַיֹּ֙אמֶר֙ שְׁמֹר֙ אֶת־הָאִ֣ישׁ הַזֶּ֔ה אִם־הִפָּקֵד֙ יִפָּקֵ֔ד וְהָיְתָ֤ה נַפְשְׁךָ֙ תַּ֣חַת נַפְשׁ֔וֹ א֥וֹ כִכַּר־כֶּ֖סֶף תִּשְׁקֽוֹל׃ 40 וַיְהִ֣י עַבְדְּךָ֗ עֹשֵׂ֥ה הֵ֛נָּה וָהֵ֖נָּה וְה֣וּא אֵינֶ֑נּוּ וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֧יו מֶֽלֶךְ־יִשְׂרָאֵ֛ל כֵּ֥ן מִשְׁפָּטֶ֖ךָ אַתָּ֥ה חָרָֽצְתָּ׃ 41 וַיְמַהֵ֕ר וַיָּ֙סַר֙ אֶת־הָ֣אֲפֵ֔ר מעל עֵינָ֑יו וַיַּכֵּ֤ר אֹתוֹ֙ מֶ֣לֶךְ יִשְׂרָאֵ֔ל כִּ֥י מֵֽהַנְּבִאִ֖ים הֽוּא׃ 42 וַיֹּ֣אמֶר אֵלָ֗יו כֹּ֚ה אָמַ֣ר יְהוָ֔ה יַ֛עַן שִׁלַּ֥חְתָּ אֶת־אִישׁ־חֶרְמִ֖י מִיָּ֑ד וְהָיְתָ֤ה נַפְשְׁךָ֙ תַּ֣חַת נַפְשׁ֔וֹ וְעַמְּךָ֖ תַּ֥חַת עַמּֽוֹ׃ 43 וַיֵּ֧לֶךְ מֶֽלֶךְ־יִשְׂרָאֵ֛ל עַל־בֵּית֖וֹ סַ֣ר וְזָעֵ֑ף וַיָּבֹ֖א שֹׁמְרֽוֹנָה׃   פ