Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און די טעג פֿון דָוִדן האָבן גענענט צו שטאַרבן, און ער האָט באַפֿױלן זײַן זון שלמהן, אַזױ צו זאָגן: 2 איך גײ אין דעם װעג פֿון דער גאַנצער ערד, זאָלסטו זיך שטאַרקן און זײַן אַ מאַן. 3 און זאָלסט היטן די היטונג פֿון יהוה דײַן גאָט, צו גײן אין זײַנע װעגן, צו היטן זײַנע חוקים און זײַנע געבאָט און זײַנע געזעצן און זײַנע אָנזאָגן, אַזױ װי עס שטײט געשריבן אין תּורת-משה, כּדי זאָלסט באַגליקן אין אַלץ װאָס דו װעסט טאָן, און אומעטום, װאָס דו װעסט אַהין זיך קערן; 4 כּדי גאָט זאָל מקיים זײַן זײַן װאָרט װאָס ער האָט גערעדט װעגן מיר, אַזױ צו זאָגן: אױב דײַנע קינדער װעלן אָפּהיטן זײער װעג צו גײן פֿאַר מיר מיט אמת, מיט זײער גאַנצן האַרצן און מיט זײער גאַנצער זעל – אַזױ צו זאָגן: װעט דיר ניט פֿאַרשניטן װערן אַ מאַן פֿון דעם טראָן פֿון ישׂראל. 5 און אױך װײסטו װאָס יוֹאָבֿ דער זון פֿון צרוּיָהן האָט מיר געטאָן, װאָס ער האָט געטאָן צו די צװײ חיל-פֿירער פֿון ישׂראל, צו אַבֿנר דעם זון פֿון נֵרן, און צו עַמָשׂא דעם זון פֿון יֶתרן, װי ער האָט זײ געהרגעט, און פֿאַרגאָסן בלוט פֿון מלחמה אין שלום, און אַרױפֿגעטאָן בלוט פֿון מלחמה אױף זײַן גאַרטל װאָס אױף זײַנע לענדן, און אױף זײַנע שיך װאָס אױף זײַנע פֿיס. 6 דרום זאָלסטו טאָן לױט דײַן חכמה, און זאָלסט ניט לאָזן זײַנע גראָע האָר  נידערן בשלום אין קבֿר. 7 און מיט די קינדער פֿון בַרזִלַי דעם גלעדער זאָלסטו טאָן חֶסד, און זײ זאָלן זײַן פֿון די װאָס עסן בײַ דײַן טיש, װאָרום זײ האָבן זיך אױך דערנענטערט צו מיר, װען איך בין אַנטלאָפֿן פֿון דײַן ברודער אַבֿשָלומען. 8 און דאָ איז בײַ דיר שִמְעִי דער זון פֿון גֵראָן, דער בנימינער פֿון בחורים, װאָס האָט מיך געשאָלטן מיט טױטע קללות אין דעם טאָג װאָס איך בין געגאַנגען קײן מַחנַיִם; און ער האָט אַראָפּגענידערט מיר אַנטקעגן בײַם ירדן, און איך האָב אים געשװאָרן בײַ גאָט, אַזױ צו זאָגן: איך װעל דיך ניט טײטן מיטן שװערד. 9 און אַצונד, זאָלסט אים ניט שענקען, װאָרום אַ קלוגער מענטש ביסטו, און װעסט װיסן װאָס דו זאָלסט טאָן מיט אים; און זאָלסט מאַכן נידערן זײַנע גראָע האָר מיט בלוט אין קבֿר. 10 און דוד האָט זיך געלײגט מיט זײַנע עלטערן, און ער איז באַגראָבן געװאָרן אין דָוִדס-שטאָט.
11 און די טעג װאָס דוד האָט געקיניגט איבער ישׂראל זײנען געװען פֿערציק יאָר. אין חבֿרון האָט ער געקיניגט זיבן יאָר, און אין ירושלים האָט ער געקיניגט דרײַ און דרײַסיק יאָר. 12 און שלמה איז געזעסן אױף דעם טראָן פֿון זײַן פֿאָטער דָוִדן, און זײַן מלוכה האָט זיך זײער באַפֿעסטיקט. 13 און אַדוֹנִיָהוּ דער זון פֿון חַגיתן איז געקומען צו בת-שֶבֿען, שלמהס מוטער. האָט זי צו אים געזאָגט: איז דײַן קומען אין פֿריד? האָט ער געזאָגט: אין פֿריד. 14 און ער האָט געזאָגט: איך האָב אַ װאָרט צו דיר. 15 האָט זי געזאָגט: רעד. האָט ער געזאָגט: דו װײסט אַז די מלוכה האָט מיר געקומט, און אױף מיר האָבן גאַנץ ישׂראל געקערט זײער פּנים, צו װערן מלך. אָבער די מלוכה האָט זיך אומגעדרײט און איז אָנגעקומען צו  מײַן ברודער, װײַל זי איז אים באַשערט געװען פֿון גאָט.  16 און אַצונד בעט איך פֿון דיר אײן בקשה: זאָלסט ניט אָפּשטױסן מײַן פּנים. האָט זי צו אים געזאָגט: רעד. 17 האָט ער געזאָגט: זאָג, איך בעט דיך, דעם מלך שלמה – װאָרום ער װעט ניט אָפּשטױסן דײַן פּנים – ער זאָל מיר געבן אַבֿישַג פֿון שוּנֵם פֿאַר אַ װײַב.  18 האָט בת-שֶבֿע געזאָגט: גוט, איך װעל רעדן פֿון דײַנעט װעגן צום מלך. 19 און בת-שֶבֿע איז געקומען צום מלך שלמה, צו רעדן צו אים פֿון אַדוֹנִיָהוּס װעגן, און דער מלך איז אױפֿגעשטאַנען איר אַנטקעגן, און ער האָט זיך צו איר געבוקט, און האָט זיך געזעצט אױף זײַן טראָן, און געשטעלט אַ טראָן פֿאַר דעם מלכס מוטער, און זי האָט זיך געזעצט אױף זײַן רעכטער זײַט. 20 און זי האָט געזאָגט: אײן קלײנע בקשה בעט איך פֿון דיר: זאָלסט ניט אָפּשטױסן מײַן פּנים. האָט דער מלך צו איר געזאָגט: בעט, מײַן מוטער, װאָרום איך װעל ניט אָפּשטױסן דײַן פּנים. 21 האָט זי געזאָגט: זאָל אַבֿישַג פֿון שוּנֵם געגעבן װערן צו דײַן ברודער אַדוֹנִיָהוּן פֿאַר אַ װײַב. 22 האָט געענטפֿערט דער מלך שלמה און געזאָגט צו זײַן מוטער: און פֿאַר װאָס בעטסטו אַבֿישַג פֿון שוּנֵם פֿאַר אַדוֹנִיָהוּן? בעט פֿאַר אים אױך די מלוכה, װײַל ער איז מײַן עלטערער ברודער – פֿאַר אים, פֿאַר אבֿיתר דעם כּהן, און פֿאַר יוֹאָבֿ דעם זון פֿון צרוּיָהן.
23 און דער מלך שלמה האָט געשװאָרן  בײַ גאָט, אַזױ צו זאָגן: זאָל מיר גאָט טאָן אַזױ און נאָך מער, אַז אום זײַן לעבן האָט אַדוֹנִיָהוּ גערעדט דאָס דאָזיקע װאָרט! 24 און אַצונד, אַזױ װי עס לעבט גאָט, װאָס האָט מיך באַפֿעסטיקט, און האָט מיך אַרױפֿגעזעצט אױף דעם טראָן פֿון מײַן פֿאָטער דָוִדן, און װאָס האָט מיר געמאַכט אַ הױז אַזױ װי ער האָט גערעדט, אַז הײַנט מוז אַדוֹנִיָהוּ געטײט װערן! 25 און דער מלך שלמה האָט געשיקט דורך דער האַנט פֿון בנָיָהוּ דעם זון פֿון יהוֹיָדָען; און ער איז צוגעפֿאַלן אױף אים, און ער איז געשטאָרבן. 26 און צו אבֿיתר דעם כּהן האָט דער מלך געזאָגט: גײ קײן ענָתות צו דײַנע פֿעלדער, װאָרום דעם טױט ביסטו װערט, אָבער הײַנטיקן טאָג װעל איך דיך ניט טײטן, װײַל דו האָסט געטראָגן דעם אָרון פֿון גאָט דעם האַר פֿון מײַן פֿאָטער דָוִדן, און װײַל דו האָסט זיך געפּלאָגט אין אַלץ װאָס מײַן פֿאָטער האָט זיך געפּלאָגט. 27 און שלמה האָט פֿאַרטריבן אבֿיתרן פֿון זײַן אַ כּהן צו גאָט; כּדי עס זאָל דערפֿילט װערן דאָס װאָרט פֿון גאָט װאָס ער האָט גערעדט אױף עליס הױז אין שילו.
28 און װי די הערונג איז אָנגעקומען צו יוֹאָבֿן – װאָרום יוֹאָבֿ האָט זיך גענײַגט נאָך אַדוֹנִיָהן, הגם נאָך אַבֿשָלומען האָט ער זיך ניט גענײַגט – איז יוֹאָבֿ אַנטלאָפֿן צום געצעלט פֿון גאָט, און האָט זיך אָנגענומען אָן די הערנער פֿון מזבח. 29 איז אָנגעזאָגט געװאָרן דעם מלך שלמה, אַז יוֹאָבֿ איז אַנטלאָפֿן צו דעם געצעלט פֿון גאָט, און אָן איז ער בײַם מזבח. און שלמה האָט געשיקט בנָיָהוּ דעם זון פֿון יהוֹיָדָען, אַזױ צו זאָגן: גײ פֿאַל-צו אױף אים. 30 איז בנָיָהוּ געקומען צו דעם געצעלט פֿון גאָט, און ער האָט צו אים געזאָגט: אַזױ האָט געזאָגט דער מלך: גײ אַרױס. האָט ער געזאָגט: נײן, נײַערט דאָ װעל איך שטאַרבן. האָט בנָיָהוּ געבראַכט דעם מלך אַ תּשובֿה, אַזױ צו זאָגן: אַזױ האָט גערעדט יוֹאָבֿ, און אַזױ האָט ער מיר געענטפֿערט.  31 האָט דער מלך צו אים געזאָגט: טו אַזױ װי ער האָט גערעדט, און פֿאַל-צו אױף אים; און זאָלסט אים באַגראָבן, און אָפּטאָן דאָס אומזיסט בלוט װאָס יוֹאָבֿ האָט פֿאַרגאָסן, פֿון מיר און פֿון מײַן פֿאָטערס הױז. 32 און זאָל גאָט אומקערן זײַן בלוט אױף זײַן קאָפּ, פֿאַר װאָס ער איז אָנגעפֿאַלן אױף צװײ מענטשן גערעכטערע און בעסערע פֿון אים, און האָט זײ געהרגעט מיטן שװערד, און מײַן פֿאָטער דוד האָט ניט געװוּסט: אַבֿנר דעם זון פֿון נֵרן, דעם חיל-פֿירער פֿון ישׂראל, און עַמָשׂא דעם זון פֿון יֶתרן, דעם חיל-פֿירער פֿון יהוּדה. 33 און זײער בלוט זאָל זיך אומקערן אױפֿן קאָפּ פֿון יוֹאָבֿן, און אױפֿן קאָפּ פֿון זײַן זאָמען אױף אײביק; און צו דָוִדן און צו זײַן זאָמען, און צו זײַן הױז און צו זײַן טראָן, זאָל זײַן פֿריד אױף אײביק פֿון גאָט. 34 איז אַרױסגעגאַנגען בנָיָהוּ דער זון פֿון יהוֹיָדָען,  און ער איז צוגעפֿאַלן אױף אים, און האָט אים געטײט. און ער איז באַגראָבן געװאָרן אין זײַן הײם אין מדבר. 35 און דער מלך האָט אױפֿגעזעצט בנָיָהוּ דעם זון פֿון יהוֹיָדָען אױף זײַן אָרט איבערן חיל; און צָדוֹק דעם כּהן האָט דער מלך אױפֿגעזעצט אױף אבֿיתרס אָרט. 36 און דער מלך האָט געשיקט און האָט גערופֿן שִמְעִין, און האָט צו אים געזאָגט: בױ דיר אַ הױז אין ירושלים, און זאָלסט דאָרטן זיצן, און זאָלסט פֿון דאָרטן ניט אַרױסגײן אין ערגעץ. 37 און עס װעט זײַן, אין דעם טאָג װאָס דו גײסט אַרױס, און װעסט אַריבערגײן דעם טײַך קִדרון, װיסן זאָלסטו װיסן זײַן, אַז שטאַרבן װעסטו שטאַרבן; דײַן בלוט װעט זײַן אױף דײַן קאָפּ. 38 האָט שִמְעִי געזאָגט צום מלך: גוט איז דאָס װאָרט; אַזױ װי מײַן האַר דער מלך האָט גערעדט, אַזױ װעט דײַן קנעכט טאָן. און שִמְעִי איז געזעסן אין ירושלים פֿיל טעג. 39 אָבער עס איז געװען צום סָוף פֿון דרײַ יאָר, זײַנען  צװײ קנעכט פֿון שִמְעִין אַנטלאָפֿן צו אָכיש דעם זון פֿון מעכהן, דעם מלך פֿון גַת, און מע האָט אָנגעזאָגט שִמְעִין, אַזױ צו זאָגן: זע, דײַנע קנעכט זײַנען אין גַת. 40 איז אױפֿגעשטאַנען שִמְעִי, און האָט אָנגעזאַטלט  זײַן אײזל, און איז אַװעק קײן גַת צו אָכישן זוכן זײַנע קנעכט. און שִמְעִי איז געגאַנגען און  האָט געבראַכט זײַנע קנעכט פֿון גַת. 41 איז אָנגעזאָגט געװאָרן שלמהן, אַז שִמְעִי איז געגאַנגען פֿון ירושלים קײן גַת, און האָט זיך אומגעקערט. 42 און דער מלך האָט געשיקט און האָט גערופֿן שִמְעִין, און האָט צו אים געזאָגט: האָב איך דיך ניט באַשװאָרן בײַ גאָט, און דיך געװאָרנט, אַזױ צו זאָגן: אין דעם טאָג װאָס דו גײסט אַרױס, און װעסט גײן ערגעץ װוּ, װיסן זאָלסטו װיסן זײַן, אַז שטאַרבן װעסטו שטאַרבן? און דו האָסט צו מיר געזאָגט: גוט איז דאָס װאָרט; איך האָב געהערט. 43 הײַנט פֿאַר װאָס האָסטו ניט געהיט די שבֿועה פֿון גאָט, און דעם באַפֿעל װאָס איך האָב דיר באַפֿױלן? 44 אױך האָט דער מלך געזאָגט צו שִמְעִין: דו װײסט אַל דאָס בײז װאָס דײַן האַרץ האָט געװוּסט אַז דו טוסט צו מײַן פֿאָטער דָוִדן;  דרום זאָל גאָט אומקערן דײַן בײז אױף דײַן קאָפּ; 45 און דער מלך שלמה זאָל זײַן געבענטשט, און דער טראָן פֿון דוד זאָל זײַן פֿעסט פֿאַר גאָט אױף אײביק. 46 און דער מלך האָט באַפֿױלן בנָיָהוּ דעם זון פֿון יהוֹיָדָען, און ער איז אַרױפֿגעגאַנגען, און איז צוגעפֿאַלן אױף אים, און ער איז געשטאָרבן. און די מלוכה איז געװען באַפֿעסטיקט אין דער האַנט פֿון שלמהן.
עברית
1 וַיִּקְרְב֥וּ יְמֵֽי־דָוִ֖ד לָמ֑וּת וַיְצַ֛ו אֶת־שְׁלֹמֹ֥ה בְנ֖וֹ לֵאמֹֽר׃ 2 אָנֹכִ֣י הֹלֵ֔ךְ בְּדֶ֖רֶךְ כָּל־הָאָ֑רֶץ וְחָזַקְתָּ֖ וְהָיִ֥יתָֽ לְאִֽישׁ׃ 3 וְשָׁמַרְתָּ֞ אֶת־מִשְׁמֶ֣רֶת יְהוָ֣ה אֱלֹהֶ֗יךָ לָלֶ֤כֶת בִּדְרָכָיו֙ לִשְׁמֹ֨ר חֻקֹּתָ֤יו מִצְוֺתָיו֙ וּמִשְׁפָּטָ֣יו וְעֵדְוֺתָ֔יו כַּכָּת֖וּב בְּתוֹרַ֣ת מֹשֶׁ֑ה לְמַ֣עַן תַּשְׂכִּ֗יל אֵ֚ת כָּל־אֲשֶׁ֣ר תַּֽעֲשֶׂ֔ה וְאֵ֛ת כָּל־אֲשֶׁ֥ר תִּפְנֶ֖ה שָֽׁם׃ 4 לְמַעַן֩ יָקִ֨ים יְהוָ֜ה אֶת־דְּבָר֗וֹ אֲשֶׁ֨ר דִּבֶּ֣ר עָלַי֮ לֵאמֹר֒ אִם־יִשְׁמְר֨וּ בָנֶ֜יךָ אֶת־דַּרְכָּ֗ם לָלֶ֤כֶת לְפָנַי֙ בֶּאֱמֶ֔ת בְּכָל־לְבָבָ֖ם וּבְכָל־נַפְשָׁ֑ם לֵאמֹ֕ר לֹֽא־יִכָּרֵ֤ת לְךָ֙ אִ֔ישׁ מֵעַ֖ל כִּסֵּ֥א יִשְׂרָאֵֽל׃ 5 וְגַ֣ם אַתָּ֣ה יָדַ֡עְתָּ אֵת֩ אֲשֶׁר־עָ֨שָׂה לִ֜י יוֹאָ֣ב בֶּן־צְרוּיָ֗ה אֲשֶׁ֣ר עָשָׂ֣ה לִשְׁנֵֽי־שָׂרֵ֣י צִבְא֣וֹת יִ֠שְׂרָאֵל לְאַבְנֵ֨ר בֶּן־נֵ֜ר וְלַעֲמָשָׂ֤א בֶן־יֶ֙תֶר֙ וַיַּ֣הַרְגֵ֔ם וַיָּ֥שֶׂם דְּמֵֽי־מִלְחָמָ֖ה בְּשָׁלֹ֑ם וַיִּתֵּ֞ן דְּמֵ֣י מִלְחָמָ֗ה בַּחֲגֹֽרָתוֹ֙ אֲשֶׁ֣ר בְּמָתְנָ֔יו וּֽבְנַעֲל֖וֹ אֲשֶׁ֥ר בְּרַגְלָֽיו׃ 6 וְעָשִׂ֖יתָ כְּחָכְמָתֶ֑ךָ וְלֹֽא־תוֹרֵ֧ד שֵׂיבָת֛וֹ בְּשָׁלֹ֖ם שְׁאֹֽל׃   ס 7 וְלִבְנֵ֨י בַרְזִלַּ֤י הַגִּלְעָדִי֙ תַּֽעֲשֶׂה־חֶ֔סֶד וְהָי֖וּ בְּאֹכְלֵ֣י שֻׁלְחָנֶ֑ךָ כִּי־כֵן֙ קָרְב֣וּ אֵלַ֔י בְּבָרְחִ֕י מִפְּנֵ֖י אַבְשָׁל֥וֹם אָחִֽיךָ׃ 8 וְהִנֵּ֣ה עִ֠מְּךָ שִֽׁמְעִ֨י בֶן־גֵּרָ֥א בֶן־הַיְמִינִי֮ מִבַּחֻרִים֒ וְה֤וּא קִֽלְלַ֙נִי֙ קְלָלָ֣ה נִמְרֶ֔צֶת בְּי֖וֹם לֶכְתִּ֣י מַחֲנָ֑יִם וְהֽוּא־יָרַ֤ד לִקְרָאתִי֙ הַיַּרְדֵּ֔ן וָאֶשָּׁ֨בַֽע ל֤וֹ בַֽיהוָה֙ לֵאמֹ֔ר אִם־אֲמִֽיתְךָ֖ בֶּחָֽרֶב׃ 9 וְעַתָּה֙ אַל־תְּנַקֵּ֔הוּ כִּ֛י אִ֥ישׁ חָכָ֖ם אָ֑תָּה וְיָֽדַעְתָּ֙ אֵ֣ת אֲשֶׁ֣ר תַּֽעֲשֶׂה־לּ֔וֹ וְהוֹרַדְתָּ֧ אֶת־שֵׂיבָת֛וֹ בְּדָ֖ם שְׁאֽוֹל׃ 10 וַיִּשְׁכַּ֥ב דָּוִ֖ד עִם־אֲבֹתָ֑יו וַיִּקָּבֵ֖ר בְּעִ֥יר דָּוִֽד׃   פ
11 וְהַיָּמִ֗ים אֲשֶׁ֨ר מָלַ֤ךְ דָּוִד֙ עַל־יִשְׂרָאֵ֔ל אַרְבָּעִ֖ים שָׁנָ֑ה בְּחֶבְר֤וֹן מָלַךְ֙ שֶׁ֣בַע שָׁנִ֔ים וּבִירוּשָׁלַ֣͏ִם מָלַ֔ךְ שְׁלֹשִׁ֥ים וְשָׁלֹ֖שׁ שָׁנִֽים׃ 12 וּשְׁלֹמֹ֕ה יָשַׁ֕ב עַל־כִּסֵּ֖א דָּוִ֣ד אָבִ֑יו וַתִּכֹּ֥ן מַלְכֻת֖וֹ מְאֹֽד׃ 13 וַיָּבֹ֞א אֲדֹנִיָּ֣הוּ בֶן־חַגֵּ֗ית אֶל־בַּת־שֶׁ֙בַע֙ אֵם־שְׁלֹמֹ֔ה וַתֹּ֖אמֶר הֲשָׁל֣וֹם בֹּאֶ֑ךָ וַיֹּ֖אמֶר שָׁלֽוֹם׃ 14 וַיֹּ֕אמֶר דָּבָ֥ר לִ֖י אֵלָ֑יִךְ וַתֹּ֖אמֶר דַּבֵּֽר׃ 15 וַיֹּ֗אמֶר אַ֤תְּ יָדַ֙עַתְּ֙ כִּי־לִי֙ הָיְתָ֣ה הַמְּלוּכָ֔ה וְעָלַ֞י שָׂ֧מוּ כָֽל־יִשְׂרָאֵ֛ל פְּנֵיהֶ֖ם לִמְלֹ֑ךְ וַתִּסֹּ֤ב הַמְּלוּכָה֙ וַתְּהִ֣י לְאָחִ֔י כִּ֥י מֵיְהוָ֖ה הָ֥יְתָה לּֽוֹ׃ 16 וְעַתָּ֗ה שְׁאֵלָ֤ה אַחַת֙ אָֽנֹכִי֙ שֹׁאֵ֣ל מֵֽאִתָּ֔ךְ אַל־תָּשִׁ֖בִי אֶת־פָּנָ֑י וַתֹּ֥אמֶר אֵלָ֖יו דַּבֵּֽר׃ 17 וַיֹּ֗אמֶר אִמְרִי־נָא֙ לִשְׁלֹמֹ֣ה הַמֶּ֔לֶךְ כִּ֥י לֹֽא־יָשִׁ֖יב אֶת־פָּנָ֑יִךְ וְיִתֶּן־לִ֛י אֶת־אֲבִישַׁ֥ג הַשּׁוּנַמִּ֖ית לְאִשָּֽׁה׃ 18 וַתֹּ֥אמֶר בַּת־שֶׁ֖בַע ט֑וֹב אָנֹכִ֕י אֲדַבֵּ֥ר עָלֶ֖יךָ אֶל־הַמֶּֽלֶךְ׃ 19 וַתָּבֹ֤א בַת־שֶׁ֙בַע֙ אֶל־הַמֶּ֣לֶךְ שְׁלֹמֹ֔ה לְדַבֶּר־ל֖וֹ עַל־אֲדֹנִיָּ֑הוּ וַיָּקָם֩ הַמֶּ֨לֶךְ לִקְרָאתָ֜הּ וַיִּשְׁתַּ֣חוּ לָ֗הּ וַיֵּ֙שֶׁב֙ עַל־כִּסְא֔וֹ וַיָּ֤שֶׂם כִּסֵּא֙ לְאֵ֣ם הַמֶּ֔לֶךְ וַתֵּ֖שֶׁב לִֽימִינֽוֹ׃ 20 וַתֹּ֗אמֶר שְׁאֵלָ֨ה אַחַ֤ת קְטַנָּה֙ אָֽנֹכִי֙ שֹׁאֶ֣לֶת מֵֽאִתָּ֔ךְ אַל־תָּ֖שֶׁב אֶת־פָּנָ֑י וַיֹּֽאמֶר־לָ֤הּ הַמֶּ֙לֶךְ֙ שַׁאֲלִ֣י אִמִּ֔י כִּ֥י לֹֽא־אָשִׁ֖יב אֶת־פָּנָֽיִךְ׃ 21 וַתֹּ֕אמֶר יֻתַּ֖ן אֶת־אֲבִישַׁ֣ג הַשֻּׁנַמִּ֑ית לַאֲדֹנִיָּ֥הוּ אָחִ֖יךָ לְאִשָּֽׁה׃ 22 וַיַּעַן֩ הַמֶּ֨לֶךְ שְׁלֹמֹ֜ה וַיֹּ֣אמֶר לְאִמּ֗וֹ וְלָמָה֩ אַ֨תְּ שֹׁאֶ֜לֶת אֶת־אֲבִישַׁ֤ג הַשֻּׁנַמִּית֙ לַאֲדֹ֣נִיָּ֔הוּ וְשַֽׁאֲלִי־לוֹ֙ אֶת־הַמְּלוּכָ֔ה כִּ֛י ה֥וּא אָחִ֖י הַגָּד֣וֹל מִמֶּ֑נִּי וְלוֹ֙ וּלְאֶבְיָתָ֣ר הַכֹּהֵ֔ן וּלְיוֹאָ֖ב בֶּן־צְרוּיָֽה׃   פ
23 וַיִּשָּׁבַע֙ הַמֶּ֣לֶךְ שְׁלֹמֹ֔ה בַּֽיהוָ֖ה לֵאמֹ֑ר כֹּ֣ה יַֽעֲשֶׂה־לִּ֤י אֱלֹהִים֙ וְכֹ֣ה יוֹסִ֔יף כִּ֣י בְנַפְשׁ֔וֹ דִּבֶּר֙ אֲדֹ֣נִיָּ֔הוּ אֶת־הַדָּבָ֖ר הַזֶּֽה׃ 24 וְעַתָּ֗ה חַי־יְהוָה֙ אֲשֶׁ֣ר הֱכִינַ֗נִי ויושיביני עַל־כִּסֵּא֙ דָּוִ֣ד אָבִ֔י וַאֲשֶׁ֧ר עָֽשָׂה־לִ֛י בַּ֖יִת כַּאֲשֶׁ֣ר דִּבֵּ֑ר כִּ֣י הַיּ֔וֹם יוּמַ֖ת אֲדֹנִיָּֽהוּ׃ 25 וַיִּשְׁלַח֙ הַמֶּ֣לֶךְ שְׁלֹמֹ֔ה בְּיַ֖ד בְּנָיָ֣הוּ בֶן־יְהוֹיָדָ֑ע וַיִּפְגַּע־בּ֖וֹ וַיָּמֹֽת׃   ס 26 וּלְאֶבְיָתָ֨ר הַכֹּהֵ֜ן אָמַ֣ר הַמֶּ֗לֶךְ עֲנָתֹת֙ לֵ֣ךְ עַל־שָׂדֶ֔יךָ כִּ֛י אִ֥ישׁ מָ֖וֶת אָ֑תָּה וּבַיּ֨וֹם הַזֶּ֜ה לֹ֣א אֲמִיתֶ֗ךָ כִּֽי־נָשָׂ֜אתָ אֶת־אֲר֨וֹן אֲדֹנָ֤י יְהֹוִה֙ לִפְנֵי֙ דָּוִ֣ד אָבִ֔י וְכִ֣י הִתְעַנִּ֔יתָ בְּכֹ֥ל אֲשֶֽׁר־הִתְעַנָּ֖ה אָבִֽי׃ 27 וַיְגָ֤רֶשׁ שְׁלֹמֹה֙ אֶת־אֶבְיָתָ֔ר מִהְי֥וֹת כֹּהֵ֖ן לַֽיהוָ֑ה לְמַלֵּא֙ אֶת־דְּבַ֣ר יְהוָ֔ה אֲשֶׁ֥ר דִּבֶּ֛ר עַל־בֵּ֥ית עֵלִ֖י בְּשִׁלֹֽה׃   פ
28 וְהַשְּׁמֻעָה֙ בָּ֣אָה עַד־יוֹאָ֔ב כִּ֣י יוֹאָ֗ב נָטָה֙ אַחֲרֵ֣י אֲדֹנִיָּ֔ה וְאַחֲרֵ֥י אַבְשָׁל֖וֹם לֹ֣א נָטָ֑ה וַיָּ֤נָס יוֹאָב֙ אֶל־אֹ֣הֶל יְהוָ֔ה וֽ͏ַיַּחֲזֵ֖ק בְּקַרְנ֥וֹת הַמִּזְבֵּֽחַ׃ 29 וַיֻּגַּ֞ד לַמֶּ֣לֶךְ שְׁלֹמֹ֗ה כִּ֣י נָ֤ס יוֹאָב֙ אֶל־אֹ֣הֶל יְהוָ֔ה וְהִנֵּ֖ה אֵ֣צֶל הַמִּזְבֵּ֑חַ וַיִּשְׁלַ֨ח שְׁלֹמֹ֜ה אֶת־בְּנָיָ֧הוּ בֶן־יְהוֹיָדָ֛ע לֵאמֹ֖ר לֵ֥ךְ פְּגַע־בּֽוֹ׃ 30 וַיָּבֹ֨א בְנָיָ֜הוּ אֶל־אֹ֣הֶל יְהוָ֗ה וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֜יו כֹּֽה־אָמַ֤ר הַמֶּ֙לֶךְ֙ צֵ֔א וַיֹּ֥אמֶר לֹ֖א כִּ֣י פֹ֣ה אָמ֑וּת וַיָּ֨שֶׁב בְּנָיָ֤הוּ אֶת־הַמֶּ֙לֶךְ֙ דָּבָ֣ר לֵאמֹ֔ר כֹּֽה־דִבֶּ֥ר יוֹאָ֖ב וְכֹ֥ה עָנָֽנִי׃ 31 וַיֹּ֧אמֶר ל֣וֹ הַמֶּ֗לֶךְ עֲשֵׂה֙ כַּאֲשֶׁ֣ר דִּבֶּ֔ר וּפְגַע־בּ֖וֹ וּקְבַרְתּ֑וֹ וַהֲסִירֹ֣תָ דְּמֵ֣י חִנָּ֗ם אֲשֶׁר֙ שָׁפַ֣ךְ יוֹאָ֔ב מֵעָלַ֕י וּמֵעַ֖ל בֵּ֥ית אָבִֽי׃ 32 וְהֵשִׁיב֩ יְהוָ֨ה אֶת־דָּמ֜וֹ עַל־רֹאשׁ֗וֹ אֲשֶׁ֣ר פָּגַ֣ע בִּשְׁנֵֽי־אֲ֠נָשִׁים צַדִּקִ֨ים וְטֹבִ֤ים מִמֶּ֙נּוּ֙ וַיַּהַרְגֵ֣ם בַּחֶ֔רֶב וְאָבִ֥י דָוִ֖ד לֹ֣א יָדָ֑ע אֶת־אַבְנֵ֤ר בֶּן־נֵר֙ שַׂר־צְבָ֣א יִשְׂרָאֵ֔ל וְאֶת־עֲמָשָׂ֥א בֶן־יֶ֖תֶר שַׂר־צְבָ֥א יְהוּדָֽה׃ 33 וְשָׁ֤בוּ דְמֵיהֶם֙ בְּרֹ֣אשׁ יוֹאָ֔ב וּבְרֹ֥אשׁ זַרְע֖וֹ לְעֹלָ֑ם וּלְדָוִ֡ד וּ֠לְזַרְעוֹ וּלְבֵית֨וֹ וּלְכִסְא֜וֹ יִהְיֶ֥ה שָׁל֛וֹם עַד־עוֹלָ֖ם מֵעִ֥ם יְהוָֽה׃ 34 וַיַּ֗עַל בְּנָיָ֙הוּ֙ בֶּן־יְה֣וֹיָדָ֔ע וַיִּפְגַּע־בּ֖וֹ וַיְמִתֵ֑הוּ וַיִּקָּבֵ֥ר בְּבֵית֖וֹ בַּמִּדְבָּֽר׃ 35 וַיִּתֵּ֨ן הַמֶּ֜לֶךְ אֶת־בְּנָיָ֧הוּ בֶן־יְהוֹיָדָ֛ע תַּחְתָּ֖יו עַל־הַצָּבָ֑א וְאֶת־צָד֤וֹק הַכֹּהֵן֙ נָתַ֣ן הַמֶּ֔לֶךְ תַּ֖חַת אֶבְיָתָֽר׃ 36 וַיִּשְׁלַ֤ח הַמֶּ֙לֶךְ֙ וַיִּקְרָ֣א לְשִׁמְעִ֔י וַיֹּ֣אמֶר ל֗וֹ בְּֽנֵה־לְךָ֥ בַ֙יִת֙ בִּיר֣וּשָׁלִַ֔ם וְיָשַׁבְתָּ֖ שָׁ֑ם וְלֹֽא־תֵצֵ֥א מִשָּׁ֖ם אָ֥נֶה וָאָֽנָה׃ 37 וְהָיָ֣ה בְּי֣וֹם צֵאתְךָ֗ וְעָֽבַרְתָּ֙ אֶת־נַ֣חַל קִדְר֔וֹן יָדֹ֥עַ תֵּדַ֖ע כִּ֣י מ֣וֹת תָּמ֑וּת דָּמְךָ֖ יִהְיֶ֥ה בְרֹאשֶֽׁךָ׃ 38 וַיֹּ֨אמֶר שִׁמְעִ֤י לַמֶּ֙לֶךְ֙ ט֣וֹב הַדָּבָ֔ר כַּאֲשֶׁ֤ר דִּבֶּר֙ אֲדֹנִ֣י הַמֶּ֔לֶךְ כֵּ֖ן יַעֲשֶׂ֣ה עַבְדֶּ֑ךָ וַיֵּ֧שֶׁב שִׁמְעִ֛י בִּירוּשָׁלַ֖͏ִם יָמִ֥ים רַבִּֽים׃   ס 39 וַיְהִ֗י מִקֵּץ֙ שָׁלֹ֣שׁ שָׁנִ֔ים וַיִּבְרְח֤וּ שְׁנֵֽי־עֲבָדִים֙ לְשִׁמְעִ֔י אֶל־אָכִ֥ישׁ בֶּֽן־מַעֲכָ֖ה מֶ֣לֶךְ גַּ֑ת וַיַּגִּ֤ידוּ לְשִׁמְעִי֙ לֵאמֹ֔ר הִנֵּ֥ה עֲבָדֶ֖יךָ בְּגַֽת׃ 40 וַיָּ֣קָם שִׁמְעִ֗י וַֽיַּחֲבֹשׁ֙ אֶת־חֲמֹר֔וֹ וַיֵּ֤לֶךְ גַּ֙תָה֙ אֶל־אָכִ֔ישׁ לְבַקֵּ֖שׁ אֶת־עֲבָדָ֑יו וַיֵּ֣לֶךְ שִׁמְעִ֔י וַיָּבֵ֥א אֶת־עֲבָדָ֖יו מִגַּֽת׃ 41 וַיֻּגַּ֖ד לִשְׁלֹמֹ֑ה כִּי־הָלַ֨ךְ שִׁמְעִ֧י מִירוּשָׁלַ֛͏ִם גַּ֖ת וַיָּשֹֽׁב׃ 42 וַיִּשְׁלַ֨ח הַמֶּ֜לֶךְ וַיִּקְרָ֣א לְשִׁמְעִ֗י וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֜יו הֲל֧וֹא הִשְׁבַּעְתִּ֣יךָ בַֽיהוָ֗ה וָאָעִ֤ד בְּךָ֙ לֵאמֹ֔ר בְּי֣וֹם צֵאתְךָ֗ וְהָֽלַכְתָּ֙ אָ֣נֶה וָאָ֔נָה יָדֹ֥עַ תֵּדַ֖ע כִּ֣י מ֣וֹת תָּמ֑וּת וַתֹּ֧אמֶר אֵלַ֛י ט֥וֹב הַדָּבָ֖ר שָׁמָֽעְתִּי׃ 43 וּמַדּ֕וּעַ לֹ֣א שָׁמַ֔רְתָּ אֵ֖ת שְׁבֻעַ֣ת יְהוָ֑ה וְאֶת־הַמִּצְוָ֖ה אֲשֶׁר־צִוִּ֥יתִי עָלֶֽיךָ׃ 44 וַיֹּ֨אמֶר הַמֶּ֜לֶךְ אֶל־שִׁמְעִ֗י אַתָּ֤ה יָדַ֙עְתָּ֙ אֵ֣ת כָּל־הָרָעָ֗ה אֲשֶׁ֤ר יָדַע֙ לְבָ֣בְךָ֔ אֲשֶׁ֥ר עָשִׂ֖יתָ לְדָוִ֣ד אָבִ֑י וְהֵשִׁ֧יב יְהוָ֛ה אֶת־רָעָתְךָ֖ בְּרֹאשֶֽׁךָ׃ 45 וְהַמֶּ֥לֶךְ שְׁלֹמֹ֖ה בָּר֑וּךְ וְכִסֵּ֣א דָוִ֗ד יִהְיֶ֥ה נָכ֛וֹן לִפְנֵ֥י יְהוָ֖ה עַד־עוֹלָֽם׃ 46 וַיְצַ֣ו הַמֶּ֗לֶךְ אֶת־בְּנָיָ֙הוּ֙ בֶּן־יְה֣וֹיָדָ֔ע וַיֵּצֵ֕א וַיִּפְגַּע־בּ֖וֹ וַיָּמֹ֑ת וְהַמַּמְלָכָ֥ה נָכ֖וֹנָה בְּיַד־שְׁלֹמֹֽה׃