Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און אַחאבֿ האָט דערצײלט אִזֶבֿלען אַלץ װאָס אֵלִיָהו האָט געטאָן, און אַלץ דינג װי אַזױ ער האָט געהרגעט אַלע נבֿיאים מיטן שװערד. 2 האָט  אִזֶבֿל געשיקט אַ שָלִיח צו אֵלִיָהון, אַזױ צו זאָגן: זאָלן די געטער טאָן אַזױ און נאָך מער, אױב איך װעל מאָרגן אין דער צײַט ניט מאַכן דײַן לעבן אַזױ װי דאָס לעבן פֿון אײנעם פֿון זײ! 3 און װי ער האָט דאָס געזען, אַזױ איז ער אױפֿגעשטאַנען און איז אַװעק אום זײַן לעבן, און איז געקומען קײן באֵר-שֶבֿע װאָס געהערט צו יהוּדה, און ער האָט דאָרטן איבערגעלאָזט זײַן יונג. 4 און ער אַלײן איז געגאַנגען אין מדבר אַ טאָג װעגס, און איז געקומען און האָט זיך געזעצט אונטער אַ בעזעמבײמל, און ער האָט געבעטן אױף זיך דעם טױט, און האָט געזאָגט: גענוג! אַצונד, גאָט, נעם צו מײַן זעל, װאָרום, איך בין ניט בעסער פֿון מײַנע עלטערן. 5 און ער האָט זיך געלײגט און איז אײַנגעשלאָפֿן אונטער אַ בעזעמבײמל.  ערשט אַ מלאך רירט אים אָן, און זאָגט צו אים: שטײ אױף, עס. 6 האָט ער זיך אומגעקוקט, ערשט אים צוקאָפּנס איז אַ קוכן געבאַקט אױף אָנגעברענטע שטײנער,  און אַ קרוג װאַסער. האָט ער געגעסן און געטרונקען, און האָט זיך װידער געלײגט. 7 און דער מלאך פֿון גאָט איז געקומען אַ צװײט מאָל, און האָט אים אָנגערירט, און געזאָגט: שטײ אױף, עס, װאָרום דער װעג איז צו װײַט פֿאַר דיר. 8 איז ער אױפֿגעשטאַנען, און האָט געגעסן און געטרונקען, און איז געגאַנגען מיט דעם כּוח פֿון דעם דאָזיקן עסן פֿערציק טעג און פֿערציק נעכט,  ביז דעם באַרג פֿון גאָט, חורבֿ. 9 און ער איז דאָרטן אַרײַנגעגאַנגען אין דער הײל, און האָט דאָרטן גענעכטיקט. ערשט דאָס װאָרט פֿון גאָט איז צו אים, און ער האָט צו אים געזאָגט: װאָס טוסטו דאָ, אֵלִיָהו? 10 האָט ער געזאָגט: אָננעמען האָב איך זיך אָנגענומעןפֿון װעגן יהוה דעם גאָט פֿון צבֿאות; װײַל פֿאַרלאָזן דײַן בונד האָבן די קינדער פֿון ישׂראל, דײַנע מזבחות האָבן זײ צעשטערט, און דײַנע נבֿיאים האָבן זײ געהרגעט מיטן שװערד; און איך אַלײן בין איבערגעבליבן, און זײ זוכן מײַן לעבן צו נעמען. 11 האָט ער געזאָגט: גײ אַרױס, און זאָלסט זיך שטעלן אױפֿן באַרג פֿאַר גאָט. ערשט גאָט גײט פֿאַרבײַ, און אַ גרױסער און שטאַרקער שטורעם רײַסט בערג און ברעכט פֿעלדזן פֿאַר גאָט – ניט אין שטורעם איז געװען גאָט; און נאָך דעם שטורעם אַן ערדציטערניש – ניט אין דער ערדציטערניש איז געװען גאָט; 12 און נאָך דער ערדציטערניש אַ פֿײַער – ניט אין פֿײַער איז געװען גאָט; און נאָך דעם פֿײַער אַ קָול פֿון אַ דינער שטילקײט.  13 און עס איז געװען, װי אֵלִיָהו האָט דאָס דערהערט, אַזױ האָט ער אײַנגעװיקלט זײַן פּנים אין זײַן מאַנטל, און ער איז אַרױגעגאַנגען, און האָט זיך געשטעלט אין אײַנגאַנג פֿון דער הײל. ערשט אַ קָול איז געקומען צו אים, און האָט געזאָגט: װאָס טוסטו דאָ, אֵלִיָהו? 14 האָט ער געזאָגט: אָננעמען האָב איך זיך אָנגענומעןפֿון װעגן יהוה דעם גאָט פֿון צבֿאות; װײַל פֿאַרלאָזן דײַן בונד האָבן די קינדער פֿון ישׂראל, דײַנע מזבחות האָבן זײ צעשטערט, און דײַנע נבֿיאים האָבן זײ געהרגעט מיטן שװערד; און איך אַלײן בין איבערגעבליבן, און זײ זוכן מײַן לעבן צו נעמען. 15 האָט גאָט צו אים געזאָגט: קער זיך אום אױף דײַן װעג צום מדבר פֿון דמשׂק, און זאָלסט קומען און זאַלבן חַזָאֵלן פֿאַר אַ מלך איבער ארם. 16 און יֵהוּא דעם זון פֿון נִמשין זאָלסטו זאַלבן פֿאַר אַ מלך איבער ישׂראל, און אֶלישע דעם זון פֿון שָפֿטן, פֿון אָבֿל-מחולה, זאָלסטו זאַלבן פֿאַר אַ נבֿיא אױף דײַן אָרט. 17 און עס װעט זײַן,  דעם װאָס װערט אַנטרונען פֿון חַזָאֵלס שװערד, װעט טײטן אֶלישע. 18 אָבער איך װעל איבערלאָזן אין ישׂראל זיבן טױזנט – אַלע קני װאָס האָבן ניט געקניט צו בַעַל, און יעטװעדער מױל װאָס האָט אים ניט געקושט. 19 איז ער אַװעקגעגאַנגען פֿון דאָרטן, און האָט געטראָפֿן אֶלישע דעם זון פֿון שָפֿטן װי ער אַקערט מיט צװעלף געשפּאַנען פֿאַר אים, און ער בײַם צװעלפֿטן. איז אֵלִיָהו אַריבערגעגאַנגען צו אים, און האָט אַרױפֿגעװאָרפֿן זײַן מאַנטל אױף אים. 20 האָט ער איבערגעלאָזן די רינדער, און איז געלאָפֿן נאָך אֵלִיָהון, און האָט געזאָגט: לאָמיך, איך בעט דיך, קושן מײַן פֿאָטער און מײַן מוטער, און איך װעל גײן נאָך דיר. האָט ער צו אים געזאָגט: גײ, קער זיך אום, װאָרום װאָס האָב איך דיר געטאָן? 21 האָט ער זיך אומגעקערט פֿון הינטער אים, און ער האָט גענומען דאָס געשפּאַן רינדער, און האָט עס געשאָכטן, און מיט די שפּאַנצײַג פֿון די רינדער האָט ער אָפּגעקאָכט זײער פֿלײש; און ער האָט געגעבן די מענטשן, און זײ האָבן געגעסן. און ער איז אױפֿגעשטאַנען, און ער איז געגאַנגען נאָך אֵלִיָהון, און האָט אים באַדינט. 
עברית
1 וַיַּגֵּ֤ד אַחְאָב֙ לְאִיזֶ֔בֶל אֵ֛ת כָּל־אֲשֶׁ֥ר עָשָׂ֖ה אֵלִיָּ֑הוּ וְאֵ֨ת כָּל־אֲשֶׁ֥ר הָרַ֛ג אֶת־כָּל־הַנְּבִיאִ֖ים בֶּחָֽרֶב׃ 2 וַתִּשְׁלַ֤ח אִיזֶ֙בֶל֙ מַלְאָ֔ךְ אֶל־אֵלִיָּ֖הוּ לֵאמֹ֑ר כֹּֽה־יַעֲשׂ֤וּן אֱלֹהִים֙ וְכֹ֣ה יוֹסִפ֔וּן כִּֽי־כָעֵ֤ת מָחָר֙ אָשִׂ֣ים אֶֽת־נַפְשְׁךָ֔ כְּנֶ֖פֶשׁ אַחַ֥ד מֵהֶֽם׃ 3 וַיַּ֗רְא וַיָּ֙קָם֙ וַיֵּ֣לֶךְ אֶל־נַפְשׁ֔וֹ וַיָּבֹ֕א בְּאֵ֥ר שֶׁ֖בַע אֲשֶׁ֣ר לִֽיהוּדָ֑ה וַיַּנַּ֥ח אֶֽת־נַעֲר֖וֹ שָֽׁם׃ 4 וְהֽוּא־הָלַ֤ךְ בַּמִּדְבָּר֙ דֶּ֣רֶךְ י֔וֹם וַיָּבֹ֕א וַיֵּ֕שֶׁב תַּ֖חַת רֹ֣תֶם אחת וַיִּשְׁאַ֤ל אֶת־נַפְשׁוֹ֙ לָמ֔וּת וַיֹּ֣אמֶר רַ֗ב עַתָּ֤ה יְהוָה֙ קַ֣ח נַפְשִׁ֔י כִּֽי־לֹא־ט֥וֹב אָנֹכִ֖י מֵאֲבֹתָֽי׃ 5 וַיִּשְׁכַּב֙ וַיִּישַׁ֔ן תַּ֖חַת רֹ֣תֶם אֶחָ֑ד וְהִנֵּֽה־זֶ֤ה מַלְאָךְ֙ נֹגֵ֣עַ בּ֔וֹ וַיֹּ֥אמֶר ל֖וֹ ק֥וּם אֱכֽוֹל׃ 6 וַיַּבֵּ֕ט וְהִנֵּ֧ה מְרַאֲשֹׁתָ֛יו עֻגַ֥ת רְצָפִ֖ים וְצַפַּ֣חַת מָ֑יִם וַיֹּ֣אכַל וַיֵּ֔שְׁתְּ וַיָּ֖שָׁב וַיִּשְׁכָּֽב׃ 7 וַיָּשָׁב֩ מַלְאַ֨ךְ יְהוָ֤ה שֵׁנִית֙ וַיִּגַּע־בּ֔וֹ וַיֹּ֖אמֶר ק֣וּם אֱכֹ֑ל כִּ֛י רַ֥ב מִמְּךָ֖ הַדָּֽרֶךְ׃ 8 וַיָּ֖קָם וַיֹּ֣אכַל וַיִּשְׁתֶּ֑ה וַיֵּ֜לֶךְ בְּכֹ֣חַ הָאֲכִילָ֣ה הַהִ֗יא אַרְבָּעִ֥ים יוֹם֙ וְאַרְבָּעִ֣ים לַ֔יְלָה עַ֛ד הַ֥ר הָאֱלֹהִ֖ים חֹרֵֽב׃ 9 וַיָּבֹא־שָׁ֥ם אֶל־הַמְּעָרָ֖ה וַיָּ֣לֶן שָׁ֑ם וְהִנֵּ֤ה דְבַר־יְהוָה֙ אֵלָ֔יו וַיֹּ֣אמֶר ל֔וֹ מַה־לְּךָ֥ פֹ֖ה אֵלִיָּֽהוּ׃ 10 וַיֹּאמֶר֩ קַנֹּ֨א קִנֵּ֜אתִי לַיהוָ֣ה אֱלֹהֵ֣י צְבָא֗וֹת כִּֽי־עָזְב֤וּ בְרִֽיתְךָ֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל אֶת־מִזְבְּחֹתֶ֣יךָ הָרָ֔סוּ וְאֶת־נְבִיאֶ֖יךָ הָרְג֣וּ בֶחָ֑רֶב וֽ͏ָאִוָּתֵ֤ר אֲנִי֙ לְבַדִּ֔י וַיְבַקְשׁ֥וּ אֶת־נַפְשִׁ֖י לְקַחְתָּֽהּ׃ 11 וַיֹּ֗אמֶר צֵ֣א וְעָמַדְתָּ֣ בָהָר֮ לִפְנֵ֣י יְהוָה֒ וְהִנֵּ֧ה יְהוָ֣ה עֹבֵ֗ר וְר֣וּחַ גְּדוֹלָ֡ה וְחָזָ֞ק מְפָרֵק֩ הָרִ֨ים וּמְשַׁבֵּ֤ר סְלָעִים֙ לִפְנֵ֣י יְהוָ֔ה לֹ֥א בָר֖וּחַ יְהוָ֑ה וְאַחַ֤ר הָר֨וּחַ רַ֔עַשׁ לֹ֥א בָרַ֖עַשׁ יְהוָֽה׃ 12 וְאַחַ֤ר הָרַ֙עַשׁ֙ אֵ֔שׁ לֹ֥א בָאֵ֖שׁ יְהוָ֑ה וְאַחַ֣ר הָאֵ֔שׁ ק֖וֹל דְּמָמָ֥ה דַקָּֽה׃ 13 וַיְהִ֣י כִּשְׁמֹ֣עַ אֵלִיָּ֗הוּ וַיָּ֤לֶט פָּנָיו֙ בְּאַדַּרְתּ֔וֹ וַיֵּצֵ֕א וַֽיַּעֲמֹ֖ד פֶּ֣תַח הַמְּעָרָ֑ה וְהִנֵּ֤ה אֵלָיו֙ ק֔וֹל וַיֹּ֕אמֶר מַה־לְּךָ֥ פֹ֖ה אֵלִיָּֽהוּ׃ 14 וַיֹּאמֶר֩ קַנֹּ֨א קִנֵּ֜אתִי לַיהוָ֣ה אֱלֹהֵ֣י צְבָא֗וֹת כִּֽי־עָזְב֤וּ בְרִֽיתְךָ֙ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל אֶת־מִזְבְּחֹתֶ֣יךָ הָרָ֔סוּ וְאֶת־נְבִיאֶ֖יךָ הָרְג֣וּ בֶחָ֑רֶב וָאִוָּתֵ֤ר אֲנִי֙ לְבַדִּ֔י וַיְבַקְשׁ֥וּ אֶת־נַפְשִׁ֖י לְקַחְתָּֽהּ׃   ס 15 וַיֹּ֤אמֶר יְהוָה֙ אֵלָ֔יו לֵ֛ךְ שׁ֥וּב לְדַרְכְּךָ֖ מִדְבַּ֣רָה דַמָּ֑שֶׂק וּבָ֗אתָ וּמָשַׁחְתָּ֧ אֶת־חֲזָאֵ֛ל לְמֶ֖לֶךְ עַל־אֲרָֽם׃ 16 וְאֵת֙ יֵה֣וּא בֶן־נִמְשִׁ֔י תִּמְשַׁ֥ח לְמֶ֖לֶךְ עַל־יִשְׂרָאֵ֑ל וְאֶת־אֱלִישָׁ֤ע בֶּן־שָׁפָט֙ מֵאָבֵ֣ל מְחוֹלָ֔ה תִּמְשַׁ֥ח לְנָבִ֖יא תַּחְתֶּֽיךָ׃ 17 וְהָיָ֗ה הַנִּמְלָ֛ט מֵחֶ֥רֶב חֲזָאֵ֖ל יָמִ֣ית יֵה֑וּא וְהַנִּמְלָ֛ט מֵחֶ֥רֶב יֵה֖וּא יָמִ֥ית אֱלִישָֽׁע׃ 18 וְהִשְׁאַרְתִּ֥י בְיִשְׂרָאֵ֖ל שִׁבְעַ֣ת אֲלָפִ֑ים כָּל־הַבִּרְכַּ֗יִם אֲשֶׁ֤ר לֹֽא־כָֽרְעוּ֙ לַבַּ֔עַל וְכָ֨ל־הַפֶּ֔ה אֲשֶׁ֥ר לֹֽא־נָשַׁ֖ק לֽוֹ׃ 19 וַיֵּ֣לֶךְ מִ֠שָּׁם וַיִּמְצָ֞א אֶת־אֱלִישָׁ֤ע בֶּן־שָׁפָט֙ וְה֣וּא חֹרֵ֔שׁ שְׁנֵים־עָשָׂ֤ר צְמָדִים֙ לְפָנָ֔יו וְה֖וּא בִּשְׁנֵ֣ים הֶעָשָׂ֑ר וַיַּעֲבֹ֤ר אֵלִיָּ֙הוּ֙ אֵלָ֔יו וַיַּשְׁלֵ֥ךְ אַדַּרְתּ֖וֹ אֵלָֽיו׃ 20 וַיַּעֲזֹ֣ב אֶת־הַבָּקָ֗ר וַיָּ֙רָץ֙ אַחֲרֵ֣י אֽ͏ֵלִיָּ֔הוּ וַיֹּ֗אמֶר אֶשְּׁקָה־נָּא֙ לְאָבִ֣י וּלְאִמִּ֔י וְאֵלְכָ֖ה אַחֲרֶ֑יךָ וַיֹּ֤אמֶר לוֹ֙ לֵ֣ךְ שׁ֔וּב כִּ֥י מֶה־עָשִׂ֖יתִי לָֽךְ׃ 21 וַיָּ֨שָׁב מֵאַחֲרָ֜יו וַיִּקַּ֣ח אֶת־צֶ֧מֶד הַבָּקָ֣ר וַיִּזְבָּחֵ֗הוּ וּבִכְלִ֤י הַבָּקָר֙ בִּשְּׁלָ֣ם הַבָּשָׂ֔ר וַיִּתֵּ֥ן לָעָ֖ם וַיֹּאכֵ֑לוּ וַיָּ֗קָם וַיֵּ֛לֶךְ אַחֲרֵ֥י אֵלִיָּ֖הוּ וַיְשָׁרְתֵֽהוּ׃   פ