Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און אֵלִיָהו דער תִּשבי, פֿון די װאָס האָבן זיך באַזעצט אין גלעד, האָט געזאָגט צו אַחאבֿן: אַזױ װי עס לעבט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל װאָס איך שטײ פֿאַר אים, אױב אין די דאָזיקע יאָרן װעט זײַן טױ און רעגן, סײַדן לױט מײַן װאָרט! 2 און דאָס װאָרט פֿון גאָט איז געװען צו אים, אַזױ צו זאָגן: 3 גײ פֿון דאַנען, און זאָלסט זיך פֿאַרקערן קײן מזרח, און זיך באַהאַלטן בײַ דעם באַך כּרית װאָס פֿאַרן ירדן. 4 און עס װעט זײַן: פֿון דעם באַך װעסטו טרינקען, און די ראָבן האָב איך באַפֿױלן דיך דאָרטן צו שפּײַזן. 5 איז ער געגאַנגען און האָט געטאָן אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון גאָט; און ער איז אַװעק און האָט זיך געזעצט בײַם באַך כּרית װאָס פֿאַרן ירדן. 6 און די ראָבן פֿלעגן אים ברענגען ברױט און פֿלײש אין דער פֿרי, און ברױט און פֿלײש אין אָװנט; און פֿון באַך פֿלעגט ער טרינקען. 7 און עס איז געװען נאָך אַ פֿאַרלױף פֿון טעג, איז דער באַך אױסגעטריקנט געװאָרן, װײַל עס איז ניט געװען קײן רעגן אין לאַנד. 8 איז דאָס װאָרט פֿון גאָט געװען צו אים, אַזױ צו זאָגן: 9 שטײ אױף, גײ קײן צָרפֿת װאָס געהערט צו צידון, און זאָלסט דאָרטן זיצן; זע, איך האָב דאָרטן באַפֿױלן אַ פֿרױ אַן אלמנה דיך צו שפּײַזן. 10 איז ער אױפֿגעשטאַנען און איז געגאַנגען קײן צָרפֿת. און װי ער איז געקומען אין אײַנגאַנג פֿון שטאָט, ערשט אַ פֿרױ אַן אלמנה קלײַבט דאָרטן האָלץ. האָט ער גערופֿן צו איר און האָט געזאָגט: ברענג מיר, איך בעט דיך, אַ ביסל װאַסער אין אַ כּלי, כּדי איך זאָל טרינקען. 11 און װי זי איז געגאַנגען ברענגען, אַזױ האָט ער זי נאָכגערופֿן און געזאָגט: ברענג מיר, איך בעט דיך, אַ שטיקל ברױט אין דײַן האַנט. 12 האָט זי געזאָגט: אַזױ װי עס לעבט יהוה דײַן גאָט, אױב איך האָב אַ קוכן, נאָר בלױז אַ האַנטפֿול מעל אין טאָפּ, און אַ ביסל אײל אין קרוג! און אָט קלײַב איך צונױף אַ פּאָר העלצלעך, און איך װעל גײן און װעל עס מאַכן פֿאַר מיר און מײַן זון, און מיר װעלן עס אױפֿעסן; דערנאָך װעלן מיר שטאַרבן. 13 האָט אֵלִיָהו צו איר געזאָגט: זאָלסט ניט מורא האָבן; גײ טו אַזױ װי דײַן װאָרט, נאָר מאַך מיר דערפֿון אַ קלײנעם קוכן צוערשט, און ברענג מיר אַרױס; און פֿאַר דיר און פֿאַר דײַן זון װעסטו מאַכן צולעצט. 14 װאָרום אַזױ האָט געזאָגט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל: דער טאָפּ מעל װעט ניט אױסגײן, און דער קרוג אײל װעט ניט געמינערט װערן, ביז דעם טאָג װאָס גאָט גיט רעגן אױפֿן געזיכט פֿון דער ערד. 15 איז זי געגאַנגען און האָט געטאָן אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון אֵלִיָהון, און זי און ער און איר הױזגעזינט האָבן געהאַט צו עסן פֿיל טעג. 16 דער טאָפּ מעל איז ניט אױסגעגאַנגען, און דער קרוג אײל איז ניט געמינערט געװאָרן, אַזױ װי דאָס װאָרט פֿון גאָט װאָס ער האָט גערעדט דורך אֵלִיָהון.
17 און עס איז געװען נאָך די דאָזיקע געשעענישן, איז קראַנק געװאָרן דער זון פֿון דער פֿרױ, דער בעל-הביתטע פֿון הױז, און זײַן קראַנקשאַפֿט איז געװען זײער שטאַרק, ביז אין אים איז מער אַן אָטעם ניט געבליבן. 18 האָט זי געזאָגט צו אֵלִיָהון: װאָס האָסטו צו מיר דו געטלעכער מאַן? ביסטו געקומען צו מיר צו דערמאָנען מײַנע זינד, און צו טײטן מײַן זון? 19 האָט ער צו איר געזאָגט: גיב מיר דײַן זון. און ער האָט אים גענומען פֿון איר בוזעם, און האָט אים אַרױפֿגעטראָגן אין דער אױבערשטוב װאָס ער האָט דאָרטן געװױנט, און האָט אים אַװעקגעלײגט אױף זײַן בעט. 20 און ער האָט גערופֿן צו גאָט און האָט געזאָגט: יהוה מײַן גאָט, צי אױך דער אלמנה װאָס איך האַלט זיך אױף בײַ איר, האָסטו בײז געטאָן, צו טײטן איר זון? 21 און ער האָט זיך אױסגעצױגן איבער דעם קינד דרײַ מאָל, און האָט גערופֿן צו גאָט און האָט געזאָגט: יהוה מײַן גאָט, זאָל, איך בעט דיך, די זעל פֿון דעם דאָזיקן קינד אומקערן אין אים. 22 און גאָט האָט צוגעהערט צו דעם קָול פֿון אֵלִיָהון, און די זעל פֿון דעם קינד האָט זיך אומגעקערט אין אים, און ער האָט אױפֿגעלעבט. 23 און אֵלִיָהו האָט גענומען דאָס קינד, און האָט עס אַראָפּגעטראָגן פֿון דער אױבערשטוב אין הױז, און האָט עס געגעבן צו זײַן מוטער; און אֵלִיָהו האָט געזאָגט: זע, דײַן זון לעבט. 24 האָט די פֿרױ געזאָגט צו אֵלִיָהון: אַצונד אָט װײס איך אַז דו ביסט אַ געטלעכער מאַן, און דאָס װאָרט פֿון גאָט אין דײַן מױל איז אמת.
עברית
1 וַיֹּאמֶר֩ אֵלִיָּ֨הוּ הַתִּשְׁבִּ֜י מִתֹּשָׁבֵ֣י גִלְעָד֮ אֶל־אַחְאָב֒ חַי־יְהוָ֞ה אֱלֹהֵ֤י יִשְׂרָאֵל֙ אֲשֶׁ֣ר עָמַ֣דְתִּי לְפָנָ֔יו אִם־יִהְיֶ֛ה הַשָּׁנִ֥ים הָאֵ֖לֶּה טַ֣ל וּמָטָ֑ר כִּ֖י אִם־לְפִ֥י דְבָרִֽי׃   ס 2 וַיְהִ֥י דְבַר־יְהוָ֖ה אֵלָ֥יו לֵאמֹֽר׃ 3 לֵ֣ךְ מִזֶּ֔ה וּפָנִ֥יתָ לְּךָ֖ קֵ֑דְמָה וְנִסְתַּרְתָּ֙ בְּנַ֣חַל כְּרִ֔ית אֲשֶׁ֖ר עַל־פְּנֵ֥י הַיַּרְדֵּֽן׃ 4 וְהָיָ֖ה מֵהַנַּ֣חַל תִּשְׁתֶּ֑ה וְאֶת־הָעֹרְבִ֣ים צִוִּ֔יתִי לְכַלְכֶּלְךָ֖ שָֽׁם׃ 5 וַיֵּ֥לֶךְ וַיַּ֖עַשׂ כִּדְבַ֣ר יְהוָ֑ה וַיֵּ֗לֶךְ וַיֵּ֙שֶׁב֙ בְּנַ֣חַל כְּרִ֔ית אֲשֶׁ֖ר עַל־פְּנֵ֥י הַיַּרְדֵּֽן׃ 6 וְהָעֹרְבִ֗ים מְבִיאִ֨ים ל֜וֹ לֶ֤חֶם וּבָשָׂר֙ בַּבֹּ֔קֶר וְלֶ֥חֶם וּבָשָׂ֖ר בָּעָ֑רֶב וּמִן־הַנַּ֖חַל יִשְׁתֶּֽה׃ 7 וַיְהִ֛י מִקֵּ֥ץ יָמִ֖ים וַיִּיבַ֣שׁ הַנָּ֑חַל כִּ֛י לֹֽא־הָיָ֥ה גֶ֖שֶׁם בָּאָֽרֶץ׃   ס 8 וַיְהִ֥י דְבַר־יְהוָ֖ה אֵלָ֥יו לֵאמֹֽר׃ 9 ק֣וּם לֵ֤ךְ צָרְפַ֙תָה֙ אֲשֶׁ֣ר לְצִיד֔וֹן וְיָשַׁבְתָּ֖ שָׁ֑ם הִנֵּ֨ה צִוִּ֥יתִי שָׁ֛ם אִשָּׁ֥ה אַלְמָנָ֖ה לְכַלְכְּלֶֽךָ׃ 10 וַיָּ֣קָם וַיֵּ֣לֶךְ צָרְפַ֗תָה וַיָּבֹא֙ אֶל־פֶּ֣תַח הָעִ֔יר וְהִנֵּֽה־שָׁ֛ם אִשָּׁ֥ה אַלְמָנָ֖ה מְקֹשֶׁ֣שֶׁת עֵצִ֑ים וַיִּקְרָ֤א אֵלֶ֙יהָ֙ וַיֹּאמַ֔ר קְחִי־נָ֨א לִ֧י מְעַט־מַ֛יִם בַּכְּלִ֖י וְאֶשְׁתֶּֽה׃ 11 וַתֵּ֖לֶךְ לָקַ֑חַת וַיִּקְרָ֤א אֵלֶ֙יהָ֙ וַיֹּאמַ֔ר לִֽקְחִי־נָ֥א לִ֛י פַּת־לֶ֖חֶם בְּיָדֵֽךְ׃ 12 וַתֹּ֗אמֶר חַי־יְהוָ֤ה אֱלֹהֶ֙יךָ֙ אִם־יֶשׁ־לִ֣י מָע֔וֹג כִּ֣י אִם־מְלֹ֤א כַף־קֶ֙מַח֙ בַּכַּ֔ד וּמְעַט־שֶׁ֖מֶן בַּצַּפָּ֑חַת וְהִנְנִ֨י מְקֹשֶׁ֜שֶׁת שְׁנַ֣יִם עֵצִ֗ים וּבָ֙אתִי֙ וַעֲשִׂיתִ֙יהוּ֙ לִ֣י וְלִבְנִ֔י וַאֲכַלְנֻ֖הוּ וָמָֽתְנוּ׃ 13 וַיֹּ֨אמֶר אֵלֶ֤יהָ אֵלִיָּ֙הוּ֙ אַל־תִּ֣ירְאִ֔י בֹּ֖אִי עֲשִׂ֣י כִדְבָרֵ֑ךְ אַ֣ךְ עֲשִׂי־לִ֣י מִ֠שָּׁם עֻגָ֨ה קְטַנָּ֤ה בָרִאשֹׁנָה֙ וְהוֹצֵ֣אתְ לִ֔י וְלָ֣ךְ וְלִבְנֵ֔ךְ תַּעֲשִׂ֖י בָּאַחֲרֹנָֽה׃   ס 14 כִּ֣י כֹה֩ אָמַ֨ר יְהוָ֜ה אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל כַּ֤ד הַקֶּ֙מַח֙ לֹ֣א תִכְלָ֔ה וְצַפַּ֥חַת הַשֶּׁ֖מֶן לֹ֣א תֶחְסָ֑ר עַ֠ד י֧וֹם תתן־יְהוָ֛ה גֶּ֖שֶׁם עַל־פְּנֵ֥י הָאֲדָמָֽה׃ 15 וַתֵּ֥לֶךְ וַתַּעֲשֶׂ֖ה כִּדְבַ֣ר אֵלִיָּ֑הוּ וַתֹּ֧אכַל הוא־והיא וּבֵיתָ֖הּ יָמִֽים׃ 16 כַּ֤ד הַקֶּ֙מַח֙ לֹ֣א כָלָ֔תָה וְצַפַּ֥חַת הַשֶּׁ֖מֶן לֹ֣א חָסֵ֑ר כִּדְבַ֣ר יְהוָ֔ה אֲשֶׁ֥ר דִּבֶּ֖ר בְּיַ֥ד אֵלִיָּֽהוּ׃   פ
17 וַיְהִ֗י אַחַר֙ הַדְּבָרִ֣ים הָאֵ֔לֶּה חָלָ֕ה בֶּן־הָאִשָּׁ֖ה בַּעֲלַ֣ת הַבָּ֑יִת וַיְהִ֤י חָלְיוֹ֙ חָזָ֣ק מְאֹ֔ד עַ֛ד אֲשֶׁ֥ר לֹא־נֽוֹתְרָה־בּ֖וֹ נְשָׁמָֽה׃ 18 וַתֹּ֙אמֶר֙ אֶל־אֵ֣לִיָּ֔הוּ מַה־לִּ֥י וָלָ֖ךְ אִ֣ישׁ הָאֱלֹהִ֑ים בָּ֧אתָ אֵלַ֛י לְהַזְכִּ֥יר אֶת־עֲוֺנִ֖י וּלְהָמִ֥ית אֶת־בְּנִֽי׃ 19 וַיֹּ֥אמֶר אֵלֶ֖יהָ תְּנִֽי־לִ֣י אֶת־בְּנֵ֑ךְ וַיִּקָּחֵ֣הוּ מֵחֵיקָ֗הּ וַֽיַּעֲלֵ֙הוּ֙ אֶל־הָעֲלִיָּ֗ה אֲשֶׁר־הוּא֙ יֹשֵׁ֣ב שָׁ֔ם וַיַּשְׁכִּבֵ֖הוּ עַל־מִטָּתֽוֹ׃ 20 וַיִּקְרָ֥א אֶל־יְהוָ֖ה וַיֹּאמַ֑ר יְהוָ֣ה אֱלֹהָ֔י הֲ֠גַם עַל־הָאַלְמָנָ֞ה אֲשֶׁר־אֲנִ֨י מִתְגּוֹרֵ֥ר עִמָּ֛הּ הֲרֵע֖וֹתָ לְהָמִ֥ית אֶת־בְּנָֽהּ׃ 21 וַיִּתְמֹדֵ֤ד עַל־הַיֶּ֙לֶד֙ שָׁלֹ֣שׁ פְּעָמִ֔ים וַיִּקְרָ֥א אֶל־יְהוָ֖ה וַיֹּאמַ֑ר יְהוָ֣ה אֱלֹהָ֔י תָּ֥שָׁב נָ֛א נֶֽפֶשׁ־הַיֶּ֥לֶד הַזֶּ֖ה עַל־קִרְבּֽוֹ׃ 22 וַיִּשְׁמַ֥ע יְהוָ֖ה בְּק֣וֹל אֵלִיָּ֑הוּ וַתָּ֧שָׁב נֶֽפֶשׁ־הַיֶּ֛לֶד עַל־קִרְבּ֖וֹ וַיֶּֽחִי׃ 23 וַיִּקַּ֨ח אֵלִיָּ֜הוּ אֶת־הַיֶּ֗לֶד וַיֹּרִדֵ֤הוּ מִן־הָעֲלִיָּה֙ הַבַּ֔יְתָה וַֽיִּתְּנֵ֖הוּ לְאִמּ֑וֹ וַיֹּ֙אמֶר֙ אֵ֣לִיָּ֔הוּ רְאִ֖י חַ֥י בְּנֵֽךְ׃ 24 וַתֹּ֤אמֶר הָֽאִשָּׁה֙ אֶל־אֵ֣לִיָּ֔הוּ עַתָּה֙ זֶ֣ה יָדַ֔עְתִּי כִּ֛י אִ֥ישׁ אֱלֹהִ֖ים אָ֑תָּה וּדְבַר־יְהוָ֥ה בְּפִ֖יךָ אֱמֶֽת׃   פ