Yiddish
Hebrew
אידיש
1 און עס איז געװען נאָך די דאָזיקע געשעענישן, האָט מען אָנגעזאָגט יוֹספֿן: זע, דײַן פֿאָטער איז קראַנק. האָט ער גענומען מיט זיך זײַנע צװײ זין, מנשהן און אפֿרימען. 2 און מע האָט געלאָזט װיסן יעקבן און געזאָגט: זע, דײַן זון יוֹסף קומט צו דיר; און ישׂראל האָט זיך געשטאַרקט, און האָט זיך געזעצט אױפֿן בעט. 3 און יעקב האָט געזאָגט צו יוֹספֿן: גאָט שַדַי האָט זיך באַװיזן צו מיר אין לוז, אין לאַנד כּנַעַן, און ער האָט מיך געבענטשט. 4 און ער האָט צו מיר געזאָגט: זע, איך װעל דיך פֿרוכפּערן און װעל דיך מערן, און איך װעל דיך מאַכן פֿאַר אַ געזעמל פֿעלקער; און איך װעל געבן דאָס דאָזיקע לאַנד צו דײַן זאָמען נאָך דיר פֿאַר אַן אײביקן אײגנטום. 5 און אַצונד, די צװײ זין װאָס זײַנען דיר געבאָרן געװאָרן אין לאַנד מִצרַיִם פֿאַר מײַן קומען צו דיר קײן מִצרַיִם, זײ זײַנען מײַנע: אפֿרים און מנשה זאָלן זײַן מײַנע אַזױ װי ראובן און שמעון. 6 אָבער דײַנע געבאָרענע װאָס דו האָסט געבאָרן נאָך זײ, זאָלן זײַן דײַנע; אױף דעם נאָמען פֿון זײערע ברידער זאָלן זײ גערופֿן װערן אין זײער נחלה. 7 . . . און איך, אַז איך בין געקומען פֿון פַּדַן, איז מיר געשטאָרבן רחל אין לאַנד כּנַעַן אױפֿן װעג, װען עס איז נאָך געװען אַ שטרעק לאַנד צו קומען קײן אֶפֿרָת; און איך האָב זי דאָרטן באַגראָבן אױפֿן װעג קײן אֶפֿרָת, דאָס איז בית-לֶחֶם. 8 און ישׂראל האָט געזען יוֹספֿס זין, און ער האָט געזאָגט: װער זײַנען די דאָזיקע? 9 האָט יוֹסף געזאָגט צו זײַן פֿאָטער: דאָס זײַנען מײַנע זין װאָס גאָט האָט מיר געשאָנקען דאָ הי. האָט ער געזאָגט: נעם זײ, איך בעט דיך, צו מיר, און איך װעל זײ בענטשן. 10 און די אױגן פֿון ישׂראלן זײַנען געװען טונקל פֿון זִקנה, ער האָט ניט געקענט זען. האָט ער זײ געמאַכט גענענען צו אים, און ער האָט זײ געקושט און זײ געהאַלדזט. 11 און ישׂראל האָט געזאָגט צו יוֹספֿן: איך האָב ניט געדאַכט דײַן פּנים צו זען, און אָט האָט מיך גאָט געלאָזט זען אױך דײַנע קינדער. 12 און יוֹסף האָט זײ אַרױסגעצױגן פֿון צװישן זײַנע קני, און האָט זיך געבוקט אױף זײַן פּנים צו דער ערד. 13 און יוֹסף האָט זײ בײדן גענומען, אפֿרימען אין זײַן רעכטער האַנט, צו דער לינקער האַנט פֿון ישׂראלן, און מנשהן אין זײַן לינקער האַנט, צו דער רעכטער האַנט פֿון ישׂראלן, און האָט זײ געמאַכט גענענען צו אים. 14 האָט ישׂראל אױסגעשטרעקט זײַן רעכטע האַנט, און אַרױפֿגעטאָן אױפֿן קאָפּ פֿון אפֿרימען, װאָס איז געװען דער ייִנגערער, און זײַן לינקע האַנט אױפֿן קאָפּ פֿון מנשהן; ער האָט בכּיװן איבערגעדרײט זײַנע הענט, װאָרום מנשה איז געװען דער בכָור. 15 און ער האָט געבענטשט יוֹספֿן, און האָט געזאָגט: דער גאָט װאָס מײַנע עלטערן אבֿרהם און יצחק זײַנען געגאַנגען פֿאַר אים, דער גאָט װאָס איז געװען מײַן פּאַסטוך פֿון זינט איך לעב ביז אױף הײַנטיקן טאָג, 16 דער מלאך װאָס האָט מיך אױסגעלײזט פֿון אַלעם בײזן, ער זאָל בענטשן די ייִנגלעך; און עס זאָל גערופֿן װערן אױף זײ מײַן נאָמען, און דער נאָמען פֿון מײַנע עלטערן אבֿרהם און יצחק; און זײ זאָלן זיך מערן לרָוב אױף דער ערד. 17 און יוֹסף האָט געזען, אַז זײַן פֿאָטער טוט אַרױף זײַן רעכטע האַנט אױפֿן קאָפּ פֿון אפֿרימען, און עס איז אױסגעקומען שלעכט אין זײַנע אױגן; האָט ער אונטערגעלענט זײַן פֿאָטערס האַנט, כּדי זי אַװעקצונעמען פֿון אפֿרימס קאָפּ אױף מנשהס קאָפּ. 18 און יוֹסף האָט געזאָגט צו זײַן פֿאָטער: ניט אַזױ, מײַן פֿאָטער, װאָרום דער איז דער בכָור; טו אַרױף דײַן רעכטע האַנט אױף זײַן קאָפּ. 19 אָבער זײַן פֿאָטער האָט ניט געװאָלט, און האָט געזאָגט: איך װײס, מײַן זון, איך װײס; ער אױך װעט װערן אַ פֿאָלק, און ער אױך װעט זײַן גרױס, אָבער זײַן ייִנגערער ברודער װעט זײַן גרעסער פֿון אים, און זײַן זאָמען װעט װערן אַ פולע פעלקער. 20 און ער האָט זײ געבענטשט אין יענעם טאָג, אַזױ צו זאָגן: מיט דיר זאָל זיך בענטשן ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: גאָט זאָל דיך מאַכן אַזױ װי אפֿרים און אַזױ װי מנשה. און ער האָט געשטעלט אפֿרימען פֿאַר מנשהן. 21 און ישׂראל האָט געזאָגט צו יוֹספֿן: זע, איך שטאַרב; אָבער גאָט װעט זײַן מיט אײַך, און ער װעט אײַך אומקערן צו דעם לאַנד פֿון אײַערע עלטערן. 22 און איך האָב דיר געגעבן אײן חלק איבער דײַנע ברידער, װאָס איך האָב אַװעקגענומען פֿון דער האַנט פֿון דעם אֶמוֹרי מיט מײַן שװערד און מיט מײַן בױגן.
עברית
1 וַיְהִ֗י אַחֲרֵי֙ הַדְּבָרִ֣ים הָאֵ֔לֶּה וַיֹּ֣אמֶר לְיוֹסֵ֔ף הִנֵּ֥ה אָבִ֖יךָ חֹלֶ֑ה וַיִּקַּ֞ח אֶת־שְׁנֵ֤י בָנָיו֙ עִמּ֔וֹ אֶת־מְנַשֶּׁ֖ה וְאֶת־אֶפְרָֽיִם׃ 2 וַיַּגֵּ֣ד לְיַעֲקֹ֔ב וַיֹּ֕אמֶר הִנֵּ֛ה בִּנְךָ֥ יוֹסֵ֖ף בָּ֣א אֵלֶ֑יךָ וַיִּתְחַזֵּק֙ יִשְׂרָאֵ֔ל וַיֵּ֖שֶׁב עַל־הַמִּטָּֽה׃ 3 וַיֹּ֤אמֶר יַעֲקֹב֙ אֶל־יוֹסֵ֔ף אֵ֥ל שַׁדַּ֛י נִרְאָֽה־אֵלַ֥י בְּל֖וּז בְּאֶ֣רֶץ כְּנָ֑עַן וַיְבָ֖רֶךְ אֹתִֽי׃ 4 וַיֹּ֣אמֶר אֵלַ֗י הִנְנִ֤י מַפְרְךָ֙ וְהִרְבִּיתִ֔ךָ וּנְתַתִּ֖יךָ לִקְהַ֣ל עַמִּ֑ים וְנָ֨תַתִּ֜י אֶת־הָאָ֧רֶץ הַזֹּ֛את לְזַרְעֲךָ֥ אַחֲרֶ֖יךָ אֲחֻזַּ֥ת עוֹלָֽם׃ 5 וְעַתָּ֡ה שְׁנֵֽי־בָנֶיךָ֩ הַנּוֹלָדִ֨ים לְךָ֜ בְּאֶ֣רֶץ מִצְרַ֗יִם עַד־בֹּאִ֥י אֵלֶ֛יךָ מִצְרַ֖יְמָה לִי־הֵ֑ם אֶפְרַ֙יִם֙ וּמְנַשֶּׁ֔ה כִּרְאוּבֵ֥ן וְשִׁמְע֖וֹן יִֽהְיוּ־לִֽי׃ 6 וּמוֹלַדְתְּךָ֛ אֲשֶׁר־הוֹלַ֥דְתָּ אַחֲרֵיהֶ֖ם לְךָ֣ יִהְי֑וּ עַ֣ל שֵׁ֧ם אֲחֵיהֶ֛ם יִקָּרְא֖וּ בְּנַחֲלָתָֽם׃ 7 וַאֲנִ֣י בְּבֹאִ֣י מִפַּדָּ֗ן מֵ֩תָה֩ עָלַ֨י רָחֵ֜ל בְּאֶ֤רֶץ כְּנַ֙עַן֙ בַּדֶּ֔רֶךְ בְּע֥וֹד כִּבְרַת־אֶ֖רֶץ לָבֹ֣א אֶפְרָ֑תָה וָאֶקְבְּרֶ֤הָ שָּׁם֙ בְּדֶ֣רֶךְ אֶפְרָ֔ת הִ֖וא בֵּ֥ית לָֽחֶם׃ 8 וַיַּ֥רְא יִשְׂרָאֵ֖ל אֶת־בְּנֵ֣י יוֹסֵ֑ף וַיֹּ֖אמֶר מִי־אֵֽלֶּה׃ 9 וַיֹּ֤אמֶר יוֹסֵף֙ אֶל־אָבִ֔יו בָּנַ֣י הֵ֔ם אֲשֶׁר־נָֽתַן־לִ֥י אֱלֹהִ֖ים בָּזֶ֑ה וַיֹּאמַ֕ר קָֽחֶם־נָ֥א אֵלַ֖י וַאֲבָרֲכֵֽם׃ 10 וְעֵינֵ֤י יִשְׂרָאֵל֙ כָּבְד֣וּ מִזֹּ֔קֶן לֹ֥א יוּכַ֖ל לִרְא֑וֹת וַיַּגֵּ֤שׁ אֹתָם֙ אֵלָ֔יו וַיִּשַּׁ֥ק לָהֶ֖ם וַיְחַבֵּ֥ק לָהֶֽם׃ 11 וַיֹּ֤אמֶר יִשְׂרָאֵל֙ אֶל־יוֹסֵ֔ף רְאֹ֥ה פָנֶ֖יךָ לֹ֣א פִלָּ֑לְתִּי וְהִנֵּ֨ה הֶרְאָ֥ה אֹתִ֛י אֱלֹהִ֖ים גַּ֥ם אֶת־זַרְעֶֽךָ׃ 12 וַיּוֹצֵ֥א יוֹסֵ֛ף אֹתָ֖ם מֵעִ֣ם בִּרְכָּ֑יו וַיִּשְׁתַּ֥חוּ לְאַפָּ֖יו אָֽרְצָה׃ 13 וַיִּקַּ֣ח יוֹסֵף֮ אֶת־שְׁנֵיהֶם֒ אֶת־אֶפְרַ֤יִם בִּֽימִינוֹ֙ מִשְּׂמֹ֣אל יִשְׂרָאֵ֔ל וְאֶת־מְנַשֶּׁ֥ה בִשְׂמֹאל֖וֹ מִימִ֣ין יִשְׂרָאֵ֑ל וַיַּגֵּ֖שׁ אֵלָֽיו׃ 14 וַיִּשְׁלַח֩ יִשְׂרָאֵ֨ל אֶת־יְמִינ֜וֹ וַיָּ֨שֶׁת עַל־רֹ֤אשׁ אֶפְרַ֙יִם֙ וְה֣וּא הַצָּעִ֔יר וְאֶת־שְׂמֹאל֖וֹ עַל־רֹ֣אשׁ מְנַשֶּׁ֑ה שִׂכֵּל֙ אֶת־יָדָ֔יו כִּ֥י מְנַשֶּׁ֖ה הַבְּכֽוֹר׃ 15 וַיְבָ֥רֶךְ אֶת־יוֹסֵ֖ף וַיֹּאמַ֑ר הָֽאֱלֹהִ֡ים אֲשֶׁר֩ הִתְהַלְּכ֨וּ אֲבֹתַ֤י לְפָנָיו֙ אַבְרָהָ֣ם וְיִצְחָ֔ק הָֽאֱלֹהִים֙ הָרֹעֶ֣ה אֹתִ֔י מֵעוֹדִ֖י עַד־הַיּ֥וֹם הַזֶּֽה׃ 16 הַמַּלְאָךְ֩ הַגֹּאֵ֨ל אֹתִ֜י מִכָּל־רָ֗ע יְבָרֵךְ֮ אֶת־הַנְּעָרִים֒ וְיִקָּרֵ֤א בָהֶם֙ שְׁמִ֔י וְשֵׁ֥ם אֲבֹתַ֖י אַבְרָהָ֣ם וְיִצְחָ֑ק וְיִדְגּ֥וּ לָרֹ֖ב בְּקֶ֥רֶב הָאָֽרֶץ׃ 17 וַיַּ֣רְא יוֹסֵ֗ף כִּי־יָשִׁ֨ית אָבִ֧יו יַד־יְמִינ֛וֹ עַל־רֹ֥אשׁ אֶפְרַ֖יִם וַיֵּ֣רַע בְּעֵינָ֑יו וַיִּתְמֹ֣ךְ יַד־אָבִ֗יו לְהָסִ֥יר אֹתָ֛הּ מֵעַ֥ל רֹאשׁ־אֶפְרַ֖יִם עַל־רֹ֥אשׁ מְנַשֶּֽׁה׃ 18 וַיֹּ֧אמֶר יוֹסֵ֛ף אֶל־אָבִ֖יו לֹא־כֵ֣ן אָבִ֑י כִּי־זֶ֣ה הַבְּכֹ֔ר שִׂ֥ים יְמִינְךָ֖ עַל־רֹאשֽׁוֹ׃ 19 וַיְמָאֵ֣ן אָבִ֗יו וַיֹּ֙אמֶר֙ יָדַ֤עְתִּֽי בְנִי֙ יָדַ֔עְתִּי גַּם־ה֥וּא יִֽהְיֶה־לְּעָ֖ם וְגַם־ה֣וּא יִגְדָּ֑ל וְאוּלָ֗ם אָחִ֤יו הַקָּטֹן֙ יִגְדַּ֣ל מִמֶּ֔נּוּ וְזַרְע֖וֹ יִהְיֶ֥ה מְלֹֽא־הַגּוֹיִֽם׃ 20 וַיְבָ֨רֲכֵ֜ם בַּיּ֣וֹם הַהוּא֮ לֵאמוֹר֒ בְּךָ֗ יְבָרֵ֤ךְ יִשְׂרָאֵל֙ לֵאמֹ֔ר יְשִֽׂמְךָ֣ אֱלֹהִ֔ים כְּאֶפְרַ֖יִם וְכִמְנַשֶּׁ֑ה וַיָּ֥שֶׂם אֶת־אֶפְרַ֖יִם לִפְנֵ֥י מְנַשֶּֽׁה׃ 21 וַיֹּ֤אמֶר יִשְׂרָאֵל֙ אֶל־יוֹסֵ֔ף הִנֵּ֥ה אָנֹכִ֖י מֵ֑ת וְהָיָ֤ה אֱלֹהִים֙ עִמָּכֶ֔ם וְהֵשִׁ֣יב אֶתְכֶ֔ם אֶל־אֶ֖רֶץ אֲבֹתֵיכֶֽם׃ 22 וַאֲנִ֞י נָתַ֧תִּֽי לְךָ֛ שְׁכֶ֥ם אַחַ֖ד עַל־אַחֶ֑יךָ אֲשֶׁ֤ר לָקַ֙חְתִּי֙ מִיַּ֣ד הָֽאֱמֹרִ֔י בְּחַרְבִּ֖י וּבְקַשְׁתִּֽי׃   פ