Yiddish
Hebrew
Yiddish
1 און עס איז געװען, אַז דער מלך האָט זיך באַזעצט אין זײַן הױז, און גאָט האָט אים באַרוט רונד אַרום פֿון אַלע זײַן פֿײַנט, 2 האָט דער מלך געזאָגט צו נתן דעם נבֿיא: זע נאָר, איך װױן אין אַ הױז פֿון צעדערן, און דער אָרון פֿון גאָט װױנט אין פֿאָרהאַנגען. 3 האָט נתן געזאָגט צום מלך: אַלץ װאָס אין דײַן האַרצן גײ טו, װאָרום גאָט איז מיט דיר. 4 און עס איז געװען, אין יענער נאַכט, איז דאָס װאָרט פֿון גאָט געװען צו נתנען, אַזױ צו זאָגן: 5 גײ און זאָלסט זאָגן צו מײַן קנעכט, צו דָוִדן: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: װילסט דו דען מיר בױען אַ הױז צום װױנען פֿאַר מיר? 6 אַז איך האָב ניט געװױנט אין אַ הױז פֿון דעם טאָג װאָס איך האָב אױפֿגעבראַכט די קינדער פֿון ישׂראל פֿון מצרַיִם און ביז אױף הײַנטיקן טאָג, נײַערט איך פֿלעג אומגײן אין אַ געצעלט און אין אַ מִשכּן. 7 אומעטום װוּ איך בין אומגעגאַנגען צװישן אַלע קינדער פֿון ישׂראל, צי האָב איך אַ װאָרט גערעדט מיט אײנעם פֿון די שבֿטים פֿון ישׂראל, װאָס איך האָב באַפֿױלן צו פֿיטערן מײַן פֿאָלק ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: פֿאַר װאָס האָט איר מיר ניט געבױט אַ הױז פֿון צעדערן? 8 און אַצונד, זאָלסטו אַזױ זאָגן צו מײַן קנעכט, צו דָוִדן: אַזױ האָט געזאָגט גאָט פֿון צבֿאות: איך האָב דיך גענומען פֿון דעם פֿיטערפּלאַץ, פֿון הינטער די שאָף, צו זײַן אַ פֿירשט איבער מײַן פֿאָלק, איבער ישׂראל. 9 און איך בין געװען מיט דיר אומעטום װוּ דו ביסט געגאַנגען, און איך האָב פֿאַרשניטן אַלע דײַנע פֿײַנט פֿון פֿאַר דיר; און איך װעל דיר מאַכן אַ גרױסן נאָמען, אַזױ װי דער נאָמען פֿון די גרעסטע װאָס אױף דער ערד. 10 און איך װעל מאַכן אַן אָרט פֿאַר מײַן פֿאָלק, פֿאַר ישׂראל, און װעל אים אײַנפֿלאַנצן, ער זאָל רוען אױף זײַן אָרט, און מער ניט ציטערן; און פֿאַרברעכער זאָלן אים מער ניט פּײַניקן אַזױ װי צוערשט, 11 פֿון דעם טאָג װאָס איך האָב באַפֿױלן שופֿטים איבער מײַן פֿאָלק ישׂראל; און איך װעל דיך באַרוען פֿון אַלע דײַנע פֿײַנט. און גאָט זאָגט דיר אָן, אַז גאָט װעט דיר מאַכן אַ הױז. 12 אַז דײַנע טעג װעלן דערפֿילט װערן, און װעסט זיך לײגן מיט דײַנע עלטערן, װעל איך אױפֿשטעלן דײַן זאָמען נאָך דיר, דעם װאָס װעט אַרױסגײן פֿון דײַנע אינגעװײד, און איך װעל באַפֿעסטיקן זײַן מלוכה. 13 ער װעט בױען אַ הױז צו מײַן נאָמען, און איך װעל באַפֿעסטיקן דעם טראָן פֿון זײַן מלוכה ביז אױף אײביק. 14 איך װעל אים זײַן פֿאַר אַ פֿאָטער, און ער װעט מיר זײַן פֿאַר אַ זון, אַז װען ער פֿאַרברעכט, װעל איך אים שטראָפֿן מיט דער רוט פֿון מענטשן, און מיט די פּלאָגן פֿון מענטשנקינדער. 15 אָבער מײַן חֶסד װעט זיך ניט אָפּטאָן פֿון אים, אַזױ װי איך האָב אָפּגעטאָן פֿון שָאולן, װעמען איך האָב אָפּגעטאָן פֿון פֿאַר דיר. 16 און דײַן הױז און דײַן מלוכה װעלן ביז אײביק זײַן זיכער פֿאַר דיר; דײַן טראָן װעט זײַן פֿעסט ביז אײביק. 17 אַזױ װי אַלע די דאָזיקע װערטער, און אַזױ װי די דאָזיקע גאַנצע זעונג, אַזױ האָט נתן גערעדט צו דָוִדן. 18 און דער מלך דוד איז געקומען, און האָט זיך געזעצט פֿאַר גאָט, און האָט געזאָגט: װער בין איך, גאָט דו האַר, און װער איז מײַן הױז, װאָס דו האָסט מיך געבראַכט ביז אַהער? 19 און דאָס איז נאָך געװען קלײן אין דײַנע אױגן, גאָט דו האַר, און דו האָסט אױך גערעדט װעגן דײַן קנעכטס הױז אױף װײַטער אַהין, װאָס דאָס איז נאָר דער שטײגער מיט אַ לײַט, גאָט דו האַר. 20 און װאָס מער נאָך זאָל דוד רעדן צו דיר? דו קענסט דאָך דײַן קנעכט, גאָט דו האַר. 21 פֿון װעגן דײַן װאָרט, און לױט דײַן האַרצן, האָסטו געטאָן, צו לאָזן װיסן דײַן קנעכט די דאָזיקע גאַנצע גדולה. 22 דעריבער ביסטו גרױס, יהוה דו גאָט, װאָרום ניטאָ אַזאַ װי דו, און ניטאָ קײן גאָט אחוץ דיר, לױט אַלץ װאָס מיר האָבן געהערט מיט אונדזערע אױערן. 23 און װאָסער אײנציקע אומה אױף דער ערד איז אַזױ װי דײַן פֿאָלק ישׂראל, װאָס גאָט איז געגאַנגען אױסלײזן זיך צום פֿאָלק, און זיך צו מאַכן אַ נאָמען, און צו טאָן – פֿון אײַערט װעגן-גרױס׳, און פֿאָרכטיקע זאַכן, פֿאַר דײַן לאַנד, [צו פֿאַרטרײַבן] פֿון פֿאַר דײַן פֿאָלק װאָס דו האָסט דיר אױסגעלײזט פֿון מצרַיִם, אומות מיט זײערע געטער? 24 און דו האָסט דיר באַפֿעסטיקט דײַן פֿאָלק ישׂראל דיר צום פֿאָלק אױף אײביק, און דו, יהוה, ביסט געװאָרן זײ צום גאָט. 25 און אַצונד, יהוה דו גאָט, דאָס װאָרט װאָס דו האָסט גערעדט װעגן דײַן קנעכט און װעגן זײַן הױז, זײַ מקיים אױף אײביק, און טו אַזױ װי דו האָסט גערעדט. 26 און זאָל געגרײסט װערן דײַן נאָמען ביז אײביק, אַזױ צו זאָגן: יהוה פֿון צבֿאות איז דער גאָט איבער ישׂראל; און דאָס הױז פֿון דײַן קנעכט דָוִדן זאָל זײַן פֿעסט פֿאַר דיר. 27 װאָרום דו, יהוה פֿון צבֿאות, דער גאָט איבער ישׂראל, האָסט אַנטפּלעקט דעם אױער פֿון דײַן קנעכט, אַזױ צו זאָגן: איך װעל דיר בױען אַ הױז; דרום האָט דײַן קנעכט געפֿונען בײַ זיך האַרץ מתפּלל צו זײַן צו דיר די דאָזיקע תּפֿילה. 28 און אַצונד, יהוה גאָט, דו ביסט גאָט, און דײַנע װערטער מוזען זײַן אמת, און דו האָסט צוגעזאָגט דײַן קנעכט דאָס דאָזיקע גוטס; 29 דרום באַװיליק אַצונד, און בענטש דאָס הױז פֿון דײַן קנעכט צו זײַן אױף אײביק פֿאַר דיר, װאָרום דו גאָט דער האַר האָסט גערעדט; און פֿון דײַן ברכה זאָל דאָס הױז פֿון דײַן קנעכט געבענטשט װערן אױף אײביק.
Hebrew
1 וַיְהִ֕י כִּי־יָשַׁ֥ב הַמֶּ֖לֶךְ בְּבֵית֑וֹ וַיהוָ֛ה הֵנִֽיחַ־ל֥וֹ מִסָּבִ֖יב מִכָּל־אֹיְבָֽיו׃ 2 וַיֹּ֤אמֶר הַמֶּ֙לֶךְ֙ אֶל־נָתָ֣ן הַנָּבִ֔יא רְאֵ֣ה נָ֔א אָנֹכִ֥י יוֹשֵׁ֖ב בְּבֵ֣ית אֲרָזִ֑ים וַֽאֲרוֹן֙ הָֽאֱלֹהִ֔ים יֹשֵׁ֖ב בְּת֥וֹךְ הַיְרִיעָֽה׃ 3 וַיֹּ֤אמֶר נָתָן֙ אֶל־הַמֶּ֔לֶךְ כֹּ֛ל אֲשֶׁ֥ר בִּֽלְבָבְךָ֖ לֵ֣ךְ עֲשֵׂ֑ה כִּ֥י יְהוָ֖ה עִמָּֽךְ׃   ס 4 וַיְהִ֖י בַּלַּ֣יְלָה הַה֑וּא וַֽיְהִי֙ דְּבַר־יְהוָ֔ה אֶל־נָתָ֖ן לֵאמֹֽר׃ 5 לֵ֤ךְ וְאָֽמַרְתָּ֙ אֶל־עַבְדִּ֣י אֶל־דָּוִ֔ד כֹּ֖ה אָמַ֣ר יְהוָ֑ה הַאַתָּ֛ה תִּבְנֶה־לִּ֥י בַ֖יִת לְשִׁבְתִּֽי׃ 6 כִּ֣י לֹ֤א יָשַׁ֙בְתִּי֙ בְּבַ֔יִת לְ֠מִיּוֹם הַעֲלֹתִ֞י אֶת־בְּנֵ֤י יִשְׂרָאֵל֙ מִמִּצְרַ֔יִם וְעַ֖ד הַיּ֣וֹם הַזֶּ֑ה וָאֶֽהְיֶה֙ מִתְהַלֵּ֔ךְ בְּאֹ֖הֶל וּבְמִשְׁכָּֽן׃ 7 בְּכֹ֥ל אֲשֶֽׁר־הִתְהַלַּכְתִּי֮ בְּכָל־בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵל֒ הֲדָבָ֣ר דִּבַּ֗רְתִּי אֶת־אַחַד֙ שִׁבְטֵ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל אֲשֶׁ֣ר צִוִּ֗יתִי לִרְע֛וֹת אֶת־עַמִּ֥י אֶת־יִשְׂרָאֵ֖ל לֵאמֹ֑ר לָ֛מָּה לֹֽא־בְנִיתֶ֥ם לִ֖י בֵּ֥ית אֲרָזִֽים׃ 8 וְ֠עַתָּה כֹּֽה־תֹאמַ֞ר לְעַבְדִּ֣י לְדָוִ֗ד כֹּ֤ה אָמַר֙ יְהוָ֣ה צְבָא֔וֹת אֲנִ֤י לְקַחְתִּ֙יךָ֙ מִן־הַנָּוֶ֔ה מֵאַחַ֖ר הַצֹּ֑אן לִֽהְי֣וֹת נָגִ֔יד עַל־עַמִּ֖י עַל־יִשְׂרָאֵֽל׃ 9 וָאֶהְיֶ֣ה עִמְּךָ֗ בְּכֹל֙ אֲשֶׁ֣ר הָלַ֔כְתָּ וָאַכְרִ֥תָה אֶת־כָּל־אֹיְבֶ֖יךָ מִפָּנֶ֑יךָ וְעָשִׂ֤תִֽי לְךָ֙ שֵׁ֣ם גָּד֔וֹל כְּשֵׁ֥ם הַגְּדֹלִ֖ים אֲשֶׁ֥ר בָּאָֽרֶץ׃ 10 וְשַׂמְתִּ֣י מָ֠קוֹם לְעַמִּ֨י לְיִשְׂרָאֵ֤ל וּנְטַעְתִּיו֙ וְשָׁכַ֣ן תַּחְתָּ֔יו וְלֹ֥א יִרְגַּ֖ז ע֑וֹד וְלֹֽא־יֹסִ֤יפוּ בְנֵֽי־עַוְלָה֙ לְעַנּוֹת֔וֹ כַּאֲשֶׁ֖ר בָּרִאשׁוֹנָֽה׃ 11 וּלְמִן־הַיּ֗וֹם אֲשֶׁ֨ר צִוִּ֤יתִי שֹֽׁפְטִים֙ עַל־עַמִּ֣י יִשְׂרָאֵ֔ל וַהֲנִיחֹ֥תִי לְךָ֖ מִכָּל־אֹיְבֶ֑יךָ וְהִגִּ֤יד לְךָ֙ יְהוָ֔ה כִּי־בַ֖יִת יַעֲשֶׂה־לְּךָ֥ יְהוָֽה׃ 12 כִּ֣י יִמְלְא֣וּ יָמֶ֗יךָ וְשָֽׁכַבְתָּ֙ אֶת־אֲבֹתֶ֔יךָ וַהֲקִימֹתִ֤י אֶֽת־זַרְעֲךָ֙ אַחֲרֶ֔יךָ אֲשֶׁ֥ר יֵצֵ֖א מִמֵּעֶ֑יךָ וַהֲכִינֹתִ֖י אֶת־מַמְלַכְתּֽוֹ׃ 13 ה֥וּא יִבְנֶה־בַּ֖יִת לִשְׁמִ֑י וְכֹנַנְתִּ֛י אֶת־כִּסֵּ֥א מַמְלַכְתּ֖וֹ עַד־עוֹלָֽם׃ 14 אֲנִי֙ אֶהְיֶה־לּ֣וֹ לְאָ֔ב וְה֖וּא יִהְיֶה־לִּ֣י לְבֵ֑ן אֲשֶׁר֙ בְּהַ֣עֲוֺת֔וֹ וְהֹֽכַחְתִּיו֙ בְּשֵׁ֣בֶט אֲנָשִׁ֔ים וּבְנִגְעֵ֖י בְּנֵ֥י אָדָֽם׃ 15 וְחַסְדִּ֖י לֹא־יָס֣וּר מִמֶּ֑נּוּ כַּאֲשֶׁ֤ר הֲסִרֹ֙תִי֙ מֵעִ֣ם שָׁא֔וּל אֲשֶׁ֥ר הֲסִרֹ֖תִי מִלְּפָנֶֽיךָ׃ 16 וְנֶאְמַ֨ן בֵּיתְךָ֧ וּמַֽמְלַכְתְּךָ֛ עַד־עוֹלָ֖ם לְפָנֶ֑יךָ כִּֽסְאֲךָ֔ יִהְיֶ֥ה נָכ֖וֹן עַד־עוֹלָֽם׃ 17 כְּכֹל֙ הַדְּבָרִ֣ים הָאֵ֔לֶּה וּכְכֹ֖ל הַחִזָּי֣וֹן הַזֶּ֑ה כֵּ֛ן דִּבֶּ֥ר נָתָ֖ן אֶל־דָּוִֽד׃   ס 18 וַיָּבֹא֙ הַמֶּ֣לֶךְ דָּוִ֔ד וַיֵּ֖שֶׁב לִפְנֵ֣י יְהוָ֑ה וַיֹּ֗אמֶר מִ֣י אָנֹכִ֞י אֲדֹנָ֤י יְהוִה֙ וּמִ֣י בֵיתִ֔י כִּ֥י הֲבִיאֹתַ֖נִי עַד־הֲלֹֽם׃ 19 וַתִּקְטַן֩ ע֨וֹד זֹ֤את בְּעֵינֶ֙יךָ֙ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֔ה וַתְּדַבֵּ֛ר גַּ֥ם אֶל־בֵּֽית־עַבְדְּךָ֖ לְמֵֽרָח֑וֹק וְזֹ֛את תּוֹרַ֥ת הָאָדָ֖ם אֲדֹנָ֥י יְהוִֽה׃ 20 וּמַה־יּוֹסִ֥יף דָּוִ֛ד ע֖וֹד לְדַבֵּ֣ר אֵלֶ֑יךָ וְאַתָּ֛ה יָדַ֥עְתָּ אֶֽת־עַבְדְּךָ֖ אֲדֹנָ֥י יְהוִֽה׃ 21 בַּעֲב֤וּר דְּבָֽרְךָ֙ וּֽכְלִבְּךָ֔ עָשִׂ֕יתָ אֵ֥ת כָּל־הַגְּדוּלָּ֖ה הַזֹּ֑את לְהוֹדִ֖יעַ אֶת־עַבְדֶּֽךָ׃ 22 עַל־כֵּ֥ן גָּדַ֖לְתָּ אֲדֹנָ֣י יְהוִ֑ה כִּֽי־אֵ֣ין כָּמ֗וֹךָ וְאֵ֤ין אֱלֹהִים֙ זֽוּלָתֶ֔ךָ בְּכֹ֥ל אֲשֶׁר־שָׁמַ֖עְנוּ בְּאָזְנֵֽינוּ׃ 23 וּמִ֤י כְעַמְּךָ֙ כְּיִשְׂרָאֵ֔ל גּ֥וֹי אֶחָ֖ד בָּאָ֑רֶץ אֲשֶׁ֣ר הָלְכֽוּ־אֱ֠לֹהִים לִפְדּֽוֹת־ל֨וֹ לְעָ֜ם וְלָשׂ֧וּם ל֣וֹ שֵׁ֗ם וְלַעֲשׂ֨וֹת לָכֶ֜ם הַגְּדוּלָּ֤ה וְנֹֽרָאוֹת֙ לְאַרְצֶ֔ךָ מִפְּנֵ֣י עַמְּךָ֗ אֲשֶׁ֨ר פָּדִ֤יתָ לְּךָ֙ מִמִּצְרַ֔יִם גּוֹיִ֖ם וֵאלֹהָֽיו׃ 24 וַתְּכ֣וֹנֵֽן לְ֠ךָ אֶת־עַמְּךָ֨ יִשְׂרָאֵ֧ל לְךָ֛ לְעָ֖ם עַד־עוֹלָ֑ם וְאַתָּ֣ה יְהוָ֔ה הָיִ֥יתָ לָהֶ֖ם לֵאלֹהִֽים׃   ס 25 וְעַתָּה֙ יְהוָ֣ה אֱלֹהִ֔ים הַדָּבָ֗ר אֲשֶׁ֨ר דִּבַּ֤רְתָּ עַֽל־עַבְדְּךָ֙ וְעַל־בֵּית֔וֹ הָקֵ֖ם עַד־עוֹלָ֑ם וַעֲשֵׂ֖ה כַּאֲשֶׁ֥ר דִּבַּֽרְתָּ׃ 26 וְיִגְדַּ֨ל שִׁמְךָ֤ עַד־עוֹלָם֙ לֵאמֹ֔ר יְהוָ֣ה צְבָא֔וֹת אֱלֹהִ֖ים עַל־יִשְׂרָאֵ֑ל וּבֵית֙ עַבְדְּךָ֣ דָוִ֔ד יִהְיֶ֥ה נָכ֖וֹן לְפָנֶֽיךָ׃ 27 כִּֽי־אַתָּה֩ יְהוָ֨ה צְבָא֜וֹת אֱלֹהֵ֣י יִשְׂרָאֵ֗ל גָּלִ֜יתָה אֶת־אֹ֤זֶן עַבְדְּךָ֙ לֵאמֹ֔ר בַּ֖יִת אֶבְנֶה־לָּ֑ךְ עַל־כֵּ֗ן מָצָ֤א עַבְדְּךָ֙ אֶת־לִבּ֔וֹ לְהִתְפַּלֵּ֣ל אֵלֶ֔יךָ אֶת־הַתְּפִלָּ֖ה הַזֹּֽאת׃ 28 וְעַתָּ֣ה אֲדֹנָ֣י יְהוִ֗ה אַתָּה־הוּא֙ הָֽאֱלֹהִ֔ים וּדְבָרֶ֖יךָ יִהְי֣וּ אֱמֶ֑ת וַתְּדַבֵּר֙ אֶֽל־עַבְדְּךָ֔ אֶת־הַטּוֹבָ֖ה הַזֹּֽאת׃ 29 וְעַתָּ֗ה הוֹאֵל֙ וּבָרֵךְ֙ אֶת־בֵּ֣ית עַבְדְּךָ֔ לִהְי֥וֹת לְעוֹלָ֖ם לְפָנֶ֑יךָ כִּֽי־אַתָּ֞ה אֲדֹנָ֤י יְהוִה֙ דִּבַּ֔רְתָּ וּמִבִּרְכָ֣תְךָ֔ יְבֹרַ֥ךְ בֵּֽית־עַבְדְּךָ֖ לְעוֹלָֽם׃   פ