Yiddish
Hebrew
Yiddish
1 און עס איז געװען אין יענע טעג, האָבן די פּלשתּים אײַנגעזאַמלט זײערע מחנות אין קריג, צו האַלטן מלחמה אױף ישׂראל. און אָכיש האָט געזאָגט צו דָוִדן: װיסן זאָלסטו װיסן, אַז דו װעסט אַרײַנגײן מיט מיר אין חיל, דו און דײַנע מענטשן. 2 האָט דוד געזאָגט צו אָכישן: דערפֿאַר װעסט דו געװאָר װערן, װאָס דײַן קנעכט װעט אױפֿטאָן. האָט אָכיש געזאָגט צו דָוִדן: דערפֿאַר װעל איך דיך מאַכן פֿאַרן שומר פֿון מײַן קאָפּ אַלע טעג.
3 און שמואל איז געשטאָרבן, און גאַנץ ישׂראל האָבן אים באַקלאָגט, און זײ האָבן אים באַגראָבן אין רמה, אין זײַן שטאָט. און שָאול האָט געהאַט אָפּגעטאָן פֿון לאַנד די גײַסטערזעער און די טױטנבאַשװערער. 4 און די פּלשתּים האָבן זיך אײַנגעזאַמלט, און זײ זײַנען געקומען און האָבן געלאַגערט אין שוּנֵם, און שָאול האָט אײַנגעזאַמלט גאַנץ ישׂראל, און זײ האָבן געלאַגערט אין גִלבוֹע. 5 און שָאול האָט געזען דעם לאַגער פֿון די פּלשתּים, און ער האָט מורא געקריגן, און זײַן האַרץ האָט זײער געציטערט. 6 און שָאול האָט געפֿרעגט בײַ גאָט, אָבער גאָט האָט אים ניט געענטפֿערט, ניט דורך חלומות, ניט דורך די אורים, ניט דורך נבֿיאים. 7 האָט שָאול געזאָגט צו זײַנע קנעכט: זוכט מיר אױף אַ פֿרױ אַ גײַסטערזעערין, און איך װעל גײן צו איר, און װעל בײַ איר פֿרעגן. האָבן זײַנע קנעכט צו אים געזאָגט: אָט איז דאָ אַ פֿרױ אַ גײַסטערזעערין אין עֵין-דָור. 8 האָט שָאול זיך פֿאַרשטעלט, און ער האָט אָנגעטאָן אַנדערע בגדים, און ער איז געגאַנגען, און צװײ מענער מיט אים. און זײ זײַנען געקומען צו דער פֿרױ בײַ נאַכט, און ער האָט געזאָגט: װאָרזאָג מיר, איך בעט דיך, דורך אַ גײַסט, און ברענג מיר אױף דעם װאָס איך װעל דיר זאָגן. 9 האָט די פֿרױ צו אים געזאָגט: זע, דו װײסט װאָס שָאול האָט געטאָן, װי ער האָט פֿאַרשניטן די גײַסטערזעער און די טױטנבאַשװערער פֿון לאַנד, און פֿאַר װאָס לײגסטו אַ שטרױכלונג בײַ מײַן לעבן מיך צו טײטן? 10 האָט שָאול איר געשװאָרן בײַ גאָט, אַזױ צו זאָגן: אַזױ װי גאָט לעבט, אױב דיר װעט געשען אַ שטראָף װעגן דער דאָזיקער זאַך! 11 האָט די פֿרױ געזאָגט: װעמען זאָל איך דיר אױפֿברענגען: האָט ער געזאָגט: שמואל ברענג מיר אױף. 12 און װי די פֿרױ האָט דערזען שמואלן, אַזױ האָט זי אױסגעשריִען אױף אַ הױכן קָול; און די פֿרױ האָט געזאָגט צו שָאולן, אַזױ צו זאָגן: פֿאַר װאָס האָסטו מיך גענאַרט? דו ביסט דאָך שָאול. 13 האָט דער מלך צו איר געזאָגט: זאָלסט ניט מורא האָבן; װאָס זעסטו דען? האָט די פֿרױ געזאָגט צו שָאולן: אַ גאָט זע איך אַרױפֿגײן פֿון דער ערד. 14 האָט ער צו איר געזאָגט: װאָס איז זײַן געשטאַלט? האָט זי געזאָגט: אַן אַלטער מאַן קומט אַרױף, און ער איז אײַנגעװיקלט אין אַ מאַנטל. האָט שָאול געװוּסט אַז דאָס איז שמואל, און ער האָט זיך גענײַגט מיטן פּנים צו דער ערד, און זיך געבוקט. 15 האָט שמואל געזאָגט צו שָאולן: פֿאַר װאָס האָסטו מײַן רו געשטערט, מיך אױפֿצוברענגען? האָט שָאול געזאָגט: מיך האָט זײער צוגעדריקט, װאָרום די פּלשתּים האַלטן מלחמה אױף מיר, און גאָט האָט זיך אָפּגעקערט פֿון מיר, און ער ענטפֿערט מיר ניט מער, ניט דורך נבֿיאים, ניט דורך חלומות; האָב איך דיך גערופֿן, מיך צו לאָזן װיסן, װאָס איך זאָל טאָן. 16 האָט שמואל געזאָגט: און נאָך װאָס פֿרעגסטו מיך, אַז גאָט האָט זיך אָפּגעטאָן פֿון דיר, און איז געװאָרן דײַן פֿײַנט? 17 און גאָט האָט פֿאַר זיך געטאָן װאָס ער האָט גערעדט דורך מיר, און גאָט האָט אַװעקגעריסן די מלוכה פֿון דײַן האַנט, און האָט זי געגעבן צו אַן אַנדערן, צו דָוִדן. 18 אַזױ װי דו האָסט ניט צוגעהערט צו דעם קָול פֿון גאָט, און האָסט ניט אױסגעפֿירט זײַן גרימצאָרן אױף עַמָלק, דרום האָט גאָט געטאָן צו דיר די דאָזיקע זאַך הײַנטיקן טאָג. 19 און גאָט װעט אױך געבן ישׂראל מיט דיר אין דער האַנט פֿון די פּלשתּים. און מאָרגן װעסט דו און דײַנע זין זײַנען מיט מיר. אױך דעם חיל פֿון ישׂראל װעט גאָט געבן אין דער האַנט פֿון די פּלשתּים. 20 איז שָאול באַלד אַנידערגעפֿאַלן װי הױך ער איז אױף דער ערד, און ער האָט זײער מורא געהאַט פֿאַר די װערטער פֿון שמואלן; אױך האָט ער קײן כּוח ניט געהאַט, װײַל ער האָט ניט געהאַט געגעסן קײן ברױט אַ גאַנצן טאָג און אַ גאַנצע נאַכט. 21 איז די פֿרױ צוגעגאַנגען צו שָאולן, און זי האָט געזען אַז ער איז זײער דערשראָקן, און זי האָט צו אים געזאָגט: זע, דײַן דינסט האָט צוגעהערט צו דײַן קָול, און איך האָב גענומען מײַן לעבן אין מײַן האַנט, און האָב געהאָרכט צו דײַנע װערטער װאָס דו האָסט גערעדט צו מיר. 22 און אַצונד, איך בעט דיך, הער דו אױך צו דעם קָול פֿון דײַן דינסט, און לאָמיר לײגן פֿאַר דיר אַ שטיקל ברױט, און עס, און װעסט האָבן כּוח, אַז דו װעסט גײן אין װעג. 23 האָט ער ניט געװאָלט, און ער האָט געזאָגט: איך װעל ניט עסן. אָבער זײַנע קנעכט און אױך די פֿרױ זײַנען צוגעשטאַנען צו אים, און ער האָט צוגעהערט צו זײער קָול, און ער איז אױפֿגעשטאַנען פֿון דער ערד, און האָט זיך געזעצט אױפֿן בעט. 24 און די פֿרױ האָט געהאַט אַ געשטאָפּט קאַלב אין הױז, האָט זי געאײַלט און האָט עס געשאָכטן, און זי האָט גענומען מעל און פֿאַרקנעטן, און האָט דערפֿון אױסגעבאַקט אומגעזײַערט ברױט. 25 און זי האָט דערלאַנגט פֿאַר שָאולן און פֿאַר זײַנע קנעכט, און זײ האָבן געגעסן. און זײ זײַנען אױפֿגעשטאַנען און זײַנען אַװעקגעגאַנגען אין דער אײגענער נאַכט.
Hebrew
1 וַֽיְהִי֙ בַּיָּמִ֣ים הָהֵ֔ם וַיִּקְבְּצ֨וּ פְלִשְׁתִּ֤ים אֶת־מַֽחֲנֵיהֶם֙ לַצָּבָ֔א לְהִלָּחֵ֖ם בְּיִשְׂרָאֵ֑ל וַיֹּ֤אמֶר אָכִישׁ֙ אֶל־דָּוִ֔ד יָדֹ֣עַ תֵּדַ֗ע כִּ֤י אִתִּי֙ תֵּצֵ֣א בַֽמַּחֲנֶ֔ה אַתָּ֖ה וַאֲנָשֶֽׁיךָ׃ 2 וַיֹּ֤אמֶר דָּוִד֙ אֶל־אָכִ֔ישׁ לָכֵן֙ אַתָּ֣ה תֵדַ֔ע אֵ֥ת אֲשֶׁר־יַעֲשֶׂ֖ה עַבְדֶּ֑ךָ וַיֹּ֤אמֶר אָכִישׁ֙ אֶל־דָּוִ֔ד לָכֵ֗ן שֹׁמֵ֧ר לְרֹאשִׁ֛י אֲשִֽׂימְךָ֖ כָּל־הַיָּמִֽים׃   פ
3 וּשְׁמוּאֵ֣ל מֵ֔ת וַיִּסְפְּדוּ־לוֹ֙ כָּל־יִשְׂרָאֵ֔ל וַיִּקְבְּרֻ֥הוּ בָרָמָ֖ה וּבְעִיר֑וֹ וְשָׁא֗וּל הֵסִ֛יר הָאֹב֥וֹת וְאֶת־הַיִּדְּעֹנִ֖ים מֵהָאָֽרֶץ׃ 4 וַיִּקָּבְצ֣וּ פְלִשְׁתִּ֔ים וַיָּבֹ֖אוּ וַיַּחֲנ֣וּ בְשׁוּנֵ֑ם וַיִּקְבֹּ֤ץ שָׁאוּל֙ אֶת־כָּל־יִשְׂרָאֵ֔ל וַֽיַּחֲנ֖וּ בַּגִּלְבֹּֽעַ׃ 5 וַיַּ֥רְא שָׁא֖וּל אֶת־מַחֲנֵ֣ה פְלִשְׁתִּ֑ים וַיִּרָ֕א וַיֶּחֱרַ֥ד לִבּ֖וֹ מְאֹֽד׃ 6 וַיִּשְׁאַ֤ל שָׁאוּל֙ בַּֽיהוָ֔ה וְלֹ֥א עָנָ֖הוּ יְהוָ֑ה גַּ֧ם בַּחֲלֹמ֛וֹת גַּ֥ם בָּאוּרִ֖ים גַּ֥ם בַּנְּבִיאִֽם׃ 7 וַיֹּ֨אמֶר שָׁא֜וּל לַעֲבָדָ֗יו בַּקְּשׁוּ־לִי֙ אֵ֣שֶׁת בַּעֲלַת־א֔וֹב וְאֵלְכָ֥ה אֵלֶ֖יהָ וְאֶדְרְשָׁה־בָּ֑הּ וַיֹּאמְר֤וּ עֲבָדָיו֙ אֵלָ֔יו הִנֵּ֛ה אֵ֥שֶׁת בַּֽעֲלַת־א֖וֹב בְּעֵ֥ין דּֽוֹר׃ 8 וַיִּתְחַפֵּ֣שׂ שָׁא֗וּל וַיִּלְבַּשׁ֙ בְּגָדִ֣ים אֲחֵרִ֔ים וַיֵּ֣לֶךְ ה֗וּא וּשְׁנֵ֤י אֲנָשִׁים֙ עִמּ֔וֹ וַיָּבֹ֥אוּ אֶל־הָאִשָּׁ֖ה לָ֑יְלָה וַיֹּ֗אמֶר קסומי־נָ֥א לִי֙ בָּא֔וֹב וְהַ֣עֲלִי לִ֔י אֵ֥ת אֲשֶׁר־אֹמַ֖ר אֵלָֽיִךְ׃ 9 וַתֹּ֨אמֶר הָֽאִשָּׁ֜ה אֵלָ֗יו הִנֵּ֨ה אַתָּ֤ה יָדַ֙עְתָּ֙ אֵ֣ת אֲשֶׁר־עָשָׂ֣ה שָׁא֔וּל אֲשֶׁ֥ר הִכְרִ֛ית אֶת־הָאֹב֥וֹת וְאֶת־הַיִּדְּעֹנִ֖י מִן־הָאָ֑רֶץ וְלָמָ֥ה אַתָּ֛ה מִתְנַקֵּ֥שׁ בְּנַפְשִׁ֖י לַהֲמִיתֵֽנִי׃ 10 וַיִּשָּׁ֤בַֽע לָהּ֙ שָׁא֔וּל בַּֽיהוָ֖ה לֵאמֹ֑ר חַי־יְהוָ֕ה אִֽם־יִקְּרֵ֥ךְ עָוֺ֖ן בַּדָּבָ֥ר הַזֶּֽה׃ 11 וַתֹּ֙אמֶר֙ הָֽאִשָּׁ֔ה אֶת־מִ֖י אַֽעֲלֶה־לָּ֑ךְ וַיֹּ֕אמֶר אֶת־שְׁמוּאֵ֖ל הַֽעֲלִי־לִֽי׃ 12 וַתֵּ֤רֶא הָֽאִשָּׁה֙ אֶת־שְׁמוּאֵ֔ל וַתִּזְעַ֖ק בְּק֣וֹל גָּד֑וֹל וַתֹּאמֶר֩ הָאִשָּׁ֨ה אֶל־שָׁא֧וּל לֵאמֹ֛ר לָ֥מָּה רִמִּיתָ֖נִי וְאַתָּ֥ה שָׁאֽוּל׃ 13 וַיֹּ֨אמֶר לָ֥הּ הַמֶּ֛לֶךְ אַל־תִּֽירְאִ֖י כִּ֣י מָ֣ה רָאִ֑ית וַתֹּ֤אמֶר הָֽאִשָּׁה֙ אֶל־שָׁא֔וּל אֱלֹהִ֥ים רָאִ֖יתִי עֹלִ֥ים מִן־הָאָֽרֶץ׃ 14 וַיֹּ֤אמֶר לָהּ֙ מַֽה־תָּאֳר֔וֹ וַתֹּ֗אמֶר אִ֤ישׁ זָקֵן֙ עֹלֶ֔ה וְה֥וּא עֹטֶ֖ה מְעִ֑יל וַיֵּ֤דַע שָׁאוּל֙ כִּֽי־שְׁמוּאֵ֣ל ה֔וּא וַיִּקֹּ֥ד אַפַּ֛יִם אַ֖רְצָה וַיִּשְׁתָּֽחוּ׃   ס 15 וַיֹּ֤אמֶר שְׁמוּאֵל֙ אֶל־שָׁא֔וּל לָ֥מָּה הִרְגַּזְתַּ֖נִי לְהַעֲל֣וֹת אֹתִ֑י וַיֹּ֣אמֶר שָׁ֠אוּל צַר־לִ֨י מְאֹ֜ד וּפְלִשְׁתִּ֣ים נִלְחָמִ֣ים בִּ֗י וֵֽאלֹהִ֞ים סָ֤ר מֵֽעָלַי֙ וְלֹֽא־עָנָ֣נִי ע֗וֹד גַּ֤ם בְּיַֽד־הַנְּבִיאִם֙ גַּם־בַּ֣חֲלֹמ֔וֹת וָאֶקְרָאֶ֣ה לְךָ֔ לְהוֹדִיעֵ֖נִי מָ֥ה אֶעֱשֶֽׂה׃   ס 16 וַיֹּ֣אמֶר שְׁמוּאֵ֔ל וְלָ֖מָּה תִּשְׁאָלֵ֑נִי וַיהוָ֛ה סָ֥ר מֵעָלֶ֖יךָ וַיְהִ֥י עָרֶֽךָ׃ 17 וַיַּ֤עַשׂ יְהוָה֙ ל֔וֹ כַּאֲשֶׁ֖ר דִּבֶּ֣ר בְּיָדִ֑י וַיִּקְרַ֨ע יְהוָ֤ה אֶת־הַמַּמְלָכָה֙ מִיָּדֶ֔ךָ וַֽיִּתְּנָ֖הּ לְרֵעֲךָ֥ לְדָוִֽד׃ 18 כַּאֲשֶׁ֤ר לֹֽא־שָׁמַ֙עְתָּ֙ בְּק֣וֹל יְהוָ֔ה וְלֹֽא־עָשִׂ֥יתָ חֲרוֹן־אַפּ֖וֹ בַּעֲמָלֵ֑ק עַל־כֵּן֙ הַדָּבָ֣ר הַזֶּ֔ה עָשָֽׂה־לְךָ֥ יְהוָ֖ה הַיּ֥וֹם הַזֶּֽה׃ 19 וְיִתֵּ֣ן יְ֠הוָה גַּ֣ם אֶת־יִשְׂרָאֵ֤ל עִמְּךָ֙ בְּיַד־פְּלִשְׁתִּ֔ים וּמָחָ֕ר אַתָּ֥ה וּבָנֶ֖יךָ עִמִּ֑י גַּ֚ם אֶת־מַחֲנֵ֣ה יִשְׂרָאֵ֔ל יִתֵּ֥ן יְהוָ֖ה בְּיַד־פְּלִשְׁתִּֽים׃ 20 וַיְמַהֵ֣ר שָׁא֗וּל וַיִּפֹּ֤ל מְלֹא־קֽוֹמָתוֹ֙ אַ֔רְצָה וַיִּרָ֥א מְאֹ֖ד מִדִּבְרֵ֣י שְׁמוּאֵ֑ל גַּם־כֹּ֙חַ֙ לֹא־הָ֣יָה ב֔וֹ כִּ֣י לֹ֤א אָכַל֙ לֶ֔חֶם כָּל־הַיּ֖וֹם וְכָל־הַלָּֽיְלָה׃ 21 וַתָּב֤וֹא הָֽאִשָּׁה֙ אֶל־שָׁא֔וּל וַתֵּ֖רֶא כִּי־נִבְהַ֣ל מְאֹ֑ד וַתֹּ֣אמֶר אֵלָ֗יו הִנֵּ֨ה שָׁמְעָ֤ה שִׁפְחָֽתְךָ֙ בְּקוֹלֶ֔ךָ וָאָשִׂ֤ים נַפְשִׁי֙ בְּכַפִּ֔י וָֽאֶשְׁמַע֙ אֶת־דְּבָרֶ֔יךָ אֲשֶׁ֥ר דִּבַּ֖רְתָּ אֵלָֽי׃ 22 וְעַתָּ֗ה שְׁמַֽע־נָ֤א גַם־אַתָּה֙ בְּק֣וֹל שִׁפְחָתֶ֔ךָ וְאָשִׂ֧מָה לְפָנֶ֛יךָ פַּת־לֶ֖חֶם וֶאֱכ֑וֹל וִיהִ֤י בְךָ֙ כֹּ֔חַ כִּ֥י תֵלֵ֖ךְ בַּדָּֽרֶךְ׃ 23 וַיְמָאֵ֗ן וַיֹּ֙אמֶר֙ לֹ֣א אֹכַ֔ל וַיִּפְרְצוּ־ב֤וֹ עֲבָדָיו֙ וְגַם־הָ֣אִשָּׁ֔ה וַיִּשְׁמַ֖ע לְקֹלָ֑ם וַיָּ֙קָם֙ מֵֽהָאָ֔רֶץ וַיֵּ֖שֶׁב אֶל־הַמִּטָּֽה׃ 24 וְלָאִשָּׁ֤ה עֵֽגֶל־מַרְבֵּק֙ בַּבַּ֔יִת וַתְּמַהֵ֖ר וַתִּזְבָּחֵ֑הוּ וַתִּקַּח־קֶ֣מַח וַתָּ֔לָשׁ וַתֹּפֵ֖הוּ מַצּֽוֹת׃ 25 וַתַּגֵּ֧שׁ לִפְנֵֽי־שָׁא֛וּל וְלִפְנֵ֥י עֲבָדָ֖יו וַיֹּאכֵ֑לוּ וַיָּקֻ֥מוּ וַיֵּלְכ֖וּ בַּלַּ֥יְלָה הַהֽוּא׃   פ