Yiddish
Hebrew
Yiddish
1 און דאָס איז װאָס די קינדער פֿון ישׂראל האָבן געאַרבט אין לאַנד כּנַעַן, װאָס אֶלעָזָר דער כֹּהן, און יהוֹשועַ דער זון פֿון נון, און די הופּטלײַט פֿון די פֿאָטערהײַזער פֿון די שבֿטים פֿון די קינדער פֿון ישׂראל, האָבן זײ געמאַכט אַרבן, 2 לױט דעם גוֹרל פֿון זײער נחלה, אַזױ װי גאָט האָט באַפֿױלן דורך משהן, פֿאַר די נײַן שבֿטים און דעם האַלבן שבֿט. – 3 װאָרום די נחלה פֿון די צװײ שבֿטים און דעם האַלבן שבֿט האָט משה געגעבן פֿון יענער זײַט יַרדן; נאָר די לוִיִים האָט ער ניט געגעבן קײן נחלה צװישן זײ. 4 װײַל די קינדער פֿון יוֹסף זײַנען געװען צװײ שבֿטים, מנשה און אפֿרים; און די לוִיִים האָט מען ניט געגעבן קײן חלק אין לאַנד, נאָר שטעט צום װוינען מיט זײערע פֿרײַע פּלעצער פֿאַר זײערע פֿי און פֿאַר זײער האָב. – 5 אַזױ װי גאָט האָט באַפֿױלן משהן, אַזױ האָבן די קינדער פֿון ישׂראל געטאָן; און זײ האָבן צעטײלט דאָס לאַנד.
6 און די קינדער פֿון יהודה האָבן גענענט צו יהוֹשוען אין גִלגָל, און כָּלֵבֿ דער זון פֿון יפֿונֶהן, דער קנִזי, האָט צו אים געזאָגט: דו װײסט דאָס װאָרט װאָס גאָט האָט גערעדט צו משה דעם געטלעכן מאַן װעגן מיר און װעגן דיר אין קָדֵש-ברנֵעַ. 7 פֿערציק יאָר אַלט בין איך געװען, װען משה דער קנעכט פֿון גאָט האָט מיך געשיקט פֿון קָדֵש-ברנֵעַ אױסצוקוקן דאָס לאַנד, און איך האָב אים געבראַכט אַן ענטפֿער אַזױ װי אין מײַן האַרצן. 8 און מײַנע ברידער, װאָס זײַנען אַרױפֿגעגאַנגען מיט מיר, האָבן געמאַכט צעגײן דאָס האַרץ פֿון פֿאָלק, אָבער איך בין געגאַנגען געטרײַ נאָך יהוה מײַן גאָט. 9 און משה האָט געשװאָרן אין יענעם טאָג, אַזױ צו זאָגן: אױב דאָס לאַנד װאָס דײַן פֿוס האָט דערױף געטרעטן, װעט ניט זײַן פֿאַר אַ נחלה צו דיר און צו דײַנע קינדער אױף אײביק! װײַל דו ביסט געגאַנגען געטרײַ נאָך יהוה מײַן גאָט. 10 און אַצונד זע, גאָט האָט מיך געלאָזט לעבן, אַזױ װי ער האָט גערעדט; שױן פֿינף און פֿערציק יאָר פֿון זינט גאָט האָט גערעדט דאָס דאָזיקע װאָרט צו משהן, װען ישׂראל איז געגאַנגען אין מדבר; און אַצונד אָט בין איך הײַנט אַ מאַן פֿון פֿינף און אַכציק יאָר. 11 איך בין נאָך הײַנט אַזױ שטאַרק, װי אין דעם טאָג װאָס משה האָט מיך געשיקט; אַזױ װי מײַן כּוח דענצמאָל, אַזױ איז מײַן כּוח אַצונד פֿאַר מלחמה, און פֿאַר אַרױסגײן און אַרײַנגײן. 12 דרום גיב מיר אַצונד דעם דאָזיקן באַרג װאָס גאָט האָט צוגעזאָגט אין יענעם טאָג; װאָרום דו האָסט געהערט אין יענעם טאָג, אַז דאָרטן זײַנען דאָ עַנָקים, און גרױסע באַפֿעסטיקטע שטעט; אפֿשר װעט גאָט זײַן מיט מיר, און איך װעל זײ פֿאַרטרײַבן, אַזױ װי גאָט האָט גערעדט. 13 האָט אים יהוֹשועַ געבענטשט, און ער האָט געגעבן חבֿרוֹן צו כָּלֵבֿ דעם זון פֿון יפֿונֶהן פֿאַר אַ נחלה. 14 דרום איז חבֿרון געװאָרן כָּלֵבֿ דעם זון פֿון יפֿונֶהן, דעם קנִזי, פֿאַר אַ נחלה ביז אױף הײַנטיקן טאָג; װײַל ער איז געגאַנגען געטרײַ נאָך יהוה דעם גאָט פֿון ישׂראל. 15 און דער נאָמען פֿון חבֿרון איז פֿריער געװען די שטאָט פֿון אַרבע; ער איז געװען דער גרעסטער מענטש צװישן די עַנָקים. און דאָס לאַנד איז געװען רויִק פֿון מלחמה.
Hebrew
1 וְאֵ֛לֶּה אֲשֶׁר־נָחֲל֥וּ בְנֵֽי־יִשְׂרָאֵ֖ל בְּאֶ֣רֶץ כְּנָ֑עַן אֲשֶׁ֨ר נִֽחֲל֜וּ אוֹתָ֗ם אֶלְעָזָ֤ר הַכֹּהֵן֙ וִיהוֹשֻׁ֣עַ בִּן־נ֔וּן וְרָאשֵׁ֛י אֲב֥וֹת הַמַּטּ֖וֹת לִבְנֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 2 בְּגוֹרַ֖ל נַחֲלָתָ֑ם כַּאֲשֶׁ֨ר צִוָּ֤ה יְהוָה֙ בְּיַד־מֹשֶׁ֔ה לְתִשְׁעַ֥ת הַמַּטּ֖וֹת וַחֲצִ֥י הַמַּטֶּֽה׃ 3 כִּֽי־נָתַ֨ן מֹשֶׁ֜ה נַחֲלַ֨ת שְׁנֵ֤י הַמַּטּוֹת֙ וַחֲצִ֣י הַמַּטֶּ֔ה מֵעֵ֖בֶר לַיַּרְדֵּ֑ן וְלַ֨לְוִיִּ֔ם לֹֽא־נָתַ֥ן נַחֲלָ֖ה בְּתוֹכָֽם׃ 4 כִּֽי־הָי֧וּ בְנֵֽי־יוֹסֵ֛ף שְׁנֵ֥י מַטּ֖וֹת מְנַשֶּׁ֣ה וְאֶפְרָ֑יִם וְלֹֽא־נָתְנוּ֩ חֵ֨לֶק לַלְוִיִּ֜ם בָּאָ֗רֶץ כִּ֤י אִם־עָרִים֙ לָשֶׁ֔בֶת וּמִ֨גְרְשֵׁיהֶ֔ם לְמִקְנֵיהֶ֖ם וּלְקִנְיָנָֽם׃ 5 כַּאֲשֶׁ֨ר צִוָּ֤ה יְהוָה֙ אֶת־מֹשֶׁ֔ה כֵּ֥ן עָשׂ֖וּ בְּנֵ֣י יִשְׂרָאֵ֑ל וַֽיַּחְלְק֖וּ אֶת־הָאָֽרֶץ׃   פ
6 וַיִּגְּשׁ֨וּ בְנֵֽי־יְהוּדָ֤ה אֶל־יְהוֹשֻׁ֙עַ֙ בַּגִּלְגָּ֔ל וַיֹּ֣אמֶר אֵלָ֔יו כָּלֵ֥ב בֶּן־יְפֻנֶּ֖ה הַקְּנִזִּ֑י אַתָּ֣ה יָדַ֡עְתָּ אֶֽת־הַדָּבָר֩ אֲשֶׁר־דִּבֶּ֨ר יְהוָ֜ה אֶל־מֹשֶׁ֣ה אִישׁ־הָאֱלֹהִ֗ים עַ֧ל אֹדוֹתַ֛י וְעַ֥ל אֹדוֹתֶ֖יךָ בְּקָדֵ֥שׁ בַּרְנֵֽעַ׃ 7 בֶּן־אַרְבָּעִ֨ים שָׁנָ֜ה אָנֹכִ֗י בִּ֠שְׁלֹחַ מֹשֶׁ֨ה עֶֽבֶד־יְהוָ֥ה אֹתִ֛י מִקָּדֵ֥שׁ בַּרְנֵ֖עַ לְרַגֵּ֣ל אֶת־הָאָ֑רֶץ וָאָשֵׁ֤ב אֹתוֹ֙ דָּבָ֔ר כַּאֲשֶׁ֖ר עִם־לְבָבִֽי׃ 8 וְאַחַי֙ אֲשֶׁ֣ר עָל֣וּ עִמִּ֔י הִמְסִ֖יו אֶת־לֵ֣ב הָעָ֑ם וְאָנֹכִ֣י מִלֵּ֔אתִי אַחֲרֵ֖י יְהוָ֥ה אֱלֹהָֽי׃ 9 וַיִּשָּׁבַ֣ע מֹשֶׁ֗ה בַּיּ֣וֹם הַהוּא֮ לֵאמֹר֒ אִם־לֹ֗א הָאָ֙רֶץ֙ אֲשֶׁ֨ר דָּרְכָ֤ה רַגְלְךָ֙ בָּ֔הּ לְךָ֨ תִֽהְיֶ֧ה לְנַחֲלָ֛ה וּלְבָנֶ֖יךָ עַד־עוֹלָ֑ם כִּ֣י מִלֵּ֔אתָ אַחֲרֵ֖י יְהוָ֥ה אֱלֹהָֽי׃ 10 וְעַתָּ֗ה הִנֵּה֩ הֶחֱיָ֨ה יְהוָ֣ה אוֹתִי֮ כַּאֲשֶׁ֣ר דִּבֵּר֒ זֶה֩ אַרְבָּעִ֨ים וְחָמֵ֜שׁ שָׁנָ֗ה מֵ֠אָז דִּבֶּ֨ר יְהוָ֜ה אֶת־הַדָּבָ֤ר הַזֶּה֙ אֶל־מֹשֶׁ֔ה אֲשֶׁר־הָלַ֥ךְ יִשְׂרָאֵ֖ל בַּמִּדְבָּ֑ר וְעַתָּה֙ הִנֵּ֣ה אָנֹכִ֣י הַיּ֔וֹם בֶּן־חָמֵ֥שׁ וּשְׁמוֹנִ֖ים שָׁנָֽה׃ 11 עוֹדֶ֨נִּי הַיּ֜וֹם חָזָ֗ק כּֽ͏ַאֲשֶׁר֙ בְּי֨וֹם שְׁלֹ֤חַ אוֹתִי֙ מֹשֶׁ֔ה כְּכֹ֥חִי אָ֖ז וּכְכֹ֣חִי עָ֑תָּה לַמִּלְחָמָ֖ה וְלָצֵ֥את וְלָבֽוֹא׃ 12 וְעַתָּ֗ה תְּנָה־לִּי֙ אֶת־הָהָ֣ר הַזֶּ֔ה אֲשֶׁר־דִּבֶּ֥ר יְהוָ֖ה בַּיּ֣וֹם הַה֑וּא כִּ֣י אַתָּֽה־שָׁמַעְתָּ֩ בַיּ֨וֹם הַה֜וּא כִּֽי־עֲנָקִ֣ים שָׁ֗ם וְעָרִים֙ גְּדֹל֣וֹת בְּצֻר֔וֹת אוּלַ֨י יְהוָ֤ה אוֹתִי֙ וְה֣וֹרַשְׁתִּ֔ים כַּאֲשֶׁ֖ר דִּבֶּ֥ר יְהוָֽה׃ 13 וַֽיְבָרְכֵ֖הוּ יְהוֹשֻׁ֑עַ וַיִּתֵּ֧ן אֶת־חֶבְר֛וֹן לְכָלֵ֥ב בֶּן־יְפֻנֶּ֖ה לְנַחֲלָֽה׃ 14 עַל־כֵּ֣ן הָיְתָֽה־חֶ֠בְרוֹן לְכָלֵ֨ב בֶּן־יְפֻנֶּ֤ה הַקְּנִזִּי֙ לְֽנַחֲלָ֔ה עַ֖ד הַיּ֣וֹם הַזֶּ֑ה יַ֚עַן אֲשֶׁ֣ר מִלֵּ֔א אַחֲרֵ֕י יְהוָ֖ה אֱלֹהֵ֥י יִשְׂרָאֵֽל׃ 15 וְשֵׁ֨ם חֶבְר֤וֹן לְפָנִים֙ קִרְיַ֣ת אַרְבַּ֔ע הָאָדָ֧ם הַגָּד֛וֹל בָּעֲנָקִ֖ים ה֑וּא וְהָאָ֥רֶץ שָׁקְטָ֖ה מִמִּלְחָמָֽה׃   פ