Yiddish
Hebrew
Yiddish
1 פֿאַראַן אַן אומגליק װאָס איך האָב געזען אונטער דער זון, און עס איז זײער אָפֿט בײַם מענטשן: 2 אַ מענטש װאָס גאָט שענקט אים עשירות און גיטער און כּבֿוד, און אים גײט ניט אָפּ פֿאַר זיך קײן זאַך פֿון אַלץ װאָס ער געלוסט, אָבער גאָט האָט אים ניט געגעבן קײן שליטה צו עסן דערפֿון, נאָר אַ פֿרעמדער מענטש עסט עס. דאָס איז נישטיקײט, און אַ פֿאַרדראָסיקער װײטאָג. 3 אַז אַ מענטש זאָל האָבן הונדערט קינדער, און לעבן אַ סך יאָרן, איז, װיפֿיל די טעג פֿון זײַנע יאָרן זאָלן זײַן, אױב זײַן זעל זעטיקט זיך ניט פֿון דעם גוטס, און צו מאָל קײן קבֿורה האָט ער ניט, זאָג איך: בעסער פֿון אים איז דעם מפּיל-קינד. 4 װאָרום אין נישטיקײט קומט עס, און אין פֿינצטערניש פֿאַרגײט עס, און אין פֿינצטערניש װערט צוגעדעקט זײַן נאָמען. 5 עס האָט צו מאָל די זון ניט געזען און ניט געקענט; עס האָט מער נַחַת װי יענער. 6 און װען ער זאָל לעבן צװײ מאָל טױזנט יאָר, און ניט אָנזען קײן גוטס, גײען דען ניט אַלע אין אײן אָרט? 7 די גאַנצע מי פֿון מענטשן איז פֿאַר זײַן מױל, און פֿון דעסט װעגן װערט די זעל ניט אָנגעפֿילט. 8 װאָרום װאָס איז די מעלה פֿון דעם חכם איבער דעם נאַרן? װאָס, פֿון דעם אָרימאַן װאָס פֿאַרשטײט? – װי אומצוגײן מיטן לעבן. 9 בעסער זעונג פֿון די אױגן, אײדער װאַנדערניש פֿון דער זעל. דאָס אױך איז נישטיקײט און װינטיאָגעניש. 10 װאָס געשעט איז לאַנג צוריק אָנגערופֿן געװאָרן מיטן נאָמען, און עס איז באַװוּסט פֿאַרױס װאָס דער מענטש איז; און ער קען זיך ניט האַמפּערן מיט דעם װאָס איז שטאַרקער פֿון אים. 11 אױב פֿיל װערטער מערן אָפֿט נישטיקײט, װאָס איז די מעלה מיטן מענטשן? 12 װאָרום װער װײס װאָס איז בעסער פֿאַרן מענטשן אין לעבן, אין די געצײלטע טעג פֿון זײַן נישטיקן לעבן װאָס ער מאַכט דורך װי אַ שאָטן? װײַל װער קען זאָגן דעם מענטשן, װאָס װעט זײַן נאָך אים אונטער דער זון?
Hebrew
1 יֵ֣שׁ רָעָ֔ה אֲשֶׁ֥ר רָאִ֖יתִי תַּ֣חַת הַשָּׁ֑מֶשׁ וְרַבָּ֥ה הִ֖יא עַל־הָאָדָֽם׃ 2 אִ֣ישׁ אֲשֶׁ֣ר יִתֶּן־ל֣וֹ הָאֱלֹהִ֡ים עֹשֶׁר֩ וּנְכָסִ֨ים וְכָב֜וֹד וְֽאֵינֶ֨נּוּ חָסֵ֥ר לְנַפְשׁ֣וֹ מִכֹּ֣ל אֲשֶׁר־יִתְאַוֶּ֗ה וְלֹֽא־יַשְׁלִיטֶ֤נּוּ הָֽאֱלֹהִים֙ לֶאֱכֹ֣ל מִמֶּ֔נּוּ כִּ֛י אִ֥ישׁ נָכְרִ֖י יֹֽאכֲלֶ֑נּוּ זֶ֥ה הֶ֛בֶל וָחֳלִ֥י רָ֖ע הֽוּא׃ 3 אִם־יוֹלִ֣יד אִ֣ישׁ מֵאָ֡ה וְשָׁנִים֩ רַבּ֨וֹת יִֽחְיֶ֜ה וְרַ֣ב שֶׁיִּהְי֣וּ יְמֵֽי־שָׁנָ֗יו וְנַפְשׁוֹ֙ לֹא־תִשְׂבַּ֣ע מִן־הַטּוֹבָ֔ה וְגַם־קְבוּרָ֖ה לֹא־הָ֣יְתָה לּ֑וֹ אָמַ֕רְתִּי ט֥וֹב מִמֶּ֖נּוּ הַנָּֽפֶל׃ 4 כִּֽי־בַהֶ֥בֶל בָּ֖א וּבַחֹ֣שֶׁךְ יֵלֵ֑ךְ וּבַחֹ֖שֶׁךְ שְׁמ֥וֹ יְכֻסֶּֽה׃ 5 גַּם־שֶׁ֥מֶשׁ לֹא־רָאָ֖ה וְלֹ֣א יָדָ֑ע נַ֥חַת לָזֶ֖ה מִזֶּֽה׃ 6 וְאִלּ֣וּ חָיָ֗ה אֶ֤לֶף שָׁנִים֙ פַּעֲמַ֔יִם וְטוֹבָ֖ה לֹ֣א רָאָ֑ה הֲלֹ֛א אֶל־מָק֥וֹם אֶחָ֖ד הַכֹּ֥ל הוֹלֵֽךְ׃ 7 כָּל־עֲמַ֥ל הָאָדָ֖ם לְפִ֑יהוּ וְגַם־הַנֶּ֖פֶשׁ לֹ֥א תִמָּלֵֽא׃ 8 כִּ֛י מַה־יּוֹתֵ֥ר לֶחָכָ֖ם מִֽן־הַכְּסִ֑יל מַה־לֶּעָנִ֣י יוֹדֵ֔עַ לַהֲלֹ֖ךְ נֶ֥גֶד הַחַיִּֽים׃ 9 ט֛וֹב מַרְאֵ֥ה עֵינַ֖יִם מֵֽהֲלָךְ־נָ֑פֶשׁ גַּם־זֶ֥ה הֶ֖בֶל וּרְע֥וּת רֽוּחַ׃ 10 מַה־שֶּֽׁהָיָ֗ה כְּבָר֙ נִקְרָ֣א שְׁמ֔וֹ וְנוֹדָ֖ע אֲשֶׁר־ה֣וּא אָדָ֑ם וְלֹא־יוּכַ֣ל לָדִ֔ין עִ֥ם שהתקיף מִמֶּֽנּוּ׃ 11 כִּ֛י יֵשׁ־דְּבָרִ֥ים הַרְבֵּ֖ה מַרְבִּ֣ים הָ֑בֶל מַה־יֹּתֵ֖ר לָאָדָֽם׃ 12 כִּ֣י מִֽי־יוֹדֵעַ֩ מַה־טּ֨וֹב לָֽאָדָ֜ם בַּֽחַיִּ֗ים מִסְפַּ֛ר יְמֵי־חַיֵּ֥י הֶבְל֖וֹ וְיַעֲשֵׂ֣ם כַּצֵּ֑ל אֲשֶׁר֙ מִֽי־יַגִּ֣יד לָֽאָדָ֔ם מַה־יִּהְיֶ֥ה אַחֲרָ֖יו תַּ֥חַת הַשָּֽׁמֶשׁ׃