Yiddish
1
װי איז פֿאַרטונקלט דאָס גאָלד, פֿאַרביטן דאָס טײַערע פֿײַנגאָלד; די הײליקע שטײנער צעשאָטן אין אַלע עק גאַסן!
2
די טײַערע קינדער פֿון צִיוֹן, מיט גינגאָלד געװויגן – װי זײַנען זײ גערעכנט פֿאַר לײמענע קריג, געמאַכט פֿון אַ טעפּערס הענט!
3
אַפֿילו שאַקאַלן ציען אױס די ברוסט, גיבן זױגן זײערע יונגע, די טאָכטער מײַן פֿאָלק איז אַן אַכזר געװאָרן, אַזױ װי שטרױספֿױגלען אין דער מדבר.
4
די צונג פֿון דעם זױגעדיקן איז צוגעקלעפּט צו זײַן גומען פֿון דאָרשטיקײט; קלײנע קינדער בעטן ברױט, און קײנער ברעכט זײ ניט אָפּ.
5
די װאָס פֿלעגן עסן טײַערע שפּײַזן, זײַנען װיסט אין די גאַסן; די דערצױגענע אין װערמילרױט טוליען זיך צו מיסטהױפֿנס.
6
װאָרום די זינד פֿון דער טאָכטער מײַן פֿאָלק איז גרעסער װי דער חטא פֿון סדוֹם, װאָס איז איבערגעקערט געװאָרן װי אין אַ רגע, און הענט צומאָל זײַנען ניט געפֿאַלן אױף איר.
7
אירע פֿירשטן זײַנען געװען לױטערער פֿון שנײ, װײַסער פֿון מילך, גערױטלטער אױפֿן לײַב פֿון קאַרעלן; סאַפּירשטײן זײער געשטאַלט.
8
פֿינצטערער פֿון קױל איז זײער אױסזען, זײ זײַנען ניט צו דערקענען אױף דער גאַס; זײער הױט איז צוגעקלעפּט צו זײערע בײנער, אײַנגעדאַרט װי האָלץ איז זי געװאָרן.
9
בעסער איז די דערשלאָגענע פֿון שװערד, װי די דערשלאָגענע פֿון הונגער, װאָס זײ גײען אױס דורכגענומענע, אָן אַ פֿרוכט פֿון פֿעלד.
10
די הענט פֿון דערבאַרימדיקע מוטערס האָבן געקאָכט זײערע קינדער; זײ זײַנען זײ צום שפּײַז געװען, אין דעם בראָך פֿון דער טאָכטער מײַן פֿאָלק.
11
גאָט האָט אױסגעלאָזט זײַן כּעס, אױסגעגאָסן זײַן גרימצאָרן; און ער האָט אָנגעצונדן אַ פֿײַער אין צִיוֹן, און עס האָט פֿאַרצערט אירע גרונטפֿעסטן.
12
ניט געגלױבט האָבן די מלכים פֿון דער ערד, און אַלע באַװוינער פֿון דער װעלט, אַז אַ דריקער און אַ שׂוֹנא װעט קומען אין די טױערן פֿון ירושָלַיִם;
13
פֿון װעגן די זינד פֿון אירע נבֿיאים, די פֿאַרברעכן פֿון אירע כּהנים, װאָס האָבן בלוט פֿון גערעכטע פֿאַרגאָסן אין איר.
14
זײ װאָגלען װי בלינדע אין די גאַסן, זײ זײַנען אײַנגעריכט אין בלוט, ביז מע קען זיך ניט אָנרירן אָן די קלײדער זײערע.
15
״קערט אײַך אָפּ! טמא!״ רופֿט מען צו זײ, ״קערט אײַך אָפּ! קערט אײַך אָפּ! איר זאָלט זיך ניט אָנרירן!״ בעת זײ פֿליען און װאָגלען; מע זאָגט צװישן די פֿעלקער: זײ טאָרן זיך מער ניט אױפֿהאַלטן.
16
דער צאָרן פֿון גאָט האָט זײ צעטײלט, ער װיל זײ מער ניט אָנקוקן; כּהנים האָט מען ניט געשױנט, זקנים האָט מען ניט געלײַטזעליקט.
17
אונדזערע אױגן גײען נאָך אַלץ אױס נאָך אונדזער נישטיקער הילף; אין אונדזער אױסקוק האָבן מיר אױסגעקוקט אױף אַ פֿאָלק װאָס קען ניט העלפֿן.
18
מע שפּירט נאָך אונדזערע טריט, אַז מיר קענען ניט גײן אױף אונדזערע גאַסן; נאָנט איז אונדזער סָוף, פֿול זײַנען אונדזערע טעג; יאָ, געקומען איז אונדזער סָוף.
19
פֿלינקער זײַנען אונדזערע נאָכיאָגער װי די אָדלערס פֿון הימל; אױף די בערג האָבן זײ אונדז געיאָגט, אין מדבר האָבן זײ געלױערט אױף אונדז.
20
דער אָטעם פֿון אונדזער נאָז, דער געזאַלבטער פֿון גאָט, איז געפֿאַנגען געװאָרן אין זײערע גריבער; דער, װאָס מיר האָבן געזאָגט: אין זײַן שאָטן װעלן מיר לעבן צװישן די פֿעלקער.
21
קװעל אָן און פֿרײ זיך, טאָכטער אֶדוֹם, דו װאָס װוינסט אין לאַנד עוץ; צו דיר אױך װעט אַריבער דער כָּוס, װעסט שיכּור װערן, און זיך אָפּדעקן.
22
געענדיקט איז דײַן זינד, טאָכטער צִיוֹן, ער װעט דיך מער ניט פֿאַרטרײַבן; ער װעט דערמאָנען דײַן פֿאַרברעך, טאָכטער אֶדוֹם, ער װעט אַנטפּלעקן דײַנע זינד.