Yiddish
1
פֿאַר דעם געזאַנגמײַסטער; אַ באַטראַכטונג פֿון די קינדער פֿון קֹרַח.
2
װי אַ הינד לעכצט נאָך בעכן װאַסער, אַזױ לעכצט מײַן זעל נאָך דיר, גאָט.
3
מײַן זעל טוט דאָרשטן נאָך גאָט, נאָך דעם לעבעדיקן גאָט: װען װעל איך קומען, און זיך װײַזן פֿאַר גאָט?
4
מײַן טרער איז געװאָרןמײַן שפּײַז טאָג און נאַכט, אַז מע זאָגט מיר אַ גאַנצן טאָג: אַװוּ איז דײַן גאָט?
5
דאָס טו איך דערמאָנען, און גיס אױס מײַן זעל אין מיר: װי איך פֿלעג דורכגײן מיט אַן עולם, זײ פֿירן צום הױז פֿון גאָט, מיט אַ קָול פֿון געזאַנג און לױב, אַ יום-טובֿדיק געזעמל.
6
װאָס ביסטו געבױגן מײַן זעל, און טוסט ברומען אין מיר? האָף צו גאָט, װאָרום איך װעל אים נאָך לױבןפֿאַר דער הילף פֿון זײַן פּנים.
7
מײַן גאָט, מײַן זעל איז געבױגן אין מיר, װאָרום איך טו דיך דערמאָנען, פֿון ירדן-לאַנד און די חֶרמונס, פֿון דעם באַרג מִצער.
8
תּהָום צו תּהָום טוט רופֿן אין דעם קָול פֿון דײַנע װאַסערפֿאַלן; אַלע דײַנע אינדן און דײַנע װעלן זײַנען אַריבער אױף מיר.
9
בײַ טאָג באַפֿעלט גאָט זײַן חֶסד, און בײַ נאַכט איז זײַן געזאַנג מיט מיר, אַ תּפֿילה צו דעם גאָט פֿון מײַן לעבן.
10
איך זאָג צו גאָט מײַן פֿעלדז: פֿאַר װאָס האָסטו מיך פֿאַרגעסן? פֿאַר װאָס מוז איך פֿינצטער אומגײן פֿון װעגן דער דריקונג פֿון שׂונא?
11
מיט רציחה אַזש אין מײַנע בײנערלעסטערן מיך מײַנע פֿײַנט, אַז זײ זאָגן צו מיר אַ גאַנצן טאָג: אַװוּ איז דײַן גאָט?
12
װאָס ביסטו געבױגן מײַן זעל, און װאָס טוסטו ברומען אין מיר? האָף צו גאָט, װאָרום איך װעל אים נאָך לױבן – די הילף פֿון מײַן פּנים, און מײַן גאָט.