Yiddish
1
װי, די פּאַסטוכער װאָס ברענגען אום און צעשפּרײַטן די שאָף פֿון מײַן פֿיטערונג, זאָגט גאָט.
2
דרום האָט יהוה דער גאָט פֿון ישׂראל אַזױ געזאָגט אױף די פּאַסטוכער װאָס פֿיטערן מײַן פֿאָלק: איר האָט צעשפּרײט מײַנע שאָף, און זײ פֿאַרשטױסן, און האָט ניט אַכטונג געגעבן אױף זײ; זעט, איך רעכן זיך מיט אײַך פֿאַר אײַערע בײזע מעשׂים, זאָגט גאָט.
3
און איך װעל אײַנזאַמלען דעם איבערבלײַב פֿון מײַנע שאָף פֿון אַלע לענדער װאָס איך האָב זײ פֿאַרשטױסן אַהין, און איך װעל זײ אומקערן צו זײער פֿיטערפּלאַץ, און זײ װעלן זיך פֿרוכפּערן און מערן.
4
און איך װעל אױפֿשטעלן איבער זײ פּאַסטוכער, און זײ װעלן זײ פֿיטערן; און זײ װעלן מער ניט מוֹרא האָבן און ניט אַנגסטן, און זײ װעלן ניט געמינערט װערן, זאָגט גאָט.
5
זע, טעג קומען, זאָגט גאָט, און איך װעל אױפֿשטעלן פֿון דודן אַ גערעכטן שפּראָץ, און קיניגן װעט אַ קיניג װאָס װעט באַגליקן, און טאָן רעכט און גערעכטיקײט אין לאַנד.
6
אין זײַנע טעג װעט געהאָלפֿן װערן יהודה, און ישׂראל װעט רוען אין זיכערקײט; און דאָס איז זײַן נאָמען װאָס מע װעט אים רופֿן: ״גאָט איז אונדזער גערעכטיקײט!״
7
פֿאַר װאָר, זע, טעג קומען, זאָגט גאָט, און מע װעט מער ניט זאָגן: אַזױ װי עס לעבט גאָט װאָס האָט אױפֿגעבראַכט די קינדער פֿון ישׂראל פֿון לאַנד מִצרַיִם!
8
נײַערט: אַזױ װי עס לעבט גאָט װאָס האָט אױפֿגעבראַכט און װאָס האָט אַהערגעפֿירט דעם זאָמען פֿון דעם הױ פֿון ישׂראל, פֿון צפֿון-מלאַנד און פֿון אַלע לענדער װאָס איך האָב זײ פֿאַרשטױסן אַהין! און זײ װעלן זיצן אױף זײער ערד.
9
װערן די נבֿיאים. צעבראָכן איז מײַן האַרץ אין מיר, אַלע מײַנע בײַנער ציטערן; איך בין געװאָרן װי אַ מענטש אַ שיכּורער, און װי אַ מאַן װאָס װײַן האָט אים איבערגעשטאַרקט; פֿון װעגן גאָט, און פֿון װעגן זײַנע הײליקע װערטער.
10
װאָרום פֿול איז מיט נוֹאפֿים דאָס לאַנד, װאָרום פֿון װעגן אַ קללה טרױערט דאָס לאַנד, זײַנען פֿאַרטריקנט די פֿיטערפּלעצער פֿון מדבר; און זײער לױפֿעניש איז צום בײזן, און זײער גבורה איז ניט ערלעך.
11
װאָרום אי דער נבֿיא אי דער כֹּהן זײַנען זינדיק, אַפֿילו אין מײַן הױז האָב איך געפֿונען זײער בײז, זאָגט גאָט.
12
דרום װעט זײער װעג זײ זײַן װי אַ גליטשיקער אָרט אין דער פֿינצטער. זײ װעלן געשטױסן װערן און פֿאַלן אױף אים, װאָרום איך װעל ברענגען אַן אומגליק אױף זײ, דאָס יאָר פֿון זײער רעכנשאַפֿט, זאָגט גאָט.
13
אױך בײַ די נבֿיאים פֿון שוֹמרוֹן האָב איך געזען לעסטערונג; זײ האָבן נבֿיאות געזאָגט פֿאַר בעַל, און האָבן פֿאַרפֿירט מײַן פֿאָלק ישׂראל.
14
אָבער בײַ די נבֿיאים פֿון ירושָלַיִם האָב איך שױדערהאַפֿטיקס געזען: מזַנה זײַן, און אומגײן מיט ליגן; און זײ שטאַרקן די הענט פֿון די שלעכטסטוער, אַז זײ זאָלן זיך ניט אומקערן קײַנער פֿון זײַן בײז; זײ זײַנען מיר אַלע װי סדוֹם געװאָרן, און אירע באַװױנער אַזױ װי עַמוֹרָה.
15
דרום האָט גאָט פֿון צבָאוֹת אַזױ געזאָגט אױף די נבֿיאים: זע, איך מאַך זײ עסן װערמוט, און װעל זײ מאַכן טרינקען גיפֿטװאַסער, װאָרום פֿון די נבֿיאים פֿון ירושָלַיִם איז אַרױס די זינדיקײט איבערן גאַנצן לאַנד.
16
אַזױ האָט געזאָגט גאָט פֿון צבָאוֹת: איר זאָלט ניט הערן צו די װערטער פֿון די נבֿיאים װאָס זאָגן אײַך נבֿיאות; זײ פֿאַרנאַרישן אײַך; די זעאונג פֿון זײער האַרצן רעדן זײ, ניט אױסן מױל פֿון גאָט.
17
זאָגן זאָגן זײ צו די װאָס פֿאַראַכטן מיך: גאָט האָט גערעדט: איר עט האָבן שלום; און איטלעכן װאָס גײט אין דער אײַנגעשפּאַרטיקײט פֿון זײַן האַרצן, זאָגן זײ: אױף אײַך װעט ניט קומען קײן בײז.
18
אָבער װער איז געשטאַנען אין דעם סָוד פֿון גאָט, אַז ער זאָל מערקען און הערן זײַן װאָרט? װער האָט פֿאַרנומען זײַן װאָרט און זיך צוגעהערט?
19
זע, אַ שטורעם פֿון גאָט, אַ גרימצאָרן איז אַרױס, יאָ, אַ דרײֵַאיקער שטורעמװינט; אױף די קעפּ פֿון די רשעים װעט ער פֿאַלן.
20
ניט אָפּגײן װעט דער צאָרן פֿון גאָט, ביז ער טוט, און ביז ער איז מקיים, די גראַכטונגען פֿון זײַן האַרצן; אין סָוף פֿון די טעג װעט איר דאָס גוט פֿאַרשטײן.
21
איך האָב ניט געשיקט די נבֿיאים, און זײ זײַנען געלאָפֿן, איך האָב ניט גערעדט צו זײ, און זײ האָבן נבֿיאות געזאָגט.
22
און אױב זײ זײַנען געשטאַנען אין מײַן סָוד, זאָלן זײ לאָזן הערן מײַן פֿאָלק מײַנע װערטער, און זאָלן זײ זײ אומקרעקן פֿון זײער שלעכטן װעג, און פֿון זײערע שלעכטע מעשׂים.
23
בין איך דען אַ גאָט פֿון נאָנטן, זאָגט יהוה, און ניט אַ גאָט פֿון דער װײַטן?
24
צי קען זיך פֿאַרבאָרגן אַ מענטש אין פֿאַרבאָרגענישן, אַז איך זאָל אימ ניט זען? זאָגט גאָט. בין איך ניט פֿול די הימלען און די ערד? זאָגט גאָט.
25
איך האָב געהערט װאָס די נבֿיאים זאָגן, די װאָס זאָגן נבֿיאות אין מײַן נאָמען ליגן, אַזױ צו זאָגן: מיר האָט זיך געחלומט, מיר האָט זיך געחלומט!
26
ביז װאַנען נאָך? איז דען אין האַרצן פֿון די נבֿיאים װאָס זאָגן נבֿיאות ליגן, און די נבֿיאים פֿון דעם באַטרוג פֿון זײער האַרצן –
27
טראַכטן זײ דען צו מאַכן מײַן פֿאָלק פֿאַרגעסן מײַן נאָמען מיט זײערע חלוֹמות װאָס זײ דערדצײלן אײנער דעם אַנדערן, אַזױ װי זײערע עלטערן האָבן פֿאַרגעסן מײַן נאָמען דורך בעַל?
28
דער נבֿיא װאָס בײַ אים איז אַ חלום, זאָל דערצײלן אַ חלום, און דער װאָס מײַן װאָרט איז בײַ אים, זאָל רעדן מײַן װאָרט װאָרהאַפֿטיק. װאָס האָט שטרױ צו קאָרן? זאָגט גאָט.
29
פֿאַר װאָר, מײַן װאָרט איז אַזױ װי פֿײַער, זאָגט גאָט, און װי אַ האַמער װאָס צעהאַקט פֿעלז.
30
דרום זע, איך קום אױף די נבֿיאים, זאָגט גאָט, װאָס גנבען מײַנע װערטער אײנער פֿון אַנדערן.
31
זע, איך קום אױף די נבֿיאים, זאָגט גאָט, װאָס נעםען זײער צונג און זאָגט אַ געזאָג.
32
זע, איך קום אױף די װאָס זאָגן נבֿיאות פֿאַלשע חלוֹמות, זאָגט גאָט, און דערצײלן זײ, און פֿאַרפֿירן מײַן פֿאָלק מיט זײערע שקָרים און מיט זײער לױזגעלאָזטקײט, װען איך האָב זײ ניט געשיקט און זײ ניט באַפֿױלן; און נוצן נוצן זײ ניט דעם דאָזיקן פֿאָלק, זאָגט גאָט.
33
און אַז דאָס דאָזיקע פֿאָלק, אָדער דער נבֿיא, אָדער אַ כֹּהן, װעט דיך װרעגן, אַזױ צו זאָגן: װאָס איז די משׂא עף פֿון גאָט? זאָלסטו זאָגן צו זײ: װאָס איז די משׂא? – אַז איך װעל אײַך פֿאַרװאַרפֿן, זאָגט גאָט.
34
און דער נבֿיא, און דער כֹּהן, און דאָס פֿאָלק, װאָס װעט זאָגן ״די משׂא פֿון גאָט״, װעל איך זיך אָפּרעכענען מיט יענעם מענטשן און מיט זײַן הױז.
35
אַזױ זאָלט איר זאָגן איטלעכער צו דײַן חבר, און איטלעכער צו זײַן ברודער: װאָס האָט גאָט געענטפֿערט? און: װאָס האָט גאָט געדערט?
36
אָבער ״משׂא פֿון גאָט״ זאָלט איר מער ניט דערמאָנען װאָרום אַ משׂא װעט װערן פֿאַר איטלעכן זײַן אײגן װאָרט, װײַל איר פֿאַרדרײט די װערטער פֿון דעם לעבעדיקן גאָט, יהוה פֿון צבָאוֹת אונדזער גאָט.
37
אַזױ זאָלסטו זאָגן צום נבֿיא: װאָס האָט דיר גאָט געענטפֿערט? און: װאָס האָט גאָט גערעדט?
38
אָבער אַז איר זאָגט ״די משׂא פֿון גאָט״ – פֿאַר װאָר, אַזױ האָט גאָט געזאָגט: װײַל איר האָט געזאָגט דאָס דאָזיקע װאָרט ״די משׂא פֿון גאָט״, װען איך האָב געשיקט צו אײַך, אַזױ צו זאָגן: איר זאָלט ניט זאָגן ״די משׂא פֿון גאָט״,
39
דרום זעט, איך װעל אײַך רײַסנדיק אױסרײַסן, און װעל אַװעקװאַרפֿן אײַך, און די שטאָט װאָס איך האָב געגעבן אײַך און אײַערע עלטערן, פֿון מײַן פּנים.
40
און איך װעל ברענגען אױף אײַך אַן אײביקע כרפּה, און אַן אײביקע שאַנד, װאָס װעט ניט פֿאַרגעסן װערן.