Yiddish
1
אַזױ האָט גאָט געזאָגט: דער הימל איז מײַן טראָן, און די ערד איז מײַן פֿוסבענקל; װוּ איז דאָס הױז װאָס איר קענט מיר בױען? און װוּ דער אָרט פֿון מײַן רוּונג?
2
אַז די אַלע האָט מײַן האַנט געמאַכט, און אַזױ זײַנען די אַלע געװאָרן, זאָגט גאָט. אָבער אױף אַזעלכן טו איך קוקן: אױף דעם אָרימאַן און דערשלאָגענעם אין געמיט, און דעם װאָס ציטערט איבער מײַן װאָרט.
3
דער װאָס שעכט אַן אָקס, דערשלאָגט אַ מענטשן; דער װאָס שלאַכט אַ שעפּס, האַקט אָפּ דאָס געניק פֿון אַ הונט; דער װאָס ברענגט אױף אַ שפּײַזאָפּפֿער, ברענגט אױף בלוט פֿון אַ חזיר; דער װאָס רײכערט װײַרױך, בענטשט אַן אָפּגאָט. אַזױ װי זײ האָבן אױסגעװײלט זײערע װעגן, און זײערע אומװערדיקײטן האָט באַגערט זײער זעל,
4
אַזױ װעל איך אױך אױסװײלן געשפּעטן איבער זײ, און זײערע שרעקענישן װעל איך ברענגען אױף זײ; װײַל איך האָב גערופֿן, און קײנער האָט ניט געענטפֿערט, גערעדט, און זײ האָבן ניט געהערט; נאָר זײ האָבן געטאָן װאָס איז שלעכט אין מײַנע אױגן, און װאָס איך האָב ניט געװאָלט האָבן זײ אױסגעװײלט.
5
הערט דאָס װאָרט פֿון גאָט, איר װאָס ציטערט איבער זײַן װאָרט: עס האָבן געזאָגט אײַערע ברידער װאָס האָבן אײַך פֿײַנט, די װאָס פֿאַרשטױסן אײַך פֿון װעגן מײַן נאָמען: ״זאָל גאָט געערלעכט װערן, און לאָמיר זען אײַער שִׂמחה!״ אָבער זײ װעלן פֿאַרשעמט װערן.
6
אַ קָול פֿון טומל פֿון דער שטאָט, אַ קָול פֿון דעם טעמפּל! אַ קָול פֿון גאָט װאָס באַצאָלטפֿאַרגעלטונג צו זײַנע פֿײַנט.
7
אײדער זי האָט געװײטאָקט, האָט זי געבאָרן, אײדער װײעניש איז געקומען אױף איר, אַזױ האָט זי אַ ייִנגל געהאַט.
8
װער האָט געהערט אַזױנס? װער האָט געזען אַזױ-װאָס? װערט אַ לאַנד אױסגעװײטאָקט אין אײן טאָג? װערט געבאָרן אַ פֿאָלק מיט אײן מאָל? װאָרום װי זי האָט געװײטאָקט, אַזױ האָט צִיון אירע קינדער געבאָרן.
9
װעל איך ביז געבורט ברענגען, און ניט מאַכן געבערן? זאָגט גאָט; װעל איך, װאָס מאַך געבערן, פֿאַרהאַלטן? זאָגט דײַן גאָט.
10
פֿרײט זיך מיט ירושלים, און קװעלט אָן אין איר, אַלע אירע ליבהאָבער; לוסטיקט אײַך לוסטיק מיט איר, איר אַלע װאָס טרױערט אױף איר;
11
װײַל איר װעט זײגן און זיך זעטןפֿון דער ברוסט פֿון אירע נחמות, װײַל איר װעט זופּן און זיך קװיקןפֿון דעם זױגנאָפּל פֿון איר שפֿע.
12
װאָרום אַזױ האָט גאָט געזאָגט: זע, איך נײַג צו איר שלום װי אַ טײַך, און װי אַ פֿלײציקן שטראָם די רײַכקײט פֿון די פֿעלקער, און איר װעט זײגן דערפֿון. אױפֿן זײַט װעט איר געטראָגן װערן, און אױף די קני װעט איר געצערטלט װערן.
13
װי אײנער װאָס זײַן מוטער טוט אים טרײסטן, אַזױ װעל איך אײַך טרײסטן; און אין ירושלים װעט איר געטרײסט װערן.
14
און איר װעט זען, און אײַער האַרץ װעט זיך פֿרײען, און אײַערע בײנער װעלן װי גראָז בליִען; און די האַנט פֿון גאָט װעט דערװוּסט װערן בײַ זײַנע קנעכט, און ער װעט צערענען אױף זײַנע פֿײַנט.
15
װאָרום זע, גאָט װעט קומען מיט פֿײַער, און װי אַ שטורעמװינט זײַנע רײַטװעגן, אױסצולאָזן מיט גרים זײַן צאָרן, און זײַן אָנגעשרײ מיט פֿלאַמען פֿײַער.
16
װאָרום מיט פֿײַער טוט זיך משפּטן גאָט, און מיט זײַן שװערד, מיט אַלע לײַבער; און פֿיל װעלן זײַן די דערשלאָגענע פֿון גאָט.
17
די װאָס הײליקן זיך און רײניקן זיךצו גײן אין די גערטנער, הינטער אײנער אין מיטן, די װאָס עסן פֿלײש פֿון חזיר, און אומװערדיקײטן און מײַז, װעלן אין אײנעם פֿאַרלענדט װערן, זאָגט גאָט.
18
װאָרום [איך װײס] זײערע מעשׂים און זײערע טראַכטונגען; די צײַט קומט אײַנצוזאַמלען אַלע פֿעלקער און לשונות, זײ זאָלן קומען און זען מײַן כּבֿוד.
19
און איך װעל טאָן צװישן זײ אַ װוּנדערצײכן, און איך װעל שיקן פֿון זײ אַנטרונענע צו די פֿעלקער, צו תַּרְשִיש, פּול, און לוד, די בױגנשפּאַנערס, צו תּובֿל און יָוֶן, די װײַטע אינדזלען, װאָס האָבן ניט געהערט מײַן הערונג, און ניט געזען מײַן כּבֿוד; און זײ װעלן דערצײלן מײַן כּבֿוד צװישן די פֿעלקער.
20
און זײ װעלן ברענגען אַלע אײַערע ברידער, פֿון אַלע פֿעלקער, אַ מתּנה צו גאָט, אױף פֿערד און אױף קאָטשן און אױף טראָגװעגן, און אױף מױלאײזלען, און אױף יאָגקעמלען, צו מײַן הײליקן באַרג ירושלים, זאָגט גאָט, אַזױ װי די קינדער פֿון ישׂראל ברענגען דאָס שפּײַזאָפּפֿעראין אַ רײנער כּלי אין הױז פֿון גאָט.
21
און אױך פֿון זײ װעל איך נעמעןפֿאַר כּהנים און פֿאַר לוִיִים, זאָגט גאָט.
22
װאָרום װי די נײַע הימלען, און די נײַע ערד, װאָס איך מאַך, װעלן באַשטײן פֿאַר מיר, זאָגט גאָט, אַזױ װעט באַשטײן אײַער זאָמען און אײַער נאָמען.
23
און עס װעט זײַן, ראש-חודש אין ראש-חודש, און שבת אין שבת, װעלן קומען אַלע לײַבער, זיך בוקן פֿאַר מיר, זאָגט גאָט.
24
און זײ װעלן אַרױסגײן און װעלן קוקן אױף די פּגָרים פֿון די מענטשן װאָס האָבן געבראָכן אָן מיר; װאָרום זײער װאָרעם װעט ניט שטאַרבן, און זײער פֿײַער װעט ניט פֿאַרלאָשן װערן, און זײ װעלן זײַן אַן עקל פֿאַר אַלע לײַבער. [און עס װעט זײַן, ראש-חודש אין ראש-חודש, און שבת אין שבת, װעלן קומען אַלע לײַבער, זיך בוקן פֿאַר מיר, זאָגט גאָט.]