Yiddish
1
געקניט איז בֵל, געבױגן איז נבֿוֹ; זײערע געצן זײַנען אױף בהמות און אױף לאַסטפֿי; די װאָס איר פֿלעגט זיך אומטראָגן מיט זײ, זײַנען אױפֿגעלאָדן, אַ משׂא אױף מידע בהמות.
2
זײ זײַנען געבױגן, געקניט אין אײנעם; זײ האָבן ניט געקענט ראַטעװען די משׂא, און זײ אַלײן זײַנען אין געפֿאַנגענשאַפֿט אַװעק.
3
הערט מיר צו, איר הױז פֿון יעקבֿ, און דער גאַנצער איבערבלײַב פֿון הױז ישׂראל, איר געפּעסטעטע פֿון מוטערלײַב, איר געטראָגענע פֿון געבערמוטער:
4
אַפֿילו ביז עלטער בין איך דער אײגענער, און ביז גראָע האָר װעל איך טראָגן; איך האָב געמאַכט, און איך װעל טראָגן, און איך װעל אױף זיך נעמען און װעל ראַטעװען.
5
צו װעמען װילט איר מיך צוגלײַכן און גלײַכשטעלן, און מיך פֿאַרגלײַכן, אַז מיר זאָלן גלײַך זײַן?
6
איר װאָס שיט גאָלד פֿון בײַטל, און װעגט זילבער אױפֿן װאָגשטאַנג; װאָס דינגט אַ שמעלצער ער זאָל דערפֿון מאַכן אַ גאָט, מע זאָל זיך קניִען און בוקן.
7
מע נעמט אים אױפֿן אַקסל, מע טראָגט אים, און מע שטעלט אים אַװעק אױף זײַן פּלאַץ, און ער שטײט, ער רירט זיך ניט פֿון זײַן אָרט; אַפֿילו עמעצער שרײַט צו אים, ענטפֿערט ער ניט, פֿון זײַן נױט טוט ער ניט העלפֿן.
8
געדענקט דאָס, און מינטערט אײַך אױף, נעמט, איר פֿאַרברעכער, צום האַרצן.
9
געדענקט דאָס פֿריִערדיקע פֿון אײביק אָן: אַז איך בין גאָט, און מער איז ניטאָ, גאָט, און נישטאָ מײַן גלײַכן.
10
איך זאָג אָן פֿון אָנהײב דעם סָוף, און פֿון פֿאַרצײַטן, װאָס איז נאָך ניט געשען; איך זאָג: מײַן באַראָט זאָל באַשטײן, און אַל מײַן באַגער װעל איך טאָן.
11
איך רוף פֿון מזרח דעם רױבפֿױגל, פֿון אַ װײַטן לאַנד דעם מאַן פֿון מײַן באַראָט; יאָ, איך האָב גערעדט, און איך װעל עס ברענגען, איך האָב באַשערט, און איך װעל עס טאָן.
12
הערט מיר צו, איר שטאַרקהאַרציקע, װאָס שפּירט זיך װײַט פֿון גערעכטיקײט:
13
איך דערנען מײַן גערעכטיקײט, זי איז ניט װײַט, און מײַן ישועה װעט ניט זאַמען; און איך װעל געבן אין צִיון אַ ישועהפֿאַר ישׂראל מײַן צירונג.