Yiddish
Hebrew
Yiddish
1 אין יענער צײַט איז חִזקִיָהו קראַנק געװאָרן צו שטאַרבן; איז צו אים געקומען ישַעיָהו הנבֿיא דער זון פֿון אָמוצן, און האָט צו אים געזאָגט: אַזױ האָט גאָט געזאָגט: מאַך דײַן צַװָאֶה װעגן דײַן הױזגעזינט, װאָרום דו שטאַרבסט, און װעסט ניט גענעזן װערן. 2 האָט חִזקִיָהו אומגעדרײט זײַן פּנים צו דער װאַנט, און האָט מתפּלל געװען צו גאָט, 3 און האָט געזאָגט: איך בעט דיך, גאָט, געדענק װי איך בין געגאַנגען פֿאַר דיר מיט אמת און מיט אַ גאַנצן האַרצן, און װאָס איז גוט אין דײַנע אױגן האָב איך געטאָן. און חִזקִיָהו האָט געװײנט אַ גרױס געװײן. 4 איז דאָס װאָרט פֿון גאָט געװען צו ישַעיָהון, אַזױ צו זאָגן: 5 גײ און זאָלסט זאָגן צו חִזקִיָהון: אַזױ האָט געזאָגט יהוה דער גאָט פֿון דײַן פֿאָטער דוד: איך האָב געהערט דײַן תּפֿילה, איך האָב געזען דײַן טרער; זע, איך לײג-צו צו דײַנע טעג פֿופֿצן יאָר. 6 און פֿון דער האַנט פֿון דעם מלך פֿון אשור װעל איך דיך און די דאָזיקע שטאָט מציל זײַן, און איך װעל באַשירעמען די דאָזיקע שטאָט. 7 און דאָס װעט דיר זײַן אַ צײכן פֿון גאָט, אַז גאָט װעט טאָן די דאָזיקע זאַך װאָס ער האָט גערעדט: 8 זע, איך קער אום דעם שאָטן פֿון די שטאַפּלען װאָס האָט אַראָפּגענידערט אױף די זונשטאַפּלען פֿון אָחָזן, צוריק צען שטאַפּלען. און די זון האָט זיך אומגעקערט צען שטאַפּלען, אױף די שטאַפּלען װאָס זי האָט אַראָפּגענידערט. 9 אַ געשריפֿטס פֿון חִזקִיָהו דעם מלך פֿון יהוּדה, װען ער איז קראַנק געװען, און איז גענעזן געװאָרן פֿון זײַן קראַנקשאַפֿט. 10 איך האָב געװעסט געזאָגט: אין מיטן פֿון מײַנע טעג װעל איך אַװעקגײןאין די טױערן פֿון אונטערערד; איך װער געמינערט דעם רעשט פֿון מײַנע יאָרן. 11 איך האָב געזאָגט: איך װעל ניט זען גאָט, גאָט אין לאַנד פֿון די לעבעדיקע; איך װעל מער אַ מענטשן ניט אָנקוקןמיט די באַװױנער פֿון דער װעלט. 12 מײַן װױנונג איז אַװעקגערוקט און אָפּגעטאָן פֿון מיר, אַזױ װי אַ פּאַסטוכגעצעלט; איך האָב אױפֿגעװיקלט װי אַ װעבער מײַן לעבן; פֿון דער צױט װעט ער מיך אָפּרײַסן; פֿון טאָג ביז נאַכט װעסטו מיך ענדיקן. 13 איך האָב געטראַכט: ביז פֿרימאָרגן, װי אַ לײב, אַזױ װעט ער אַלע מײַנע בײנער צעברעכן; פֿון טאָג ביז נאַכט װעסטו מיך ענדיקן. 14 װי אַ שװאַלב, װי אַ בושל, אַזױ האָב איך געפּיפּסט, איך האָב געברומט װי אַ טױב; מײַנע אױגן זײַנען אױסגעגאַנגען צו דער הײך: גאָט, געדריקט בין איך, שטעל זיך אײַן פֿאַר מיר. 15 װאָס זאָל איך רעדן? אַז ער האָט מיר געזאָגט, און ער האָט געטאָן; זאַכט װעל איך גײן אַלע מײַנע יאָרן, איבער דער ביטערניש פֿון מײַן זעל. 16 גאָט, דערױף לעבט מען, און אין גאַנצן דערין איז דאָס לעבן פֿון מײַן גײַסט; דרום שטאַרק מיך, און לאָז מיך לעבן. 17 זע, צום גוטן איז מיר פֿאַרביטן געװאָרן די ביטערניש, און דו האָסט געגלוסט מײַן זעל, פֿון דער גרוב פֿון אונטערגאַנג; װאָרום האָסט אַװעקגעװאָרפֿן הינטער דײַן רוקןאַלע מײַנע זינד. 18 װאָרום ניט די אונטערערד טוט דיך לױבן, ניט דער טױט טוט דיך רימען; עס האָפֿן ניט אױף דײַן אמתדי װאָס נידערן אין גרוב. 19 דער לעבעדיקער, דער לעבעדיקער, ער טוט דיך לױבן, אַזױ װי איך הײַנט; אַ פֿאָטער מאַכט װיסן די קינדער דײַן אמת. 20 גאָט איז דאָ מיך צו העלפֿן; און מײַנע געזאַנגען װעלן מיר זינגען, אַלע טעג פֿון אונדזער לעבן אין הױז פֿון גאָט. 21 און ישַעיָהו האָט געזאָגט: זאָל מען נעמען געפּרעסטע פֿײַגן, און אָנרײַבן אױף דעם אױסשלאָג, און ער װעט גענעזן װערן. 22 האָט חִזקִיָהו געזאָגט: װאָס איז דער צײכן אַז איך װעל אַרױפֿגײן אין הױז פֿון גאָט?
Hebrew
1 בַּיָּמִ֣ים הָהֵ֔ם חָלָ֥ה חִזְקִיָּ֖הוּ לָמ֑וּת וַיָּב֣וֹא אֵ֠לָיו יְשַׁעְיָ֨הוּ בֶן־אָמ֜וֹץ הַנָּבִ֗יא וַיֹּ֨אמֶר אֵלָ֜יו כֹּֽה־אָמַ֤ר יְהוָה֙ צַ֣ו לְבֵיתֶ֔ךָ כִּ֛י מֵ֥ת אַתָּ֖ה וְלֹ֥א תִֽחְיֶֽה׃ 2 וַיַּסֵּ֧ב חִזְקִיָּ֛הוּ פָּנָ֖יו אֶל־הַקִּ֑יר וַיִּתְפַּלֵּ֖ל אֶל־יְהוָֽה׃ 3 וַיֹּאמַ֗ר אָנָּ֤ה יְהוָה֙ זְכָר־נָ֞א אֵ֣ת אֲשֶׁ֧ר הִתְהַלַּ֣כְתִּי לְפָנֶ֗יךָ בֶּֽאֱמֶת֙ וּבְלֵ֣ב שָׁלֵ֔ם וְהַטּ֥וֹב בְּעֵינֶ֖יךָ עָשִׂ֑יתִי וַיֵּ֥בְךְּ חִזְקִיָּ֖הוּ בְּכִ֥י גָדֽוֹל׃   ס 4 וַֽיְהִי֙ דְּבַר־יְהוָ֔ה אֶֽל־יְשַׁעְיָ֖הוּ לֵאמֹֽר׃ 5 הָל֞וֹךְ וְאָמַרְתָּ֣ אֶל־חִזְקִיָּ֗הוּ כֹּֽה־אָמַ֤ר יְהוָה֙ אֱלֹהֵי֙ דָּוִ֣ד אָבִ֔יךָ שָׁמַ֙עְתִּי֙ אֶת־תְּפִלָּתֶ֔ךָ רָאִ֖יתִי אֶת־דִּמְעָתֶ֑ךָ הִנְנִי֙ יוֹסִ֣ף עַל־יָמֶ֔יךָ חֲמֵ֥שׁ עֶשְׂרֵ֖ה שָׁנָֽה׃ 6 וּמִכַּ֤ף מֶֽלֶךְ־אַשּׁוּר֙ אַצִּ֣ילְךָ֔ וְאֵ֖ת הָעִ֣יר הַזֹּ֑את וְגַנּוֹתִ֖י עַל־הָעִ֥יר הַזֹּֽאת׃ 7 וְזֶה־לְּךָ֥ הָא֖וֹת מֵאֵ֣ת יְהוָ֑ה אֲשֶׁר֙ יַעֲשֶׂ֣ה יְהוָ֔ה אֶת־הַדָּבָ֥ר הַזֶּ֖ה אֲשֶׁ֥ר דִּבֵּֽר׃ 8 הִנְנִ֣י מֵשִׁ֣יב אֶת־צֵ֣ל הַֽמַּעֲל֡וֹת אֲשֶׁ֣ר יָרְדָה֩ בְמַעֲל֨וֹת אָחָ֥ז בַּשֶּׁ֛מֶשׁ אֲחֹרַנִּ֖ית עֶ֣שֶׂר מַעֲל֑וֹת וַתָּ֤שָׁב הַשֶּׁ֙מֶשׁ֙ עֶ֣שֶׂר מַעֲל֔וֹת בַּֽמַּעֲל֖וֹת אֲשֶׁ֥ר יָרָֽדָה׃   ס 9 מִכְתָּ֖ב לְחִזְקִיָּ֣הוּ מֶֽלֶךְ־יְהוּדָ֑ה בַּחֲלֹת֕וֹ וַיְחִ֖י מֵחָלְיֽוֹ׃ 10 אֲנִ֣י אָמַ֗רְתִּי בִּדְמִ֥י יָמַ֛י אֵלֵ֖כָה בְּשַׁעֲרֵ֣י שְׁא֑וֹל פֻּקַּ֖דְתִּי יֶ֥תֶר שְׁנוֹתָֽי׃ 11 אָמַ֙רְתִּי֙ לֹא־אֶרְאֶ֣ה יָ֔הּ יָ֖הּ בְּאֶ֣רֶץ הַחַיִּ֑ים לֹא־אַבִּ֥יט אָדָ֛ם ע֖וֹד עִם־י֥וֹשְׁבֵי חָֽדֶל׃ 12 דּוֹרִ֗י נִסַּ֧ע וְנִגְלָ֛ה מִנִּ֖י כְּאֹ֣הֶל רֹעִ֑י קִפַּ֨דְתִּי כָאֹרֵ֤ג חַיַּי֙ מִדַּלָּ֣ה יְבַצְּעֵ֔נִי מִיּ֥וֹם עַד־לַ֖יְלָה תַּשְׁלִימֵֽנִי׃ 13 שִׁוִּ֤יתִי עַד־בֹּ֙קֶר֙ כּֽ͏ָאֲרִ֔י כֵּ֥ן יְשַׁבֵּ֖ר כָּל־עַצְמוֹתָ֑י מִיּ֥וֹם עַד־לַ֖יְלָה תַּשְׁלִימֵֽנִי׃ 14 כְּס֤וּס עָגוּר֙ כֵּ֣ן אֲצַפְצֵ֔ף אֶהְגֶּ֖ה כַּיּוֹנָ֑ה דַּלּ֤וּ עֵינַי֙ לַמָּר֔וֹם אֲדֹנָ֖י עָֽשְׁקָה־לִּ֥י עָרְבֵֽנִי׃ 15 מָֽה־אֲדַבֵּ֥ר וְאָֽמַר־לִ֖י וְה֣וּא עָשָׂ֑ה אֶדַּדֶּ֥ה כָל־שְׁנוֹתַ֖י עַל־מַ֥ר נַפְשִֽׁי׃ 16 אֲדֹנָ֖י עֲלֵיהֶ֣ם יִֽחְי֑וּ וּלְכָל־בָּהֶן֙ חַיֵּ֣י רוּחִ֔י וְתַחֲלִימֵ֖נִי וְהַחֲיֵֽנִי׃ 17 הִנֵּ֥ה לְשָׁל֖וֹם מַר־לִ֣י מָ֑ר וְאַתָּ֞ה חָשַׁ֤קְתָּ נַפְשִׁי֙ מִשַּׁ֣חַת בְּלִ֔י כִּ֥י הִשְׁלַ֛כְתָּ אַחֲרֵ֥י גֵוְךָ֖ כָּל־חֲטָאָֽי׃ 18 כִּ֣י לֹ֥א שְׁא֛וֹל תּוֹדֶ֖ךָּ מָ֣וֶת יְהַלְלֶ֑ךָּ לֹֽא־יְשַׂבְּר֥וּ יֽוֹרְדֵי־ב֖וֹר אֶל־אֲמִתֶּֽךָ׃ 19 חַ֥י חַ֛י ה֥וּא יוֹדֶ֖ךָ כָּמ֣וֹנִי הַיּ֑וֹם אָ֣ב לְבָנִ֔ים יוֹדִ֖יעַ אֶל־אֲמִתֶּֽךָ׃ 20 יְהוָ֖ה לְהוֹשִׁיעֵ֑נִי וּנְגִנוֹתַ֧י נְנַגֵּ֛ן כָּל־יְמֵ֥י חַיֵּ֖ינוּ עַל־בֵּ֥ית יְהוָֽה׃ 21 וַיֹּ֣אמֶר יְשַׁעְיָ֔הוּ יִשְׂא֖וּ דְּבֶ֣לֶת תְּאֵנִ֑ים וְיִמְרְח֥וּ עַֽל־הַשְּׁחִ֖ין וְיֶֽחִי׃ 22 וַיֹּ֥אמֶר חִזְקִיָּ֖הוּ מָ֣ה א֑וֹת כִּ֥י אֶעֱלֶ֖ה בֵּ֥ית יְהוָֽה׃   ס