Yiddish
1
װײ, קינדער אָפּקערער, זאָגט גאָט, צו מאַכן עצות װאָס ניט פֿון מיר, און צו װעבן געװעבן װאָס ניט מײַן גײַסט, כּדי צו מערן זינד אױף זינד!
2
די װאָס גײען נידערן קײן מצרַיִם, און מײַן מױל האָבן זײ ניט געפֿרעגט; זיך צו שיצן אין דער באַשיצונג פֿון פּרעהן, און זיך צו באַשירעמען אין שאָטן פֿון מצרַיִם.
3
אָבער די באַשיצונג פֿון פּרעהן װעט אײַך װערן צו בושה, און די באַשירעמונג אין שאָטן פֿון מצרַיִם צו שאַנד.
4
װאָרום אין צועַן זײַנען געװען זײַנע האַרן, און זײַנע שלוחים טוען קײן חָנֵס דערגרײכן.
5
אַלע װעלן זײ זיך שעמען איבער דעם פֿאָלק װאָס קען זײ ניט נוצן, װאָס זײַנען ניט צו הילף און ניט צו נוץ, נאָר צו בושה און צו חרפּה.
6
די נבֿואה אױפֿן װאַסערפֿערד פֿון דָרום. דורך אַ לאַנד פֿון נױט און אַנגסט, װאָס די לײבינטע און דער לײב איז פֿון דאָרטן, דער פּיפּערנאָטער און דער פֿליִעדיקער לינדװאָרעם, פֿירן זײ אױפֿן רוקן פֿון יונגאײזלען זײערע פֿאַרמעגנס, און אױפֿן הױקער פֿון קעמלען זײערע אוֹצרות, צו אַ פֿאָלק װאָס קען ניט נוצן.
7
װאָרום נישטיק און אָן האַפֿט העלפֿט מצרַיִם; דרום רוף איך דאָס: שטאָלץ זײַנען זײ אױף לײדיק צו זיצן.
8
אַצונד קום פֿאַרשרײַב עס אױף אַ טאָװל בײַ זײ, און אין אַ בוך פֿאַרצײכן עס, און עס זאָל זײַן ביזן לעצטן טאָג, אױף אײביק און שטענדיק.
9
װאָרום אַ װידערשפּעניק פֿאָלק איז דאָס, קינדער לײקענער, קינדער װאָס װילן ניט הערןדי לערנונג פֿון גאָט;
10
װאָס זאָגן צו די נבֿיאים: איר זאָלט ניט נבֿיאות זאָגן; און צו די זעערס: איר זאָלט אונדז ניט זען די ריכטיקײט; רעדט אונדז גלאַטע רײד, זעט גענאַרענישן.
11
קערט אײַך אָפּ פֿון װעג, נײַגט אײַך אָפּ פֿון שטעג, טוט אָפּ פֿון אונדזער פּניםדעם הײליקן פֿון ישׂראל!
12
דרום האָט דער הײליקער פֿון ישׂראל אַזױ געזאָגט: װײַל איר פֿאַראַכט דאָס דאָזיקע װאָרט, און איר האָט אײַך פֿאַרזיכערט אױף רױב און באַטרוג, און אײַך אָנגעלענט דערױף,
13
דרום װעט אײַך זײַן די דאָזיקע זינדאַזױ װי אַן אָנקרײטיקער בראָךאַנטפּלעקט אין אַ הױכער מױער, װאָס פּלוצים-פּלוצלינג װעט קומען איר צעברעכעניש.
14
און ער װעט זי צעברעכן װי מע צעברעכט אַ טעפּערגעפֿעסצעהאַקן און ניט שױנען; און אין אירע שטיקער װעט זיך ניט געפֿינען אַ שאַרבןאױף אַרױסשאַרן פֿײַער פֿון אױװן, אָדער אָנשעפּן װאַסער פֿון גרוב.
15
װאָרום אַזױ האָט געזאָגט גאָט דער האַר, דער הײליקער פֿון ישׂראל: אין שטילקײט און מנוחה װעט איר געהאָלפֿן װערן, אין רו און זיכערקײט װעט זײַן אײַער גבֿורה; אָבער איר האָט ניט געװאָלט.
16
און איר האָט געזאָגט: נײן, נײַערט אױף פֿערד װעלן מיר לױפֿן; דרום װעט איר לױפֿן; און: אױף פֿלינקע װעלן מיר רײַטן; דרום װעלן פֿלינק זײַן אײַערע נאָכיאָגערס.
17
אַ טױזנט פֿאַר דעם אָנגעשרײ פֿון אײנעם, פֿאַר דעם אָנגעשרײ פֿון פֿינף װעט איר אַלע אַנטלױפֿן; ביז װאַנען איר װעט בלײַבן װי אַ שטאַנג אױף אַ שפּיץ באַרג, און װי אַ פֿאָן אױף אַ הױכן אָרט.
18
אָבער פֿון דעסט װעגן טוט גאָט האַרן אײַך צו לײַטזעליקן, און פֿון דעסט װעגן טוט ער גאַרן אײַך צו דערבאַרימען; װאָרום אַ גאָט פֿון גערעכטיקײט איז יהוה, װױל צו די װאָס האַרן אױף אים.
19
װאָרום דו פֿאָלק װאָס זיצסט אין צִיון, אין ירושלים, װײנען װעסטו מער ניט װײנען; לײַטזעליקן װעט ער דיך לײַטזעליקןאױף דעם קָול פֿון דײַן געשרײ, װי ער װעט הערן, טוט ער דיר ענטפֿערן.
20
און גאָט װעט אײַך געבן קאַרג ברױט און קנאַפּ װאַסער, אָבער דײַן לערער װעט מער ניט זײַן פֿאַרהױלן, און דײַנע אױגן װעלן זען דײַן לערער.
21
און דײַנע אױערן װעלן הערן אַ װאָרט הינטער דיר, אַזױ צו זאָגן: ״דאָס איז דער װעג, גײט אױף אים״, סײַ איר װעט זיך קערן רעכטס, און סײַ איר װעט זיך קערן לינקס.
22
און איר װעט פֿאַראומרײניקןדעם איבערצוג פֿון דײַנע זילבערגעצן, און דעם באַקלײד פֿון דײַן געגאָסענעם גאָלדגעץ. אַװעקװאַרפֿן װעסטו זײ אַזױ װי אומרײנס; ״אַרױס!״ װעסטו זאָגן דערצו.
23
און ער װעט געבן רעגן פֿאַר דײַן זריעהװאָס דו װעסט זײען אין דער ערד, און דאָס ברױט פֿון דער תּבֿואה פֿון דער ערדװעט זײַן פֿעט און זאַפֿטיק. דײַן פֿי װעט זיך פֿיטערן אין יענעם טאָגאױף אַ לאָנקע אַ ברײטער.
24
און די רינדער און די יונגאײזלעןװאָס באַאַרבעטן די ערד, װעלן עסן געשמאַקע פֿוטער, װאָס מע װינטשופֿלט מיט אַ פֿײַער און מיט אַ װינטשופֿל.
25
און אױף יעטװעדער הױכן באַרג, און אױף יעטװעדער דערהױבענעם בערגל, װעלן זײַן בעכן, שטראָמען װאַסער, אין דעם טאָג פֿון גרױס טײטונג, װען טורעמס טוען פֿאַלן.
26
און דאָס ליכט פֿון דער לבֿנהװעט זײַן װי דאָס ליכט פֿון דער זון, און דאָס ליכט פֿון דער זוןװעט זײַן זיבנפֿאַך – װי דאָס ליכט פֿון זיבן טעג, אין דעם טאָג װאָס גאָט פֿאַרבינדט דעם בראָך פֿון זײַן פֿאָלק, און דעם ריס פֿון זײַן װוּנד טוט ער הײלן.
27
זע, דער נאָמען פֿון גאָט קומט אָן פֿון דער װײַט, זײַן צאָרן ברענט, און אַ שװערער רױך הײבט זיך אױף; זײַנע ליפּן זײַנען פֿול מיט צאָרן, און זײַן צונג װי אַ פֿײַער װאָס פֿאַרצערט;
28
און זײַן אָטעם װי אַ פֿלײציקער שטראָם, װאָס גרײכט ביז צום האַלדז; צו זיפּן די פֿעלקער אין אַ זיפּ פֿון פֿאַרװיסטונג, מיט אַ פֿאַרפֿיריקער צאַם אױף די באַקן פֿון די אומות.
29
אַ געזאַנג װעט בײַ אײַך זײַן, װי אין דער נאַכט װאָס אַ יום-טובֿ װערט געהײליקט, און אַ האַרציקע שִׂמחה, װי בײַ דעם װאָס גײט מיט אַ פֿלײט, צו קומען אױפֿן באַרג פֿון גאָט, צום פֿעלדז פֿון ישׂראל.
30
און גאָט װעט לאָזן הערן דעם הילך פֿון זײַן קָול, און װעט װײַזן דעם אַראָפּלאָז פֿון זײַן אָרעם, מיט גרימצאָרן און פֿלאַמפֿײַער װאָס פֿאַרצערט, מיט װאָלקנבראָך און פֿלײצונג און האָגלשטײן.
31
װאָרום פֿון דעם קָול פֿון גאָט װעט צעבראָכן װערן אשור, די רוט מיט װאָס ער פֿלעגט שלאָגן.
32
און װוּ נאָר עס גײט דורך דער שטעקן פֿון באַשערונג, װאָס גאָט װעט אַראָפּלאָזן אױף אים, װעט עס זײַן מיט פּױקן און מיט האַרפֿן; און מיט מלחמות פֿון פֿעכטונג װעט ער מלחמה האַלטן אױף זײ.
33
װאָרום אָנגעגרײט פֿון נעכטן איז דער פֿײַעראָרט, יאָ, פֿאַרן מלך איז ער צוגעגרײט, טיף איז ער, ברײט איז ער; זײַן הױפֿן האָט פֿײַער און האָלץ אַ סך, גאָטס אָטעם טוט ברענעןװי אַ טײַך שװעבל דערין.