Yiddish
1
און עס איז געװען נאָך די דאָזיקע געשעענישן, האָט מען אָנגעזאָגט יוֹספֿן: זע, דײַן פֿאָטער איז קראַנק. האָט ער גענומען מיט זיך זײַנע צװײ זין, מנשהן און אפֿרימען.
2
און מע האָט געלאָזט װיסן יעקבן און געזאָגט: זע, דײַן זון יוֹסף קומט צו דיר; און ישׂראל האָט זיך געשטאַרקט, און האָט זיך געזעצט אױפֿן בעט.
3
און יעקב האָט געזאָגט צו יוֹספֿן: גאָט שַדַי האָט זיך באַװיזן צו מיר אין לוז, אין לאַנד כּנַעַן, און ער האָט מיך געבענטשט.
4
און ער האָט צו מיר געזאָגט: זע, איך װעל דיך פֿרוכפּערן און װעל דיך מערן, און איך װעל דיך מאַכן פֿאַר אַ געזעמל פֿעלקער; און איך װעל געבן דאָס דאָזיקע לאַנד צו דײַן זאָמען נאָך דיר פֿאַר אַן אײביקן אײגנטום.
5
און אַצונד, די צװײ זין װאָס זײַנען דיר געבאָרן געװאָרן אין לאַנד מִצרַיִם פֿאַר מײַן קומען צו דיר קײן מִצרַיִם, זײ זײַנען מײַנע: אפֿרים און מנשה זאָלן זײַן מײַנע אַזױ װי ראובן און שמעון.
6
אָבער דײַנע געבאָרענע װאָס דו האָסט געבאָרן נאָך זײ, זאָלן זײַן דײַנע; אױף דעם נאָמען פֿון זײערע ברידער זאָלן זײ גערופֿן װערן אין זײער נחלה.
7
. . . און איך, אַז איך בין געקומען פֿון פַּדַן, איז מיר געשטאָרבן רחל אין לאַנד כּנַעַן אױפֿן װעג, װען עס איז נאָך געװען אַ שטרעק לאַנד צו קומען קײן אֶפֿרָת; און איך האָב זי דאָרטן באַגראָבן אױפֿן װעג קײן אֶפֿרָת, דאָס איז בית-לֶחֶם.
8
און ישׂראל האָט געזען יוֹספֿס זין, און ער האָט געזאָגט: װער זײַנען די דאָזיקע?
9
האָט יוֹסף געזאָגט צו זײַן פֿאָטער: דאָס זײַנען מײַנע זין װאָס גאָט האָט מיר געשאָנקען דאָ הי. האָט ער געזאָגט: נעם זײ, איך בעט דיך, צו מיר, און איך װעל זײ בענטשן.
10
און די אױגן פֿון ישׂראלן זײַנען געװען טונקל פֿון זִקנה, ער האָט ניט געקענט זען. האָט ער זײ געמאַכט גענענען צו אים, און ער האָט זײ געקושט און זײ געהאַלדזט.
11
און ישׂראל האָט געזאָגט צו יוֹספֿן: איך האָב ניט געדאַכט דײַן פּנים צו זען, און אָט האָט מיך גאָט געלאָזט זען אױך דײַנע קינדער.
12
און יוֹסף האָט זײ אַרױסגעצױגן פֿון צװישן זײַנע קני, און האָט זיך געבוקט אױף זײַן פּנים צו דער ערד.
13
און יוֹסף האָט זײ בײדן גענומען, אפֿרימען אין זײַן רעכטער האַנט, צו דער לינקער האַנט פֿון ישׂראלן, און מנשהן אין זײַן לינקער האַנט, צו דער רעכטער האַנט פֿון ישׂראלן, און האָט זײ געמאַכט גענענען צו אים.
14
האָט ישׂראל אױסגעשטרעקט זײַן רעכטע האַנט, און אַרױפֿגעטאָן אױפֿן קאָפּ פֿון אפֿרימען, װאָס איז געװען דער ייִנגערער, און זײַן לינקע האַנט אױפֿן קאָפּ פֿון מנשהן; ער האָט בכּיװן איבערגעדרײט זײַנע הענט, װאָרום מנשה איז געװען דער בכָור.
15
און ער האָט געבענטשט יוֹספֿן, און האָט געזאָגט: דער גאָט װאָס מײַנע עלטערן אבֿרהם און יצחק זײַנען געגאַנגען פֿאַר אים, דער גאָט װאָס איז געװען מײַן פּאַסטוך פֿון זינט איך לעב ביז אױף הײַנטיקן טאָג,
16
דער מלאך װאָס האָט מיך אױסגעלײזט פֿון אַלעם בײזן, ער זאָל בענטשן די ייִנגלעך; און עס זאָל גערופֿן װערן אױף זײ מײַן נאָמען, און דער נאָמען פֿון מײַנע עלטערן אבֿרהם און יצחק; און זײ זאָלן זיך מערן לרָוב אױף דער ערד.
17
און יוֹסף האָט געזען, אַז זײַן פֿאָטער טוט אַרױף זײַן רעכטע האַנט אױפֿן קאָפּ פֿון אפֿרימען, און עס איז אױסגעקומען שלעכט אין זײַנע אױגן; האָט ער אונטערגעלענט זײַן פֿאָטערס האַנט, כּדי זי אַװעקצונעמען פֿון אפֿרימס קאָפּ אױף מנשהס קאָפּ.
18
און יוֹסף האָט געזאָגט צו זײַן פֿאָטער: ניט אַזױ, מײַן פֿאָטער, װאָרום דער איז דער בכָור; טו אַרױף דײַן רעכטע האַנט אױף זײַן קאָפּ.
19
אָבער זײַן פֿאָטער האָט ניט געװאָלט, און האָט געזאָגט: איך װײס, מײַן זון, איך װײס; ער אױך װעט װערן אַ פֿאָלק, און ער אױך װעט זײַן גרױס, אָבער זײַן ייִנגערער ברודער װעט זײַן גרעסער פֿון אים, און זײַן זאָמען װעט װערן אַ פולע פעלקער.
20
און ער האָט זײ געבענטשט אין יענעם טאָג, אַזױ צו זאָגן: מיט דיר זאָל זיך בענטשן ישׂראל, אַזױ צו זאָגן: גאָט זאָל דיך מאַכן אַזױ װי אפֿרים און אַזױ װי מנשה. און ער האָט געשטעלט אפֿרימען פֿאַר מנשהן.
21
און ישׂראל האָט געזאָגט צו יוֹספֿן: זע, איך שטאַרב; אָבער גאָט װעט זײַן מיט אײַך, און ער װעט אײַך אומקערן צו דעם לאַנד פֿון אײַערע עלטערן.
22
און איך האָב דיר געגעבן אײן חלק איבער דײַנע ברידער, װאָס איך האָב אַװעקגענומען פֿון דער האַנט פֿון דעם אֶמוֹרי מיט מײַן שװערד און מיט מײַן בױגן.